พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 92

หนานลั่วเฉินตบหน้าผากเขา "เจ้าโง่เหรอ! อาวุธลับอะไรจะส่งเสียงดังขนาดนี้? รีบไปตรวจสอบให้ข้า กลางวันแสก ๆ ก็กล้าทำร้ายข้าบนถนน ช่างกล้ามาก!"

เสี่ยวหลินก้มศีรษะลงแล้วตอบว่าขอรับ

หลังจากการต่อสู้เมื่อครู่นี้ ถนนสายใหญ่ก็ถูกทิ้งร้าง และผู้คนก็หนีไปแล้ว

หนานลั่วเฉินมองไปรอบ ๆ ประหลาดใจ สาวน้อยนั่นอยู่ที่ไหน...

เขาเกาหลังใบหู คิดว่ามีตรงไหนแปลก ๆ?

ในตรอกด้านข้าง หลังจากที่มู่เหยียนซีหนีไปแล้ว หลิ่วเซิงเซิงก็จากที่นั่นไปอย่างเงียบ ๆ

ในที่สุดเมื่อเธอกลับมาถึงจวนอ๋องชาง เธอก็เหนื่อยมากจนเหงื่อออกเต็มไปหมด นั่งอยู่ในห้องและดื่มน้ําอึกใหญ่

เสี่ยวถังยืนเฝ้าประตูอย่างเงียบ ๆ รู้สึกว่าพระชายาเปลี่ยนไปมากในช่วงเวลานี้ และก็ไม่ได้ใกล้ชิดเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป...

เธออยากจะถามพระชายา ไปไหนมา แต่เธอก็ไม่กล้าถามคำถามใด ๆ ทำได้เพียงกระซิบ: "พระชายา ข้าน้อยก็รู้ว่าท่านไม่พอใจ แต่สิ่งต่าง ๆ ได้เกิดขึ้นแล้ว..."

"ไม่เป็นไร ข้าไม่ได้ไม่พอใจอะไร"

หลิ่วเซิงเซิงดื่มน้ำอีกครั้งแล้วพูดว่า: "ผู้หญิงคนนั้นตื่นแล้วหรือยัง?"

เสี่ยวถังพยักหน้าเล็กน้อย ยังบอกว่าไม่ได้ไม่พอใจอีก ดื่มน้ำแทนเหล้าไปแล้ว...

ก็เห็นหลิ่วเซิงเซิงลุกขึ้นและเดินออกไปอย่างกะทันหัน เสี่ยวถังก็รีบพูด "พระชายา ท่านจะไปไหน?"

"แน่นอนว่าจะไปพบผู้หญิงคนนั้น เพราะเธอใช้ความคิดอย่างมาก"

"พระชายา อย่าไปเลยดีกว่า? ท่านก็รู้ดีว่าท่านอ๋องไม่ได้อยากเจอท่านนัก..."

"ข้าก็ไม่ได้อยากเจอเขา และข้าก็ไม่ได้ไปพบเขา ข้าแค่ไปเยี่ยมผู้หญิงคนนั้นเท่านั้น"

หลิ่วเซิงเซิงหมดปัญญา ทุกคนรู้ว่าหนานมู่เจ๋อเกลียดเธอ เธอจะไม่รู้เหรอ?

ถ้าเธอต้องการยุ่งเขาจริง ๆ เธอคงบอกตัวตนที่แท้จริงของเธอไปนานแล้ว เธอกลัวคนอื่นจะคิดว่าเธอต้องการยุ่งกับเขา เลยไม่กล้า ตอนนั้นก็ไม่ได้บอก แล้วตอนนี้จะพูดได้ยังไง?

เธอแค่อยากจะเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังเล่นอะไรอยู่

เมื่อเธอมาถึงจวนชิงหยุนอีกครั้ง จึงพบว่านอกจวนนั้นมีคนหายไปเยอะแล้ว หมอหลวงเหล่านั้นก็จากไปนานแล้ว สีหน้าของผู้คนก็ไม่ได้ตื่นตระหนกเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เพียงแค่เห็นหลิ่วเซิงเซิงเข้าไป ทุกคนก็ยังตกตะลึง จากนั้นก็ก้มหน้าอย่างประหม่าเล็กน้อย

"คารวะพระชายา"

หลิ่วเซิงเซิงพยักหน้าและกำลังจะเข้าไปในจวนชิงหยุน ทหารสองคนที่ประตูเอื้อมมือไปขวางเธอ

"ท่านอ๋องมีคำสั่ง พระชายาห้ามเข้าไปรบกวน"

หลิ่วเซิงเซิงสะดุ้ง "ได้ยินมาว่าแม่นางคนนั้นฟื้นแล้ว ข้าไปดูไม่ได้เหรอ?"

ทหารทั้งสองสีหน้าดูน่าเกลียดเล็กน้อย

"นี่คือคำสั่งของท่านอ๋อง "

"ขอพระชายาอย่าได้ลำบากข้าน้อยเลย…"

หลิ่วเซิงเซิงหายใจออก ก็ได้ ไม่ให้เข้าก็ไม่เข้า ไม่สนใจแล้ว

ถ้าหนานมู่เจ๋อโดนหลอกง่ายขนาดนั้นจริง ๆ ตัวเองก็ไม่สามารถควบคุมเขาได้

กําลังจะหันหลังและจากไป จู่ ๆ ก็เห็นป้าหวังและมีผู้หญิงรูปร่างคล้ายกับเธอยืนอยู่ข้าง ๆ เธอ...

ดูการแต่งตัวของผู้หญิงคนนั้นแล้ว น่าจะเป็นเซินเอ๋อที่ฟื้นขึ้นมาคนนั้น

เมื่อเห็นเธออยู่นอกประตู ป้าหวังก็ดูอึดอัดเล็กน้อย "พระชายา ท่านอ๋องให้ข้าน้อยมาดูแลผู้หญิงคนนี้..."

การแสดงออกอย่างระมัดระวังนั้นดูเหมือนจะบอกเธอว่าอย่าเข้าใจผิด และดูเหมือนว่าจะบอกว่าหัวใจของเธอยังคงเข้าข้างหลิ่วเซิงเซิง

หลิ่วเซิงเซิงเพียงแค่พยักหน้าแล้วมองผู้หญิงคนนั้นอย่างจริงจัง

ผู้หญิงคนนั้นก็เห็นเธอและโค้งคำนับอย่างสุภาพมาก "เซินเอ๋อคารวะพระชายา"