พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1221

แม้ว่าในจวนของเสนาบดีฝ่ายขวาหลี่จะมีเรื่องยุ่งยากวุ่นวายมากมาย แต่หลี่เมิ่งชูกับหรงรั่วอาศัยอยู่ในเรือนเล็กเดียวกัน ทำให้ท่านเจิ้นกั๋วกงและภรรยาได้รับทราบข่าวคราวหลายอย่างจากปากของหลานสาว

หญิงสาวคนนี้ช่างมีคุณธรรมและจริยธรรมงดงาม พี่ชายของนางก็นับว่าโดดเด่นเช่นกัน อนาคตน่าจะสดใส อีกทั้งชาติตระกูลก็เพียบพร้อมทัดเทียมกับหรงจั้น

เพียงแต่ช้าไปเพียงก้าวเดียว จึงถูกตระกูลเฟิงชิงตัวไปเสียก่อน

เมื่อได้รับข่าวนี้ ท่านเจิ้นกั๋วกงและภรรยาถึงกับตะลึง เพราะไม่เคยนึกว่าตระกูลเฟิงกับตระกูลหลี่จะจับมือกันเป็นเครือญาติได้ นับเป็นเรื่องมหัศจรรย์ในแผ่นดินต้าโจว

หรงฉานถอนหายใจพลางกล่าวว่า “อย่าว่าแต่บิดามารดาของข้าเลยที่หนักใจ พี่ชายของข้าก็รับแรงกดดันไม่น้อยเช่นกัน ท่านปู่ชรามากแล้ว สิ่งที่ท่านคาดหวังที่สุดตอนนี้คือการได้เห็นพี่ชายแต่งงานและมีบุตร ข้ากังวลว่าบิดามารดาจะเร่งรัดเขา ถึงขั้นบีบคั้นหรือยื่นคำขาด ขณะเดียวกันก็กลัวว่าเขาจะยอมทนแต่งกับหญิงที่มิได้รักเพียงเพื่อสุขภาพของท่านปู่”

“เพราะคนที่จะแต่งงานด้วยคือคนที่จะต้องใช้ชีวิตร่วมกันไปตลอด หากปราศจากความรักกันและกัน ก็ไม่ต่างอะไรกับการทรมานซึ่งกันและกัน”

นางเคยมีประสบการณ์ตรงเกี่ยวกับความรู้สึกของการแต่งงานกับคนที่มิได้รักตนมาก่อน

แต่ในเคราะห์กรรมที่หลากหลายนั้น นางยังนับว่าโชคดีที่รุ่ยอ๋องเป็นคนที่ซื่อสัตย์และอ่อนโยน

หากมิใช่เพราะฉู่อวิ๋นหานมีจิตใจอำมหิต มิได้รักรุ่ยอ๋องอย่างแท้จริง และไม่เห็นค่าของความสัมพันธ์นี้ นางก็คงไม่มีวันนี้

อวิ๋นหลิงครุ่นคิดก่อนเอ่ยปลอบใจและเสนอว่า “บางทีอาจลองไปขอให้นักพรตเฟิ่งเหมียนเสี่ยงทายดูสักครั้ง แล้วให้ท่านชี้แนะคำพูดสักสองสามประโยค อาจจะช่วยคลี่คลายความสับสนได้”

เมื่อได้ยิน หรงฉานหัวเราะเบา ๆ แล้วกล่าวว่า “ก็ไม่ใช่วิธีที่เลวร้ายหรอก เพียงแต่กลัวว่าเฟิงเหมียนจะทำนายไม่ดี จะยิ่งเพิ่มความกังวลเข้าไปอีก”

หัวข้อสนทนาช่างหนักอึ้ง ทำให้ห้องโถงเล็กเงียบงันอยู่ชั่วครู่

เด็ก ๆ ที่อยู่ด้วยกันไม่เข้าใจสิ่งที่ผู้ใหญ่กำลังสนทนา นั่งอยู่ข้าง ๆ พลางเอียงศีรษะฟังด้วยความงุนงงและไร้เดียงสา

แต่เจ้าหนูฮั่วถวนกลับกระพริบตาปริบๆ แล้วร้องขึ้นเสียงดังว่า “ถวนถวนรักท่านพ่อกับท่านแม่ รอถวนถวนโตเมื่อไหร่ จะรับท่านพ่อท่านแม่ รวมถึงน้องชายและน้องสาวมาเป็นภรรยาให้หมด! แล้วก็ท่านปู่ทวดด้วย!”

สิ้นคำพูดของเจ้าหนู เหล่าผู้ใหญ่ต่างหัวเราะกันครื้นเครง

ตี้หวู่เหยาถึงกับหัวเราะจนตัวงอ เอื้อมมือไปหยิกแก้มเจ้าหนูเบาๆ แล้วกล่าวว่า “เจ้าเด็กคนนี้ ช่างทะเยอทะยานเสียจริง ทำไมไม่คิดจะรับเสด็จป้าไปด้วยล่ะ หรือว่าเจ้าไม่ชอบข้า?”

เจ้าหนูฮั่วถวนขมวดจมูกเล็กๆ อย่างลำบากใจ ก่อนจะเหลือบมองเสี่ยวไห่หลัว “ถ้าข้ารับเสด็จป้าสี่ไปด้วย น้องชายจะโกรธไหม?”

“น้องชายคงไม่โกรธหรอก แต่ข้าเสเด็จอาสี่ของเจ้าจะโกรธแทน ระวังข้าตีก้นเจ้าด้วยละ!”

เยี่ยนอ๋องแสร้งทำหน้าดุใส่เจ้าหนูฮั่วถวน ก่อนหน้านี้ตอนที่ตี้หวู่เหยายังไม่ตั้งครรภ์ เขามักจะหยอกล้อเจ้าหนูซุกซนคนนี้เล่นบ่อยๆ

เจ้าหนูฮั่วถวนแลบลิ้นใส่ ก่อนจะวิ่งไปหลบหลังเซียวปี้เฉิงแล้วตะโกนว่า “ข้าไม่กลัวหรอก ท่านพ่อของข้าเก่งที่สุด ท่านอาไม่มีทางชนะท่านพ่อของข้าได้หรอก!”

บรรยากาศอันหนักอึ้งก่อนหน้านี้พลันสลายไปในพริบตา

ในวันแห่งความครึกครื้นและการรวมตัว กลับขาดคู่สามีภรรยาของเสียนอ๋อง จึงรู้สึกเสียดายเล็กน้อย

ทว่าก่อนหน้านี้สองวัน ตอนที่อวิ๋นหลิงนำของขวัญไปเยี่ยมบ้านตระกูลเสิ่น ก็พบว่าพี่น้องเสิ่นชิ่นต่างใช้ชีวิตอย่างสุขสงบและอบอุ่น

ภายในตำหนักด้านข้าง คนใหญ่คนเล็กกำลังหัวเราะกันสนุกสนาน ทารกน้อยในอ้อมแขนเยี่ยนอ๋องถูกปลุกให้ตื่นจนร้องไห้งอแง

เขาในฐานะบิดาได้ฝึกฝนทักษะการกล่อมลูกอย่างชำนาญ เปลี่ยนสีหน้าอันดุดันเหมือนการเปลี่ยนหน้ากากงิ้วจีน อุ้มลูกไว้ในอ้อมแขนอย่างนุ่มนวลและตบหลังเบา ๆ เพื่อกล่อม

ท่าทางเช่นนี้ทำให้อวิ๋นหลิงอดหัวเราะไม่ได้ “ท่าทางของอวี้จือเวลาอุ้มลูกคล่องแคล่วกว่าตอนพี่สามของเจ้าอีกนะ”

เห็นได้ชัดว่าเขาฝึกฝนมาอย่างตั้งใจ

ตี้อู่เหยากล่าวด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน “เจ้าตัวน้อยนี่ชอบร้องไห้กลางดึกและยังเลือกคนด้วย หากจะฝากให้แม่นมดูแลเราสองคนก็ไม่สบายใจ จึงตัดสินใจเลี้ยงในเรือนของเราเอง ช่วงนี้ข้ากำลังพักฟื้นร่างกาย อวี้จือกลัวว่าเสียงร้องของลูกจะรบกวนข้า เขาจึงอุ้มลูกไปกล่อมในห้องข้างเสมอ”