พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 85

เมื่อเห็นว่านางไม่ได้โกหก ฉู่เนี่ยนซีก็ก้าวไปข้างหน้า และฝังเข็มหลายเล่มลงบนจุดฝังเข็มหนักแน่น

เหยียนตั่วรู้สึกเพียงว่าร่างกายร้อนผ่าว จากนั้นแขนขาก็กลับมาเป็นปกติในทันที

“โอ้โห? หายแล้ว” เหยียนตั่วขยับร่างกายเล็กน้อย นางดีใจมาก และลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นเต้นดีใจในทันที “ในที่สุดข้าก็กลับมามีแรงแล้ว! พิษนี้ของท่านช่างน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก ท่านสอนข้าหน่อยเถิด”

เมื่อเห็นรอยยิ้มที่ไม่มีพิษไม่มีภัยของนาง ฉู่เนี่ยนซีก็รู้สึกสบายใจ

ทะลุมิติมาเป็นเวลานาน นี่เป็นผู้หญิงคนแรกที่นางเคยเห็นว่าตรงไปตรงมาเช่นนี้ แม้ว่านางจะระมัดระวัง แต่การร้องไห้หรือยิ้มของนางก็ไม่เสแสร้งเลยแม้แต่น้อย

คงมีแต่หญิงสาวที่ดีที่ได้รับการปกป้องจากครอบครัวเท่านั้นที่จะเป็นเช่นนี้

“ไม่ใช่ยาพิษ เป็นเพียงแค่เข็มที่ฝังไปตามจุดฝังเข็ม” หาได้ยากที่ฉู่เนี่ยนซีจะตอบอย่างอารมณ์ดี

เหยียนตั่วเพิ่งจะเปิดสู่โลกกว้าง สีหน้าของนางดูประหลาดใจ “ฝังเข็มใช้ในการรักษาโรคไม่ใช่หรือ? แต่เห็นได้ชัดว่าข้าอ่อนแรง อ้อ ท่านอาบยาพิษไว้บนเข็ม!”

ฉู่เนี่ยนซีเบิกตากว้างและกระจ่างในทันที นางส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “การฝังเข็มสามารถรักษาหรือทำร้ายผู้คนก็ได้ ตามจุดฝังเข็มของร่างกาย ด้วยวิธีการฝังเข็มสามารถใช้เพื่อให้บรรลุผลได้ตามต้องการ”

“โอ้โห......ฟังดูน่าทึ่งมาก”

แม้ว่าเหยียนตั่วจะดูเหมือนเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจสิ่งที่ได้ยิน แต่ท่าทางของฉู่เนี่ยนซีเมื่อครู่นั้นน่าทึ่งมาก และทำให้เหยียนตั่วยิ่งรู้สึกว่าเขายอดเยี่ยมมาก

ฉู่เนี่ยนซีชำเลืองมองนาง และไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดคุยเรื่องนี้ต่อ แต่พูดตรงๆ ว่า “เอาล่ะ เจ้าไปได้แล้ว ข้ายังมีเรื่องต้องทำ”

พูดจบฉู่เนี่ยนซีก็ยกเท้าเดินลงไปข้างล่าง

เหยียนตั่วได้สติกลับมา และรีบตามไปด้วยความเลื่อมใสศรัทธา “ท่านรับข้าเป็นศิษย์ด้วยเถิด ข้าอยากติดตามท่านเพื่อเรียนรู้เรื่องพิษ ไม่ๆๆ เรียนรู้การรักษา!”

“ข้ายังไม่ได้คิดที่จะรับศิษย์” ฉู่เนี่ยนซีตอบกลับอย่างเย็นชาโดยไม่หันกลับมามอง

ตัวตนของนางพิเศษ หากรับเป็นศิษย์แน่นอนว่าต้องชี้แนะอย่างตั้งอกตั้งใจ

จึงยากหลีกเลี่ยงที่ตัวตนจะถูกเปิดเผย และพบกับปัญหาที่ไม่จำเป็น

ยิ่งไปกว่านั้น ต่อไปยังไม่แน่ว่านางจะอยู่ที่ไหน บางทีอาจจะตั้งรกรากอยู่ที่แคว้นปู้เย่ หรืออาจจะท่องยุทธภพ

กล่าวโดยสรุปคือคนที่ไม่แน่นอนเช่นนาง จะไม่มีทางเพิ่มความกังวลอย่างเด็ดขาด

“ฮะ? ทำไมถึงไม่คิด ข้าไม่เพียงแค่งดงาม แต่ยังเฉลียวฉลาดอีกด้วย หากท่านรับข้าไว้ รับรองว่าเสียเปล่า” เหยียนตั่วตัวเล็ก และกระโดดโลดเต้นอยู่ข้างหลังนาง

ฉู่เนี่ยนซีอดไม่ได้ที่จะมุมปากกระตุก

ความหลงตัวเองเช่นนี้ก็หาได้ยากเช่นกัน

ฉู่เนี่ยนซีไม่ได้สนใจนาง เดินออกจากสำนักการแพทย์ท่ามกลางเสียงพูดเหลวไหลไม่หยุด

ในเวลานี้หยูตงและหยูหนานทั้งสองคนพยายามอย่างเต็มที่จะขัดขวางเย่ฉงเซิ่งและคนอื่นๆ ไม่ให้บุกเข้าไปในสำนักการแพทย์ ดูจากท่าทางแล้วแทบจะลงไม้ลงมือกัน

ฉู่เนี่ยนซีมองไปที่เย่ฉงเซิ่งและอดไม่ได้ที่จะดูถูก

เย่เฟยหลีมีน้องชายที่โง่เขลาเช่นนี้ได้อย่างไร

แต่ก็เป็นเพราะเหตุนี้ ก่อนหน้านี้นางเคยให้หยูหนานไปแอบส่งข่าวที่จวนอ๋องเซิ่ง โดยบอกว่าซีซานเชิงทดสอบพิษด้วยตนเองและหมดสติ

เย่ฉงเซิ่งอยากพบซีซานเชิงมาโดยตลอด และในตอนนี้เมื่อได้ยินข่าว แน่นอนว่าต้องกลับไปก่อกวนที่สำนักการแพทย์

ประกอบกับความผิดปกติของสำนักการแพทย์ในช่วงสองวันที่ผ่านมา และการขัดขวางของหยูตงก็ทำให้เย่ฉงเซิ่งมั่นใจมากยิ่งขึ้นว่าข่าวดังกล่าวเป็นความจริง

เย่เฟยหลีและเย่เหลียนเพียงเห็นหน้ากัน ไม่ช้าก็เร็วจะต้องมีการต่อสู้ ไม่ต้องการสิ่งอื่นใด เพียงแค่หวังว่าในยามคับขันจะไม่เป็นตัวถ่วงของเย่เฟยหลี

อย่างไรก็ตาม คำพูดของฉู่เนี่ยนซีเข้าไปในหูของเย่ฉงเซิ่ง แต่กลายเป็นว่าซีซานเชิงกำลังตำหนิเขาที่เชื่อคนง่ายในวันนี้ นำความเข้าใจผิดมาสู่ผู้อื่น และยังนำความวุ่นวายมาสู่สำนักการแพทย์ด้วย

แต่เขาไม่ได้พูดอะไร จึงจำเป็นต้องรักษาหน้าของเขา และซีซานเชิงให้เขาเล่าเรียน ต่อไปจะได้ช่วยเหลือคนที่เขาอยากช่วยได้ เห็นได้ชัดแล้วหรือไม่ว่าซีซานเชิงไม่ได้เกลียดเขาจริงๆ แต่หวังว่าต่อไปจะได้กลายเป็นเพื่อนกัน?

เมื่อคิดเช่นนี้ เย่ฉงเซิ่งก็ละทิ้งความเศร้าโศกและยิ้มในทันที “ขอบคุณหมอเทวดาซานเชิง ต่อไปข้าจะศึกษาเล่าเรียนให้มาก!"

พูดจบ ในขณะที่ทุกคนกำลังงงงวย เขาก็ออกไปจากประตูสำนักการแพทย์อย่างรวดเร็ว

“คิกคิก~” เมื่อเห็นท่าทางของเย่ฉงเซิ่งที่อยู่ข้างๆ เหยียนตั่วก็หัวเราะในทันที “คนผู้นี้โง่หรือไม่? ถึงได้ฟังไม่ออกว่าอาจารย์กำลังเยาะเย้ยเขา? แถมยังกล่าวขอบคุณอีก? ”

หยูตงและหยูหนานมองไปที่เหยียนตั่วด้วยความประหลาดใจ นางพูดว่าอาจารย์?

ฉู่เนี่ยนซีลูบหน้าผาก และมองไปเหยียนตั่วด้วยสายตาเยือกเย็นในทันที เหยียนตั่วฉลาดปราดเปรื่องและทำท่าทางปิดปาก

ฉู่เนี่ยนซีจึงมองไปที่ฝูงชน “ในช่วงสองวันที่ผ่านมา สำนักการแพทย์อยู่ระหว่างการปรับปรุง จึงปิดทำการ และจะกลับมาเปิดทำการตามปกติในวันพรุ่งนี้ เชิญทุกท่านกลับไปเถิด”

พูดจบ ฉู่เนี่ยนซีก็เดินนำไปที่ประตูสำนักการแพทย์ ท่ามกลางสายตาของผู้คนที่มีสีหน้าแตกต่างกัน จากนั้นก็กล่าวว่า “ปิดประตู”

หยูตงเข้าใจ และเมื่อเหยียนตั่วกำลังจะเข้ามา เขาก็ปิดประตูอย่างแน่นหนา

เหยียนตั่วทุบประตูทีละบาน และเข้าใจว่ายิ่งรีบก็ยิ่งช้า นางจึงหันหลังเดินออกไปนอกเมือง

“นายท่าน ในที่สุดก็หาท่านเจอแล้ว!”

ทันทีที่เหยียนตั่วออกจากเมือง สาวใช้สี่คนก็รีบเข้าวิ่งเข้ามาหานาง สังเกตนางอย่างละเอียดและรู้สึกโล่งใจ