พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 302

ยังไม่รอให้คนเหล่านั้นเริ่มระวังตัว หลิ่วเซิงเซิงงก็โยนผงพิษออกมากำหนึ่งแล้ว เมื่อลมพัดผ่าน ผงสีขาวก็ทําให้ทุกคนหน้าซีด แต่ในพริบตา คนเหล่านั้นก็สลบตาย...

หลังจากจัดการกับชายชุดดำเหล่านั้นในที่สุด ก่อนที่ หลิ่วเซิงเซิงจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก็เกิดเสียง "ป๋อม" ดังขึ้นข้างหลังเธอ ราวกับว่ามีคนตกลงไปในทะเลสาบ

"อาเฉิน! เจ้าอยู่ไหน?"

เสียงของอี้โจวดังมาไม่ไกล เมื่อหลิ่วเซิงเซิงหันกลับมา เธอเห็นอี้โจวกระโดดลงไปในทะเลสาบและตะโกนใส่ทะเลสาบไม่หยุด

เขาจัดการคนบนเรือหมดแล้ว ด้วยวิธีนี้ เห็นได้ชัดว่าเขากระโดดลงไปด้วยตัวเอง!

เมื่อเห็นร่างของอี้โจวค่อย ๆ ล่องลอยไปตามทะเลสาบ หลิ่วเซิงเซิงรีบวิ่งไปในทิศทางนั้น "อี้โจว ขึ้นมาเร็วเข้า!"

ทะเลสาบไม่นิ่งและค่อย ๆ ไหลลงมาในทิศทางเดียว แม่น้ำใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลไม่รู้ว่าจะไปทางไหน หากไหลลงแม่น้ำก็จะขึ้นฝั่งได้ยาก!

แต่ดูเหมือนอี้โจวจะไม่ได้ยินเสียงของเธอ จึงดำดิ่งลงไปในน้ำโดยตรง ราวกับว่าเขาจะไม่มีวันขึ้นฝั่งจนกว่าจะพบอี้เฉิน!

หลิ่วเซิงเซิงกังวลมากจนเธอวิ่งไปที่เรือ

"อี้โจว เจ้าได้ยินไหม? ข้าให้เจ้าขึ้นมาก่อน!"

ไม่ขึ้นมาก็ไม่รู้ว่ามันจะลอยไปทางไหน...

แต่เหนือทะเลสาบกลับเงียบสงบ มองไปรอบ ๆ ร่างของอี้โจวอยู่ที่ไหน?

ทันใดนั้นเธอก็เห็นเสื้อผ้าที่คุ้นเคยชิ้นหนึ่งลอยไปทางแม่น้ำที่อยู่ห่างไกลอย่างช้า ๆ ดูเหมือนเป็นเสื้อผ้าของอี้เฉิน...

ไม่ใช่ นั่นไม่ใช่เสื้อผ้า นั่นก็คืออี้เฉิน!

หลิ่วเซิงเซิงรีบตะโกนไปในทิศทางนั้น "อี้เฉิน! อี้โจว! เจ้าสองคนได้ยินข้าไหม?"

ยังเงียบอยู่...

ให้ตายเถอะ เป็นไปได้ไหมที่ทั้งคู่สลบไปแล้ว?

ขณะที่กำลังตื่นตระหนก หลิ่วเซิงเซิงก็สังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างจึงรีบซ่อนตัวอยู่ข้าง ๆ

"ใคร!"

เธอหันกลับมาอย่างกะทันหัน แต่เมื่อเธอหันกลับมาเธอก็เห็นชายคนหนึ่งในชุดหรูหราถือมีดสั้นจ้องมองเธออย่างดุเดือด

เห็นหลิ่วเซิงเซิงหลบการโจมตีของเขา เขาก็คว้ามีดและแทงมันอีกครั้ง!

หลิ่วเซิงเซิงคว้าข้อมือของเขาและบิดมันอย่างแรง ทำให้มีดในมือของเขาล่วงลงกับพื้น

จากนั้นเธอก็ยกขาขึ้นและเตะชายคนนั้นลงไปที่พื้นโดยตรง!

เสียง "ปัง" หนุ่มถูกกระแทกล้มจนลุกไม่ได้อยู่นาน...

ใบหน้าหลิ่วเซิงเซิงมืดมน และเธอก็เดินไปหาเขาทีละก้าว "เจ้าเป็นหัวหน้าของพวกเขาเหรอ?"

พวกค้ามนุษย์เหล่านั้นแต่งตัวเหมือนกันและผู้ช่วยที่มาข้างหลังคือชุดสีดําและสวมหน้ากากทั้งหมด แต่ชายคนนี้แต่งตัวหรูหราซึ่งแตกต่างจากคนเหล่านั้นเลย เห็นได้ชัดว่ามีสถานะพิเศษ

ชายคนนั้นคลานกลับอย่างระมัดระวัง "ใช่แล้วไงล่ะ? ข้าขอเตือนเจ้าว่าเจ้าอย่าแตะต้องข้า ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับข้า ระวังครอบครัวของเจ้า..."

"เลิกพูดไร้สาระเสียที ตอนนี้ ข้าถามเจ้าตอบ"

หลิ่วเซิงเซิงเหยียบต้นขาของเขา มองเขาจากสูงลงต่ำ "พวกเจ้าเป็นใคร? ทำไมถึงลักพาตัวเด็กเหล่านั้น?"

"อ๊า เจ้าเอาเท้าออกไป!"

ชายคนนั้นกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด "อยากตายใช่ไหม? รีบเอาออกไป!"

ด้วยเสียง "ปัง" หลิ่วเซิงเซิงเตะเขาเข้าที่หน้า และก่อนที่เขาจะลุกขึ้นได้ เธอก็เตะเขาอย่างแรงที่ท้องอีกสองสามครั้ง

"ให้เจ้าพูดไร้สาระ! ให้เจ้าชักช้า! เจ้าจะพูดไม่พูด?"

"เจ็บเจ็บ อ๊า ข้าพูด! แม่นางไว้ชีวิต! หยุดตีได้แล้ว!"

เมื่อได้ยินแบบนี้ หลิ่วเซิงเซิงจึงหยุด แล้วพูดอย่างมืดครึ้มว่า "แม่น้ําที่ไกลนั้นนำไปสู่ที่ไหน? เดิมทีเด็กที่พวกเจ้าลักพาตัวไปจะส่งไปที่ไหน? นอกจากเด็ก ๆ เหล่านั้นแล้ว ที่นั่นพวกเจ้ามีเด็กคนอื่นด้วยหรือเปล่า? พวกเขาอยู่ที่ไหนกันหมด?"