พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 113

ฉู่เนี่ยนซีค่อยๆเดินไปข้างหน้าของชายหนุ่ม จับชีพจรไปด้วย ถามไปด้วย “อาการของเขาเช่นนี้นานเท่าไหร่แล้ว?”

“เป็นเวลาเจ็ดวันแล้ว!”

“ชีพจรของเขาคงที่ เหมือนดั่งหลับไปจริง อาการของเขานี้เกิดขึ้นจากอะไร?”

“คนนี้เป็นเพื่อนของข้า ชื่อเฉินเกอ เจ็ดวันก่อนเขามีธุระออกไปข้างนอก คืนนั้นหลังจากกลับมา ก็เจ็บปวดอย่างทนไม่ได้ ตัวร้อนไปทั้งตัว วันที่สองก็หลับไป เป็นเช่นนี้มาตลอดทั้งเจ็ดวัน กลางวันหลับสนิท กลางคืนอาการกำเริบ!”

เป่ยถูพูดไป สีหน้าก็หดหู่ลงเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่ฉู่เนี่ยนซีเห็นมุมปากเขาไม่มีรอยยิ้ม

ฉู่เนี่ยนซีครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง ก็รู้สึกว่าไร้คำตอบ ไม่มีบาดแผลภายนอก แต่กลับมีอาการป่วยกะทันหัน มิหนำซ้ำอาการยังประหลาดเช่นนี้ นี่ทำให้ฉู่เนี่ยนซีอดขมวดคิ้วไม่ได้

“อาการของเขาไม่เหมือนป่วย แต่เหมือนพิษ! เพียงแค่ไม่รู้ว่าเป็นพิษอะไรเท่านั้น!”

“ข้าน้อยก็เคยคิดว่าเป็นพิษ แต่ว่าหากเป็นพิษแล้วทำไมไม่มีแผล หากเข้าไปทางปากจมูก พิษนี้กลับสามารถกำเริบได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้ มิหนำซ้ำยังรุนแรงเช่นนี้ นั่นมันน่ากลัวเกินไปแล้ว!” แววตาของเป่ยถูเย็นชาเล็กน้อย ในใจไม่เข้าใจอย่างยิ่ง

ฉู่เนี่ยนซีกลับไม่คิดเช่นนี้ หัวเราะ แล้วมองไปที่เขาด้วยสายตาเย็นชา “คนที่รู้จักพิษบนโลกนี้มีมากเกินไปแล้ว สิ่งของบนโลกที่มีพิษก็ไม่น้อย เพราะฉะนั้นพิษที่คิดค้นออกมาก็มากมายสารพัด พวกเราไม่เคยเห็นก็ไม่ได้หมายถึงไม่มีบนโลก บางทีพิษนี้อาจจะมาจากประเทศที่มีพิษประหลาดอย่างซีจุ้นนั่นล่ะ”

“เป็นไปไม่ได้! ซีจุ้นไม่มีพิษแบบนี้!” เป่ยถูเสมือนหลุดปากพูดคัดค้านคำพูดของฉู่เนี่ยนซี

ฉู่เนี่ยนซีอดอึ้งไม่ได้ สีหน้าพิจารณา “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าซีจุ้นไม่มี?”

เป่ยถูเหมือนรู้ตัวกับคำพูดของตัวเอง ดวงตาก็หดลง จากนั้นมุมปากก็มีรอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์นั้นขั้นมา “ตอนนั้นที่เขาเริ่มมีอาการนี้ ข้าน้อยก็คิดถึงซีจุ้นเป็นอันดับแรก เพราะฉะนั้นส่งคนไปหาที่ซีจุ้นตั้งแต่แรกแล้ว ไม่มีพิษชนิดนี้”

ฉู่เนี่ยนซีฟังคำอธิบายของเขา รู้สึกว่าก็ถือว่ามีเหตุผล จึงพยักหน้า

“ข้าช่วยเพื่อนของเจ้าฝังเข็มก่อน ดูว่าสามารถปลูกให้เขาตื่นได้หรือไม่”

ฉู่เนี่ยนซีพูดไป มือก็แกล้งยื่นเข้าไปในแขนเสื้อ หยิบซองเข็มออกมา ท่ามกลางการมองของเป่ยถู ฝังลงไปชีพจรบนตัวของเฉินเกออย่างรวดเร็วและถนัด

เวลาค่อยๆผ่านไป ทั้งสามคนสังเกตอาการคนบนเตียงอย่างสงบ จากเวลาที่ผ่านไปเรื่อยๆ อารมณ์ของทั้งสองคนก็ยิ่งตื่นเต้นขึ้นมา

“ทำไมยังไม่ตื่น?” เป่ยถูมองดูดวงตาของผู้ชายที่ปิดสนิท ก็อดกระสับกระส่ายใจไม่ได้

ฉู่เนี่ยนซีขมวดคิ้ว ตรวจดูอีกครั้ง

เป็นอะไร ชีพจรยังคงเหมือนเดิม นางใช้เข้มกระตุ้นชีพจร ก็เพื่อให้เขาได้รับรู้ถึงโลกภายนอก และสัญญาณเตือนจากระบบประสาท ทำให้เกิดกิริยา และตื่นมา

แต่ตอนนี้ฝังเข้าไปนานขนาดนี้แล้ว กลับไม่มีผลกระทบเลยแม้แต่น้อย

หรือว่าระบบประสาทของร่างกายเขาก็ไม่ได้รับความรู้สึกถึงการกระตุ้นชีพจรเลยหรือ?

ยกเว้นคนตายถึงเป็นเช่นนี้ คนมีชีวิตเป็นไปได้อย่างไร!

ฉู่เนี่ยนซีนอกจากตะลึงแล้ว นิ้วมือกำเป็นหมัด มือข้างหนึ่งปิดไว้ที่กล้ามเนื้อหน้าแข้งข้อต่อที่สี่ใต้หัวเข่า จากนั้นก็ทุบหมัดลงไป

ฉู่เนี่ยนซีมองดูขาที่ไร้การตอบสนองของเขา คิ้วก็ขมวดแน่นยิ่งขึ้น จากนั้นก็ทุบอีกสองครั้ง ก็ยังคงไร้การตอบสนอง

เป็นไปได้อย่างไรว่าไร้การตอบสนอง

ฉู่เนี่ยนซีเสมือนไม่อยากเชื่อ แล้วจับแขนของเขาขึ้นมาทำท่านี้ซ้ำหลายครั้ง ระบบประสาทของแขนเขาก็เสมือนไม่ได้รับความรู้สึก ยิ่งทำให้นางแปลกใจ

เป่ยถูที่อยู่ด้านข้างดูไม่เข้าใจ แต่เห็นคิ้วที่ขมวดแน่นของฉู่เนี่ยนซี ก็รู้ว่าพิษนี้มีความซับซ้อนมาก

หรือว่าต้องจับตัวซีซานเชิงมาให้ได้ไม่ว่าด้วยวิธีใดถึงจะได้?

แต่หากเป็นเช่นนี้ ก็สร้างความขุ่นเคืองต่อสำนักการแพทย์อย่างสิ้นเชิงแล้ว