พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1222

สำหรับราชวงศ์ต้าโจว ในบรรดาองค์ชายที่ยังไม่ได้อภิเษกสมรส ก็เหลือเพียงองค์ชายหกคนเดียว หากการสมรสเชื่อมสัมพันธ์นี้เป็นไปได้ มีความเป็นไปได้สูงว่าผู้ที่ถูกคักเลือกจะเป็นเขา

การที่องค์หญิงหลานหลิงมาที่สำนักศึกษาชิงอี้ในฐานะนักเรียนแลกเปลี่ยนระหว่างแคว้น อาจเป็นการมาปูพื้นฐานความสัมพันธ์ก่อน

เมื่อจู่ ๆ กลายเป็นหัวข้อสนทนา องค์ชายหกถึงกับหน้าแดงและรีบโบกมือปฏิเสธ

“ข้า… ข้าไม่เหมาะหรอก ข้าธรรมดาเช่นนี้ องค์หญิงหลานหลิงคงไม่เหลียวแลแน่”

รุ่ยอ๋องเอ่ยค้านอย่างไม่เห็นด้วย “น้องหก เจ้าอย่าดูถูกตัวเองเกินไป เจ้ามิได้ด้อยไปกว่าใครเลย เพียงแค่เจ้าไม่ชอบอวดฝีมือเท่านั้นเอง”

องค์ชายหกยิ่งรู้สึกกระดากใจ กล่าวเสียงเบา “สิ่งที่ข้าถนัดล้วนแต่เป็นเรื่องที่ไม่เหมาะจะเอาออกมาอวดใคร”

วิถีแห่งอาวุธลับนั้นไม่เหมือนดาบ กระบี่ หอก หรือไม้พลอง มักให้ความรู้สึกว่าเป็นกลอุบายลับลมคมใน ไม่น่าเลื่อมใส

ยิ่งไปกว่านั้น ความถนัดในงานฝีมือสตรีและทักษะการทำอาหารที่ยอดเยี่ยมของเขา เมื่อนำไปเปรียบกับหญิงสาวก็นับว่าเป็นข้อดี แต่สำหรับบุรุษแล้วกลับดูขาดความแข็งแกร่ง

อวิ๋นหลิงมองว่าองค์ชายหกช่างเหมือนลูกสุนัขตัวน้อยผู้ไร้เดียงสา หากเขาอยู่ในยุคปัจจุบัน คงจะเป็นที่ชื่นชอบของพี่สาวหลายคน

เขาช่างใสซื่อ อ่อนโยน เอาใจใส่ มีจิตใจดีและเห็นอกเห็นใจผู้อื่น อีกทั้งยังรูปงามและมีฝีมือการทำอาหารเป็นเลิศ แม้จะติดคน แต่ก็มีฝีมือเชิงยุทธ์ไม่น้อย ให้ความรู้สึกปลอดภัยอย่างเต็มเปี่ยม

ทว่าเยี่ยนอ๋องกลับคิดต่างออกไป เขากล่าวเตือนด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “เจ้าไม่ได้ไร้ฝีมือ แต่ท่าทางเจ้าเหมือนผู้หญิงเกินไป ก่อนหน้านี้ข้าหวังดีเป็นพ่อสื่อให้เจ้า สุดท้ายเจ้ากลับไปเป็นสหายสนิทกับหญิงสาวเหล่านั้นเสียหมด ข้าไม่รู้จะพูดอะไรกับเจ้าแล้วจริง ๆ!”

“อวี้เหอเอ๋ย อวี้เหอ ชาวต้าโจวเราเคารพนับถือในความกล้าหาญ เจ้าต้องแสดงออกถึงความเป็นบุรุษหน่อย ต่อให้เป็นอย่างรัฐทายาทหรง เขาก็ไม่เคยขาดความสง่างาม หากเจ้าทำตัวเหมือนหญิงสาวต่อไป เกรงว่าองค์หญิงหลานหลิงมาแล้ว อาจจะมองเจ้าเป็นสหายหญิงเสียจริง ๆ!”

เขารู้สึกสงสัยในใจ หรือว่าเป็นเพราะสายเลือดของมารดาองค์ชายหกที่มาจากแคว้นถังใต้ จึงทำให้เขาเกิดมามีนิสัยเช่นนี้?

เมื่อถูกพี่ชายตำหนิกลางที่สาธารณะ องค์ชายหกก็ก้มหน้าด้วยความกระดากใจ และเงียบไม่เอ่ยคำใด

ตี้หวู่เหยาแอบจ้องเยี่ยนอ๋องอย่างตำหนิ ก่อนจะหัวเราะพลางช่วยพูดแก้สถานการณ์ว่า “อวี้เหอ เจ้าอย่าไปฟังคำพูดเหลวไหลของเขา เด็กสาวล้วนชอบคบหากับคนที่มีนิสัยดีเช่นเจ้า บางทีองค์หญิงหลานหลิงอาจจะชอบคนแบบเจ้าก็ได้ อย่าไปเลียนแบบนิสัยเสียของพี่สี่ของเจ้าเลย มีแต่จะทำให้คนรังเกียจ”

เซียวปี้เฉิงรีบเสริมว่า “เอาล่ะ ๆ ไม่ว่าองค์หญิงหลานหลิงจะสนใจอวี้เหอหรือไม่ การแต่งงานครั้งนี้จะสำเร็จได้ก็ต่อเมื่ออวี้เหอของเราพึงใจ หากไม่ถูกตาต้องใจ ก็ไม่จำเป็นต้องแต่ง”

ด้วยความคิดแบบสมัยใหม่ เขาไม่สนับสนุนการใช้การสมรสเชื่อมสัมพันธ์เพื่อผลประโยชน์ หากคู่สมรสไม่พึงพอใจกันเอง ก็ไม่ควรฝืน

ส่วนทางฝั่งจักรพรรดิเสี่ยวฉิน หากกังวลว่าจะมีความเห็นใด เขาก็พร้อมที่จะออกหน้าแก้ไขด้วยตัวเอง

จากนั้น เซียวปี้เฉิงกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “แต่ว่า เจ้าเองก็กำลังจะอายุครบยี่สิบปีแล้ว เดือนหน้าหลังจากออกไปเปิดจวนนอกวัง เจ้าก็ควรมีท่าทีของผู้ใหญ่เสียที”

“พี่สามกล่าวได้ถูกต้อง”

องค์ชายหกพยักหน้ารับ แต่สายตากลับดูหม่นหมอง

อวิ๋นหลิงคาดว่าคงเป็นเพราะเรื่องที่เขากำลังจะได้รับการแต่งตั้งเป็นอ๋องและเปิดจวน ทำให้เขารู้สึกเศร้าใจ

องค์ชายหกไม่ได้รับการแต่งตั้งเป็นอ๋องและเปิดจวนเสียที เรื่องนี้มิใช่ความผิดของจักรพรรดิจาวเหริน แต่เป็นเพราะเขาเองที่ไม่อยากออกจากวัง

ไม่มีเหตุผลใด นอกเสียจากเขาไม่อยากห่างจากมารดา

หากองค์ชายหกไม่ได้รับการแต่งตั้งเป็นอ๋อง เขาก็จะยังคงมีตำหนักของตนเองในวัง สามารถไปเยี่ยมลี่ผินได้อย่างสะดวก และได้อยู่เคียงข้างมารดาทั้งสามมื้อ

เมื่อครั้งลี่ผินยังไม่เปิดเผยฐานะ ทั้งแม่และลูกต่างไม่ได้รับความโปรดปราน พวกเขาใช้ชีวิตอย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัวใต้บารมีของฮองเฮาและหลี่กุ้ยเฟย

ในตอนนั้นสุขภาพลี่ผินยังชายหกจึงต้อไม่ดี ดังนั้นองค์ชายหกจึงเข้าครัวศึกษาสูตรอาหารตั้งแต่อายุยังน้อย เพื่อดูแลเรื่องอาหารการกินของลี่ผินด้วยตัวเอง ทักษะการทำอาหารอันยอดเยี่ยมของเขาจึงเกิดขึ้นด้วยเหตุนี้

แม่ลูกทั้งสองพึ่งพาอาศัยกันมาเนิ่นนาน หากเขาต้องออกจากวังไปเป็นอ๋อง คงเป็นเรื่องยากที่จะได้อยู่เคียงข้างลี่ผินทุกวัน

ในราชวงศ์โบราณ หากไม่มีเหตุการณ์พิเศษใด ๆ เกิดขึ้น บรรดาพระสนมส่วนใหญ่มักจะถูกเลี้ยงดูและจำกัดอยู่ภายในพระราชวังตลอดชีวิต