พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 66

หนานมู่เจ๋อทำตามตัวอย่างของเธอแล้วกดไฟแช็ก ทันทีที่ไฟออกมาจากรูเล็ก ๆ แม้แต่ผู้ที่เห็นอะไรมาเยอะอย่างเขาก็ตกตะลึง

น่าทึ่งมาก…

ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเห็นการแสดงออกเช่นนี้บนใบหน้าของหนานมู่เจ๋อ หลิ่วเซิงเซิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะคิกคัก ผู้ชายคนนี้ค่อนข้างน่ารัก

เธอกล่าวเสริมว่า: "ถ้าท่านอ๋องชอบ สิ่งนี้ก็มอบให้ท่านอ๋อง"

"ของมีค่าเช่นนี้ เจ้ามอบให้ข้า?"

หลิ่วเซิงเซิงพยักหน้า "เจ้าไม่ได้ช่วยชีวิตข้าไว้เหรอ? สิ่งเล็กน้อยนี้ไม่มีอะไรเลย"

"ยังมีของแปลกใหม่อีกกี่อย่างในตัวเจ้า?"

"นั่นเยอะมาก"

หลิ่วเซิงเซิง ยิ้มแล้วพูดว่า "และทั้งหมดเป็นสิ่งที่เจ้าไม่เคยเห็นมาก่อน"

หนานมู่เจ๋อกำลังจะตอบ จู่ ๆ ก็เริ่มไออีกครั้ง

หลิ่วเซิงเซิงพูดอย่างเร่งรีบ: "รีบมาผิงไฟเถอะ เจ้าตัวเปียกไปหมด ควรถอดเสื้อผ้าออกมาผิง"

เห็นหนานมู่เจ๋อตกตะลึงทันที หลิ่วเซิงเซิงก็ตระหนักได้ว่าตัวเองพูดผิด จึงรีบหันหลังกลับแล้วพูดว่า: "ข้าไม่มองหรอก"

หนานมู่เจ๋อไอสองครั้ง แล้วถอดเสื้อผ้าออกโดยตรง "มองก็ไม่เป็นไร เจ้าเป็นคนของข้าแล้ว ไม่ต้อง..."

"ใครเป็นของเจ้า?"

หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกกระวนกระวายใจอยู่ครู่หนึ่ง แต่เมื่อมองย้อนกลับไปกลับเห็นหนานมู่เจ๋อเปลือยท่อนบน รูปร่างที่แข็งแรงนั้นทำเอาหลิ่วเซิงเซิงมองแล้วรีบหันหลังกลับ

บ้าเอ๊ย รูปร่างนี้ก็ดีเกินไปแล้ว...

ไม่ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้!

หลิ่วเซิงเซิงพูดด้วยใบหน้าสีแดง: "เจ้าอย่าพูดเรื่องไร้สาระ!"

"ข้าเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เจ้าแล้ว ทุกอย่างของเจ้าข้าเห็นหมดแล้ว ข้าต้องรับผิดชอบ"

"ข้าไม่ได้อยากให้เจ้ารับผิดชอบ"

หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกอึดอัดมาก คนโบราณให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มาก แต่ผู้หญิงอย่างเธอไม่ได้ขอให้เขารับผิดชอบด้วยซ้ำ!

แต่หนานมู่เจ๋อก็จริงจังมาก "อย่ารู้สึกว่าไม่คู่ควรกับข้า"

"เจ้าเลิกหลงตัวเองได้แล้ว เจ้าในฐานะคนที่มีพระชายา จะรับผิดชอบอะไรข้าล่ะ?"

หนานมู่เจ๋อนิ่งเงียบ "การแต่งงานกับพระชายาไม่ใช่ความตั้งใจของข้า ข้าให้เจ้าเป็นนางสนมได้ เพราะข้าได้เห็น..."

"ข้าไม่ต้องการ!"

ถ้าเขารู้ว่าตัวเองคือพระชายาของเขา เขาคงจะโกรธมากจนจะฆ่าตัวเองทันที!

เธอไม่กล้าเสี่ยงแบบนี้!

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวบางอย่าง หนานมู่เจ๋อจึงรีบสวมเสื้อผ้า "มีคนกำลังมา"

ขณะพูด เขาก็เดินไปที่ประตูแล้วพูดว่า "เจ้าอยู่นี่อย่าวิ่งไปทั่ว ข้าไปเดี๋ยวก็กลับ"

หลิ่วเซิงเซิงก็ได้ยินเสียงฝีเท้าจากภายนอก ก็รู้ว่ามีคนมาไม่น้อย ถ้าคนที่มาคือเสี่ยวเจียงพวกเขาจะไม่เป็นไร แต่ถ้าเป็น...

ขณะคิด หลิ่วเซิงเซิงรีบร้อนอยากเรียกเขาไว้ แต่เขาออกไปนานแล้วและแม้ยังปิดประตูกระท่อม

ไม่นานนักก็มีเสียงต่อสู้มาจากข้างนอก ดูเหมือนว่านักฆ่าเหล่านั้นจะตามมาจริง ๆ

เสียงต่อสู้รุนแรงมาก แม้แต่บนหลังคาก็ดูเหมือนจะมีคนอยู่ แต่ไม่นานก็ถูกตีจนล่วงลงกับพื้น เลือดสาดกระเซ็นไปที่ประตูมากขึ้น หลิ่วเซิงเซิงที่เห็นถึงกับตกใจ

มีคนมาไม่น้อย แค่หนานมู่เจ๋อคนเดียวไม่น่าจะเกิดอะไรขึ้นใช่ไหม?

หลิ่วเซิงเซิงลุกขึ้นยืนแม้จะมีอาการปวดหลังอย่างรุนแรงและเดินไปที่ประตูทีละก้าว เธอหยิบเข็มเงินออกมาแล้วเปิดประตูอย่างระมัดระวัง

แต่พอเปิดประตูกลับไม่เห็นนักฆ่าเลย มีเพียงเลือดบนพื้นและศพนับไม่ถ้วน...

มองแวบเดียวก็เห็นศพอย่างน้อยสิบกว่าศพ หลิ่วเซิงเซิงวิ่งออกไปอย่างลนลาน และเห็นว่าทั้งสองด้านของกระท่อมเต็มไปด้วยผู้คนเช่นกัน แม้แต่บนหลังคา

"หนานมู่เจ๋อ?"

หลิ่วเซิงเซิง ตะโกนเบา ๆ แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ

คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเขาใช่ไหม?

หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกสับสนเล็กน้อยอยู่ครู่หนึ่ง เธอเดินไปรอบ ๆ กระท่อมและในที่สุดก็เห็นหนานมู่เจ๋อนั่งอยู่บนพื้นตรงมุมหนึ่ง

สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ใบหน้าที่หล่อเหลายังมีเลือดไหลลงมา เขาจับดาบยาวด้วยมือเดียว ข้างเท้าของเขาเป็นศพที่กองเป็นภูเขา...

แค่ระยะเวลาสั้นๆ คนก็โดนจัดการหมดแล้วเหรอ?

ศิลปะการต่อสู้ของเขาสูงแค่ไหนกัน?

เมื่อเห็นหลิ่วเซิงเซิง หนานมู่เจ๋อก็ลุกขึ้นยืนและถอดเสื้อคลุมของตัวเองออก

หลิ่วเซิงเซิงตกใจ "เจ้า...ไม่เป็นไรใช่ไหม?"

หนานมู่เจ๋อพยักหน้า เดินไปข้าง ๆ เธอและคลุมเสื้อบนหัวของเธอ

"ยังมีฝนตกเล็กน้อย อย่าตากฝน"

หลิ่วเซิงเซิง: "..."

นี่ยังเป็นอ๋องชางผู้เลือดเย็นและโหดเหี้ยมอยู่หรือเปล่า?

เขาที่ไม่มองตัวเองเลยด้วยซ้ำในจวนอ๋องชาง แต่เวลานี้กลับใช้เสื้อคลุมของตัวเองบังฝนให้เธอเหรอ?

ยังไม่ทันตั้งตัว หนานมู่เจ๋อก็อุ้มเธอขึ้นมาแล้ว "แก๊งอู่ชิวส่งคนมาไม่น้อย สันนิษฐานว่าเป้าหมายคือข้าตั้งแต่แรก เจ้าไม่จําเป็นต้องคิดมาก ออกไปจากที่นี่ก่อน"

พูดจบเขาก็เดินจากไป

หลิ่วเซิงเซิงใช้แขนเสื้อเช็ดเลือดบนใบหน้าของเขา "ทำไมเจ้าถึงช่วยข้า?"

"อยากช่วยก็เลยช่วย"

หลิ่วเซิงเซิง: "..."

นี่ถือเป็นเหตุผลอะไร?

ไม่รู้ทำไม หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกแย่ลงไปอีก แต่สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือตัวเอง ไม่อย่างนั้น...

ช่างเถอะ

จวนอ๋องชาง

หนานมู่เจ๋อไม่กลับมาทั้งคืน เสี่ยวเจียงและคนอื่น ๆ กังวลมาก สิ่งที่ทำให้พวกเขาวิตกกังวลมากยิ่งขึ้นก็คือข่าวการหายตัวไปของอ๋องชางแพร่กระจายไปทั้งเมืองราวกับว่ามีคนจงใจเผยแพร่มัน

"นี่มันใครกันที่ทำแบบนี้?"

เสี่ยวเจียงตะโกนด่าด้วยความโกรธ!

กลัวว่าแก๊งอู่ชิวจะใช้ประโยชน์จากสถานการณ์ เขาจึงส่งทหารลับทั้งหมดของเขาออกไปในชั่วข้ามคืนและตรวจค้นเกือบทุกมุมของภูเขาด้านหลังหอชมดอกไม้ อย่างไรก็ตามยกเว้นกระท่อมที่เต็มไปด้วยซากศพ ก็ไม่เห็นหนานมู่เจ๋อ

แม้แต่ท่านเสนาบดีก็กังวลมาก เย็นวันนั้นก็ส่งลูกน้องจํานวนหนึ่งไป

"ตอนนี้ทุกคนในเมืองรู้แล้วว่าท่านอ๋องหายตัวไป คิดว่าศัตรูทั้งหมดของเขาจะออกมาในเวลานี้ พยายามฉวยโอกาสจากสถานการณ์นี้ พวกเองต้องตามหาท่านอ๋องให้เจอก่อนคนอื่น ได้ยินฉันไหม!"

ทุกคนรับคําสั่ง ในเวลาสั้น ๆ คนเกือบร้อยคนก็ออกเดินทางด้วยความยิ่งใหญ่จากจวนเสนาบดี...

ตอนนั้นท้องฟ้ามืดแล้ว

ทั้งสองที่ออกจากกระท่อมเดิมตั้งใจจะกลับไปทางเดิม แต่ก็กลัวว่าจะพบนักฆ่าเหล่านั้นอีกครั้งในระหว่างทาง ทั้งสองจึงอ้อมออกไป

แต่เดินไปหลิ่วเซิงเซิงก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติ ร่างกายของหนานมู่เจ๋อค่อย ๆ เย็น ริมฝีปากซีดและเดินช้าลงเรื่อย ๆ

เธอเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของหนานมู่เจ๋อ เย็นมาก และเหงื่อก็ไหลมากด้วย...

"มองมาตลอดทางยังไม่พอ ยังอยากสัมผัสอีก?"

เสียงของหนานมู่เจ๋อมีความล้อเล่นเล็กน้อย

หลิ่วเซิงเซิงขมวดคิ้ว "อาการของเจ้าไม่ถูกต้อง รีบวางข้าลง ข้าเดินเองได้"

"อย่าขยับ"

หนานมู่เจ๋อกล่าวว่า: "ข้างหน้าคือหมู่บ้านที่ข้าซื้อเสื้อผ้าให้เจ้าในวันนี้ คืนนี้พักผ่อนที่นั่นก่อนได้"

"เจ้าไม่รู้สึกไม่สบายเหรอ? เจ้าดูเหมือน..."

"ไม่หรอก เจ้าตัวเบามาก"

"ไม่ใช่เรื่องว่าข้าเบาหรือไม่เบา เป็นเจ้า เจ้าบาดเจ็บหรือเปล่า? ให้ข้าดูหน่อย"

ขณะพูดหลิ่วเซิงเซิงก็พยายามดิ้นรนจะลงมา แต่หนานมู่เจ๋อกลับอุ้มแน่นขึ้น "เจ้าเป็นคนของข้า ข้าอุ้มเจ้าสมเหตุสมผล ใกล้จะถึงแล้ว อย่าดื้อ"

ขณะพูดเขาก็ไอสองครั้ง

หลิ่วเซิงเซิงวางแขนไว้รอบคอของเขา ใช้มืออีกข้างแตะหน้าผากของเขา และจ้องเข้าไปในดวงตาของเขาเป็นเวลานาน

การกระทำของเธอนี้ทำให้หนานมู่เจ๋อหูแดงมาก "หน้ามองขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"เจ้าคิดอะไรอยู่! ข้ากําลังช่วยเจ้าตรวจสอบอยู่"

หลิ่วเซิงเซิงพูดด้วยสีหน้าจริงจัง: "เจ้าถูกพิษจริง ๆ รีบวางข้าลง"