พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 85

มู่ชิงชิงสะดุ้ง มองไปที่ชายชุดดำข้างหน้าเธอ เธอถามอย่างสับสนว่า "เซินเอ๋อ?"

หลิ่วเซิงเซิงยิ้ม "ข้าอย่างนี้แล้ว เจ้ายังจำข้าได้อีกเหรอ?"

"เจ้าคือเซินเอ๋อจริง ๆ เหรอ?"

มู่ชิงชิงตกใจและรีบดึงเธอไปที่ที่นั่งหรูหราเพื่อนั่งลง "ข้าได้ยินชื่อของเจ้าหลายครั้งมากในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ปรากฎว่าเจ้าคือคนที่ช่วยท่านพ่อของข้ามาก่อน เจ้าคือคนของอ๋องชาง?"

เปลือกตาของหลิ่วเซิงเซิงกระตุก "เจ้ารู้เรื่องแล้ว?"

"แน่นอน! สองวันหลังจากที่อ๋องชางหายตัวไป ท่านพ่อของข้าก็พาเขากลับมาที่จวน ข้าได้ยินมาว่าเขาเอาแต่เรียกชื่อเจ้าตอนที่เขาหมดสติ จากนั้นทุกคนก็รู้ว่าเจ้าชื่อ เซินเอ๋อ ตอนนั้นข้าสงสัยว่าใช่เจ้าหรือเปล่า ไม่คิดว่าจะเป็นเจ้าจริง ๆ เจ้าเก่งเกินไปแล้วไหม? ได้ยินว่าเจ้าช่วยท่านอ๋องกลับมา เจ้าได้ทำอะไรไปบ้าง?"

มู่ชิงชิงดูเหมือนจะมีคำพูดมากมาย "ไม่น่าแปลกใจเลยที่เจ้าให้ความรู้สึกแปลก ๆ แก่ข้า ที่แท้เจ้าคือคนของอ๋องชาง... "

"แคกแคก ข่าวลือกำลังทำให้เข้าใจผิด ข้าไม่ใช่คนของเขา"

หลิ่วเซิงเซิงพูดอย่างเขินอาย: "บังเอิญเจอกัน เลยวิ่งหนีไปด้วยกัน"

"ไม่ใช่ นั่นไม่ใช่!"

จู่ ๆ มู่ชิงชิงก็พูดด้วยความตื่นเต้น: "เจ้าจะเป็นเซินเอ๋อที่ช่วยอ๋องชางได้อย่างไร? ข้าได้ยินมาว่าคนนั้นได้รับบาดเจ็บสาหัสและหมดสติไปแล้ว และอ๋องชางก็พากลับจวนอ๋องไปแล้ว แต่เจ้า เจ้าไม่ได้สบายดีอยู่ที่นี่เหรอ?"

"ข้าก็กําลังจะคุยเรื่องนี้กับเจ้าอยู่ เราสองคนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันใช่ไหม?"

มู่ชิงชิงพยักหน้าอย่างหนัก "นั่นแน่นอน เจ้าเชื่อใจข้าได้!"

"มีคนปลอมตัวเป็นข้าเข้าหาอ๋องชาง"

หลังจากพูดแบบนี้ มู่ชิงชิงก็กระพริบตาอย่างว่างเปล่า "ปลอมตัว?"

"อืม พูดไปก็น้ำเน่ามาก นั่นคือหลังจากที่ข้าออกจากจวนเสนาบดีของพวกเจ้าแล้ว มีผู้หญิงคนหนึ่งสวมเสื้อผ้าของข้าและสวมหน้ากากของข้า ปลอมเป็นข้าแล้วสลบอยู่ในจวนเสนาบดี หลังจากนั้นเธอก็ถูกอ๋องชางพากลับไป และไม่รู้ว่าเธอจะทําอะไรเมื่อเธอตื่นขึ้นมา เห้อ"

เมื่อมู่ชิงชิงได้ยินสิ่งนี้ ก็โกรธทันที "นี่ใครกัน อุกอาจขนาดนี้? เซินเอ๋อ เจ้ารีบไปหาอ๋องชางแล้วบอกความจริงกับเขา!"

"ช่างเถอะ ยังไงข้าก็ไม่ได้ชอบอ๋องชางอยู่แล้ว และมีปัจจัยหลายอย่างคั่นกลางระหว่างเราสองคน ข้ากับเขาเป็นไปไม่ได้ จากไปอย่างเงียบ ๆ แบบนี้ก็ดีนะ"

"แต่จะปล่อยให้อ๋องชางโดนหลอกอยู่แบบนี้เหรอ? ตอนนี้ทุกคนรู้แล้วว่าคนที่เขาชอบคือเจ้าแล้ว ตราบใดที่เจ้าไปที่จวนอ๋องชาง ผู้หญิงคนนั้นก็แกล้งไม่ได้แล้ว"

หลิ่วเซิงเซิงยิ้มและพูดว่า: "ใช่ ทุกคนบอกว่าเขาชอบข้า แต่ถ้าเขาชอบข้าจริง ๆ เขาย่อมจะรู้ว่าคนนั้นไม่ใช่ข้า แล้วจะให้ข้าไปบอกทําไมล่ะ? ถ้าเขามองไม่ออกว่าว่าคนนั้นปลอมตัวเป็นข้า งั้นก็แสดงว่าเขาไม่ชอบข้า ข้าพูดไปก็เป็นเรื่องตลก ไม่แน่ว่าเขาอาจจะไม่เชื่อก็ได้"

เมื่อได้ยินสิ่งที่หลิ่วเซิงเซิงพูด มู่ชิงชิงก็ถอนหายใจลึก ๆ "งั้นในใจเจ้าก็คงไม่พอใจใช่ไหม ข้ารู้สึกว่าข้าจะเข้าใจความรู้สึกเจ้า"

"ทำไมเจ้าพูดแบบนี้?"

มู่ชิงชิงมองไปรอบ ๆ และเห็นว่าไม่มีใครอยู่บนที่นั่งทั้งสองข้าง จึงกระซิบ: "อันที่จริงมีเรื่องที่เหมือนกับเจ้าเกิดขึ้นกับข้า..."

หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกขบขันกับเธอ "เรื่องน้ำเน่าแบบนี้เจ้าก็เคยเจอ?"

เสี่ยวเอ้อส่งเหล้ามาหนึ่งกา มู่ชิงชิงเทให้ตัวเองหนึ่งแก้ว บางทีอาจจะรู้ว่าหลิ่วเซิงเซิงได้รับบาดเจ็บ มู่ชิงชิงไม่ได้เทเหล้าให้เธอ แต่เทชาหนึ่งแก้วให้เธอ รอให้เสี่ยวเอ้อไปไกลแล้ว เธอถึงพูดว่า: "พูดไปมันเกิดขึ้นมานานแล้ว รายละเอียดมากมายเกือบจะลืมไปแล้ว"

"ยังไง?"

มู่ชิงชิงหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาและดื่มลงในอึกเดียว "ในเมื่อเจ้าบอกความลับสำคัญของเจ้าให้ข้าฟัง ข้าก็จะเล่าความลับของข้าให้เจ้าฟัง อันที่จริง ข้าชอบพี่รองของข้า..."