พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 310

เมื่อได้ยินสิ่งที่จิ่งฉุนพูด ลูกน้องที่อยู่ข้าง ๆ อดไม่ได้ที่จะมองไปรอบ ๆ

"มันดูคล้ายจริง ๆ..."

"เสี่ยวกง"

"ข้าน้อยอยู่ที่นี่"

จิ่งฉุนเงียบอยู่นานและพูดว่า "เจ้าคิดว่าเธอตายแล้วจริง ๆ เหรอ?"

น้ำเสียงเศร้าทำให้เสี่ยวกงสับสนเล็กน้อย แต่ในไม่ช้าเขาก็เข้าใจคำพูดของจิ่งฉุน และรีบก้มศีรษะลงแล้วพูดว่า

"ตอบนายท่าน หากเสี่ยวอู่เป็นคนจุดไฟจริง ๆ เขาคงไม่เหลือใครรอดชีวิตอย่างแน่นอน นอกจากนี้ มู่ชิงชิง ร้องไห้และกรีดร้องบนซากปรักหักพังเป็นเวลานานไม่ใช่เหรอ? เธออยู่หลิ่วเซิงเซิงตลอด หากเธอเป็นเช่นนี้ก็พิสูจน์ได้ว่าหลิ่วเซิงเซิงจากไปแล้วจริง ๆ..."

เมื่อเห็นจิ่งฉุนดื่มชาเพียงอย่างเดียวและไม่พูดคุย เสี่ยวกงก็ถอนหายใจ

"นายท่าน จิบให้น้อยลงหน่อย ชานี้ชื่นใจ เกรงว่ากลางคืนจะนอนไม่หลับ..."

"ต่างกันยังไง? ไม่ดื่มก็นอนไม่หลับ"

จิ่งฉุนวางแก้วลงอย่างเกียจคร้าน "เปลี่ยนเป็นเหล้าดีกว่า"

"..."

ทั้งสองกำลังยุ่งอยู่กับเรื่องของตัวเองในขณะที่ดื่มชา ในมุมหนึ่ง ไม่ไกล มีผู้หญิงหลายคนมองมาทางนี้มานานแล้วโดยมีดวงตาแวววาว

"ช่างหล่อจริง ๆ! ทำไมข้าไม่เคยเห็นเขามาก่อนเลย?"

"คงมาจากเมืองอื่นมั้ง? ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องผู้ชายที่หล่อเหลาขนาดนี้ในเจียงเฉิงมาก่อนเลย"

"พวกเจ้ามีใครกล้าขึ้นไปทักทายไหม? นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นคนหล่อขนาดนี้ ถ้าพลาดไป คงยากที่จะได้เจอเขาอีกในอนาคต…"

"..."

ผู้หญิงทั้งสามคนกำลังคุยกัน และมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงมุมห้อง เด็กผู้หญิงจ้องมองไปทางจิ่งฉุนอย่างเงียบ ๆ โดยไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

เด็กผู้หญิงที่อยู่ด้านข้างตบเธอแล้วพูดว่า "หย่งซวน เจ้าคือผู้กล้าหาญที่สุดในหมู่พวกเรา ไม่งั้นเจ้าเข้าไป?"

หย่งซวนพูดอย่างพูดไม่ออก "พวกเจ้าเป็นเพื่อนแบบไหนกัน? ข้าเพิ่งหนีจากปากเสือและวิ่งกลับมาด้วยความยากลำบาก ตอนนี้ข้าแค่อยากจะนั่งดื่มชาที่นี่ แล้วริเริ่มทักทายชายแปลกหน้าขาไม่มีทางทำ"

เด็กผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ เธอยิ้มและพูดว่า "เจ้าเป็นวีรสตรีผู้ยิ่งใหญ่ที่ช่วยเด็ก ๆ ได้มากมาย ถ้าเจ้าไปที่นั่น เขาจะต้องสนใจเจ้าอย่างแน่นอน"

"ถูกต้อง มันคงเป็นครั้งแรกที่เจ้าได้เห็นผู้ชายหล่อแบบนี้ใช่ไหม? เป็นเกียรติมากที่ได้เป็นเพื่อนกับคนแบบนี้เมื่อเจ้าออกไปข้างนอก"

"ฮิฮิ บางทีอาจเป็นสามีของเจ้าก็ได้"

"..."

ใบหน้าของหย่งซวนเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อยเมื่อเธอได้ยินแบบนั้น แต่ในที่สุดเธอก็ยืนขึ้นและเดินไปหาจิ่งฉุนพร้อมกับกำลังใจจากหลาย ๆ คน

ขณะที่จิ่งฉุนยืนขึ้นและกำลังจะออกไป หย่งซวนก็รวบรวมความกล้าเพื่อเรียกเขาออกมาทันทีที่ไปถึงบันได

"คุณชายหยุดก่อน"

จิ่งฉุนไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง และรีบลงไปชั้นล่าง โบกมือโบกพัด

ภายใต้การจ้องมองของเพื่อนสาวทั้งหมด หย่งซวนรู้สึกว่าเสียหน้าเล็กน้อย ดังนั้นเธอจึงรีบไล่ตามเธอไป "คุณชายทั้งสองโปรดหยุดก่อน ข้า..."

"ไสหัวไป!"

เสี่ยวกงจ้องมองเธอด้วยสายตาที่ดุร้าย

เพียงแวบเดียวก็ทำให้หย่งซวนหวาดกลัวจนตกตะลึง

เธอจับมือแน่น ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความฝืนใจ "มีอะไรน่าทึ่ง แค่หล่อนิดหน่อยเอง..."

ขณะที่เธอกำลังพึมพำ จู่ ๆ ก็มีคู่สามีภรรยาคู่หนึ่งปรากฏตัวต่อหน้าเธอ

"เจ้าคือแม่นางหย่งซวนใช่ไหม? ขอบคุณที่ช่วยชีวิตลูกของข้า ของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ถือเป็นการขอบคุณแม่นางที่ช่วยชีวิตไว้"

เมื่อมองดูการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของทั้งคู่ หย่งซวนก็รับของขวัญขอบคุณเป็นสำคัญ "ไม่เป็นไร มันเป็นเพียงความพยายามเล็ก ๆ น้อย ๆ"