พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 70

เมื่อมองไปที่คนกลุ่มใหญ่ที่มืดมนนั้น หลิ่วเซิงเซิงก็เริ่มตื่นตระหนก "ไม่มีที่สิ้นสุดจริง ๆ แค้นขนาดไหนกันนี่? ถึงกลับจะฆ่าพวกเราให้สิ้นซาก?"

หนานมู่เจ๋อไม่รีรอ อุ้มหลิ่วเซิงเซิงขึ้นมาแล้วกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกลแล้วหนีไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อคนเหล่านั้นเห็นว่าพวกเขากำลังจะหนี ก็ตามไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

"ให้ตายเถอะ หนานมู่เจ๋อเก่งมากไม่ใช่เหรอ? เก่งขนาดนั้นจะหนีไปทำอะไรอีก?"

"ตามไปให้หมด! หัวหน้าแก๊งออกคำสั่งแล้ว ถ้าฆ่าพวกเขาไม่ได้ พวกเราก็ตายกันหมด!"

"..."

ชายชุดดำนับไม่ถ้วนด่าทอและไล่ตามมา หลิ่วเซิงเซิงยังมองไม่ออกเลยว่าอีกฝ่ายมีกี่คนกันแน่ คนมาจากทุกทิศทุกทางไม่มีร้อยก็มีแปดสิบ และแต่ละคนก็เป็นนักฆ่าที่รู้วิชาตัวเบา

หนานมู่เจ๋อเพิ่งอุ้มหลิ่วเซิงเซิงหนีออกมา คนกลุ่มใหญ่ก็กระโดดขึ้นไปบนกิ่งไม้ไล่ตามมาอย่างรวดเร็ว

หลิ่วเซิงเซิงกอดคอของหนานมู่เจ๋อแน่น "พิษของเจ้ายังแก้ไม่หมด ตอนนี้ยังใช้วิชาตัวเบาไม่ได้..."

หนานมู่เจ๋อไม่พูด พวกเขาทุกคนรู้สถานการณ์ปัจจุบันดี หากไม่ใช้วิชาตัวเบา ก็ไม่สามารถหนีไปได้เลย

เมื่อมองดูใบหน้าที่อ่อนแอของหนานมู่เจ๋อ หลิ่วเซิงเซิงก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า: "วิชาตัวเบาของเจ้าเร็วมาก ถ้าไม่มีข้าเจ้าจะเร็วกว่านี้ วางข้าลงเถอะ"

"เป็นไปไม่ได้"

"ถ้าเจ้ายังพาข้าไปด้วย พวกเราทั้งสองคนก็หนีไปไม่ได้!"

หนานมู่เจ๋อขมวดคิ้ว "อีกฝ่ายส่งคนมาเพิ่มมากขึ้น เห็นได้ชัดว่าเป้าหมายคือข้า เมื่อถึงที่ปลอดภัยแล้ว ข้าจะปล่อยเจ้าลง"

หลิ่วเซิงเซิงกลับกล่าวว่า: "พวกเขายังไล่ตามหลังมาตลอด ดูจากสถานการณ์ตอนนี้ พวกเราก็จะถูกไล่ตามทันก่อนถึงที่ปลอดภัย!"

ไหล่ของหนานมู่เจ๋อแข็งแรงมาก แต่กอดเขาเหมือนกําลังกอดหินอบอุ่นอยู่...

และความเร็วก็เร็วมากเช่นกัน ลมแรงปะทะหลิ่วเซิงเซิงแทบจะลืมตาไม่ได้ เธอมองไปข้างหลังหนานมู่เจ๋ออย่างประหม่า เมื่อเห็นว่าชายชุดดำสามหรือสี่คนกำลังจะตามทัน หลิ่วเซิงเซิงก็รีบหยิบผงพิษหนึ่งถุงออกจากอวกาศแล้วโยนขึ้นไปในอากาศอย่างรวดเร็ว

ชายชุดดำที่กำลังไล่ตามอยู่ข้างหน้าไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ และใบหน้าของเขาก็ถูกผงสีขาวปกคลุมโดยตรง หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็ล้มลง...

หนานมู่เจ๋อเหลือบมองเธอ "เจ้าไปเอาสิ่งเหล่านี้มาจากไหน"

หลิ่วเซิงเซิงพูดอย่างเชื่องช้า: "ตอนออกมาข้าก็กลัวว่าจะมีคนมาไล่ฆ่าพวกเรา ดังนั้นเลยใช้ยาบดผงพิษมาติดตัวบ้าง ไม่คิดว่าจะมีประโยชน์จริง ๆ..."

หนานมู่เจ๋อกลับไม่สงสัย แต่เร่งฝีเท้าอย่างลับ ๆ

บนกิ่งไม้ที่อยู่ไม่ไกลนัก มีชายหนุมสวมชุดสีเขียวคนหนึ่งยืนอยู่อย่างเฉยเมย

"ควายฝูงหนึ่ง นานขนาดนี้แล้วยังตามไม่ทัน!"

ชายชุดดำที่อยู่ข้าง ๆ เขาพูดว่า: "หัวหน้าแก๊ง สาวน้อยคนนั้นสามารถใช้ยาพิษได้ คนของเราไม่กี่คนที่ตามทันถูกเธอวางยาพิษและล้มลง ทำให้ไม่สามารถเข้าใกล้พวกเขาได้!"

"ใช่แล้วหัวหน้าแก๊ง! พวกเขาวิ่งอยู่ข้างหน้า เราวิ่งไล่ตามด้วยวิชาตัวเบา ความเร็วของทั้งสองฝ่ายเร็วเป็นพิเศษ ด้วยความเร็วที่รวดเร็วขนาดนั้น พลังของแป้งพิษของเธอถูกดึงขึ้นสูงสุดโดยตรง พี่น้องที่อยู่ห่างออกไปไกลเผลอได้กลิ่นเล็กน้อยและตกลงทันที..."

ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าหัวหน้าแก๊งหรี่ตาลงแล้วพูดว่า "งั้นก็ส่งคนมาเยอะๆ เรียกพี่น้องที่เรียกมาได้ทั้งหมด ข้างหน้าอีกหน่อยก็ไม่มีทางหนีแล้ว พวกเขาหนีไม่พ้น"

"ขอรับ!"

"..."

มีความช่วยเหลือของหลิ่วเซิงเซิง เกือบทุกคนที่กำลังจะตามทันพวกเขาถูกวางยาพิษโดยหลิ่วเซิงเซิง และในไม่ช้าพวกเขาก็ทิ้งห่างจากคนกลุ่มนั้น

เมื่อหลิ่วเซิงเซิงคิดว่าในที่สุดพวกเขาก็สามารถหนีได้ หนานมู่เจ๋อกลับหยุดอย่างกะทันหัน

พวกเขาออกจากป่าแล้ว ด้านนอกเป็นทุ่งหญ้า ไม่มีกิ่งไม้ที่สามารถตั้งหลักได้เลย ได้แต่ถูกบังคับให้กระโดดลงจากต้นไม้เท่านั้น

ข้างหน้าเป็นแม่น้ำที่กว้างใหญ่ น้ำแรงมาก มองไม่เห็นฝั่ง เป็นไปไม่ได้เลยที่จะกระโดดข้ามแม่น้ําสายใหญ่

ขณะที่พวกเขาลังเล คนกลุ่มใหญ่ที่อยู่ข้างหลังพวกเขาก็ตามพวกเขามาทันอีกครั้ง

หนานมู่เจ๋ออุ้มหลิ่วเซิงเซิงก็จะวิ่งไปตามแม่น้ํา แต่วิ่งไปไม่ถึงสองก้าวก็เห็นเงาสีดํามากมายขวางอยู่ข้างหน้า