พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 300

แต่ไม่เคยคิดว่า หัวใจที่ด้านชาจะเริ่มมีการเปลี่ยนแปลง

เสียนอ๋องนั่งลงที่ข้างเตียงเบา ๆ พร้อมมองหน้าภรรยาอย่างเหม่อลอย

จวบจนวันนี้ เขายังจำได้ถึงวันแรกพบ นางสวมชุดสีแดงกระฉับกระเฉงขี่ม้าผ่านตลาดที่คึกคัก หน้าตาสดใส แววตาเป็นประกาย

แต่กลับจำไม่ได้แล้วว่า เขาไม่ได้เห็นรอยยิ้มสดใสของนางนานแค่ไหนแล้ว

“ข้าผิดต่อเจ้าเอง”

กุมมือเย็นเฉียบของภรรยาไว้ในกำมือ สีหน้าของเสียนอ๋องดูเหนื่อยล้า

ถ้ารู้แต่แรก สมัยก่อนเขาจะไม่ดึงให้ตระกูลเสิ่นมายุ่งเกี่ยวด้วยเลย

ช่วงหลังมานี้ใช่ว่าเขาไม่เคยหวั่นไหว หรือแม้แต่คิดวางมือ แต่ลูกธนูที่ง้างออกแล้ว เขาไม่อาจหยุดลงกลางคันได้ และตระกูลเสิ่นก็ถูกเขาดึงมาพัวพันด้วยอย่างดิ้นไม่หลุด

เบื้องหลังคือหน้าผาสูงชัน มีแต่เดินหน้าถึงเห็นสะพานไม้แคบ อาจพอเป็นทางรอดได้บ้าง

......

“งานแต่งของสียนอ๋องกับซ่งเชว่อวี่ถูกกำหนดมาแล้ว อยู่กลางเดือนนี้”

เซียวปี้เฉิงกลับถึงจวน ก็รีบนำข่าวแจ้งให้แก่อวิ๋นหลิงได้รู้

อวิ๋นหลิงถามกลับอย่างเนือย ๆ “ทำไมเร่งรีบนัก?”

“มันไม่ใช่เรื่องดีงาม รีบ ๆ จัดการเสียดีกว่า อีกอย่างซ่งเชว่อวี่ก็เป็นแค่ท่านหญิงแต่ในนามเท่านั้น”

ในสายตาของคนนอก เสียนอ๋องเป็นเพียงอ๋องด้อยปัญญาที่ฮ่องเต้ไม่โปรดปราน ดื่มเหล้าเมาแล้วทำเรื่องงามหน้าก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ผู้คนวิพากษ์วิจารณ์ซักสองวัน เดี๋ยวเดียวก็ลืมไปหมด

เซียวปี้เฉิงเห็นอวิ๋นหลิงนอนซบอยู่บนร่างเจ้าเสือขี้แย เอาตัวมันนอนต่างหมอนนุ่ม ซ้ำไม่ยอมขยับตัวอีก จึงอดเลิกคิ้วเบา ๆ ไม่ได้

เขาเอื้อมมือไปนวดหลังให้นาง “หลายวันนี้คงเหนื่อยมากสินะ สุขภาพของพี่ใหญ่เป็นอย่างไรบ้าง?”

อวิ๋นหลิงตอบเบา ๆ อย่างเกียจคร้าน แต่ในใจก็อดรู้สึกเบื่อหน่ายไม่ได้

“พี่ชายท่านก็ช่างเหลือเกิน หาเรื่องปวดหัวได้ทุกวัน”

คราวก่อนเรื่องพระชายาเสียนอ๋องไม่ได้ทำให้หรงฉานตกใจ แต่กลับทำให้เขาหวาดผวาแทน

ได้ยินว่าหลังจากนั้นก็ฝันร้ายติดต่อหลายคืน จนทำให้หรงฉานตกเตียงนอน พอตื่นมาก็เป็นโรคหวัดอีก จนมีไข้ขึ้นสูง นอนเพ้อพูดจาไม่รู้ความ ทำให้หรงฉานเป็นห่วงจนผมแทบร่วงเป็นกองใหญ่

สุดท้ายคืออวิ๋นหลิงต้องวิ่งพล่านระหว่างจวนจิ้งอ๋อง เสียนอ๋องและรุ่ยอ๋องไม่เว้นแต่ละวัน

เซียวปี้เฉิงหัวเราะเบา ๆ พร้อมกับนอนพิงตัวเจ้าเสือขี้แยเอาอย่างนางด้วย

ไม่นึกว่าจะสบายขนาดนี้ มันทั้งนุ่มนิ่มและอบอุ่น มิน่าอวิ๋นหลิงถึงชอบนอนซบนัก เพราะเหมือนเป็นเตาผิงดี ๆ นั่นเอง

“เมี้ยว...”

เจ้าเสือขี้แยจ้องมองเซียวปี้เฉิงอย่างไม่พอใจ เกี่ยงว่าเขาตัวหนัก ซ้ำยังใช้ขาหลังดันเขาไปหลายที

เซียวปี้เฉิงออกแรงจับขาของเสือขี้แยไว้ “เหมือนจะอ้วนขึ้นมากเลย ตอนมาใหม่ ๆ ยังดูเพรียวลมสมส่วน เลี้ยงได้ไม่เท่าไร จะอ้วนกว่าหมูสองตัวที่ส่งไปอยู่ท้องนาเสียแล้ว”

จำได้ว่าหมูสองตัวนั้นเป็นรางวัลที่อวิ๋นหลิงได้มาจากการช่วยเหลือไทฮองไทเฮา และฮ่องเต้จาวเหรินก็ทรงประทานให้นาง

เลี้ยงมาเกือบหนึ่งปี บัดนี้หมูน้อยสองตัวกลายเป็นหมูอ้วนท้วน แต่เสือขี้แยกลับอ้วนกว่าพวกมันเสียอีก