พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 55

"พระชายายังกล้ามาอีก"

เสี่ยวเจียงมองเธอด้วยความโกรธ พูดพลางเอื้อมมือไปผลักเธอไปข้าง ๆ ดูเหมือนจะรังเกียจเธอที่ขวางทาง

เมื่อมองดูท่าทางรังเกียจของเขา หลิ่วเซิงเซิงก็สับสน ทัศนคติของชายคนนี้เปลี่ยนไปเร็วเกินไปหรือเปล่า?

เกิดอะไรขึ้นอีกแล้ว?

ทำไมรู้สึกว่าตัวเองอยู่ดี ๆ ก็โดนรังเกียจ?

เห็นเสี่ยวเจียงกำลังจะนั่งรถม้าออกไป หลิ่วเซิงเซิงก็พูดอย่างรวดเร็ว: "ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าแค่อยากให้เจ้ามอบจดหมายนี้ให้กับท่านอ๋อง นี่คือ..."

"ท่านยังนิสัยแบบนี้ไม่เปลี่ยนเลยเหรอ?"

เสี่ยวเจียงอดไม่ได้ที่จะพูดอย่างโกรธเคืองว่า: "พระชายา ไม่ใช่ว่าข้าน้อยไม่ไว้หน้าท่าน ท่านไม่รู้ความจริง ๆ ไร้ยางอายเกินไป ทุกอย่างต้องทําซ้ำแล้วซ้ำอีก ท่านไม่คิดว่าท่านปัญญาอ่อนมากและไร้ความปราณีเกินไปเหรอ?"

"ข้าทำอะไรอีก?"

"ท่านรู้อยู่แก่ใจ ข้าน้อยก็ไม่มีสิทธิ์พูดเยอะ ขอให้พระชายาโชคดีเถอะ!"

พูดจบรถม้าก็มุ่งไปข้างหน้า

หลิ่วเซิงเซิงถูกด่าจนสีหน้างงงวย เดินไปที่รถม้าก็ตะโกนว่า: "เห้ย ไม่จําเป็นมั้ง? พูดให้ชัดเจนสิ!"

"ไปให้พ้น!"

เสียงของหนานมู่เจ๋อดังมาจากภายในรถม้า เสียงที่เย็นชาและโกรธเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

เมื่อเห็นรถม้าหายไป หลิ่วเซิงเซิงพูดไม่ออกว่าสับสนแค่ไหน เกิดอะไรขึ้น?

หลังจากนั้นไม่นานดูเหมือนเธอจะเข้าใจอะไรบางอย่าง ถนนเต็มไปด้วยผู้คน และผู้คนนับไม่ถ้วนพูดว่ามีคนเสียชีวิตในหอชมดอกไม้ และยังโยนคนลงมาจากชั้นสองจนตาย

ไม่มีใครรู้สถานการณ์บนชั้นสอง แต่เมื่อเห็นทุกคนข้างในวิ่งออกมา สถานการณ์ก็ไม่ดีอย่างเห็นได้ชัด

ด้วยเครื่องหมายคำถามใหญ่ หลิ่วเซิงเซิงเดินเข้าไปในหอชมดอกไม้

เมื่อเธอขึ้นไปบนชั้นสอง เธอเห็นศพหลายศพ หนังตาของเธอกระตุกมาก พวกนี้คงไม่ใช่หนานมู่เจ๋อฆ่านะ?

แต่พวกอยู่ดี ๆ ทำไมพวกเขาถึงผยองขนาดนี้?

"โอ้พระเจ้า ท่านพี่ ท่านกำลังทำอะไรอยู่?"

ทันใดนั้นเสียงของหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนก็ดังมาจากด้านหลัง หลิ่วเซิงเซิงจึงพบว่าหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนไม่รู้ว่าขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เสี่ยวเยี่ยนที่อยู่ข้าง ๆ เธอก็ยิ่งกรีดร้อง

"อ๊า! ท่านน่ากลัวมาก ทำไมถึงฆ่าคนได้มากมายขนาดนี้!"

ริมฝีปากหลิ่วเซิงเซิงกระตุก "ตาไหนของพวกเจ้าเห็นว่าข้าฆ่าคนพวกนี้?"

"ที่นี่มีแต่ท่าน นอกจากท่านจะมีใครอีก?"

เสี่ยวเยี่ยนปกป้องหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนด้วยความกลัว "คุณหนู เรารีบหนีกันเถอะ ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้ว..."

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนแสร้งทำเป็นปลอบใจหลิ่วเซิงเซิง "ท่านพี่ เกิดอะไรขึ้น? ทำไมท่านถึงฆ่าคนไปมากมาย? บอกน้องมา แล้วน้องช่วยท่านคิดหาวิธีแก้ปัญหา"

หลิ่วเซิงเซิงพูดไม่ออก "เจ้าสองคนบ้าหรือเปล่า? คนพวกนี้..."

"ข้าน้อยรู้แล้ว คุณหนู คนเหล่านี้อาจจะเป็นชู้ที่เธอหามา เดิมทีตั้งใจจะแอบคบชู้ แต่คิดว่าเราจะมาเร็ว ๆ กลัวว่าเรื่องจะถูกพวกเรารู้ เธอจึงฆ่าคนให้หมด จุ๊ ๆ สกปรกมาก น่ารังเกียจมาก ชั่วร้ายมาก..."

ทันทีที่เสี่ยวเยี่ยนพูดจบ หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนสีหน้าหวาดกลัว

"ท่านพี่ นี่เป็นเรื่องจริงเหรอ? ท่านก็รู้ว่าข้าจะมาที่นี่ แต่ยังกล้าหาผู้ชายมาสนุกด้วยมากมายขนาดนี้ ท่านโง่เขลาขนาดนี้ได้ยังไง?"

หลิ่วเซิงเซิง: "..."

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนกล่าวเสริมว่า: "ถ้าท่านต้องการหาผู้ชายจริง ๆ ท่านควรทำแบบลับ ๆ มาที่นี่ได้ยังไง? กลางวันแสก ๆ ท่านทำอย่างนี้ได้ยังไง?"

เสี่ยวเยี่ยนแสร้งทำเป็นพูดว่า: " ท่านอ๋องคงจะเย็นชาเกินไปและเมินเธอ ดังนั้นเธอจึงเป็นเช่นนี้ เห้อ คุณหนูเรายังต้องเข้าใจเธอ"

แต่ หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยน พูดว่า: แต่หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนพูดว่า: "จะให้ข้าเข้าใจได้อย่างไร? ท่านพี่ ท่านเป็นแบบนี้จะยุติธรรมต่อท่านพี่เจ๋อได้ยังไง? เขารู้ไหมว่าท่านทำเรื่องอะไรพวกนี้?"

หลิ่วเซิงเซิง: "..."

เธอแค่ดูการแสดงของสองคนนี้เงียบ ๆ ทั้งสองเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย อยู่ดี ๆ ก็ใส่ร้ายตัวเอง เก่งมาก

แต่…

หลิ่วเซิงเซิงจู่ ๆ ก็นึกถึงจดหมายที่เสี่ยวถังส่งผิด...

เมื่อมองดูคนสองคนที่แสดงต่อหน้าเธอ หลิ่วเซิงเซิงก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า: "พวกเจ้าเป็นคนเขียนจดหมายนัดข้ามาที่นี่ใช่ไหม?"

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนถอนหายใจ "แน่นอนว่าเป็นข้าที่นัดท่านพี่ แต่ข้าไม่คิดว่าท่านพี่จะทําเรื่องแบบนี้จริง ๆ คาดไม่ถึงว่าจะพาผู้ชายมาอยู่ใต้ตาของเรา ท่านพี่อยากให้ข้าถูกโลกเข้าใจผิดหรืออะไร? คนที่ไม่รู้ก็คิดว่าข้ากําลังหลอกท่านพี่สาวอยู่ ท่านพี่นี่ก็ชั่วร้ายเกินไปแล้ว"

เป็นไปตามคาด…

ในที่สุดหลิ่วเซิงเซิงก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว

หลังจากที่หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนเขียนจดหมายเพื่อนัดหมายกับตัวเองเธอก็ได้ซุ่มโจมตีที่นี่ คาดว่าแผนของเธอคือการหาคนเหล่านี้มาทำลายตย แล้วเธอก็มาถึงที่เกิดเหตุเพื่อจับตน สุดท้ายตนถูกทำลายชื่อเสียง เธอก็ใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้

แต่เธอไม่คิดว่า เสี่ยวถังจะส่งจดหมายผิดและคนที่มาก็คือหนานมู่เจ๋อ

หนานมู่เจ๋อคงเข้าใจผิดคิดว่าตนวางแผนเขา ดังนั้นเขากับเสี่ยวเจียงจึงโกรธขนาดนั้น...

"พวกเจ้ายังวางยาในชาของข้าด้วยใช่ไหม?"

หลิ่วเซิงเซิงถามหยั่งเชิง อย่างไรเสียกลอุบายที่ไม่ดีแบบนี้ก็ขาดสิ่งนั้นไม่ได้...

เมื่อเห็นความระอายใจของหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยน หลิ่วเซิงเซิงก็เข้าใจทุกอย่างอย่างถ่องแท้

"พวกเจ้าไม่ทำอะไรที่คนทำจริง ๆ"

"ท่านพี่จะใส่ร้ายข้าแบบนี้ได้ยังไง? ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย แต่ท่านกับว่าข้าแบบนี้ เกินไปไหม?"

"คุณหนู อย่าพูดไร้สาระกับเธอเลย เธอร้ายกาจมาก เธออาจใส่ร้ายเราทีหลัง รีบลงไปชั้นล่างแล้วบอกเรื่องนี้ให้โลกรู้ ให้ทุกคนเห็นใบหน้าที่แท้จริงที่น่าเกลียดของเธอ เพิ่งสวยก็ทำเรื่องแบบนี้ น่าขยะแขยงมาก!"

หลิ่วเซิงเซิง: "..."

อยากตบปากพวกเธอจจริง ๆ ใครใส่ร้ายใครกันแน่?

แต่ ตบพวกเธอก็ไม่ได้ระบายความโกรธ หลิ่วเซิงเซิงจู่ ๆ ก็มีความคิดที่ดีขึ้นมา

เห็นแต่เธอกุมหัวไว้พลางทำท่าเวียนหัวแล้วพูดว่า: "หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยน เจ้าร้ายกาจมาก ทั้ง ๆ ที่เจ้าหาคนมารังแกข้า ทั้ง ๆ ที่เจ้านัดข้ามา เจ้ายังวางยา เจ้าน่ารังเกียจ!"

เมื่อเห็นเธอแบบนี้ หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนก็รู้สึกมีความสุขมาก เธอยังคิดว่าทำไมหลิ่วเซิงเซิงถึงสบายดี ปรากฎว่าเป็นเพราะยาออกฤทธิ์ช้า

ขณะคิด หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนก็พูดอีกครั้ง: "ท่านพี่ ท่านกลับมาใส่ร้ายข้าได้อย่างไร? คนเหล่านี้เสียชีวิตด้วยเสื้อผ้าที่ไม่เรียบร้อยที่นี่ ใครจะรู้ว่าพวกเขาทําอะไรกับท่านก่อนตาย แต่ท่านใส่ร้ายให้น้องสาวทั้งหมด มันมากเกินไปแล้ว..."

เสี่ยวเยี่ยนยังกล่าวอีกว่า: "ใช่แล้ว ดูท่านแบบนี้บางทีก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่าท่านสนุกแค่ไหน หน้าแดง ๆ คงไม่ใช่พอเสร็จแล้วก็ปิดปากเลยนะ?"

หลิ่วเซิงเซิงพูดไม่ออก

เรียกพวกเขาว่าโง่พวกเขายังสามารถวางแผนเรื่องนี้ได้ด้วยตัวเอง แต่เรียกว่าฉลาดก็ พวกเธอจะไม่ถามคนในโรงเตี๊ยมหน่อยเหรอว่าเมื่อกี้ใครที่เพิ่งฆ่าคนเหล่านี้เหรอ?

ข้างล่างคนเยอะมาก ถามก็รู้ว่าฆาตกรเป็นผู้ชายสองคน?

พวกเธอไม่คิดดูว่าผู้หญิงที่อ่อนแอเช่นเธอสามารถฆ่าคนได้มากมายขนาดนี้ได้อย่างไร คนโง่สองคน!

คิดอย่างนั้น แต่ปากของหลิ่วเซิงเซิงกลับพูดว่า: "ข้าไม่อยากเถียงกับพวกเจ้า ความจริงพวกเจ้าก็รู้อยู่แก่ใจว่าเป็นยังไง ข้าจะให้ท่านอ๋องคืนความบริสุทธิ์ให้ข้า!"

เมื่อเห็นว่าเธอกำลังหาจะอ๋องชาง หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนก็มีความสุขมากยิ่งขึ้น " ท่านพี่เจ๋อจะไม่ถูกท่านหลอกง่าย ๆ ท่านหน้าแดงมาก ยังนัดพบผู้ชายเยอะขนาดนี้อีก กระดาษห่อไฟไม่ได้ ข้าก็จะไม่ยอมให้ท่านทําร้ายจิตใจท่านพี่เจ๋ออีกแล้ว"

ขณะพูด เธอมองไปที่เสี่ยวเยี่ยนแล้วพูดว่า: "เสี่ยวเยี่ยน พวกเราก็ไปหาท่านพี่เจ๋อกับท่านพี่เถอะ"

หลิ่วเซิงเซิงแสร้งทำเป็นเดินโซเซลงไปชั้นล่างและมองพวกเธอทั้งสองเหมือนคนโง่

ทั้งสองเดินตามไปไกล ๆ ด้วยใบหน้าภาคภูมิใจ ขณะที่พวกเธอเดิน เสี่ยวเยี่ยนกระซิบ: "ดูสิว่าเธอโง่แค่ไหน อีกเดี๋ยวเธอได้เจออ๋องชาง พอยาออกออกฤทธิ์แรงขึ้น ดูซิว่าเธอจะขายหน้าแบบไหน"