พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 82

หลิวเล่ายิ้มและพูดว่า "คือแบบนี้คุณชายเฉิน ผู้หญิงคนนี้มีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม ก่อนหน้านี้ยังช่วยลูกของข้ากลับมาด้วย อาการป่วยของท่านข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนจริง ๆ นี่จึงเชิญเธอมา"

ขณะพูด เขาก็ขยิบตาให้หลิ่วเซิงเซิง

หลิ่วเซิงเซิงก็เข้าใจ "ข้าน้อยเซินเอ๋อ ยินดีที่ได้พบคุณชายเฉิน"

"เซินเอ๋อ? ชื่อนี้ฟังดูคุ้น ๆ นะ…"

หนานลั่วเฉินเกาหัว คนรับใช้ที่อยู่ด้านข้างก็ก้มศีรษะลงแล้วพูดว่า: "คนนั้นของจวนอ๋องชางก็ชื่อเซินเอ๋อ"

"ใช่ใช่ ข้าคิดออกแล้ว ช่วงนี้ชื่อนี้มีชื่อเสียงมาก แต่คนนั้นยังนอนอยู่ที่จวนอ๋องชางอยู่เลย หน้าจะแค่ชื่อเหมือนกัน"

หนานลั่วเฉินลูบหัวตัวเอง "ไม่ต้องพูดมากแล้ว ข้าเชื่อใจหลิวเล่า ในเมื่อเป็นคนที่หลิวเล่าพามา งั้นก็มาดูให้ข้าเถอะ"

หลิวเล่าพึมพำด้วยเสียงต่ำ "คุณชายเฉินมีฐานะอันสูงส่ง เจ้าระวังหน่อย ข้ารอเจ้าที่นอกประตู"

หลังจากพูดอย่างนั้นเขาก็ถอนตัวออกไปราวกับกำลังหนี

หนานลั่วเฉินกระโดดขึ้นบนโต๊ะแล้วยื่นมือไปหาเธอ

"อย่าหาว่าข้าไม่เตือนเจ้า อาการป่วยของข้าเป็นสิ่งที่แม้แต่หมอหลวงในพระราชวังยังรักษาไม่หาย หลิวเล่ามีชื่อเสียงมากขนาดนั้นก็ไม่สามารถทำอะไรกับอาการป่วยของข้าได้"

ขณะพูด เขามองหลิ่วเซิงเซิงขึ้น ๆ ลง ๆ แล้วพูดว่า "เจ้าเป็นแค่หญิงสาวตัวเล็ก ๆ หากเจ้ายอมรับว่าตัวเองไม่มีความสามารถตอนนี้ ก็ออกจากห้องไปซะ ข้าจะไม่ทำอะไรเจ้า อย่างมากก็ทุบร้านของเจ้า แต่ถ้าเจ้าแสร้งทําเป็นรักษาข้าอยู่นาน แล้วสุดท้ายก็บอกว่าไม่มีทางรักษา ข้าเจ้าเอาชีวิตเจ้า"

หลิ่วเซิงเซิงพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร แต่ก้าวไปข้างหน้าเพื่อจับชีพจรของเขา

หนานลั่วเฉินหัวเราะเยาะ "กล้าดีมาก"

หลิ่วเซิงเซิงขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจเขา

แต่เขาแตะหลังมือของหลิ่วเซิงเซิงอย่างไม่เหมาะสม

"มือเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้อ่อนโยนขนาดนี้ มองปราดเดียวก็รู้ว่าไม่เคยทํางานหยาบ ๆ เลย เจ้าแน่ใจเหรอว่าเจ้าทําได้?"

"รักษาโรคต้องทำงานหยาบด้วยเหรอ?"

หลิ่วเซิงเซิงเงยหน้าขึ้นและมองตรงไปที่เขา

เขาสะดุ้งสาวน้อยคนนี้กล้าพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงนี้เหรอ?

"สาวน้อย เจ้ารู้ไหมว่าข้าคือใคร?"

หลิ่วเซิงเซิง: "..."

"ถุย อารมณ์ยังดื้อรั้นมาก ให้ข้าดูสิว่าเจ้าหน้าตาเป็นอย่างไร"

ขณะพูด เขาก็เอื้อมมือไปดึงผ้าคลุมหน้าของหลิ่วเซิงเซิง

หลิ่วเซิงเซิงก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็ว "คุณชายมาเพื่อรักษาอาการป่วย!"

หนานลั่วเฉินยกมือขึ้น คนรับใช้ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ หลิ่วเซิงเซิงก็ดึงเสื้อคลุมของเธอออก หมวกที่เดิมอยู่บนศีรษะของเธอถูกฉีกออก และครึ่งบนของใบหน้าของหลิ่วเซิงเซิงก็เข้ามาในดวงตาของหนานลั่วเฉินในทันที

หลิ่วเซิงเซิงรีบก้มหน้าลงอย่างรวดเร็วและถอยกลับไปหลายก้าว หนานลั่วเฉินเป็นบ้าใช่ไหม!

เธอพูดด้วยความโกรธ: "คุณชายตกลงจะรักษาไหม?"

หนานลั่วเฉินมองเธออย่างว่างเปล่า "ดวงตาสวยจริง ๆ สาวน้อย ใบหน้าที่แท้จริงของเจ้าต้องสวยมากใช่ไหม?"

หลิ่วเซิงเซิง: "..."

"ไม่สิ ดวงตาของเจ้าเหมือนใครบางคนที่ข้ารู้จัก..."

หัวใจของหลิ่วเซิงเซิงพุ่งขึ้นถึงลำคอทันที

เห็นหนานลั่วเฉินส่ายหัวอีกครั้งว่า "เห็นผู้หญิงเยอะจนนึกไม่ออก เห้อ"

หลิ่วเซิงเซิง: "..."

"ช่างมันเถอะ เจ้าจับชีพจรต่อไปเถอะ ข้าก็อยากรู้ว่าสาวน้อยอย่างเจ้าจะมีความสามารถอะไร"

"ไม่ต้องแล้ว คุณชายถูกวางยาพิษ ไม่มีประโยชน์ที่จะจับชีพจรอีกต่อไป"