พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 77

ตามโม่เล่าอย่างรุกรี้รุกรนมาที่จวนชิงหยุน และเห็นคนกลุ่มใหญ่ทันทีที่เขาเข้าไป

พวกสาวใช้ก็เข้าและออกจากห้องนอนอย่างฉุกละหุก ทุกคนที่ออกมาจากห้องนอนถืออ่างน้ำเปื้อนเลือดไว้ในมือ

หมอหลวงหลายคนยืนอยู่ที่ประตูและดูเหมือนจะกำลังพูดถึงบางสิ่งบางอย่าง แต่หนานมู่เจ๋อก็ยืนอยู่นอกประตูด้วยสีหน้าที่มืดมนและน่ากลัว

โม่เล่าปาดเหงื่อจากหน้าผากแล้วพูดว่า "ท่านอ๋อง พระชายามาแล้ว"

หนานมู่เจ๋อไม่ได้มองพวกเขาด้วยซ้ำ แค่พูดอย่างเย็นชา: "ใครให้เองพาเธอมาที่นี่?"

โม่เล่าพูดด้วยน้ําเสียงหนักแน่นว่า: "ท่านอ๋อง ผู้หญิงคนนั้นบาดเจ็บหนักมาก คนไม่รู้วิชาแพทย์ ไม่เพียงแต่ใช้ยาไม่ดี แม้แต่สภาพบาดแผลก็ดูไม่ออก พวกข้าก็ไม่สะดวกที่จะเข้าไป หมอหญิงต้องใช้เวลาอีกนานกว่าจะมา พระชายาเข้าใจวิชาแพทย์นิดหน่อย ตอนนี้ได้แต่ให้เธอดูก่อนเท่านั้น"

คิ้วของหนานมู่เจ๋อเต็มไปด้วยความกังวล เขาไม่แม้แต่จะมองหลิ่วเซิงเซิง แต่ยังคงจ้องมองที่ประตูห้องนอนต่อไป

"ห้ามใครถอดหน้ากากออกจากใบหน้าของเธอโดยไม่ได้รับคําสั่งจากข้า เธอไม่ชอบ เข้าใจไหม?"

ประโยคนี้ดูเหมือนจะพูดให้คนอื่นฟัง แต่หลิ่วเซิงเซิงเข้าใจว่าเขาพูดให้ตัวเองฟัง

เขาอนุญาตให้เธอเข้าไปได้

หลิ่วเซิงเซิงก็ไม่เสียเวลาพูดอะไรอีกและสาวใช้หลายคนก็เดินตามเข้าไป

บนเตียงขนาดใหญ่ในห้องนอน มีผู้หญิงร่างผอมนอนอย่างอ่อนแออยู่บนเตียง และสิ่งที่เธอสวมบนใบหน้าของเธอคือหน้ากากขาดรุ่งริ่งที่ หลิ่วเซิงเซิงโยนทิ้งไป

เธอเดินไปที่ข้างเตียงและจ้องมองหน้ากากอย่างจริงจังเป็นเวลานาน แม้แต่ลวดลายบนหน้ากากและตำแหน่งของความเสียหายก็เหมือนกัน เห็นได้ชัดว่านี่คืออันที่เธอโยนทิ้ง!

และเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งที่ถูกทิ้งลงบนพื้นซึ่งเธอใส่ก่อนหน้านี้...

เกิดอะไรขึ้น?

สาวใช้ทั้งสองกำลังเช็ดบาดแผลของเธอเบา ๆ หลิ่วเซิงเซิงตกใจเมื่อพบว่าผู้หญิงคนนี้ถูกลูกธนูยิงด้วยและแม้แต่สถานที่ก็ยังเหมือนเดิมทุกประการ...

หลิ่วเซิงเซิงเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ เธอนั่งอย่างอ่อนแออยู่ข้างเตียง จิตใจของเธอปั่นป่วนไปด้วยความคิดขณะที่นึกถึงอย่างระมัดระวัง

ก่อนอื่นเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าที่จวนเสนาบดี ตอนนั้นตัวเองหมดสติ พอตื่นขึ้น สาวใช้ของจวนเสนาบดีก็อาบน้ำให้ เพราะเสื้อผ้าของเธอสกปรกขาดจึงไม่สนใจและ เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ที่พวกเขามอบให้ก็ออกมา

ต่อมาหน้ากากบนใบหน้าก็ถูกถอดออกที่จวนเสนาบดี...

ดังนั้นสิ่งที่แน่นอนคือผู้หญิงคนนี้ต้องโดนจัดการโดยจวนเสนาบดี!

มีเพียงคนในจวนเสนาบดีเท่านั้นที่จะได้เสื้อผ้าที่เธอเปลี่ยน...

ใครกันที่ทำเรื่องนี้!

มีจุดประสงค์อะไร?

"พระชายา ท่านจะช่วยผู้หญิงคนนี้ทายาเหรอ?"

สาวใช้ที่อยู่ข้าง ๆ พูดอย่างระมัดระวัง หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกตัวและจึงจับชีพจรให้ผู้หญิงคนนั้น

สถานการณ์ซับซ้อนมาก ผู้หญิงไม่มีอาการบาดเจ็บภายใน อาการบาดเจ็บเล็กและใหญ่บนร่างกายของเธอล้วนเกิดตอนหลัง บาดแผลจากลูกธนูยิ่งเพิ่งได้รับ

เธอหมดสติ ทั้งหมดเพราะเสียเลือดมาก...

หลิ่วเซิงเซิงจ้องมองหน้าเธออย่างจริงจัง ใบหน้าของผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนตัวเองมาก รูปร่างของริมฝีปากยิ่งเกือบจะเหมือนกัน สวมหน้ากากตัวเองมองถึงกับต้องตกตะลึง

ไม่แปลกใจที่หนานมู่เจ๋อจะจำคนผิด รูปร่างแบบนี้ ไม่ว่าเป็นใครก็ต้องจำผิด...

"ไม่สิ มู่เหยียนซี..."

จู่ ๆ หลิ่วเซิงเซิงก็นึกถึงคนนี้ขึ้นมา เดิมทีตัวเองจะสวมหน้ากากออกมา มู่เหยียนซีเตือนตัวเองว่าท่าทางนี้โอ้อวดเกินไป ดังนั้นตัวเองจึงโยนหน้ากากทิ้ง

ผู้หญิงคนนี้หน้าตาคล้ายกับตัวเองขนาดนี้ ต้องถูกจัดการวางแผนมานานแล้ว แต่คนที่รู้ตัวตนของตัวเองมีเพียงมู่เหยียนซีคนเดียว และเขาก็เป็นของจวนเสนาบดี เอาเสื้อผ้าและหน้ากากของตัวเองมาให้ผู้หญิงคนนี้ที่จวนเสนาบดี ต้องเป็นมู่เหยียนซีแน่ ๆ!

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ หัวของหลิ่วเซิงเซิงก็สับสนมากยิ่งขึ้น