พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 50

ใบหน้าของโม่เล่าเต็มไปด้วยความกังวล "แน่นอนว่าเป็นเรื่องของอาหลิน ข้าได้ยินมาว่าพระชายาทำร้ายอาหลิน ข้าก็เลยเข้าไปดู แต่เจ้าเดาสิว่าข้าเห็นอะไร? อาหลินฟื้นขึ้นมาแล้วจริง ๆ!"

เมื่อได้ยินสิ่งที่โม่เล่าพูด เสี่ยวเจียงก็ประหลาดใจก่อน จากนั้นจึงคิดถึงสิ่งที่ พระชายากับป้าหวังพูด

ไม่คิดว่าพระชายาช่วยอาหลินจริง ๆ...

"ท่านไม่ได้บอกว่าอาหลินช่วยกลับมาไม่ได้แล้วเหรอ? ทำไมจู่ ๆ เขาถึงกลับมามีชีวิตอีกครั้ง?"

เขายังคงไม่อยากจะเชื่อเลย

โม่เล่าปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก "สิ่งที่ข้าตกใจก็คือเรื่องนี้แหละ! ไม่ใช่แค่ข้า ยังมีหมอหลวงในวังอีกด้วย แม้ว่าข้าจะไม่ได้เป็นหมอเทวดาอะไร แต่ข้าก็ไม่ได้แย่พอที่จะคิดว่าคนที่เป็นอะไรเป็นคนที่จะตาย ในเมื่อเราพูดว่าให้คนเตรียมงานศพ นั่นก็คือต้องเตรียมงานให้กับอาหลินจริง ๆ แล้ว แต่นี่..."

ขณะพูด โม่เล่าถอนหายใจอีกครั้งและพูดว่า: "รีบไปรายงานท่านอ๋องดีกว่า!"

หลังจากพูดจบโม่เล่าก็เดินจากไปด้วยก้าวใหญ่

เสี่ยวเจียงมีสีหน้าหนักใจอยู่กับที่ ด้านหนึ่งไม่อยากเชื่อว่าพระชายามีทักษะทางการแพทย์ขนาดนี้ อีกด้านหนึ่งคือพระชายากําลังช่วยชีวิตคนจริง ๆ แต่พวกเขากลับ...

พระชายาคงจะเสียความรู้สึกมาก?

"..."

จวนชิงเฟิง

หลิ่วเซิงเซิงเพิ่งกลับมา ก็มีคนมาเปิดประตู ได้ยินว่าอาหลินฟื้นแล้ว ป้าหวังก็คุกเข่าลงบนพื้นทันทีและคำนับหลิ่วเซิงเซิงทั้งน้ำตาเพื่อขอบคุณเธอ

หลิ่วเซิงเซิงเหนื่อยล้ามากจนไม่มีแรงจะเอื้อมมือไปช่วยเธอ "ในเมื่อฟื้นแล้ว ก็รีบกลับไปดูเขาเถอะ ข้าง่วงมาก อยากพักผ่อนสักพัก"

ป้าหวังตื่นเต้นมากจนน้ำตาไหล "ขอบพระทัยพระชายาที่ช่วยชีวิต! ลําบากพระชายาจริง ๆ บุญคุณอันยิ่งใหญ่ของพระชายานี้ ข้าไม่รู้จะตอบแทนยังไง ข้าจะรับใช้พระชายาอย่างดีที่สุดในชีวิตที่เหลือของข้า!"

ขณะพูด เธอก็คำนับอีกสองสามครั้งก่อนที่จะโซซัดโซเซออกไป

หัวใจของหลิ่วเซิงเซิงสงบมาก เธอรู้ว่าไม่ช้าก็เร็วอาหลินต้องื้น แต่ไม่คิดว่าจะฟื้นเร็วขนาดนี้

ถ้ารู้อย่างนี้ ตอนหลังก็ไม่ต้องเจาะเลือดนิดหน่อยนั่นแล้ว เสียเปล่าไปเยอะขนาดนั้น จนตอนนี้ตัวเองมึนงงไปหมด

เสี่ยวถังได้กลับมาหาเธอแล้ว "พระชายา ท่านเก่งมากจริง ๆ เมื่อกี้ข้าน้อยตั้งใจจะไปหาโม่เล่ามาดูท่าน แต่โม่เล่ากลับบอกว่าท่านไม่ต้องการเขาเลย และยังพูดชื่นชมท่านมากมาย ต่อมาได้ยินว่าอาหลินฟื้นแล้ว เขาก็ตรงไปหาท่านอ๋อง ไม่แน่ว่าท่านอ๋องรู้ความจริงแล้ว ก็จะมาเยี่ยมท่านเมื่อไหร่ก็ได้"

หลิ่วเซิงเซิงเอนหลังอย่างอ่อนแรงอยู่ในห้อง "เขาไม่มีทางมา"

เสี่ยวถังถอนหายใจ "อย่าพูดอย่างนั้นพระชายา ท่านอ๋องเข้าใจท่านผิดในครั้งนี้ คิดว่า..."

"ประการแรกเขาไม่มีทางมา ประการที่สอง ข้าก็ไม่อยากให้เขามา ตอนนี้ข้าแค่อยากนอน อย่าพูดถึงเขาเลย"

เสี่ยวถังใจสั่น นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นพระชายาพูดอย่างจริงจังว่าไม่อยากเจอท่านอ๋อง...

เป็นเพราะช่วงนี้เสียใจมากเกินไปแล้วใช่ไหม?

เมื่อคิดอย่างนี้ เสี่ยวถังก็รู้สึกว่าพระชายาน่าสงสารมาก...

ทันใดนั้นหลิ่วเซิงเซิงก็ถามว่า: "ข้าได้ยินมาว่าท่านแม่ของท่านอ๋องเสียชีวิตแล้ว แต่ข้าจำไม่ได้เลย เองรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?"

"พระชายาทำไมถึงถามแบบนี้ล่ะ? ข้าน้อยเป็นแค่คนรับใช้ ข้าน้อยไม่รู้อะไรเลย อย่างมากก็แค่เคยได้ยินมาว่า..."