พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 99

มู่เหยียนซีเอื้อมมือออกไปอย่างสั่นเทาและแตะที่หัวของ มู่ชิงชิง

"ทําไมเจ้าถึงไม่พูด..."

มู่ชิงชิงร้องไห้อย่างขมขื่น "ตอนนี้ข้ารู้ว่าข้าผิดไปแล้ว เรื่องราวกลายเป็นแบบนี้ เป็นเพราะข้า ทั้งหมดเป็นเพราะข้าไม่แน่ใจ ความเมตตาที่ไม่มีความหมายของข้าทําให้เกิดทั้งหมดนี้ ทั้งหมดเป็นความผิดของข้า ข้าขอโทษ"

"พี่รอง ข้ารู้สึกเสียใจแทนท่านจริง ๆ ข้าไม่เคยบอกท่านเลย จริง ๆ แล้วข้าชอบท่านมาโดยตลอด ข้าชอบท่านจริง ๆ จี้หยกที่ข้าให้ท่านนั้นเป็นสิ่งที่ข้าชอบที่สุด ฝักดาบที่ข้ามอบให้ท่านยังสลักความในใจของข้าอยู่ สิ่งที่ข้าอยากบอกท่านมาตลอด แต่ข้าไม่กล้าจริง ๆ ข้าอ่อนแอเกินไป ข้าขอโทษจริง ๆ"

ขณะที่พูด เธอมองไปที่หลิ่วเซิงเซิงแล้วพูดว่า: "ตอนนี้พี่รองต้องเจ็บปวดมากแน่ ๆ เขาถูกลงโทษแล้ว เขาเต็มไปด้วยอาการบาดเจ็บ พระชายา ข้าขอร้องท่าน ข้าคำนับเจ้า โปรดช่วยเขาด้วยได้ไหม..."

"เป็นข้าต้องขอโทษเจ้า"

มู่เหยียนซีพูดช้า ๆ เมื่อเห็นมู่ชิงชิงแบบนี้ กลับทําให้เขาอึดอัดยิ่งกว่าฟันเขา

ทันใดนั้นเขาก็ดึงดาบออกมาจากท้องของเขา และเลือดก็กระเซ็นไปทั่วพื้น ทำให้มู่ชิงชิงร้องไห้ด้วยความตกใจ

"ไม่ พี่รอง พระชายา โปรดรีบช่วยเขาเถิด เขาเลือดไหลเยอะมาก…"

เมื่อเห็นมู่ชิงชิงแบบนี้ หลิ่วเซิงเซิงก็ใจอ่อนลงในที่สุด

เธอก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดเลือดมู่เหยียนซี แต่จู่ ๆ มู่เหยียนซีก็คว้าข้อมือของเธอไว้

จากนั้นยาเม็ดหนึ่งก็ถูกวางลงบนมือของเธอ

หลิ่วเซิงเซิงสะดุ้ง "เจ้า..."

"ชู่"

มู่เหยียนซีวางนิ้วบนริมฝีปากของเขา เขามองไปที่มู่ชิงชิงอย่างอ่อนแรงและพยายามอย่างเต็มที่เพื่อจะสะกดจุดที่สำคัญ

"น้องสาม อย่าร้องไห้"

"พระชายา โปรดช่วยเขาเร็ว ๆ ช่วยเขาด้วย…"

มู่ชิงชิงร้องไห้หนักมากจนหายใจไม่ออก

มู่เหยียนซีกล่าวว่า: "ในชีวิตข้าได้พบกับผู้คนมากมาย มีแต่ตอนที่แม่ยังอยู่ คนรอบข้างก็เป็นมิตร ต่อมาข้าเห็นเธอแขวนคอฆ่าตัวตายต่อหน้าตัวเอง เธอบอกว่าเธอจะไปอยู่กับพ่อแล้ว ต่อมาทุกคนรอบตัวข้าสวมหน้ากากปลอมตัว"

"พี่รอง ขอโทษ..."

"เจ้าไม่ได้ทำอะไรให้ข้า เจ้าเป็นแสงเดียวที่ปรากฏในช่วงเวลาที่มืดมนที่สุดในชีวิตของข้า เป็นข้าเองที่ไม่ได้คว้าไว้ ข้าขอโทษเจ้า"

มู่เหยียนซีแตะที่หัวของเธอแล้วกระซิบ: "หลายปีที่ผ่านมา มีคนมากมายพยายามเกลี้ยกล่อมให้ข้ายอมแพ้ พี่น้องที่ร่วมเป็นร่วมตายกับข้าก็จากไปแล้ว ข้าเองที่ทำร้ายพวกเขา และข้าก็ไม่มีหน้าที่จะอยู่ต่อ"

"ท่านไม่ต้องขอโทษ ท่านแค่ไม่เข้าใจเรา ในโลกนี้ไม่มีความเห็นอกเห็นใจ สิ่งใดที่เกินความเข้าใจของผู้คน ผู้คนเรียกว่าสิ่งแปลก ข้าลงมือกับครอบครัวพ่อบุญธรรม ทุกคนจะเรียกข้าว่าไร้จิตรใจ ข้าเป็นคนแปลก"

"ดังนั้น ต่อไปเจ้าอยู่ข้างนอกคนเดียว อย่าช่วยข้าพูดอีก เจ้าต้องด่าข้า รู้ไหม?"

มู่ชิงชิงส่ายหัวอย่างตื่นเต้น "ไม่ ข้าไม่ทำ! ท่านน่าสงสาร ข้าจะไม่ด่าท่าน พระชายา เจ้ารีบช่วยเขาสิ..."

หลิ่วเซิงเซิงที่อยู่ด้านข้างถอนหายใจแล้วพูดว่า: "นี่คือยาแก้พิษเหรอ?"

มู่ชิงชิงตกใจมองดูยาในมือหลิ่วเซิงเซิง จู่ ๆ ก็คว้ามันออกไป และยัดมันเข้าไปในปากของมู่เหยียนซี

"ข้ารู้ว่าดาบมีพิษ พี่รองก็ต้องถูกพิษเหมือนกัน ท่านรีบกินยาแก้พิษเถอะ..."

หลิ่วเซิงเซิงตกตะลึง "ชิงชิง เจ้า... "

ก่อนที่จะพูดจบ ก้เห็นมู่เหยียนซีกอดมู่ชิงชิงและจูบเธอที่ริมฝีปากทันที

ภายใต้การจ้องมองที่ประหลาดใจของมู่ชิงชิง เขาก็ใส่ยาแก้พิษเข้าไปในปากมู่ชิงชิง

มู่ชิงชิงตกตะลึงมากจนเธอกลืนยาแก้พิษเข้าไปในท้องของเธอก่อนที่เธอจะโต้ตอบ

"พี่ พี่รอง..."

"แคกแคกแคก..."

มู่เหยียนซีผลักเธอออกไป จากนั้นก็กระอักเลือดออกมาอย่างรุนแรง จากนั้นเขาก็มองไปที่หลิ่วเซิงเซิงพูดว่า: "อาการบาดเจ็บอยู่ที่ช่องท้อง พระชายาโปรดพาข้าไปรักษาที่ชั้นบนได้ไหม?"

หลิ่วเซิงเซิงจริง ๆ แล้วไม่ต้องการสนใจเขา แต่เมื่อเห็นความตื่นเต้นของมู่ชิงชิง ในที่สุดเธอก็พยักหน้าเห็นด้วย

พวกเขาทิ้งมู่ชิงชิงไว้ชั้นล่างโดยปริยาย