พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 114

ฉู่เนี่ยนซีมองไปตามทางที่มือเขาชี้ พยักหน้า “รบกวนท่านนำทางแล้ว”

ทั้งสามคนถึงสวนที่เป่ยถูว่าอย่างรวดเร็ว ในสวนมีหญิงสาวในชุดคนรับใช้คนหนึ่งกำลังดูแลดอกไม้ต้นหญ้าอยู่ เห็นพวกเขามา ก็ยืนขึ้น คำนับอย่างมีมารยาท

“เจ้านาย ท่านมาแล้ว?”

“อืม ทำไมมีเจ้าคนเดียว!” เป่ยถูมองสวนใหญ่โตรอบหนึ่ง อดถามไม่ได้

“ต้นไม้ดอกไม้ในสวนนี้ต้องตัดแต่งแล้ว เพราะฉะนั้นพี่ฉ่ายเตี๋ยไปเรียกคนมาช่วยแล้ว” สาวใช้เข้ามาแล้วก็ก้มหน้าตลอด พูดอย่างเรียบร้อย

ฉู่เนี่ยนซีอดอุทานไม่ได้ เมื่อครู่ตอนที่สาวใช้คนนี้เห็นนางปิดหน้าด้วยหมวกงอบแล้ว สีหน้าก็ตกใจอย่างเห็นได้ชัด แต่กลับไม่มีการสำรวจมากไปกว่านั้น สาวใช้ในนี้รู้ระเบียบวินัยกว่านางกำนัลในวังมาก

เป่ยถูคนนี้เป็นใครกันแน่? หรือว่าเป็นอำนาจในยุทธภพง่ายๆเท่านั้นหรือ?

“พวกเราไปเดินดูทางโน้นหน่อย!” เป่ยถูพูดกับฉู่เนี่ยนซี

ฉู่เนี่ยนซีพยักหน้าอย่างเรียบเฉย เดินไปตามฝีเท้าของเขา

แววตาของสาวใช้คนนั้นอดมีแววตะลึงไม่ได้ เจ้านายกลับเป็นมิตรต่อหญิงสาวตรงหน้าคนนี้เช่นนี้ ส่วนหญิงสาวคนนั้นฟังเสียงแล้ว กลับยังคงเรียบเฉยเช่นนั้น ช่างน่าเหลือเชื่อเสียจริง!

นางเก็บอารมณ์ของตัวเองกลับ ทำงานในมือต่อ

ฉู่เนี่ยนซีทั้งหลายเดินเล่นอยู่กลางสวน เป่ยถูอธิบายอย่างละเอียด ฉู่เนี่ยนซีมองดูยาสมุนไพรที่ปลูกอยู่บนพื้น ล้วนทำให้ประหลาดใจ

ยาสมุนไพรบางอย่างแม้กระทั่งในช่องว่างของนางก็ไม่เคยมี ดูท่าแล้วคนนี้ก็ถือว่ามีความสามารถ

ระหว่างที่ทั้งสองพูดคุยกัน องครักษ์คนหนึ่งวิ่งเข้ามากะทันหัน พูดกระซิบอยู่ข้างหูของเป่ยถูหลายประโยค

เห็นเพียงเป่ยถูสีหน้าไม่เปลี่ยน ยกมือคำนับไปทางฉู่เนี่ยนซี “ข้ามีเรื่องต้องจากไปสักครู่ แม่นางตามสบาย”

พูดจบ เขาก็พูดกับคนด้านข้าง “เหลียนจือ พาแขกสองท่านนี้เดินดูดีๆ”

พูดจบ เป่ยถูก็มองไปที่ฉู่เนี่ยนซีอย่างขอโทษ หมุนตัวออกจากสวน

เหลียนจือด้านข้างวางอุปกรณ์ในมือ รีบเดินมาข้างหน้าของฉู่เนี่ยนซี โน้มตัวคำนับอย่างยิ้มแย้ม “ข้าน้อยเหลียนจือ แม่นางมีอะไรต้องการก็บอกข้าน้อยได้เลย!”

“รบกวนแล้ว!” ฉู่เนี่ยนซีมองดูสาวใช้ตรงหน้า ในใจก็อดรู้สึกดีไม่ได้ พยักหน้าอย่างเป็นมิตร

เหลียนจือเห็นเช่นนี้ ก็เดินตามอยู่ข้างหลังฉู่เนี่ยนซีอย่างเคารพ ฉู่เนี่ยนซีเห็นดอกไม้อะไร นางก็อธิบายแนะนำชนิดและความเป็นมา

สภาพไม่สนใจเรื่องอะไรเลย กลับทำให้ฉู่เนี่ยนซียิ่งรู้สึกสบายใจ

“กูรูรู.......”

ขณะที่เหลียนจือกำลังอธิบายอยู่ ก็มีเสียงดังขึ้น หยูหนานที่อยู่ด้านข้างก็เกาหัวอย่างเขินอาย

ฉู่เนี่ยนซีอดมองเขาอย่างขมวดคิ้วไม่ได้ “หิวแล้ว?”

“อืม.......นิดหน่อย!” สีหน้าของหยูหนานแดงขึ้นเล็กน้อย

ถึงแม้ว่าต่อหน้าเจ้านาย เจ้านายพูดบ่อยๆว่า ให้พวกเขาเป็นตัวของตัวเองที่สุด พอเวลานานแล้ว พวกเขาและฉู่เนี่ยนซีไม่เหมือนนายบ่าว กลับเหมือนดั่งคนในครอบครัว ไม่มีเส้นจำกัด

แต่วันนี้ อยู่ในถิ่นของคนอื่น ก็ต้องมีศักดิ์ศรีอยู่บ้าง!

ฉู่เนี่ยนซีไม่เคยเห็นหยูหนานระวังตัวขนาดนี้ ยังรู้สึกถึงความเขิน ก็อดรู้สึกตลกไม่ได้

“คิดไม่ถึงว่าออกมาครั้งนี้ ไม่ได้รับอะไรอย่างอื่น กลับทำให้หนังหน้าเจ้าบางขึ้นไม่น้อยนะ”

“เจ้านาย......” หยูหนานผ่านการล้อเลียนจากฉู่เนี่ยนซีแล้วก็ยิ่งรู้สึกเขินไปอีก ก็อดมองนางอย่างคับแค้นใจไม่ได้ เสมือนพูดว่า เจ้านาย ท่านว่าข้าได้ยังไง ข้าไม่เอาหน้าแล้วหรือ?