พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 83

ฉู่เนี่ยนซีทั้งสองคนเข้าไปที่สวนหลังบ้าน เดินไปที่บ่อน้ำและหยุด

นางมองลงไปในบ่อน้ำลึก และคิดว่าในเมื่อระมัดระวังตั้งแต่ก่อนล้างผัก เช่นนั้นก็ต้องวางยาพิษก่อนหน้านั้น และการวางยาพิษลงในน้ำ ด้วยการล้างผักและทำอาหาร ก็นับว่าเป็นการวางยาพิษลงในอาหารที่สำเร็จราบรื่น

“ตักน้ำขึ้นมา”

หยูหนานทำตามคำสั่งและรีบตักขึ้นมา

ฉู่เนี่ยนซีก้มหน้าลงและมองดูน้ำในถัง ทันใดนั้นการชักนำก็ปรากฏขึ้นในหัว

ที่แท้คนผู้นั้นก็วางยาพิษลงในน้ำ

“นายท่าน มีตัวอักษรอยู่บนถังไม้ใบนี้” หยูหนานชี้ไปที่ถังน้ำและตะโกนในทันที

ฉู่เนี่ยนซีมองตามนิ้วมือของเขา บนผนังด้านในของถังไม้มีตัวอักษรเขียนอยู่สองแถว

“เจ้ากำลังประหลาดใจใช่หรือไม่ว่าข้ามีจุดประสงค์อะไรกันแน่? ไม่ต้องประหลาดใจ ข้าเพียงแค่สนใจเจ้า ดังนั้นจุดประสงค์ของข้าก็คือเจ้า”

ฉู่เนี่ยนซีจ้องมองบรรทัดนี้อย่างตกตะลึง ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็รู้สึกเหมือนถูกลวนลาม

เมื่อหยูหนานเห็นบรรทัดนี้ เขาก็กลั้นหัวเราะอยู่นาน

หลังจากที่ฉู่เนี่ยนซีถลึงตามอง เขาก็หยุดกลั้นหัวเราะและถามอย่างจริงจังว่า “ทำไมไม่เคยเห็นบรรทัดนี้มาก่อน?”

“เขาใช้วิธีการพิเศษบางอย่าง คงจะถูกกำหนดไว้แล้วว่าข้าจะมาในเวลานี้ ดังนั้นจึงปรากฏขึ้นในช่วงเวลานี้เท่านั้น”

ฉู่เนี่ยนซีนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในสองวันที่ผ่านมา และอดไม่ได้ที่จะมองไปที่บรรทัดนั้น

ละเอียดอ่อนเช่นนี้ ต้องเป็นจอมวางแผน นางเริ่มสนใจมากขึ้นเรื่อยๆ

แต่พวกเขาทั้งสองคนยากที่จะบอกว่าใครจะแพ้ใครจะชนะ

นางอยากจะรู้ว่าเขาเป็นใครกันแน่!

“หยูหนาน ไปกันเถอะ พวกเรากลับจวนกัน”

“นายท่าน ยังจับคนผู้นั้นไม่ได้ คืนนี้ข้าน้อยจะอยู่ที่นี่ขอรับ”

“เจ้าอยู่ที่นี่ไปก็ไร้ประโยชน์ เขาต้องการวางยาพิษต่อเนื่อง ใครก็ขัดขวางไม่ได้ มิสู้กลับไปพักผ่อนที่จวนจะดีกว่า”

ฉู่เนี่ยนซียิ้ม กำชับหยูตงสองสามประโยค แล้วออกไปจากสำนักการแพทย์

เช้าตรู่ของวันต่อไป หลังจากที่ทานอาหารกับเย่เฟยหลีตามปกติ ฉู่เนี่ยนซีก็เริ่มฝังเข็มขับพิษ

หลังจากทำทุกอย่างเสร็จสิ้น นางก็กลับไปที่เรือน

ในเวลานี้ หยูหนานผลักประตูเข้ามาด้วยใบหน้าที่โกรธจัด เดินไปด้านข้างของฉู่เนี่ยนซี และกุมมือไว้แน่น “นายท่าน คนผู้นี้สมองมีปัญหาหรือไม่ ถึงได้มาวางยาพิษอีกแล้ว”

ในขณะที่ฉู่เนี่ยนซีดื่มชาอย่างสบายใจ นางก็เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย “วันนี้อาการเป็นอย่างไร!”

“นอนสลบไสล ในตอนแรกเจ้าหน้าที่ทุกคนเพียงแค่สะลึมสะลือ และในที่สุดก็หลับไป หลังจากปลุกให้ตื่น ก็ใช้เวลาเพียงไม่กี่อึดใจ พวกเขาก็หลับไปอีกครั้ง ตอนนี้พี่ใหญ่ปิดประตูแล้ว หากเป็นเช่นนี้ต่อไป กิจการของสำนักการแพทย์คงต้องเจ๊ง”

หยูหนานอธิบายอาการของพวกเขาอย่างละเอียดด้วยสีหน้าท่าทางไม่พอใจ

ฉู่เนี่ยนซีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และยกมุมปากขึ้น “ไป พวกเราไปดูกัน”

พูดจบ ไม่นานทั้งสองคนก็เข้าไปในสำนักการแพทย์

ฉู่เนี่ยนซีมองดูเจ้าหน้าที่และหมอที่นอนอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าที่สงบนิ่ง และจับชีพจรของพวกเขาทีละคน

จากนั้นก็โบกมือเรียกหยูตงและหยูหนานที่อยู่ข้างๆ และกระซิบข้างหูของเขา

ความดีใจฉายแววผ่านดวงตาของหยูหนาน และรีบออกไปทางประตูด้านข้างของสำนักการแพทย์

ฉู่เนี่ยนซีชำเลืองมองหยูตงและเม้มริมฝีปาก “ทำการค้า อย่าปิดประตูบ่อยๆ เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมก็สามารถผ่อนคลายได้”

พูดจบฉู่เนี่ยนซีก็ส่งเสียงหึเบาๆ และกลับไปที่ห้องชั้นสามอย่างไม่สบอารมณ์

ไม่ว่าจะเป็นคนหรือผี วันนี้ข้าฉู่เนี่ยนซีจะต้องเห็นให้ชัดๆ!

ไม่นานหยูหนานก็กลับมาที่สำนักการแพทย์ และพยักหน้าให้หยูตง

ประมาณครึ่งชั่วยามผ่านไป หยูหนานก็ออกไปทางประตูด้านข้างของสำนักการแพทย์อีกครั้ง

หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงเคาะประตูด้านหน้า ดวงตาของหยูตงเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น และรีบไปเปิดประตู

เพียงแต่ที่หน้าประตูเป็นเย่ฉงเซิ่งที่ยันขอบประตูและหายใจหอบ เมื่อเห็นประตูเปิดออก เขาก็จะรีบเข้าไปข้างใน

“ท่านอ๋องเซิ่ง วันนี้สำนักการแพทย์ไม่เปิด เชิญเสด็จกลับไปเถิด”

“เจ้าให้ข้าพบหมอเทวดาซานเชิงหน่อย ปล่อยข้าเข้าไป”

หยูตงขัดขวางเย่ฉงเซิ่งไปพลาง พูดด้วยความลำบากใจไปพลาง “ในตอนนี้นายท่านของบ้านข้าไม่สะดวกที่จะพบแขก เชิญท่านเสด็จกลับไปเถิด”

“แน่นอนข้ารู้เขาไม่สะดวก เพียงแต่ข้านำหมอหลวงมาแล้ว บางทีอาจจะรักษาเขาได้ เจ้ารีบให้ข้าเข้าไปเถอะ”

ในขณะพูดเย่ฉงเซิ่งก็ต้องการจะบุกเข้าไป แต่วรยุทธิ์ของหยูตงนั้นสูงเกินไป และถูกขัดขวางไว้ในไม่กี่กระบวนท่า

“นายท่านของบ้านข้าไม่ได้ป่วย ท่านอ๋องเซิ่งนำหมอหลวงมาแล้วมีประโยชน์อันใด เชิญเสด็จกลับไปเถิด มิเช่นนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ”

เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนี้ เย่ฉงเซิ่งก็โกรธในทันที “เจ้าคิดว่าเจ้าจะปิดบังข้าได้หรือ? เกรงว่าในสำนักการแพทย์จะไม่มีใครที่สามารถเคลื่อนไหวได้นอกจากเจ้าหรือ อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาสำนักการแพทย์ของพวกเจ้าถูกวางยาพิษหลายครั้ง และวันนี้ก็ถูกวางยาอีก เพื่อที่จะถอนพิษ หมดเทวดาซานเชิงได้ทดสอบพิษด้วยตนเอง จนถูกพิษเช่นกัน ในตอนนี้ยังไม่ได้สติและใกล้ตาย!”

เสียงของเย่ฉงเซิ่งดึงดูดผู้คนจำนวนมาก และสำนักการแพทย์ก็กลายเป็นจุดสนใจของผู้คน เมื่อได้ยินว่าซีซานเชิงทดสอบพิษด้วยตนเองและถูกพิษ ผู้คนจำนวนมากก็มารวมตัวกัน โดยอยากรู้ว่าเป็นความจริงหรือไม่

เมื่อเห็นผู้คนจำนวนมากมารวมตัวกันที่หน้าประตูมากขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าของหยูตงก็เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก แต่ไม่มีใครเห็นแววตาแห่งความดีใจที่อยู่ในส่วนลึก

“หมอเทวดาซานเชิงถูกพิษ? เป็นความจริงหรือไม่? มิน่าเล่าสองวันที่ผ่านมาสำนักการแพทย์ถึงได้ปิดประตู?”

“น่าจะไม่ใช่ ในโลกนี้ยังมีพิษใดที่หมอเทวดารักษาไม่ได้อีก? หากถูกพิษจริงๆ เกรงว่าในโลกนี้คงไม่มีใครรักษาได้แล้ว”

“กล่าวเช่นนี้ หรือว่าเจ้าไม่เคยได้ยินว่าซีซานเชิงไม่มีฝีมือในการรักษาโรคอย่างสิ้นเชิง คนเหล่านั้นล้วนได้รับการรักษาจากหมอเทวดาเฮ่อหลัน ตอนนี้ตนเองถูกพิษ นี่ไม่ใช่ว่าได้รับการยืนยันแล้วหรือ?”

หยูตงมองดูผู้คนวิพากษ์วิจารณ์ และแสร้งทำเป็นกล่าวอย่างลนลานว่า “นายท่านของบ้านข้าสบายดี ตอนนี้กำลังพักผ่อนอยู่ในห้องชั้นสาม”

“ในเมื่อพักผ่อนอยู่ เช่นนั้นเจ้าก็ให้ข้าขึ้นไปเยี่ยมหน่อย”

“ใช่ เจ้าดูสำนักการแพทย์ของพวกเจ้าสิ ไม่เห็นมีเจ้าหน้าที่เลยสักคน เกรงว่าสิ่งที่ท่านอ๋องเซิ่งพูดจะเป็นความจริง”

“เกรงว่าไม่ให้พบหมอเทวดาซานเชิง เพราะกลัวว่าชื่อเสียงหมอเทวดาที่สั่งสมมาก่อนหน้านี้จะถูกทำลาย

“ท่านผู้ดูแล ข้าคิดว่าชีวิตคนกำลังตกอยู่ในอันตราย อย่าได้โกหกเพื่อชื่อเสียงจอมปลอมเลย มิสู้ไปเชิญหมอเทวดาเฮ่อหลันมาตรวจดูอาการจะดีกว่า”

ผู้คนต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์ หยูตงเห็นว่ายิ่งทะเลาะก็ยิ่งรุนแรง และสีหน้าวิตกกังวล

“พี่ใหญ่”

ห่างออกไปไม่ไกล เสียงหยูหนานเรียกอย่างกระวนกระวายใจและวิ่งเข้ามา

เมื่อเห็นว่าคนมาแล้ว หยูตงก็ดึงคนออกไปพูดคุยด้านข้าง

เมื่อได้ยินอย่างคลุมเครือว่าหมอเทวดา ออกไปข้างนอก และอื่นๆ

สิ่งนี้ก็ทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะคิดว่าหยูหนานไปที่ที่พักของหมอเทวดาเฮ่อหลัน แต่เขาไม่ได้อยู่ที่บ้าน

ในเวลานี้ทำให้ผู้คนมั่นใจมากยิ่งขึ้นว่าซีซานเชิงถูกพิษ และตอนนี้หมอเทวดาเฮ่อหลันไปข้างนอก ไม่มีใครสามารถถอนพิษได้ พิษจะต้องกำเริบจนถึงแก่ความตายอย่างแน่นอน

ทันใดนั้นฝูงชนก็เริ่มกระวนกระวายมากยิ่งขึ้น ต่างพากันโห่ร้องว่าต้องการเข้าไปพบหมอเทวดาซานเชิง

หยูตงและหยูหนานทำเป็นขัดขวางคนที่จะบุกเข้ามาอย่างตื่นตระหนก

ทางด้านนี้โกลาหล เพียงแต่ไม่รู้ว่าในเวลานี้คนสวมหน้ากากได้แอบเข้าไปในสำนักการแพทย์ท่ามกลางการโต้เถียงของฝูงชน และตรงไปที่ชั้นสาม