พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 299

“ท่านอ๋อง ไม่นึกว่าท่านจะแล้งน้ำใจ...”

ซ่งเชว่อวี่หน้าเศร้าสะอื้นไห้ ร่างกายท่อนล่างเริ่มปรากฏเป็นคราบโลหิตลาง ๆ

หลายปีนี้ นางทุ่มเทเพื่องานใหญ่ของเสียนอ๋อง แม้กระทั่งพลีกายให้ เขาก็ยังไม่เห็นใจแม้กระทั่งซาบซึ้งแม้แต่น้อย

เสียนอ๋องกล่าวเนิบ ๆ ว่า “ข้าไม่เคยมีใจให้เจ้า ใยจึงต้องแล้งน้ำใจ”

เลือดฝาดสุดท้ายบนใบหน้าของซ่งเชว่อวี่เลือนหายไป ร่างกายเกิดอาการเย็นเฉียบลง หนาวยะเยือกไปถึงหัวใจ

ความรักและความอ่อนโยนของชายผู้นี้ ได้มอบให้หญิงอีกคนไปหมดแล้ว อยู่กับนาง เขามีแต่ความเย็นชาปานน้ำแข็งเข้าใส่

เห็นยาสิ้นทายาทที่นางดื่มเริ่มจะออกฤทธิ์ เสียนอ๋องจึงค่อยลุกขึ้นแล้วเดินจากไป แม้หางตาก็แทบไม่เหลียวมองซ่งเชว่อวี่

“เดี๋ยวจะให้คนมาเก็บกวาดห้องนี้ อย่าให้จวนเสียนอ๋องต้องแปดเปื้อน”

“อีกอย่าง นับแต่นี้ถ้าข้าไม่อนุญาต อย่าโผล่หน้าไปให้อาชิ่นเห็นอีก ไม่งั้นข้าจะส่งตัวเจ้าไปให้เกอซูปู้”

ทันทีที่ได้ยินชื่อนี้ ซ่งเชว่อวี่ก็ตัวสั่น แววตาแสดงถึงความหวาดกลัว

เกาซูปู้เป็นทหารคนหนึ่งของเผ่าทูเจวียตะวันออก นิสัยทั้งกักขฬะและบ้ากาม ที่ผ่านมานางก็เคยเห็นฤทธิ์เขามาไม่น้อย

หากไม่เพราะถูกเสียนอ๋องคัดเลือกให้มาเป็นสายลับ ป่านนี้นางอาจตายแล้วก็ได้ เพราะในสายตาของเกอซูปู้ คนที่มีสายเลือดชาวฮั่นอยู่กึ่งหนึ่ง จะไม่ต่างกับเดรัจฉาน

“ข้าพูดคำไหนคำนั้น เจ้าอย่าท้าทายความอดทนของข้านัก”

“ข้า...ข้าน้อยรับทราบ...”

ซ่งเชว่อวี่มองไปเบื้องหน้าอย่างเหม่อลอย แววตาร้อนรน ร่างกายและจิตใจแม้จะเจ็บแค่ไหนก็เริ่มกลายเป็นด้านชา

เสียนอ๋องทิ้งนางไป มุ่งไปทางเรือนรับรองแขก

เรือนรับรองจุดไฟสว่างไสว อันชิงอ๋องนั่งอ่านจดหมายอย่างตั้งใจ แสงไฟสีเหลืองนวลส่องกระทบลงใบหน้า แม้จะดูชราภาพไปตามกาลเวลา แต่พอดูออกว่าสมัยหนุ่มมีความคมสันอยู่ไม่น้อย

เสียนอ๋องผลักประตูเข้ามา “ให้เสด็จอารอนานแล้ว”

อันชิงอ๋องดึงสติกลับมา พลางพยักหน้าเบา ๆ “อาชิ่นเป็นอย่างไรบ้าง?”

เสียนอ๋องแววตาหมองลง นึกถึงลูกที่สูญเสียไป จนป่านนี้ยังปวดใจไม่หาย “ดีขึ้นมากแล้ว กำลังพักผ่อนอยู่”

พระชายาเสียเลือดมากไป สองวันนี้ร่างกายยังไม่สู้ดีนัก ส่วนใหญ่จึงเอาแต่นอนหลับมากกว่า

อันชิงอ๋องพยักหน้าและถามต่ออีก “เจ้าคิดทำยังไงกับเชว่อวี่?”

สายตาของเสียนอ๋องเย็นลงทันควัน กล่าวเสียงเรียบว่า “นางเป็นคนของเกอซูปู้อยู่แล้ว รอให้ทุกอย่างเข้าที่ ข้าจะส่งนางกลับไปเผ่าทูเจวียตะวันออก”

เขาจะไม่ปล่อยให้คนที่ไม่น่าไว้ใจอยู่ข้างกาย โดยเฉพาะหญิงผู้นี้ที่กล้าคิดคดต่อเขา

“ชั่วดียังไงนางก็อยู่กับเจ้ามาหลายปี ไม่มีความดีก็มีความชอบ ใยต้องใช้วิธีรุนแรงเช่นนี้ด้วย”

เสียนอ๋อนหาได้หวั่นไหวไม่ “ข้าไม่เอาชีวิตนางก็ถือว่าปรานีมากแล้ว”

อันชิงอ๋องส่ายหน้าพลางถอนใจเบา ๆ “ฉางซวี่ เสิ่นชิ่นมีอิทธิพลต่อเจ้ามากไปแล้ว ช่วงหลังมานี้เจ้าทำอะไรมักกลัว ๆ กล้า ๆ ถ้ายอมให้เชว่อวี่เข้าจวนเสียแต่แรก เรื่องวันนี้ก็อาจไม่เกิดขึ้น”

เรื่องการแต่งตั้งซ่งเชว่อวี่เป็นชายารองนั้น เป็นแผนที่วางไว้นานแล้ว แต่เสียนอ๋องกลับถ่วงเวลาไว้ จนทำให้นางต้องเจ้ากี้เจ้าการเอง

เสียนอ๋องกำมือเบา ๆ ไม่พูดไม่จา

“อีกหน่อยถ้าขึ้นถึงตำแหน่งนั้น ช้าเร็วก็ต้องมีสนมอีกหลายคน เจ้าเองก็รู้เหตุผลนี้ แล้วทำไมไม่ให้นางปรับตัวเสียแต่เนิ่น ๆ ล่ะ”