พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 99

มู่เหยียนซีเอื้อมมือออกไปอย่างสั่นเทาและแตะที่หัวของ มู่ชิงชิง

"ทําไมเจ้าถึงไม่พูด..."

มู่ชิงชิงร้องไห้อย่างขมขื่น "ตอนนี้ข้ารู้ว่าข้าผิดไปแล้ว เรื่องราวกลายเป็นแบบนี้ เป็นเพราะข้า ทั้งหมดเป็นเพราะข้าไม่แน่ใจ ความเมตตาที่ไม่มีความหมายของข้าทําให้เกิดทั้งหมดนี้ ทั้งหมดเป็นความผิดของข้า ข้าขอโทษ"

"พี่รอง ข้ารู้สึกเสียใจแทนท่านจริง ๆ ข้าไม่เคยบอกท่านเลย จริง ๆ แล้วข้าชอบท่านมาโดยตลอด ข้าชอบท่านจริง ๆ จี้หยกที่ข้าให้ท่านนั้นเป็นสิ่งที่ข้าชอบที่สุด ฝักดาบที่ข้ามอบให้ท่านยังสลักความในใจของข้าอยู่ สิ่งที่ข้าอยากบอกท่านมาตลอด แต่ข้าไม่กล้าจริง ๆ ข้าอ่อนแอเกินไป ข้าขอโทษจริง ๆ"

ขณะที่พูด เธอมองไปที่หลิ่วเซิงเซิงแล้วพูดว่า: "ตอนนี้พี่รองต้องเจ็บปวดมากแน่ ๆ เขาถูกลงโทษแล้ว เขาเต็มไปด้วยอาการบาดเจ็บ พระชายา ข้าขอร้องท่าน ข้าคำนับเจ้า โปรดช่วยเขาด้วยได้ไหม..."

"เป็นข้าต้องขอโทษเจ้า"

มู่เหยียนซีพูดช้า ๆ เมื่อเห็นมู่ชิงชิงแบบนี้ กลับทําให้เขาอึดอัดยิ่งกว่าฟันเขา

ทันใดนั้นเขาก็ดึงดาบออกมาจากท้องของเขา และเลือดก็กระเซ็นไปทั่วพื้น ทำให้มู่ชิงชิงร้องไห้ด้วยความตกใจ

"ไม่ พี่รอง พระชายา โปรดรีบช่วยเขาเถิด เขาเลือดไหลเยอะมาก…"

เมื่อเห็นมู่ชิงชิงแบบนี้ หลิ่วเซิงเซิงก็ใจอ่อนลงในที่สุด

เธอก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดเลือดมู่เหยียนซี แต่จู่ ๆ มู่เหยียนซีก็คว้าข้อมือของเธอไว้

จากนั้นยาเม็ดหนึ่งก็ถูกวางลงบนมือของเธอ

หลิ่วเซิงเซิงสะดุ้ง "เจ้า..."

"ชู่"

มู่เหยียนซีวางนิ้วบนริมฝีปากของเขา เขามองไปที่มู่ชิงชิงอย่างอ่อนแรงและพยายามอย่างเต็มที่เพื่อจะสะกดจุดที่สำคัญ

"น้องสาม อย่าร้องไห้"

"พระชายา โปรดช่วยเขาเร็ว ๆ ช่วยเขาด้วย…"

มู่ชิงชิงร้องไห้หนักมากจนหายใจไม่ออก

มู่เหยียนซีกล่าวว่า: "ในชีวิตข้าได้พบกับผู้คนมากมาย มีแต่ตอนที่แม่ยังอยู่ คนรอบข้างก็เป็นมิตร ต่อมาข้าเห็นเธอแขวนคอฆ่าตัวตายต่อหน้าตัวเอง เธอบอกว่าเธอจะไปอยู่กับพ่อแล้ว ต่อมาทุกคนรอบตัวข้าสวมหน้ากากปลอมตัว"

"พี่รอง ขอโทษ..."

"เจ้าไม่ได้ทำอะไรให้ข้า เจ้าเป็นแสงเดียวที่ปรากฏในช่วงเวลาที่มืดมนที่สุดในชีวิตของข้า เป็นข้าเองที่ไม่ได้คว้าไว้ ข้าขอโทษเจ้า"

มู่เหยียนซีแตะที่หัวของเธอแล้วกระซิบ: "หลายปีที่ผ่านมา มีคนมากมายพยายามเกลี้ยกล่อมให้ข้ายอมแพ้ พี่น้องที่ร่วมเป็นร่วมตายกับข้าก็จากไปแล้ว ข้าเองที่ทำร้ายพวกเขา และข้าก็ไม่มีหน้าที่จะอยู่ต่อ"

"ท่านไม่ต้องขอโทษ ท่านแค่ไม่เข้าใจเรา ในโลกนี้ไม่มีความเห็นอกเห็นใจ สิ่งใดที่เกินความเข้าใจของผู้คน ผู้คนเรียกว่าสิ่งแปลก ข้าลงมือกับครอบครัวพ่อบุญธรรม ทุกคนจะเรียกข้าว่าไร้จิตรใจ ข้าเป็นคนแปลก"

"ดังนั้น ต่อไปเจ้าอยู่ข้างนอกคนเดียว อย่าช่วยข้าพูดอีก เจ้าต้องด่าข้า รู้ไหม?"

มู่ชิงชิงส่ายหัวอย่างตื่นเต้น "ไม่ ข้าไม่ทำ! ท่านน่าสงสาร ข้าจะไม่ด่าท่าน พระชายา เจ้ารีบช่วยเขาสิ..."

หลิ่วเซิงเซิงที่อยู่ด้านข้างถอนหายใจแล้วพูดว่า: "นี่คือยาแก้พิษเหรอ?"

มู่ชิงชิงตกใจมองดูยาในมือหลิ่วเซิงเซิง จู่ ๆ ก็คว้ามันออกไป และยัดมันเข้าไปในปากของมู่เหยียนซี

"ข้ารู้ว่าดาบมีพิษ พี่รองก็ต้องถูกพิษเหมือนกัน ท่านรีบกินยาแก้พิษเถอะ..."

หลิ่วเซิงเซิงตกตะลึง "ชิงชิง เจ้า... "

ก่อนที่จะพูดจบ ก้เห็นมู่เหยียนซีกอดมู่ชิงชิงและจูบเธอที่ริมฝีปากทันที

ภายใต้การจ้องมองที่ประหลาดใจของมู่ชิงชิง เขาก็ใส่ยาแก้พิษเข้าไปในปากมู่ชิงชิง

มู่ชิงชิงตกตะลึงมากจนเธอกลืนยาแก้พิษเข้าไปในท้องของเธอก่อนที่เธอจะโต้ตอบ

"พี่ พี่รอง..."

"แคกแคกแคก..."

มู่เหยียนซีผลักเธอออกไป จากนั้นก็กระอักเลือดออกมาอย่างรุนแรง จากนั้นเขาก็มองไปที่หลิ่วเซิงเซิงพูดว่า: "อาการบาดเจ็บอยู่ที่ช่องท้อง พระชายาโปรดพาข้าไปรักษาที่ชั้นบนได้ไหม?"

หลิ่วเซิงเซิงจริง ๆ แล้วไม่ต้องการสนใจเขา แต่เมื่อเห็นความตื่นเต้นของมู่ชิงชิง ในที่สุดเธอก็พยักหน้าเห็นด้วย

พวกเขาทิ้งมู่ชิงชิงไว้ชั้นล่างโดยปริยาย

หาห้องพักชั้นบนหนึ่งห้อง ปิดประตู มู่เหยียนซีนอนลงบนเตียง

ในไม่ช้า เลือดก็เปื้อนผ้าปูที่นอนสีแดง และมู่เหยียนซีดูเหมือนจะไม่สามารถทนได้อีกต่อไป โดยไอไม่หยุดหย่อนบนเตียง

เขาเริ่มอาเจียนเป็นเลือดอย่างควบคุมไม่ได้ ร่างกายของเขาสั่นไปหมด และดูทรุดโทรมมาก

จิ่งฉุนส่ายหัว "เป็นแบบนี้แล้ว จะช่วยกลับมาได้อย่างไร?"

หลิ่วเซิงเซิงกล่าวว่า: "เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสเกินไป ไม่สามารถช่วยกลับมาได้แล้ว"

"แล้วเจ้ายังต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการยกเขาขึ้นมา?"

จิ่งฉุนพูดไม่ออก

หลิ่วเซิงเซิงค่อย ๆ นั่งลงที่ขอบเตียง มองดูมู่เหยียนซีพูดว่า "เจ้ายังมียาแก้พิษอยู่หรือเปล่า? กินยาแก้พิษ อาจมีความหวังริบหรี่"

"แคกแคกแคก ฮ่าฮ่า..."

มู่เหยียนซีไอไปพลางมีรอยยิ้มแปลก ๆ ออกมา

เขามองดูเพดานแล้วหัวเราะ

"ข้าวางแผนมาครึ่งชีวิตแล้ว แต่สุดท้าย แคกแคกแคก ก็พ่ายแพ้ด้วยน้ำมือของเจ้า แคกแคก หลิ่วเซิงเซิง ข้าชื่นชมเจ้า..."

เขาอาเจียนเป็นเลือดมากและร่างกายก็เต็มไปด้วยความทรุดโทรม

"ข้าถามเจ้าอยู่"

มู่เหยียนซีไออย่างรุนแรงสองสามครั้ง แล้วหดตัวอย่างเจ็บปวด "ไม่มีแล้ว"

"นั่นเป็นยาแก้พิษเม็ดสุดท้ายเหรอ? เจ้า..."

"ช่วยข้า บอกเธอว่า ข้าหนีไปแล้ว"

มู่เหยียนซีขดตัวอยู่บนเตียง ร่างกายสั่นเทาด้วยความเจ็บปวด

จิ่งฉุนที่อยู่ด้านข้างอดไม่ได้ที่จะมองไปทางอื่น

ที่ชั้นล่าง จู่ ๆ มู่ชิงชิงก็ร้องไห้อย่างบ้าคลั่งขึ้นมา...

หลิ่วเซิงเซิงส่ายหัวด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน

แต่จู่ ๆ มู่เหยียนซีก็คว้าข้อมือของเธอแล้วพูดทีละคำ: "ถือว่า ข้าขอร้องเจ้า..."

นี่คงเป็นครั้งแรกที่เขาขอร้องเธอ

หลิ่วเซิงเซิงเงียบ "เจ้ากำลังบังคับให้เธอเกลียดเจ้า"

แต่หลังจากรอมานานมู่เหยียนซีก็ไม่ตอบกลับ

แต่จู่ ๆ มือที่จับหลิ่วเซิงเซิงก็คลายออก

ฝ่ามือของเขาค่อย ๆ เย็นและไม่มีชีวิตชีวา

เมื่อมองไปที่ มู่เหยียนซีที่สูญเสียการเคลื่อนไหวทั้งหมดอย่างกะทันหัน หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกขมขื่นในใจ

คิดถึงคนอื่นจนวินาทีสุดท้ายเหรอ?

หลิ่วเซิงเซิงถอนหายใจ "คุณคิดว่าเขาใจดีหรือเลวทราม?"

จิ่งฉุนที่อยู่ข้าง ๆ ยืนเงียบข้างหน้าต่าง มองดูศพจำนวนนับไม่ถ้วนใต้หน้าต่าง

"งั้นก็ขึ้นอยู่กับจุดยืนของเจ้า โลกนี้ไม่มีความดีและความชั่วที่แน่นอน อยู่ข้างเจ้า เจ้าล้วนรู้สึกว่าเป็นความดี ตรงกันข้ามกับเจ้า ก็คือความชั่วในสายตาของเจ้า ทุกคนมีจุดยืนที่แตกต่างกัน ความดีและความชั่วที่เห็นก็แตกต่างกันด้วย"

หลิ่วเซิงเซิงหรี่ตาลง "อาจจะ..."

"เจ้าไม่จำเป็นต้องเศร้า"

จิ่งฉุนกล่าวว่า: "สิ่งที่ผู้คนถนัดที่สุดคือยัดเยียดความคิดเห็นของตนเองให้กับคนอื่น แล้วไม่สามารถซึมซับความคิดเห็นของคนอื่นได้"

"คนเรา ก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ? มู่เหยียนซีจนตายก็ไม่รู้สึกว่าตัวเองฆ่าท่านเสนาบดีมันผิด ท่านเสนาบดีจนตายก็รู้สึกว่าตัวเองรับเลี้ยงเขาดีพอแล้ว พวกเขาต่างก็มีความคิดเห็นของตัวเอง ไม่มีใครสามารถโน้มน้าวใครได้ แล้วพวกเราจะทําอะไรได้ล่ะ?"

หลังจากฟังคำพูดของจิ่งฉุนแล้ว หลิ่วเซิงเซิงก็ลุกขึ้นยืนทันทีและถามว่า "ท่านเสนาบดีตายแล้วเหรอ?"