พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 88

"โอ๊ย ท่านเป็นพี่ชายของเพื่อนสนิทข้า ข้าช่วยเช็ดเสื้อผ้าให้ท่านจะเป็นอะไร? อีกอย่างของสกปรกอยู่ที่นี่ ท่านมือเดียวเช็ดไม่ได้ ให้ข้าเช็ดเถอะ"

เมื่อพูดอย่างนั้น หลิ่วเซิงเซิงก็เช็ดแรงขึ้น เมื่อเห็นเหงื่อเย็นหยดลงมาจากหน้าผากของมู่เหยียนซี เธอก็มั่นใจมากขึ้นว่ามู่เหยียนซีเป็นชายชุดดำที่ต้องการฆ่าเธอก่อนหน้านี้

หึ เสแสร้งมานานแล้ว คราวนี้ก็ทำให้เขารู้สึกสักหน่อย!

ขณะคิด หลิ่วเซิงเซิงถึงกับบีบแผลด้วยมือแล้วกดแรง ๆ

มู่เหยียนซีขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด "แม่นางเซินเอ๋อ พอแล้ว.."

"ยังไม่สะอาดเลย อี๊ ทําไมเสื้อตัวนี้ถึงแดงล่ะ?"

หลิ่วเซิงเซิงกระพริบตาอย่างไร้เดียงสา "อ๊าย ดูเหมือนว่าจะมีเลือดออก!"

มู่ชิงชิงวิ่งไปอย่างรวดเร็ว "พี่รองเป็นอะไร? ท่านบาดเจ็บหรือเปล่า?"

หลิ่วเซิงเซิงพูดอย่างรวดเร็ว: "เหมือนมีบาดแผลที่ไหล่ คงเพราะเมื่อกี้ข้าเช็ดแรงเกินไป ไปโดนแผลอะไรสักอย่าง อุ๊ย ถ้ารู้มาก่อนข้าจะไม่ลงมือแล้ว ชิงชิง เจ้ามาเช็ดให้พี่ชายเจ้าดีกว่า"

เมื่อมองไปที่หลิ่วเซิงเซิงที่ทําหน้าโทษตัวเอง มู่ชิงชิงกล่าวว่า: "เซินเอ๋อไม่ต้องกลัว ไม่ใช่เพราะเจ้า แค่เช็ดเสื้อ จะเช็ดเลือดออกได้ยังไง คงเป็นพี่รองที่ได้รับบาดเจ็บมาก่อน ข้าจะไปหาหมอให้พี่รองก่อน"

ขณะที่มู่ชิงชิงกำลังจะจากไป มู่เหยียนซีก็เอื้อมมือออกไปคว้าข้อมือของเธอไว้ "ไม่จำเป็นน้องสาม ข้าไม่เป็นไร"

"แต่ท่านมีเลือดออก..."

"ไม่เป็นไรจริง ๆ แค่บาดเจ็บเล็กน้อย พอกลับไปแล้วค่อยอธิบายให้เจ้าฟัง"

มู่เหยียนซีอดทนต่อแรงกระตุ้นที่จะฆ่าคนและดึงใบหน้าที่ยิ้มแข็งออกมา "แม่นางเซินเอ๋อพูดถูก เสื้อผ้าของข้าสกปรกหมดแล้วและไม่สะดวกที่จะโอ้อวดออกไปข้างนอก ข้ากลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน พวกเจ้าคุยกันต่อ"

หลังจากพูดอย่างนั้นเขาก็วิ่งกับว่ากำลังวิ่งหนี

มู่ชิงชิงกังวลอย่างมาก "นี่จะเป็นไปได้ยังไง? บาดเจ็บแล้ว ต้องหาหมอสิ ใช่แล้วเซินเอ๋อ เจ้ารู้วิชาหมอไม่ใช่เหรอ? ไม่งั้นเจ้าช่วยดูให้พี่ข้าหน่อย?"

หลิ่วเซิงเซิงยกมุมปากขึ้น "ได้สิ ให้พี่รองเจ้าอยู่ต่อเถอะ"

เธอยังสนุกไม่พอ

ทางที่ดีควรเก็บมู่เหยียนซีไว้ที่นี่ ดูว่าเธอไม่ฉีกบาดแผลของเขาและเอาเขาครึ่งชีวิต!

แต่มู่เหยียนซีราวกลับทาน้ํามันที่ฝ่าเท้าและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว แม้ว่ามู่ชิงชิงจะรีบวิ่งไปตามเขามา เขาก็ส่ายหัวอย่างแรง พูดว่าตัวเองมีธุระ

มู่ชิงชิงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องกลับมาอย่างผิดหวัง "พี่รองไม่ชอบข้าจริง ๆ เขาไม่ต้องการให้ข้าไปกับเขาเมื่อเขาได้รับบาดเจ็บ"

หลิ่วเซิงเซิงมองเธออย่างเงียบ ๆ "ชิงชิง ถ้าข้าบอกเจ้าว่าพี่รองของเจ้าไม่ใช่คนดี เจ้าจะตัดความสัมพันกับข้าไหม?"

มู่ชิงชิงสะดุ้ง "เจ้ากำลังพูดถึงอะไรเซินเอ๋อ? พี่รองของข้าจะเป็นคนไม่ดีได้อย่างไร? ข้าจะตัดความสัมพันกับเจ้าได้อย่างไร?"

หลิ่วเซิงเซิงจับมือเธอเบา ๆ "แต่ข้ามีเรื่องปิดบังเจ้าอยู่ ก็คือ ก็คือตัวตนที่แท้จริงของข้า..."

"โอ๊ย นี่จะเป็นอะไร? ทุกคนมีความลับของตัวเอง เจ้าไม่บอกข้าก็ต้องมีเหตุผลของเจ้า ข้าเป็นเพื่อนและไม่แบ่งแยกสถานะ แม้ว่าเจ้าจะเป็นขอทานบนถนน ข้าก็จะไม่รังเกียจเจ้าหรอก"

สิ่งที่มู่ชิงชิงพูดเป็นความจริง เธอไม่เคยเกลียดตัวตนของใครเลย ไม่เช่นนั้นคงไม่มีโรงเตี๊ยมนี้

แต่หลิ่วเซิงเซิงยังคงมีความกังวลเล็กน้อย เนื่องจากตัวเองจะใช้เธอเพื่อจัดการกับมู่เหยียนซี...

ขณะคิด เธอก็ชักมือกลับ "แล้วถ้าข้าให้เจ้าได้เห็นอีกด้านหนึ่งของพี่รองของเจ้าด้วยตาของเจ้าเองล่ะ..."

มู่ชิงชิงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า: "ถ้าอย่างนั้นข้าไม่ควรขอบคุณเจ้าเหรอ? อีกด้านหนึ่งของพี่รองข้า ข้าก็อยากเห็นมากเลย"