พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC นิยาย บท 279

“...” ฉินเจียวเยี่ยนขมวดคิ้ว “เจ้าเพิ่มชาบูเข้าไปเช่นนั้น ลูกค้าจะไม่มึนงงสับสนหรือ?”

หลี่ชิงหงเลิกคิ้วแปลกใจ “มึนงงสิ่งใด? ข้าว่า ดีมิดี ลูกค้าบางส่วนก็ตั้งใจมากินชาบูเสียด้วยซ้ำ”

ฉินเจียวเยี่ยนถามอย่างสงสัย ในขณะที่คีบเห็ดขึ้นมาจากหม้อทองแดง “เจ้ารู้ได้อย่างไร?”

“เฮ้อ... ข้าเป็นเจ้าของโรงน้ำชาเชิ่งเยี่ยนเกอนะ” หลี่ชิงหงเชิดหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ “ข้าดูแลที่นี่มาตั้งแต่ยามตั้งไข่ แรกเริ่มเดิมทีมีลูกค้าเสียที่ใด น้ำชาเจ้ารสเลิศมากหรือ? ขนมที่เจ้าขายแปลกประหลาดจนมีแต่ที่นี่ที่เดียวหรือ?”

เมื่อเห็นฉินเจียวเยี่ยนส่ายหน้าปฏิเสธ นางจึงเอ่ยต่อ “เพราะที่นี่ไม่ได้มีสิ่งใดที่พิเศษกว่าที่อื่นเลยอย่างไรเล่า? ข้าจึงต้องมองหาจุดขายอย่างอื่นมากเพิ่มเติม”

“เจ้าจึงเลือกชาบู?” ฉินเจียวเยี่ยนเลิกคิ้วบางถาม ในขณะที่แอบคีบเนื้อแพะที่หลี่ชิงหงเป็นผู้คีบลงไปต้ม

“ก็ใช่น่ะสิ” หลี่ชิงหงพยักหน้าหงึกหงักกับความคิดของตน “โชคดีว่าได้อาลี่คอยช่วยเหลือด้วย นับว่านางเป็นลูกค้าคนแรกของโรงน้ำชาเชิ่งเยี่ยนเกอก็ว่าได้ นางชวนกู้ฮูหยินให้มาลิ้มลองชาบูที่นี่ก่อนเป็นรายแรก”

“เมื่อกู้ฮูหยินติดใจ นางจึงได้ชักชวนฮูหยินท่านอื่นที่นางสนิทมารับประทานด้วยกัน จนเกิดเป็นการเล่าปากต่อปาก” หลี่ชิงหงโอ้อวดอย่างภูมิใจ “แล้วเจ้าน่ะ อย่ามาตีเนียนแย่งเนื้อแพะข้าไปนะ”

ตะเกียบของหลี่ชิงหงฉกเนื้อแพะที่กำลังจะเข้าปากของฉินเจียวเยี่ยนไปอย่างเฉียดฉิว จนฉินเจียวเยี่ยนต้องมองค้อนพลางบ่นเบา ๆ “ขี้งก...”

“เจ้าก็คีบลงต้มเองสิ...” หลี่ชิงหงเองก็มองค้อนด้วยเช่นกัน ก่อนจะเล่าต่อ “แต่ข้ารู้ดีว่า การค้าอย่างไรก็ต้องมีคู่แข่ง ทุกครั้งที่มีลูกค้ารายใหม่เข้ามาสั่งทานชาบู ข้าจะย้ำเสมอว่า ชาบูเป็นเมนูลับของโรงน้ำชาเชิ่งเยี่ยนเกอ ไม่มีขายในชั้นหนึ่ง เลือกให้บริการพิเศษเฉพาะคนที่สั่งเท่านั้น และขอให้เก็บเป็นความลับด้วย”

“แล้วฮูหยินและคุณหนูเหล่านั้นก็เก็บเป็นความลับให้เจ้าจริงหรือ?” ฉินเจียวเยี่ยนเลิกคิ้วสูงด้วยความสงสัย

หลี่ชิงหงยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ “ทุกครั้งที่พวกนางมาทานชาบู ข้าก็มักจะแถมเครื่องประทินโฉมจากร้านเยว่หรงให้คนละหนึ่งชิ้น ภายใต้เงื่อนไขที่ว่า จะแถมให้ตราบเท่าที่ยังมิมีคู่แข่งของร้านชาบู เมื่อใดที่มีร้านชาบูเกิดขึ้น ข้าก็จะหยุดแจก”

“แล้วพวกนางไม่สงสัยหรือว่าเหตุใดเจ้าจึงสามารถนำเครื่องประทินโฉมจากร้านเยว่หรงมาแจกจ่ายเป็นของแถมให้พวกนางได้มากมายนัก?”

หลี่ชิงหงยักไหล่พลางตอบอย่างไม่ใส่ใจ “ข้าก็แค่บอกว่า เจ้าของร้านเยว่หรงเองก็เป็นลูกค้าประจำของที่นี่ด้วยเช่นกัน จึงเกิดเป็นการเจรจาทางการค้าขึ้นมา ส่วนรายละเอียดการแลกเปลี่ยนเหล่านั้นถือเป็นความลับ แต่ที่สามารถบอกได้คือหากมีร้านชาบูที่อื่นเกิดขึ้นมาจนกระทบกับกิจการชาบูของที่นี่ ร้านเยว่หรงก็อาจจะไม่สนับสนุนของแถมอีกต่อไป”