พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 96

เมื่อเห็นรอยยิ้มอันบิดเบี้ยวของมู่เหยียนซี ใบหน้าของมู่หาวเทียนก็ดูน่าเกลียด

"พวกเธอยังเด็กอยู่ ถ้าเจ้ามีความแค้นก็ระบายกับข้าเถอะ…"

"ฮ่าฮ่า ที่แท้เจ้าก็ใส่ใจภาพลักษณ์ของตัวเอง? หรือกลัวลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของตัวเองจะเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของเจ้า? ฮ่าฮ่าฮ่า น่าหัวเราะ เจ้าจะสนใจจริง ๆ ได้อย่างไร? ถ้าเจ้าสนใจ เจ้าจะทําเรื่องบ้าคลั่งแบบนั้นได้ยังไง?"

มู่เหยียนซีหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง และในขณะที่หัวเราะ ก็ชักดาบออกมา

"ตอนนั้นที่เจ้าปราบโจรและได้รับบาดเจ็บ แม่ของข้าช่วยเจ้าไว้ แต่เดิมนี่เป็นเรื่องที่สวยงามมาก แม้ว่าเจ้าจะชอบแม่ของข้าในภายหลัง ข้าก็เข้าใจ อย่างไรก็ตามแม่ของข้าก็สวยมาก แต่ตอนนั้นข้าอายุสามขวบแล้ว แม่ของข้ามีคู่แต่งงานอยู่แล้ว เจ้าก็มีฮูหยินของเจ้าอยู่แล้วแล้วไม่ใช่เหรอ? เจ้าเป็นถึงท่านเสนาบดี ทําอะไรน่าขยะแขยงที่ปล้นลูกสาวประชาชน?"

เมื่อฟังเสียงคำรามของมู่เหยียนซี มู่ชิงชิงก็ตกตะลึง

หลิ่วเซิงเซิงสองคนบนหลังคาก็ตกตะลึงเช่นกัน

จิ่งฉุนทำท่าทาง "ชู่" ทั้งสองไม่ได้ส่งเสียง

มู่หาวเทียนดูละอายใจเล็กน้อย "ยังเด็กบ้าระห่ำ ข้ายอมรับว่าข้าทําสิ่งที่ไม่ดีในตอนนั้น แต่..."

"สิ่งไม่ดีคืออะไร? เจ้าขู่ชีวิตครอบครัวเราเพื่อบังคับให้แม่ข้าไปกับเจ้า สำหรับเจ้าก็เป็นแค่สิ่งไม่ดีเท่านั้น? เพราะแม่ของข้ารักพ่อข้าสุดใจ เจ้าไม่พอใจจึงฆ่าพ่อของข้า นี่ก็เรียกว่าเป็นสิ่งไม่ดีเหมือนกัน?"

มู่เหยียนซีกัดฟันและจ้องมองเขาโดยพูดทีละคำ:

"แต่แม่ของข้าพลีชีพเพื่อความรัก เธอยอมตายดีกว่าเป็นสนมของเจ้า เจ้าไม่ยอมอ่อนข้อให้ใช่ไหม? เจ้าหลอกลวงข้าที่อายุน้อยและบอกกับข้าว่าโจรฆ่าพวกเขา เจ้าคิดว่าข้ามองไม่เห็นเหรอ? ข้าเห็นทั้งหมด! ข้าดูเจ้าบังคับแม่ของข้าจนตาย หันกลับมาปลอบใจข้าอย่างเสแสร้ง เจ้าน่าขยะแขยงไหม?"

"เจ้าตามตื๊อแม่ข้ามาสองปีเต็ม เจ้าคุณคิดว่าข้าดูไม่ออกจริง ๆ เหรอ? ทําไมเจ้าไม่ฆ่าข้าล่ะ? เพียงเพราะข้าดูเหมือนแม่ของข้า หรือเพราะมโนธรรมของเจ้าผ่านไปไม่ได้เล็กน้อย? เจ้าทิ้งข้าคนเดียวในชนบท แต่มาเยี่ยมข้าทุก ๆ สามวันห้าวัน แสร้งทําเป็นคนดี ในเมื่อรู้สึกผิด ทําไมตอนแรกถึงบังคับให้พ่อแม่ข้าตาย?"

"เฮ้อ อะไรที่เห็นว่าข้าน่าสงสารแล้วรับเลี้ยงข้า? ชื่อเสียงที่ดีให้เจ้าได้รับไป เห็นได้ชัดว่าเจ้าทําให้บ้านของข้าแตกสลาย แต่สุดท้ายเจ้ากลับแกล้งทําเป็นคนดีและหวังว่าข้าจะขอบคุณเจ้ามาก เจ้าคิดว่าข้าโง่จริง ๆ เหรอ?"

มู่หาวเทียนถูกกล่าวด้วยความละอายใจ "ทุกอย่างในตอนนั้นเป็นอดีตไปแล้ว แม้จะรู้สึกผิด เจ้าก็เติบโตขึ้นมาท่ามกลางความร่ำรวยไม่ใช่เหรอ?"

"ตลกจริง ๆ ข้าต้องการความร่ำรวยจอมปลอมของเจ้าไหม?"

มู่เหยียนซียิ้มเย็นชา "เจ้าพูดง่าย ๆ ว่าผ่านไปแล้ว ชีวิตของพ่อข้าคืออะไร? การตายของแม่ข้าถือว่าคืออะไร? เจ้ารู้ไหมว่าหลายปีที่ผ่านมาข้ามีเท่าไหร่? เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าอัดอั้นตันใจแค่ไหนในช่วงหลายปีที่ผ่านมา? ความแค้นในการฆ่าครอบครัวอยู่ตรงหน้า แต่ข้ายังต้องตะโกนเรียกเจ้าว่าพ่อ เจ้ารู้หรือไม่ว่าทุกคําที่เรียกเจ้าหัวใจของข้ากําลังหยดเป็นเลือดอยู่?"

"มีหลายครั้งที่ข้าต้องการฆ่าเจ้าด้วยมือของข้าเอง ข้าจะหั่นเจ้าเป็นชิ้น ๆ ด้วยมีดทีละครั้ง!"

"ข้ารวมกองกำลัง หลายปีมานี้พยายามแค่ไหน เพื่อฆ่าเจ้าเป็นการแก้แค้น! แต่ครั้งแล้วครั้งเล่า เจ้ามักจะได้รับการช่วยเหลือจากหนานมู่เจ๋อที่สมควรตาย เจ้าเคยสอนศิลปะการต่อสู้ให้เขาตอนเด็ก ๆ ไม่ใช่เหรอ? เขาเป็นคนที่รู้จักพระคุณจริง ๆ เลย! เกือบจะคิดว่าเจ้าเป็นพ่อของเขาแล้ว ถ้าไม่ใช่เขา เจ้าคงตายไปเป็นพันครั้งแล้ว!"

มู่เหยียนซีหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาและเช็ดดาบในมือของเขา จากนั้นพูดด้วยสีหน้าบิดเบี้ยว:

"มีหลายครั้งที่ข้าคิดว่า ต้องฆ่าหนานมู่เจ๋อก่อนหรือเปล่า ข้าถึงจะสามารถทรมานเจ้าได้อย่างไร้ความปราณี แต่ข้าประเมินนัมหนานมู่เจ๋อต่ำไปและประเมินตัวเองสูงไป การลอบสังหารหลายครั้งข้าล้มเหลวจริง ๆ แม้กระทั่งทิ้งรอยแผลเป็นที่น่าเกลียดไว้บนใบหน้าของข้า..."

"ในที่สุดข้าก็รู้ว่าข้าต้องแข็งแกร่งขึ้น แต่ตอนนี้ในฐานะหัวหน้าแก๊งอู่ชิว ข้ามีลูกน้องมากมาย แต่ทําไมข้ายังไม่สามารถฆ่าเจ้าโดยเงียบ ๆ ได้? ฮ่าฮ่า แม่ของข้าอยู่บนสวรรค์ใช่ไหม เธออยากเห็นข้าฆ่าเจ้าอย่างเปิดเผยด้วยตาของเธอเอง"

มู่ชิงชิงตกใจมากจนพูดไม่ออก ครู่หนึ่งเธอรู้สึกว่าท้องฟ้ากำลังถล่มลงมา

เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าท่านพ่อที่ภาคภูมิใจของเธอจะทำสิ่งนี้ แต่เมื่อมองดูใบหน้าที่ไร้ชีวิตของมู่หาวเทียน เธอก็รู้ว่าสิ่งที่มู่เหยียนซีพูดนั้นเป็นความจริง...

มู่เหยียนซีเยาะเย้ยและโยนดาบไปที่หน้ามู่หาวเทียน

"บอกตามตรง ข้าอยากจะทำลายครอบครัวของเจ้าทั้งหมดจริง ๆ แต่เพราะลูกสาวของเจ้าดูแลข้า ข้าจึงยอมไว้ชีวิตพวกเธอ แต่เงื่อนไขคือเจ้าต้องตายเพื่อขอโทษ ตราบใดที่เจ้าฆ่าตัวตายที่นี่ ข้าจะปล่อยทุกอย่างไป"

ขณะที่เขากำลังพูด ชายชุดดำก้าวไปข้างหน้าและปลดเชือกจากมือของมู่หาวเทียน จากนั้นจ้องมองมู่หาวเทียนด้วยสีหน้าระมัดระวัง

มู่หาวเทียนหยิบดาบขึ้นมาจากพื้นอย่างสั่นเทา "เจ้าไม่คิดถึงมิตรภาพที่เรามีตลอดหลายปีที่ผ่านมาจริง ๆ เหรอ?"

"เจ้ากับข้ามีความสัมพันธ์อะไรกัน?"

มู่เหยียนซีมองเขาอย่างไม่แยแส "เจ้าลงมือเองหรือให้ข้าลงมือ กำจัดครอบครัวเจ้า?"

"ไม่! พี่รอง อย่า..."

มู่ชิงชิงตะโกนอย่างตื่นเต้น "พี่รอง ข้ารู้ว่าท่านมีความแค้นอยู่ในใจ และข้าก็รู้ด้วยว่าท่านพ่อของข้าทำผิดพลาดครั้งใหญ่ แต่ท่านไม่สามารถฆ่าเขาได้ อ๋องชางจะมาในไม่ช้า เมื่อถึงเวลานั้นท่านจะไม่สามารถหนีได้ พวกท่านถอยคนละก้าวดีไหม? ท่านปล่อยท่านพ่อไป เราก็ปล่อยท่านไป เราจะปกป้องท่าน ให้ท่านหนีออกจากที่นี่ ท่าน..."

"หุบปาก!"

มู่เหยียนซีจ้องมองเธออย่างเย็นชา

มู่หงกลับพูดในเวลานี้ว่า: "เหยียนซี ตอนนี้ข้าเพิ่งรู้ว่าเจ้าได้รับความทุกข์ทรมานมากมายขนาดนี้ เมื่อก่อนข้าไม่เข้าใจและพูดคําที่ทําให้เจ้าเสียใจมากมาย ข้าขอโทษเจ้าจริง ๆ ในที่สุดข้าก็เข้าใจเจ้าแล้ว เจ้าปล่อยข้าไปก่อนได้ไหม? เห็นแก่สิ่งที่ข้าเคยปฏิบัติต่อเจ้าอย่างจริงใจได้ไหม?"

มู่เหยียนซีไม่ได้มองเธอ แค่จ้องมองมู่หาวเทียนอย่างเย็นชา

รู้ว่าเขาโกรธ มู่หงจึงพูดต่อ: "ก่อนหน้านี้ข้าฝืนใจพูด ข้าพูดเพื่อปกป้องเจ้า จงใจกระตุ้นเจ้าจากไป ข้าดูแลเจ้ามานานขนาดนั้น เจ้าลืมไปแล้วเหรอ?"

เมื่อได้ยินสิ่งที่มู่หงพูด มู่ชิงชิงก็อดไม่ได้ที่จะพูด

"พี่สาว เวลานี้แล้ว ทําไมพี่ถึงยังหลอกพี่รองอยู่? ก่อนหน้านี้เห็นได้ชัดว่า..."

"เจ้าหุบปาก! ตอนนี้เหยียนซีไม่ได้อยากฟังเจ้าพูดเลย!"

มู่หงตะโกนอย่างตื่นเต้น ในเวลานี้เธอไม่สามารถปล่อยให้มู่เหยียนซีรู้ความจริงได้

ไม่อย่างนั้นตัวเองคงตายแน่

แต่หลังจากหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้น มู่ชิงชิงก็ไม่ต้องการที่จะตามใจเธออีกต่อไป

เธอมองไปที่มู่เหยียนซีอย่างจริงจัง

"พี่รอง มีบางอย่างที่ข้าไม่เคยบอกท่าน ตอนนั้นท่านตาบอด ข้าเป็นคนดูแลท่าน ข้า..."

"เจ้าหุบปาก! เวลานี้แล้วเจ้ายังโกหกแบบนี้อยู่ เจ้าคิดว่าเหยียนซีจะเชื่อคําพูดของเจ้าไหม?"

มู่หงขัดจังหวะมู่ชิงชิงอย่างบ้าคลั่ง

มู่ชิงชิงกล่าวว่า: "ข้าไม่ได้โกหก พี่รอง ท่านยังจำจี้หยกที่ข้าให้ท่านได้ไหม? ข้ามีอีกครึ่งหนึ่ง ถ้าท่านไม่เชื่อ..."

"เจ้าอยากฆ่าข้าใช่ไหม? มู่ชิงชิง ทําไมเจ้าถึงร้ายกาจได้ขนาดนี้?"

มู่หงตีโพยตีพายด้วยความโกรธ

เมื่อฟังการทะเลาะกันของพวกเธอ มู่เหยียนซีก็ปวดหัวอย่างรุนแรง เขาจ้องมองที่มู่ชิงชิง ด้วยความไม่เชื่อว่า "เจ้ารู้ไหมว่าเจ้ากำลังพูดอะไรอยู่?"