พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 88

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ มู่ชิงชิงพูดต่ออย่างจริงจังว่า: "ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงขยายกำลังอย่างรวดเร็วและกลืนกินหลายแก๊งติดต่อกัน ในเวลาเพียงสองปี พวกเขาก็มีพลังเท่ากับหอฮัวจิ่ง มีข่าวลือในยุทธภพว่า หอฮัวจิ่งจะทำลายแก๊งอู่ชิวไม่ช้าก็เร็ว และจะเป็นผู้มีอำนาจพวกเดียวต่อไป"

"แต่ผ่านมานานขนาดนี้ หอฮัวจิ่งแห่งนั้นก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ จากนั้นแก๊งอู่ชิวก็ไม่ได้คิดจะลงมือกับพวกเขา ตอนนี้จึงเก่งกล้าสามารถไปหาเรื่องอ๋องชาง ดีเลย หอฮัวจิ่งไม่ต้องเคลื่อนไหว ราชสํานักก็จะไม่ปล่อยพวกเขาไปหรอก"

"ได้ยินมาว่าฮ่องเต้ได้สั่งให้ปิดล้อมและปราบปรามแก๊งอู่ชิว ตอนนี้เจ้าหน้าที่จะจับกุมใครก็ตามที่เป็นสมาชิก แก๊งอู่ชิว"

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หลิ่วเซิงเซิงก็จิบชาแล้วพูดว่า "ดังนั้นพวกเขาคงจะอดทนได้ไม่นานแล้วใช่ไหม?"

"จะเป็นไปได้อย่างไร? พวกเขาแข็งแกร่งได้ขนาดนี้ ต้องมีความสามาถอะไรบางอย่างแน่นอน นอกจากนี้แก๊งนี้ก็ซ่อนอยู่ในที่ลับ จนถึงตอนนี้ก็ไม่มีใครรู้ว่าจุดรวมของพวกเขาอยู่ที่ไหน มันไม่ง่ายเลยที่จะกําจัดพวกเขา ได้ยินมาว่านักฆ่าทุกคนในแก๊งได้รับการคัดเลือกมาเป็นอย่างดี แต่ละคนมีศิลปะการต่อสู้ที่แข็งแกร่ง"

หลิ่วเซิงเซิงหรี่ตาลง เธอเห็นด้วยกับสิ่งนี้

นักฆ่าที่ตามล่าเธอกับหนานมู่เจ๋อก่อนหน้านี้ก็แข็งแกร่งมาก ถ้าตอนนั้นเป็นคนธรรมดาทั้งหมด ต่อให้อีกร้อยกว่าคน พวกเขาก็สามารถหลบหนีได้ด้วยวิชาตัวเบาและพวกเขาจะไม่ถูกบังคับให้กระโดดลงแม่น้ํา...

จากนั้นก็ได้ยินมู่ชิงชิงพูดว่า: "แต่ครั้งนี้พวกเขาทําให้อ๋องชางทุลักทุเลขนาดนี้ อ๋องชางไม่ปล่อยพวกเขาไปแน่นอน เชื่อว่าพวกเขาก็จะกระโดดโลดเต้นได้ไม่นานแล้ว เห้อ ก็ไม่ใช่เรื่องที่เราต้องกังวล ไม่สนใจหรอก"

หลิ่วเซิงเซิงยิ้ม "ไม่ใช่เรื่องที่เราต้องกังวลจริง ๆ เหล้าก็ดื่มแล้ว ชาก็ดื่มแล้ว ไม่ต้องคิดอะไรเยอะแล้ว โรงเตี๊ยมนั้นเจ้าเริ่มลงมือแล้วหรือยัง?"

เมื่อได้ยินคำว่าโรงเตี๊ยมมู่ชิงชิงก็กระตือรือร้นขึ้นมาทันที "ข้าวางแผนที่จะบอกเจ้าเกี่ยวกับเรื่องนี้พอดี โรงเตี๊ยมของเราได้เริ่มตกแต่งแล้ว ไปกัน ข้าจะพาเจ้าไปดู"

"ได้เลย!"

ในไม่ช้าพวกเธอก็ออกจากหอชมดอกไม้ และไปที่โรงเตี๊ยมที่มู่ชิงชิงกล่าวถึง

นั่นคือตึกของแม่มู่ชิงชิง ทำเลที่ตั้งไม่ได้ห่างไกลมากแต่ก็ใกล้กับประตูเมือง

เมื่อพวกเธอไปถึง ข้างในก็ถูกทําความสะอาดจนสะอาดมากแล้ว พวกขอทานก่อนหน้านี้ได้เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่สะอาดและกําลังยุ่งอยู่ข้างใน

บางคนกำลังเคลื่อนย้ายโต๊ะ ในขณะที่บางคนกำลังนับจานและทำเหล้า

ประตูหลังของโรงเตี๊ยมมีสนามหลังบ้าน เด็ก ๆ เริ่มฝึกกระบี่กระบองกันแล้ว มู่ชิงชิงยังหาอาจารย์ให้พวกเขาโดยเฉพาะ ทุกอย่างกําลังดําเนินไปอย่างเป็นระเบียบ

"ประสิทธิภาพในการทํางานของเจ้าก็สูงมาก เร็วขนาดนี้ก็เป็นรูปเป็นร่างแล้ว"

เมื่อได้ยินคำชมของหลิ่วเซิงเซิง มู่ชิงชิงก็ยิ้มอย่างภาคภูมิใจและพูดว่า: "นั่นแน่นอน อย่างไรเสียที่นี่เราก็มีลุงอิงที่เคยเปิดโรงเตี๊ยมมาก่อน ข้ายังเคยชิมอาหารของเขาด้วย อร่อยกว่าอาหารที่จวนเสนาบดีเยอะ ข้าเชื่อว่าเมื่อเปิดแล้วจะขายดีแน่นอน"

"ด้วยความเร็วแบบนี้ ไม่ถึงเดือนเดียวก็เปิดกิจการได้แล้วใช่ไหม?"

มู่ชิงชิงส่ายหัว "ต้องถึงเดือนที่ไหนกัน? ลุงอิงบอกว่าอีกห้าหรือหกวันก็จะลองเปิดแล้ว พวกเขายังทําความสะอาดห้องชั้นบนออกมาแล้ว ถึงตอนนั้นยังสามาถพักได้ ต่อไปพวกเราไม่มีที่ไปแล้ว ก็สามารถมาพักที่นี่ได้"

หลังจากหยุดชั่วคราว เธอกล่าวเสริมว่า: "แต่ป้ายร้านของเรายังไม่ได้ทำ และข้าก็ยังไม่ได้คิดชื่อโรงเตี๊ยม เซินเอ๋อ ไม่งั้นเจ้าคิด?"

"ท่านมาอีกแล้วดีไหม"

หลิ่วเซิงเซิงพูดอย่างสงบว่า "ชื่อนี้พอจะใช้ได้ไหม?"

มู่ชิงชิงปรบมือแล้วพูดว่า "เป็นชื่อที่ดี งั้นก็ชื่อท่านมาอีกแล้ว!"

ขณะที่ทั้งสองคุยกันอย่างมีความสุข จู่ ๆ เสียงที่คุ้นเคยก็ดังมาจากข้างนอก

"ในที่สุดข้าก็หาท่านสองคนเจอ!"

หลิ่วเซิงเซิงมองย้อนกลับไปและรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเป็นหลิวเล่า เขาหาที่นี่เจอได้ยังไง?

หลิวเล่าปาดเหงื่อจากหน้าผากแล้วพูดว่า "แม่นาง ยังไงเราก็ลงทุนด้วยกัน ไม่ได้จริง ๆ เจ้าก็บอกที่อยู่ข้ามา ร้านยาได้เปิดแล้ว หลายครั้งอยากตามหาเจ้าก็ตามหาไม่เจอ เจ้าของร้านไม่ได้ทำกันแบบนี้!"