พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 35

ขณะที่พูด หลิ่วเซิงเซิงมองไปที่หนานมู่เจ๋อแล้วพูดว่า: "ยังมีท่านอ๋อง กลางวันแสก ๆ ท่านยังดื่มเหล้าไปเยอะขนาดนี้ ข้าก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ท่านมีสติหรือเปล่า และได้เห็นความจริงหรือยัง ยังไงข้าก็พูดในสิ่งที่ควรพูดแล้ว และตอนนี้ก็ต้องบอกท่านทีละอย่าง"

"ท่านพี่ นี่เป็นความเข้าใจผิด ข้าไม่ได้วางยาพิษท่าน..."

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนลุกขึ้นด้วยความตื่นตระหนก ในขณะนี้เธอตื่นตระหนกจริง ๆ และวิ่งไปหาแม่ทัพหลิ่ว

"ท่านพ่อ ท่านต้องเชื่อข้า ทุกคนเข้าใจข้าผิด ข้าไม่ได้วางยาพี่สาวเลย ยังมีองค์ชายสอง ข้าเปล่า ฮือฮือ ท่านพี่เจ๋อ พวกท่านเชื่อข้าได้ไหม..."

แม่ทัพหลิ่วสีหน้าละอาย ขณะที่หนานลั่วเฉินหน้าแดงอย่างรุนแรง ราวกับว่าเขาถูกตบหลายครั้ง...

หลิ่วเซิงเซิงเพิกเฉยต่อหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนโดยสิ้นเชิง มองหนานมู่เจ๋อเท่านั้นและพูดว่า:

"ข้ายอมรับว่า ปีนั้นข้าชอบท่านมากจริง ๆ หลายปีมานี้ข้าก็ชอบท่านมาตลอด แต่สิ่งที่ทํากับท่านไม่ใช่ความตั้งใจของข้าเลย ทุกครั้งที่ข้าฆ่าตัวตาย จริง ๆ แล้วหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนเป็นคนออกความคิดให้ข้า ทุกครั้งที่ข้าแกล้งทําเป็นบาดเจ็บ เธอก็ยุยงอยู่ข้างหลัง!

เธอสอนข้าถึงวิธีทาแป้งหนา ๆ บนใบหน้าเพื่อปกปิดสิว และวิธีทาปากแดงเพื่อดึงดูดผู้คน เหอะ เธอสอนข้าทั้งหมดนี้"

"ข้ารู้ว่าในสายตาพวกท่านทุกคน ข้ามันโง่ แต่พวกท่านก็ไม่คิดว่า ถ้าข้าโง่จริง ๆ ข้าจะทําเรื่องพวกนั้นมากมายได้อย่างไร? จนกระทั่งข้าพบว่าใบหน้าของข้าถูกวางยาพิษ ในที่สุดข้าจึงคิดได้ว่าที่แท้ข้าเป็นเพียงหมากรุกเล็ก ๆ ของเธอในสายตาของบางคน"

"ยิ่งข้าเป็นบ้า เธอยิ่งดูเงียบ ข้ายิ่งขี้เหร่ เธอยิ่งดูสวย และยิ่งข้าทำสิ่งที่น่ารำคาญมากเท่าไร เธอก็ยิ่งน่ารักมากขึ้นเท่านั้น ตั้งแต่ข้าเริ่มกินของหวานที่เธอส่งมา สิวบนใบหน้าข้าก็ไม่เคยหายไปเลย"

"จนกระทั่งตอนหลังข้าจึงเข้าใจว่าตัวเองโง่จริง ๆ แต่ข้าโง่มาหลายปีแล้ว ข้าไม่อยากโง่ต่อไปแล้ว! ข้าบอกว่าข้าจะหย่ากับท่าน ก็คืออยากจะหย่ากับท่านจริง ๆ ไม่ได้ล้อเล่น ข้าบอกว่าไม่ชอบท่านแล้ว ก็ไม่ชอบท่านแล้วจริง ๆ ต่อไปก็จะไม่มายุ่งกับท่านอีก หวังว่าท่านจะเชื่อในสิ่งที่ข้าพูด ข้าจริงจัง"

ทุกคนที่อยู่ ณ ที่นั้นตกตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ และดวงตาของแม่ทัพหลิ่วก็เต็มไปด้วยน้ำตา

"เซิงเซิง…"

หลายปีที่ผ่านมา เจ้าลำบากจริง ๆ...

หนานลั่วเฉินไม่พูดอะไร หันหลังกลับและจากไปอย่างเงียบ ๆ...

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนร้องไห้หนักมากจนหายใจไม่ออก "ท่านพี่ ท่านทำเกินไปแล้ว ท่านจะใช้ประโยชน์จากช่วงเวลานี้ใส่ร้ายข้าได้อย่างไร พิษบนขนมนั้นไม่ได้มาจากข้า ข้า ไม่เคยทำสิ่งที่ท่านกล่าวมา ท่านทำเกินไปแล้วจริง ๆ..."

หลิ่วเซิงเซิงไม่ได้มองเธอเลย แต่ยังคงจ้องมองที่หนานมู่เจ๋อ

หนานมู่เจ๋อมองเธอตั้งแต่ต้นจนจบ เป็นเวลานานที่เขาจะถอนสายตาออก

หันหลังกลับและจากไป

ไปแบบนี้เหรอ?

หลิ่วเซิงเซิงรีบไล่ตามไป เธอจริงจังกับสิ่งที่เธอพูดมาก หนานมู่เจ๋อหูหนวกหรือเปล่า?

แต่เสี่ยวเจียงยื่นมือออกมาเพื่อหยุดเธอ "พระชายาหยุดก่อน ท่านอ๋องไม่ได้นอนทั้งคืน เมื่อกี้ดื่มเหล้าอย่างแรงไปเยอะอีก ตั้งแต่เมื่อกี้ แรงเหล้าก็ขึ้นมา ต่อหน้าองค์รัชทายาทและคนอื่น ๆ ท่านอ๋องประคับประคองมานานแล้ว โปรดให้ท่านอ๋องกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ"

"ไม่ เขาดื่มเยอะเหรอ? งั้นเมื่อกี้เขาได้ยินที่ข้าพูดหรือเปล่า?"

เสี่ยวเจียงเพียงแค่ทำความเคารพ จากนั้นมองดูหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนบนพื้นอย่างมีความหมาย ส่ายหัวแล้วจากไป