หนานมู่เจ๋อขมวดคิ้ว "เจ้าโง่เหรอ? เจ้าได้รับบาดเจ็บที่หลัง!"
"เจ้ายังโดนพิษ!"
หนานมู่เจ๋อไม่ยอมและผลักเธอออกไปอย่างแรง เธอถูกผลักไปไกล แต่ก็ยังกลับมาคิดที่จะแบกเขา
จนเขาอดหัวเราะน้ำตาไหลไม่ได้ "เด็กโง่ เจ้าแบกข้าไม่ไหว"
"ถ้าอย่างนั้นข้าก็ไม่สามารถเพิกเฉยต่อเจ้าได้!"
"แม่ ข้างหน้าเหมือนมีคนสองคน"
ทันใดนั้นก็มีเสียงของชายคนหนึ่งดังมาจากไม่ไกล หลิ่วเซิงเซิงมองไป มองแวบเดียวก็เห็นรถเข็นคันหนึ่ง
เห็นเพียงวัยรุ่นรูปร่างสูงใหญ่คนหนึ่งกำลังเข็นรถมาทางนี้ ในรถมีหญิงอายุหกสิบกว่าปีนั่งอยู่ ผู้หญิงไอสองครั้งและตะโกนใส่พวกเขาว่า: "นี่เป็นลูกสาวบ้านใคร ทําไมดึกขนาดนี้ยังอยู่ข้างนอกล่ะ?"
หลิ่วเซิงเซิงดูเหมือนจะเห็นผู้ช่วยให้รอดชีวิตจึงพูดอย่างรวดเร็ว: "แม่เฒ่า พี่ชายของข้าถูกงูกัด ตอนนี้เขาเดินไม่ได้ พวกท่านช่วยพวกเราหน่อยได้ไหม?"
"โอ๊ย ทำไมดึกดื่นป่านนี้ถึงยังโดนงูกัด?"
หญิงชรารีบลงจากรถ แต่ชายคนนั้นกลับพยุงเธอไว้ "แม่ ท่านอย่าลงมาเลย ข้าไปช่วยพวกเขาก็พอแล้ว"
"อาหนิว เจ้าประคองคุณชายคนนั้นขึ้นรถเถอะ พวกเราเข็นเขาไป ดึกดื่นขนาดนี้ พวกเขาสองพี่น้องอยู่ในป่าแบบนี้ไม่ปลอดภัย"
ดูเหมือนว่าได้พบกับคนใจดี หลิ่วเซิงเซิงมองหนานมู่เจ๋อ อย่างมีความสุข "พวกเรารอดแล้ว!"
แต่หนานมู่เจ๋อกลับเอนกายพิงไหล่เธออย่างเงียบ ๆ แม้จะสลบก็ยังเงียบ ๆ...
อาการของเขาแย่มาก คนธรรมดาคงตายไปนานแล้ว แต่เขาก็สามารถยืนหยัดได้นานมากขนาดนี้
ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังอะไรเช่นนี้...
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง