เข้าสู่ระบบผ่าน

พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 312

ขณะที่หลิ่วเซิงเซิงตกตะลึง หรงหรงก็สังเกตเห็นเธอเช่นกัน

หลิ่วเซิงเซิงในปัจจุบันนี้มีรอยแผลเป็นครึ่งหน้า รอยแผลเป็นที่ขี้เหร่นั้นทําให้หรงหรงจําไม่ได้ แค่รู้สึกคุ้นเคยเล็กน้อย

แต่คนที่ทำให้เธอรู้สึกคุ้นเคยต้องมาจากเมืองหลวง...

เมื่อนึกถึงชื่อเสียงตัวเองในเมืองหลวง หรงหรงก็รู้สึกผิดเล็กน้อย เธอกลัวที่จะถูกจดจำ และยิ่งกลัวที่จะสูญเสียทุกสิ่งที่มีตอนนี้ไปเสียอีก...

เป็นผลให้ใครก็ตามที่ดูคุ้นเคยกับเธอทำให้เธอรู้สึกรังเกียจอย่างยิ่ง!

"ทุกคนได้เห็นกับตาแล้วว่าแม่นางหย่งซวนพาเด็ก ๆ กลับมา ทำไมทุกคนต้องฟังคำพูดที่ไม่เกี่ยวข้อง? ทุกคนรู้ความจริง ไม่จำเป็นต้องโต้แย้งที่นี่"

หลังจากพูดอย่างนั้น หรงหรงมองไปที่หย่งซวนแล้วพูดว่า "แม่นางช่วยชีวิตเด็ก ๆ ได้มากมายและเป็นวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ในเจียงเฉิง เจ้าเมืองได้เตรียมเงินหนึ่งแสนตำลึงเป็นพิเศษเพื่อเป็นของขวัญขอบคุณ แม่นางเชิญมากับข้าด้วย"

เมื่อฮูหยินน้อยพูดแล้ว ความกล้าหาญของหย่งซวนก็โดดเด่นยิ่งขึ้นมาก

"ขอบคุณสำหรับความไว้วางใจ ข้าไม่รู้ว่าทำไมสองคนนี้ถึงเป็นศัตรูกับข้าถึงขนาดสร้างเรื่องโกหก ข้าคิดว่าพวกเขาเป็นเพื่อนกัน ข้าเดาว่าข้าได้เป็นเพื่อนกันโดยบังเอิญและทำให้ทุกคนหัวเราะเยาะ"

คำพูดเหล่านี้ทำให้อี้โจวโกรธมาก เขาโกรธมากจนกำลังจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อลงมือ แต่ทันใดนั้นหลิ่วเซิงเซิงก็คว้าเขาไว้และกระซิบคำสองสามคำในหูของเขา

อี้โจวมองไปรอบ ๆ ก่อนที่จะพูดว่า "แต่พวกเขาไม่ได้อยู่ที่นี่!"

หลิ่วเซิงเซิงกระซิบ "ไปหามา"

"ขอรับ!"

จากนั้นอี้โจวก็ออกจากฝูงชนและรีบวิ่งหนีไปภายใต้สายตาที่ประหลาดใจของทุกคน

"เมื่อกี้ไม่ได้สาบานเหรอว่าพวกเขาช่วยเด็กพวกนั้นไว้เหรอ? ทำไมจู่ ๆ ถึงวิ่งหนีไปล่ะ?"

มีคนในฝูงชนถาม

หลังจากนั้นทันที ผู้คนที่อยู่ตรงนั้นก็เริ่มพูดคุยกัน

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง