พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 30

แม่ทัพหลิ่วถอนหายใจ เห้อ

แน่นอนว่าเขารู้ดีว่าด้วยความสามารถของอ๋องชาง มันจะไร้ประโยชน์สำหรับใครก็ตามที่จะบังคับให้เขาแต่งงานกับคนที่เขาไม่ต้องการแต่งงานด้วย

อย่างไรก็ตามตนเป็นชายชราและไม่มีประโยชน์ที่จะกุมอำนาจทหารเพียงครึ่งหนึ่ง ในอีกไม่กี่ปีมันจะถูกส่งกลับคืนสู่มือฮ่องเต้ และเขาจะริเริ่มส่งมอบมันให้กับอ๋องชาง ความฝันของลูกสาวที่รักของเขาไม่เพียงแต่จะเป็นจริงเท่านั้น แต่เขายังสามารถผ่อนคลายต่อจากนี้ไป เขาเลยไม่เสียใจ

แต่ว่า...

"ไม่รู้ว่าเซิงเซิง…"

"ท่านแม่ทัพสามารถไปเยี่ยมที่จวนชิงเฟิงได้"

"ขอบพระทัยฝ่าบาท"

เมื่อเห็นว่าแม่ทัพหลิ่วกำลังจะถอยออกไป เสี่ยวเจียงที่อยู่ด้านข้างก็พูดว่า: "ท่านอ๋อง องค์รัชทายาทและคนอื่น ๆ ไปที่สวนหลังจวนแล้ว และคุณหนูรองก็อยู่ที่นั่นด้วย ข้าคิดว่าพระชายาอาจจะไปด้วยเช่นกัน..."

"งั้นไปที่สวนหลังจวนกันเถอะ"

หนานมู่เจ๋อยืนขึ้นอย่างช้า ๆ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาแดงก่ำ

สิ่งที่จิ่งฉุนพูดเป็นความจริง เหล้ามีฤทธิ์มากจริง ๆ...

"..."

สวนด้านหลังของจวนอ๋องชางใหญ่มากจนเกือบใหญ่เท่ากับสวนหลวงในพระราชวัง

สวนแห่งนี้ไม่ได้เต็มไปด้วยดอกไม้และพืชนานาชนิดเท่านั้น แต่ยังมีสระปลาคาร์ปที่สวยงามอีกด้วย ทางด้านซ้ายของสระน้ำคือต้นซากุระ และทางขวาเป็นทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่

บนหญ้าเขียวขจีมีที่นั่งมากมายในขณะนี้ สาวใช้ห้าหรือหกคนถือพัดพัดเบา ๆ ให้กับผู้คนที่นั่งอยู่ที่นั่น ท่ามกลางฝูงชน หญิงงามคนหนึ่งกําลังยืนอยู่ในสายลมฤดูใบไม้ผลิ

เธอปิดหน้าและยิ้ม และจะสะบัดผมเป็นครั้งคราว แค่ยืนอยู่ที่นั่นก็ดึงดูดความสนใจของผู้ชายทุกคน

"ไม่เจอกันนานเลยนะ เฉี่ยนเฉี่ยน เจ้าสวยขึ้นอีกแล้ว"

คนที่พูดคือองค์ชายสองหนานลั่วเฉิน เขานั่งเหยียดขาของเขาไว้บนโต๊ะไม้ข้าง ๆ อย่างเหยียดหยามและมองร่างกายของหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนด้วยสายตาที่กําเริบเสิบสาน

ถัดจากเขาคือองค์รัชทายาทหนานเทียน ซึ่งมีอายุมากกว่าหนานลั่วเฉินเพียงเดือนเดียว แต่เห็นได้ชัดว่าสงบกว่ามาก

"นี่คือจวนอ๋องชาง น้องสองควรวางขาลงจะดีกว่า"

"ฮ่าฮ่าฮ่า จะเป็นอะไรไป? เสด็จอายังไม่มาไม่ใช่เหรอ?"

หนานลั่วเฉินมองดูหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนด้วยรอยยิ้ม "พูดสิเฉี่ยนเฉี่ยน ข้าชวนเจ้าอยู่บ่อย ๆ ทําไมท่านไม่ออกมาล่ะ? งดงามขนาดนี้ อยู่แต่ในห้องทุกวันช่างเสียของจริง ๆ"

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนรู้สึกเขินอายเล็กน้อยเมื่อได้รับคำชม "องค์ชายสองชมเกินไปแล้ว เฉี่ยนเฉี่ยนมีหน้าตาธรรมดา ๆ และไม่สามารถพูดได้ว่างดงาม"

"เจ้าถ่อมตัวเกินไปแล้ว เจ้าเป็นคนที่สวยที่สุดที่ข้าเคยเห็นมา หากเจ้าเป็นคนธรรมดา ผู้หญิงทุกคนในโลกนี้ก็..."

"แคกแคก..."

หนานเทียนอดไม่ได้ที่จะขัดจังหวะเขา "เอาล่ะ เฉี่ยนเฉี่ยนเป็นคนขี้อาย หยุดล้อเธอได้แล้ว"

หนานลั่วเฉินยิ้มและพูดว่า: "ท่านพี่ ข้าไม่ได้พูดอะไรเลย ท่านก็ปกป้องแล้วเหรอ? ห่วงใยกันมากเกินไปหรือเปล่า? ฮ่าฮ่าฮ่า... "

ใบหน้าของหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที...

หนานเทียนกล่าวว่า: "เฉี่ยนเฉี่ยน มานั่งสิ"

หนานลั่วเฉินยิ้มและพูดว่า: "ข้าว่าแล้วทำไมท่านพี่ตั้งใจให้คนเก็บเก้าอี้ข้าง ๆ ไว้ ที่แท้ก็เตรียมไว้ให้เธอนั่นเอง ฮ่าฮ่าฮ่า เสียดายที่เธอดูเหมือนจะชอบเสด็จอา ใช่ไหมเฉี่ยนเฉี่ยน?"

ทันใดนั้นใบหน้าของหนานเทียนก็จมลงและเขาไม่พูดอะไร

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนดูเขินอาย เธออยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นเธอก็เห็นหนานมู่เจ๋อ...

แม้ว่าหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนจะเห็นรูปร่างที่สูงตรงและใบหน้าที่หล่อเหลานั้นนับครั้งไม่ถ้วน แต่ทุกครั้งที่ได้เจออีกครั้ง เธอยังคงตกหลุมรักลึก ๆ...

เมื่อเห็นหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนตกตะลึง หนานเทียนและคนอื่น ๆ ก็มองไปในทิศทางนั้นเช่นกัน เมื่อพวกเขาเห็นว่าเป็นหนานมู่เจ๋อ หนานลั่วเฉินก็วางเท้าลงทันทีและหนานเทียนก็ยืนขึ้นด้วยความเคารพ