พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 62

มู่ชิงชิงสะดุ้ง "เซินเอ๋อ เจ้าพูดเรื่องไร้สาระอะไร? เด็กคนนั้นแข็งทื่อไปทั้งตัว แถมครอบครัวของเขายังร้องไห้แบบนั้นด้วย..."

ขณะพูด เธอถอนหายใจ "ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนใจดีเช่นกัน แต่เราไม่สามารถจัดการกับเรื่องประเภทนี้ได้ ไปกันเถอะ"

หลิ่วเซิงเซิงพูดว่า: "มีอะไรติดอยู่ในคอของเด็กคนนี้หรือเปล่า?"

จู่ ๆ ก็ได้ยินคนข้างถนนเอ่ยปาก หลายคนที่อยู่ในความเศร้าโศกก็หันมามองเธอทันใดนั้นเธอ

หลิ่วเซิงเซิงก้าวไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ และพูดอีกครั้ง "เขายังไม่ตาย"

บางทีพวกเขาอาจจะเศร้าเกินไป คนเหล่านั้นขี้เกียจเกินไปที่จะสนใจเธอ มีแต่คนแก่พูดว่า "กินของผิด แต่เมื่อกี้เขาหมดลมหายใจแล้ว"

หลิ่วเซิงเซิงไม่ได้พูดอะไร แต่ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและนั่งยอง ๆ ข้างเด็ก เธอไม่สนใจการจ้องมองของทุกคน เธอสัมผัสได้ถึงชีพจรของเด็กโดยตรง จากนั้นตรวจดูคอของเขา

"เขาเพิ่งหมดสติใช่ไหม? เพิ่งหมดลมหายใจ พวกท่านให้เขากินอะไร?"

ผู้หญิงที่ร้องไห้สับสนกับเธอและยังคงนิ่งเงียบ

ชายชราถามว่า: "แม่นางเป็นใคร?"

"ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาถามเรื่องนี้ ข้ากําลังถามพวกท่านอยู่!"

หญิงคนนั้นร้องไห้และกล่าวว่า: "ไม่ได้กินอะไรเลย จู่ ๆ ก็ล้มลงกับพื้นอย่างชักกระตุก นี่เพิ่งหมดลมหายใจได้ไม่นาน ลูกที่น่าสงสารของข้า ข้าไม่รู้เลยว่าเขากินอะไรไป ต้องมีคนวางยาพิษเขาแน่ ๆ ไม่งั้นเขาจะหมดลมหายใจเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร?"

"ไม่ใช่ยาพิษ มีอะไรบางอย่างติดอยู่ในหลอดลมของเขา"

หลิ่วเซิงเซิงรีบช่วยเด็กลุกขึ้น "อาชิง เจ้ามาช่วยข้าหน่อยสิ"

มู่ชิงชิงเดินเข้ามาด้วยความสับสน "เซินเอ๋อ นี่เจ้า..."

"ช่วยข้าพยุงเขาขึ้นมาก็พอ"

ขณะที่พูดสิ่งนี้ หลิ่วเซิงเซิงก็ใช้หมัดทั้งสองมือกดไปที่ท้องของเด็ก เลยขึ้นมาจากสะดือสองนิ้ว จากนั้นก็เริ่มกดเข้าไปอย่างแรง

ยังมีเวลาอยู่ ต้องบีบสิ่งที่อยู่ในหลอดลมออกให้เร็วที่สุด!

เมื่อเห็นเธอโยนเด็กอย่างกะทันหันเช่นนี้ หลายคนที่อยู่ใกล้เคียงก็ตกตะลึง และชายชราถึงกับยื่นมือออกมาเพื่อหยุดเธอ

"สาวน้อย เจ้ากำลังทำอะไรอยู่? เขาเป็นแบบนี้แล้ว เจ้ายังต่อยเขาอีกเหรอ?"

"ถ้าไม่อยากให้เขาตาย ก็อย่ามารบกวนข้า!"

หลิ่วเซิงเซิงพูดอย่างหายใจไม่ออก แต่ชายชราพยายามดึงเธอด้วยความโกรธ แต่ถูกผู้หญิงข้าง ๆ จับไว้

"นายท่าน ให้เธอลองเถอะ อย่าพลาดแม้โอกาสเดียวเลย..."

ชายชราหน้าแดงด้วยความโกรธ "เป็นแบบนี้แล้วจะมีโอกาสอะไรได้อีก? เจ้าแก่เลอะเลือนจริง ๆ ถ้าเขาไม่หมดลมหายใจก็ยังพูดได้ เขาหมดลมหายใจแล้ว! ทําไมเจ้าถึงปล่อยคนอื่นทรมานเขาแบบนี้อีก?"

"แต่…"

"เขาก็เป็นลูกข้า! เจ้าคิดว่าข้าไม่กังวลเหรอ? เห็นเจ้าร้องไห้ข้าก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกัน แต่เจ้าลืมไปแล้วเหรอว่าข้าเป็นใคร เรื่องที่ข้าช่วยไม่ได้ สาวน้อยแบบนี้จะมีวิธีอะไร?"

ผู้หญิงคนนั้นลดสายตาลง

ใช่ เขาหลิวเล่าเป็นหมอเทวดาที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวง ชื่อเสียงของเขายิ่งใหญ่กว่าโม่เล่าของจวนอ๋องชาง

ตอนที่พวกเขายังเด็ก พวกเขาเป็นหมอเทวดาที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองหลวงแล้ว แต่ต่อมาคนหนึ่งเลือกที่จะเปิดโรงพยาบาลและได้รับความเคารพจากผู้คนนับหมื่น อีกคนหนึ่งเลือกที่จะอยู่กับอ๋องชางและหายตัวไปตั้งแต่นั้นมา

แต่สาวน้อยคนนั้นจริงจังมาก...

ฮูหยินหลิวคว้าหลิวเล่าอีกครั้ง "อย่าหยุด ปล่อยให้พวกเขาลองเถอะ! เผื่อว่า?"

เมื่อเห็นหลิ่วเซิงเซิง บีบหน้าท้องของเด็กครั้งแล้วครั้งเล่าหลิวเล่าก็ตกใจมาก เขาไม่เคยเห็นใครสามารถช่วยคนแบบนี้ได้!

กระทั่งช่วยชีวิตคนที่หมดลมหายใจแล้ว!

"หรือว่าเขาจะตายแล้วฟื้นได้? ถ้าเขาสามารถนำคนกลับมาด้วยการทรมานคนแบบนี้ ข้าจะเขียนชื่อกลับหัว!"