พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 77

หลิ่วเซิงเซิงตกตะลึงและพูดว่า: "คุณชายรองคงไม่อยากบอกตัวตนที่แท้จริงของข้ากับท่านอ๋องใช่ไหม?"

"ข้าไม่ใช่คนแบบนั้น รู้ว่าพระชายาไม่สะดวก ดังนั้นเรื่องแบบนี้ถ้าจะต้องพูด ก็จะเป็นแค่ท่านพูดเอง ข้าจะไม่มีทางพูด"

รอยยิ้มของมู่เหยียนซีอ่อนโยนมาก "แต่หน้ากากของแม่นางนั้นแตกแล้ว ออกไปอย่างโจ่งแจ้งแบบนี้ จะสะดุดตามาก"

สิ่งที่เขาพูดก็สมเหตุสมผล...

ผู้คนจากแก๊งอู่ชิวยังคงไล่ล่าตัวเองอยู่ ตอนนี้ตนเปลี่ยนชุดแล้ว ทางที่ดีควรเปลี่ยนหน้ากากด้วย และทรงผมนี้ด้วย แบบนี้เท่านั้นจึงจะได้กลับไปอย่างปลอดภัย

ดังนั้น หลิ่วเซิงเซิงจึงแอบทิ้งหน้ากากบนใบหน้า แล้วทําให้หน้าสกปรกเป็นพิเศษ หลังจากเปลี่ยนทรงผมแล้ว ในที่สุดก็ออกจากจวนเสนาบดี

หลังจากออกจากจวนเสนาบดี และเดินอยู่ข้างนอกอยู่นาน ก็พบว่าไม่มีใครติดตามตัวเอง จากนั้นเธอก็กลับไปที่จวนชิงเฟิงอย่างเงียบ ๆ

วันนี้จวนอ๋องชางเงียบผิดปกติ คิดว่าคนในจวนหน้าจะไปรับหนานมู่เจ๋อกันหมดแล้ว

"พระชายา ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว สองวันที่ผ่านมาท่านไปอยู่ที่ไหนมา!"

หลิ่วเซิงเซิงเพิ่งก้าวเข้าประตูห้องนอน ก็ได้ยินเสียงตื่นตระหนกของเสี่ยวถัง

ก็เห็นเสี่ยวถังจับมือเธออย่างกระวนกระวาย "ท่านไม่ได้ยินหรือว่าท่านอ๋องหายตัวไปในสองวันนี้ คนทั้งเมืองหลวงกําลังตามหาท่านอ๋องอยู่ แต่ท่านเพิ่งกลับมาตอนนี้ ท่านไปทําอะไรไปมา..."

"หยุดโวยวายได้แล้ว เข้ามา แล้วปิดประตูด้วย"

หลิ่วเซิงเซิงนั่งอย่างอ่อนแอข้างเตียง และขอให้เสี่ยวถังปิดหน้าต่าง

เมื่อเหลือเพียงพวกเขาสองคนอยู่ในห้อง หลิ่วเซิงเซิงก็ถอดเสื้อผ้าออกแล้วพูดว่า "เจ้ามาทายาให้ข้า เร็วเข้า"

บาดแผลที่เปื้อนเลือดปรากฏขึ้น เสี่ยวถังมองแล้วร้องไห้ทันที เธอสั่นทั้งตัวและพูดพร้อมกับเสียงร้องไห้ว่า: "พระชายา เกิดอะไรขึ้น? ท่านทำไมถึงบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้? นี่ นี่..."

"หยุดร้องไห้ เร็วเข้า"

เสี่ยวถังเดินไปอย่างลำบากใจ และไม่สนใจว่าหลิ่วเซิงเซิงเอายามาจากไหน จึงทาแผลให้เธออย่างระมัดระวัง

ทุกครั้งที่ทาแผลฉีกขาด หลิ่วเซิงเซิงจะเจ็บจนหายใจเข้าลึก ๆ

เสี่ยวถังน้ำตาไหลไม่หยุด"พระชายา เกิดอะไรขึ้นกันแน่?"

"อย่าถามในสิ่งที่ไม่ควรถาม สิ่งที่เองควรรู้ ต่อไปเองจะรู้เอง"

มือของเสี่ยวถังยังคงสั่น "ได้ยินว่าท่านอ๋องถูกลอบสังหาร ตอนหลังก็ถูกท่านเสนาบดีหาเจอ ข้าน้อยคิดว่าแค่เกิดเรื่องกับท่านอ๋องเท่านนั้น ทําไมท่านก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้? ท่านคงไม่ได้อยู่กับท่านอ๋องใช่ไหม?"

"ไม่ใช่"

หลิ่วเซิงเซิงกัดฟันและพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง: "อย่าบอกใครเกี่ยวกับเรื่องนี้ รู้ไหม?"

"แต่จะบังเอิญขนาดนี้ได้ยังไง..."

"ซื่อ เบามือหน่อย..."

หลิ่วเซิงเซิงเหงื่อออกมากจากความเจ็บปวด เหงื่อไหลไปยังบริเวณที่ได้รับบาดเจ็บ และความเจ็บปวดทำให้เธอมีสีหน้าบูดบึ้ง

ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงตอนที่หนานมู่เจ๋อรักษาอาการบาดเจ็บให้เธอ ตอนนั้นตัวเองยังกัดมือของเขาด้วย

แต่ตอนนี้

หลิ่วเซิงเซิงทำได้เพียงกัดข้อมือของตัวเองเท่านั้น ความเจ็บปวดที่ข้อมือเพียงพอที่จะเบี่ยงเบนความสนใจของเธอ

เธอคงเป็นบ้าไปแล้ว ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว ทำไมยังคิดถึงท่านอ๋องสารเลวนั่นอีกล่ะ?

ยังไงเขาก็ไม่มีทางเป็นอะไรแล้ว...

นอกจากนี้ในตอนนั้นเขาจะช่วยตัวเอง ทั้งหมดเป็นเพราะเขาไม่รู้ตัวตนของตัวเอง

ถ้าเขารู้ เขาคงอดใจรอไม่ไหวที่จะฆ่าตัวเอง...