พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 70

สรุปบท บทที่ 0070: พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง

ตอน บทที่ 0070 จาก พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง

บทที่ 0070 คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายโรแมนติก พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง ที่เขียนโดย นางสาวซินหยู่ เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย

หนานมู่เจ๋อขมวดคิ้ว "เจ้าโง่เหรอ? เจ้าได้รับบาดเจ็บที่หลัง!"

"เจ้ายังโดนพิษ!"

หนานมู่เจ๋อไม่ยอมและผลักเธอออกไปอย่างแรง เธอถูกผลักไปไกล แต่ก็ยังกลับมาคิดที่จะแบกเขา

จนเขาอดหัวเราะน้ำตาไหลไม่ได้ "เด็กโง่ เจ้าแบกข้าไม่ไหว"

"ถ้าอย่างนั้นข้าก็ไม่สามารถเพิกเฉยต่อเจ้าได้!"

"แม่ ข้างหน้าเหมือนมีคนสองคน"

ทันใดนั้นก็มีเสียงของชายคนหนึ่งดังมาจากไม่ไกล หลิ่วเซิงเซิงมองไป มองแวบเดียวก็เห็นรถเข็นคันหนึ่ง

เห็นเพียงวัยรุ่นรูปร่างสูงใหญ่คนหนึ่งกำลังเข็นรถมาทางนี้ ในรถมีหญิงอายุหกสิบกว่าปีนั่งอยู่ ผู้หญิงไอสองครั้งและตะโกนใส่พวกเขาว่า: "นี่เป็นลูกสาวบ้านใคร ทําไมดึกขนาดนี้ยังอยู่ข้างนอกล่ะ?"

หลิ่วเซิงเซิงดูเหมือนจะเห็นผู้ช่วยให้รอดชีวิตจึงพูดอย่างรวดเร็ว: "แม่เฒ่า พี่ชายของข้าถูกงูกัด ตอนนี้เขาเดินไม่ได้ พวกท่านช่วยพวกเราหน่อยได้ไหม?"

"โอ๊ย ทำไมดึกดื่นป่านนี้ถึงยังโดนงูกัด?"

หญิงชรารีบลงจากรถ แต่ชายคนนั้นกลับพยุงเธอไว้ "แม่ ท่านอย่าลงมาเลย ข้าไปช่วยพวกเขาก็พอแล้ว"

"อาหนิว เจ้าประคองคุณชายคนนั้นขึ้นรถเถอะ พวกเราเข็นเขาไป ดึกดื่นขนาดนี้ พวกเขาสองพี่น้องอยู่ในป่าแบบนี้ไม่ปลอดภัย"

ดูเหมือนว่าได้พบกับคนใจดี หลิ่วเซิงเซิงมองหนานมู่เจ๋อ อย่างมีความสุข "พวกเรารอดแล้ว!"

แต่หนานมู่เจ๋อกลับเอนกายพิงไหล่เธออย่างเงียบ ๆ แม้จะสลบก็ยังเงียบ ๆ...

อาการของเขาแย่มาก คนธรรมดาคงตายไปนานแล้ว แต่เขาก็สามารถยืนหยัดได้นานมากขนาดนี้

ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังอะไรเช่นนี้...

หลิ่วเซิงเซิงพูดอย่างจริงจัง ดึงอาหนิวมาพูดว่า: "อาหนิว เจ้ามีเวลาไปหายาที่บนภูเขากับข้าไหม? ดึกดื่นขนาดนี้ ข้าก็ไม่รู้ว่าที่ไหนมียา"

พออาหนิวได้ยินว่าจะไปหายาให้แม่ ก็รับปากทันที โดยไม่สนใจคําพูดของหญิงชราที่ให้พวกเขาออกไปหายาตอนกลางวัน แบกตะกร้าแล้วออกเดินทาง

อาหนิวคุ้นเคยกับถนนและในไม่ช้าก็พาหลิ่วเซิงเซิงไปหายาที่เธอต้องการมากมาย

ตอนนั้นเป็นเวลารุ่งสางแล้ว หลิ่วเซิงเซิงเหงื่อออกมาก และใบหน้าก็ซีดอย่างน่ากลัว

อาหนิวหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาโยนให้เธอ "แม่นาง อาการป่วยของแม่ข้าไม่รีบร้อน ไม่งั้นพรุ่งนี้พวกเรามาใหม่กันเถอะ ยาพวกนี้น่าจะพอแล้ว..."

"ไม่ปิดบัง จริง ๆ แล้วข้ามาที่นี่เพื่อหายาให้พี่ชายของข้า อาการป่วยของแม่เจ้าพวกนี้พอแล้วจริง ๆ แต่พี่ชายของข้าถูกพิษงูและต้องการสมุนไพรที่สําคัญที่สุด ข้าไม่คุ้นเคยกับภูมิประเทศที่นี่ นี่จึงเรียกเจ้าออกมาด้วยกัน"

หลิ่วเซิงเซิงเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผาก เหงื่อออกจากร่างกายมากเกินไป ทําให้แผลของเธอระคายเคืองไม่หยุด

แต่เธอก็กัดฟันทนความเจ็บปวดแสนสาหัสและเดินขึ้นภูเขาต่อไป

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง