พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 74

จุดที่พวกเขาอยู่น่าจะเป็นตอนล่างของแม่น้ํา เห็นได้ชัดว่าแม่น้ําไม่ได้เชี่ยวเหมือนต้นน้ําแล้ว

พวกเขาถูกน้ําพัดไปที่มุมหนึ่งและกําลังติดอยู่ที่จุดต่อระหว่างหินขนาดใหญ่และฝั่ง ครึ่งหนึ่งของพวกเขายังคงแช่อยู่ในน้ําและหนานมู่เจ๋อไม่ได้สติมาไปนานแล้ว

เมื่อคิดว่าตัวเองยังคงถูกตามล่า หลิ่วเซิงเซิงจึงช่วยพยุงหนานมู่เจ๋ออย่างรวดเร็ว จากนั้นปีนขึ้นไปบนชายฝั่งทีละก้าว

ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าดังมาที่หู ตามด้วยเสียงคนสองคนคุยกัน

"แม่งเอ๊ย เดินมาตามแม่น้ําสายนี้มาถึงจุดนี้แล้ว ยังไม่เห็นสองคนนั้นเลย คงไม่ถูกน้ําพัดไปไกลกว่านี้แล้วใช่ไหม?"

"น้ํานี้แรงขนาดนี้ แล้วยังจะพูดอะไรอีก?"

"เดินลงไปเรื่อย ๆ ด้วยสภาพของพวกเขาถูกพัดขึ้นฝั่ง ก็คงวิ่งไม่ไกลแน่นอน ถ้าไม่ถูกพัดขึ้นฝั่ง แล้วหากพวกเขายังไม่ตาย พวกเขาจะต้องหาที่ปีนขึ้นไปแน่นอน พวกเรารอแค่ดักก็พอ"

"รอดักใช้แบบนี้เหรอ? สมองเจ้าฟ่อหรือเปล่า?"

"เจ้าไม่ต้องสนใจว่าข้าจะใช้ยังไง? หาพวกเขาสองคนไม่เจอ พวกเราสองคนต้องตาย!"

"..."

เสียงนั้นใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อย ๆ หลิ่วเซิงเซิงตื่นตระหนก เธอแบกหนานมู่เจ๋อ ไว้บนหลังแล้วรีบเหวี่ยงตัวลงบนพื้นหญ้าตรงหน้า

ขณะที่ทั้งสองซ่อนตัวอยู่ในหญ้า ชายชุดดำสองคนก็เดินลงมาจากแม่น้ำด้านบนอย่างเร่งรีบ โดยยังคงบ่นขณะที่พวกเขาเดิน

"พวกเขาคงไม่ได้จมน้ำตายไปแล้วใช่ไหม? คนของเราก็กระโดดลงน้ำไปด้วย มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถขึ้นมาได้ และยังได้รับบาดเจ็บ…"

"ทําไมเจ้าถึงพูดมากขนาดนี้? ตามหาต่อไปตามแม่น้ําก็พอแล้ว!"

"..."

เมื่อทั้งสองค่อย ๆ เดินจากไป หลิ่วเซิงเซิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่หนานมู่เจ๋อไม่ฟื้นเลย หลิ่วเซิงเซิงกังวลมาก หลังจากตรวจสอบหนานมู่เจ๋อทั้งตัว เธอก็พบว่าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส จึงรู้สึกโล่งใจขึ้นนิดหน่อย

แต่พิษที่เหลืออยู่ในร่างกายของเขายังไม่หมดสิ้นและตอนนี้เขาต้องหายาใหม่...

ด้วยความกลัวว่าจะถูกพบ หลิ่วเซิงเซิงทำได้เพียงแบก หนานมู่เจ๋อ ไว้บนหลังอีกครั้งและเดินออกไปข้างนอกด้วยความยากลำบาก

เธอไม่มีทิศทางและไม่รู้ว่าตัวเองควรจะไปทางไหน เธอรู้แค่ว่าต้องอยู่ห่างจากแม่น้ำ

มีบาดแผลตามร่างกายอีกหลายแผล ซึ่งเธอก็แยกไม่ออกว่าเจ็บที่สุดตรงไหน ราวกับว่าแม้แต่กระดูกยังร้องเจ็บปวด

รองเท้าข้างหนึ่งของเธอก็หลุดออก นี่อาจเป็นช่วงเวลาที่แย่ที่สุดสำหรับหลิ่วเซิงเซิง

หลังจากเดินอยู่นานก็ยังไม่ออกจากป่า หลิ่วเซิงเซิงก็คิดอยู่ครู่หนึ่ง ไม่อย่างนั้นตัวเองไปก่อน...

รอตัวเองพบยาแล้วค่อยกลับมาช่วยเขา

หรือรอตัวเองพบความช่วยเหลือก่อนค่อยกลับมา

เธอเกือบทนไม่ไหวแล้ว...

ขณะคิด หลิ่วเซิงเซิงก็ส่ายหัวอย่างหนักอีกครั้ง "ไม่ ข้าทนได้!"

เธอต้องทนได้!

เดิมทีหนานมู่เจ๋อไม่จำเป็นต้องได้รับบาดเจ็บเหล่านี้!

ถ้าเขาไม่ปรากฏตัวเพื่อช่วยตัวเองก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น!

เขาไม่เคยละทิ้งตัวเอง ไม่มีทางที่ตัวเองจะละทิ้งเขาอย่างแน่นอน!

ด้วยความงุนงง หนานมู่เจ๋อขยับนิ้วของเขา

"เซินเอ๋อ เจ้าหนีไปก่อน…"

หลิ่วเซิงเซิงสะดุ้ง "หนานมู่เจ๋อ เจ้าฟื้นหรือยัง?"

และไม่มีการตอบกลับ

ดูเหมือนเขากำลังฝันร้าย

หลิ่วเซิงเซิงกัดฟัน เทพเจ้าสงคราม เวลานี้ยังฝันร้ายอีก

ทันใดนั้นเธอก็เห็นบ้านแถวหนึ่ง

ขณะนี้เธอได้เดินออกจากป่าและยืนอยู่บนเนินเขาสูง มองลงมาจากเนินเขา กลับสามารถมองเห็นทิวทัศน์ครึ่งหนึ่งของเมืองหลวงได้

ทำไมเดินไปมั่ว ๆ แต่กลับมาที่เมืองหลวงได้แล้ว?

ตราบใดที่พวกเขาลงจากภูเขา พวกเขาก็จะรอด!

หลิ่วเซิงเซิงมีความสุขมากจนไม่สังเกตเห็นก้อนหินที่หลุดอยู่ใต้เท้าของเธอด้วยซ้ำ เมื่อเธอตอบสนองก็เหยียบพลาดไปแล้ว จากนั้นทั้งสองก็กลิ้งลงไปตามไหล่เขา