พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 298

อวิ๋นหลิงกล่าวอย่างอัดอั้น “นางได้พบกับเสียนอ๋อง เท่ากับครึ่งชีวิตถูกทำลายทิ้งแล้ว”

หญิงที่มีน้ำใจเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ เดิมควรใช้ชีวิตอย่างราบรื่นผาสุก เสียนอ๋องช่างไม่รู้จักเห็นคุณค่าของนางบ้าง

เซียวปี้เฉิงเดินไปเข้าใกล้อวิ๋นหลิง พลางลดเสียงต่ำลงว่า “สองวันนี้ ข้าส่งสายสืบและองครักษ์เงาไปสืบเรื่องที่เกิดในจวนอันชินอ๋องแล้ว”

ก่อนหน้านี้ทุกคนต่างก็คาดเดา อันชินอ๋องทูลขอฐานะท่านหญิงให้แก่ซ่งเชว่อวี่คงมีจุดประสงค์บางอย่าง เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะส่งนางไปอยู่กับใคร

บัดนี้รู้แล้วว่าซ่งเชว่อวี่ตั้งใจจะเข้าจวนเสียนอ๋อง และเมื่อมีฐานะเป็นเกราะกำบัง พวกเขาก็จะทำอะไรได้เปิดเผยมากยิ่งขึ้น และอาจเพราะเสียนอ๋องห่วงความรู้สึกของพระชายากับลูก จึงไม่ได้ทำการใด ๆ เป็นเหตุให้อีกฝ่ายร้อนใจแทน

“พี่รองน่าจะยังรักพี่สะใภ้รองอย่างจริงใจ”

“จริงใจหรือ?” อวิ๋นหลิงขมวดคิ้วและกล่าวเสียงเนิบ ๆ “ไม่ว่าการก่อกบฏจะสำเร็จหรือไม่ เขาก็ไม่เคยคำนึงถึงลูกเมียอย่างแท้จริง หาไม่มีหรือจะเอาอนาคตของพวกนาง...หรือแม้แต่ชีวิตไปเสี่ยงด้วย”

ต่อให้สำเร็จจริง ด้วยชาติกำเนิดของพระชายาเสียนอ๋อง ก็ไม่มีทางได้ขึ้นถึงตำแหน่งฮองเฮาอยู่แล้ว อย่าว่าแต่นางไม่มีลูกชายซักคน

แต่ถ้าล้มเหลว พระชายาซึ่งไม่รู้อะไรเลยอาจถูกบังคับให้กลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด หรือแม้กระทั่งมีโทษถึงขั้นประหารชีวิต

“ยังไงก็ตามแต่ ข้าว่าพวกเขาน่าจะเกิดความขัดแย้งภายใน ไม่เชื่อใจกันและกัน มิฉะนั้น คงไม่ต้องใช้วิธีทำลายชื่อเสียงของพี่รองเพื่อให้ซ่งเชว่อวี่ได้เข้าจวน”

เซียวปี้เฉิงขมวดคิ้วแน่น พลางถอนหายใจ “ถ้าพี่รองไม่เห็นผิดเป็นชอบและตาสว่างขึ้น คาดว่าเสด็จพ่อคงไม่คิดเอาชีวิตของเขา”

จักรพรรดิจาวเหรินไม่ใช่ฮ่องเต้ที่ทรงโหดร้าย หากแต่มีน้ำพระทัยประเสริฐเสียด้วยซ้ำ

พระเจ้าหลวงเคยรับสั่งว่า นี่คือข้อดีของจักรพรรดิจาวเหรินที่ทำให้ทรงโปรดปราน แต่ก็เป็นข้อเสียด้วยเช่นกัน

อวิ๋นหลิงไม่กล้าคาดหวังใด ๆ กับเรื่องนี้ คราวก่อนที่นั่วเอ๋อร์ถูกพิษก็ถือว่าอันตรายนัก เสียนอ๋องคงรู้ดีแก่ใจว่าเกี่ยวข้องกับชาวทูเจวีย แต่หลังจากนั้นแทนที่จะรามือ กลับยิ่งหนักข้อมากขึ้นอีก

พระชายากับนั่วเอ๋อร์อาจมีความสำคัญต่อเขา แต่ไม่มากพอ

อนาคตวันหน้า เกิดพระชายาได้รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับซ่งเชว่อวี่ไม่ใช่ธรรมดาอย่างที่เห็น ก็ไม่รู้ว่านางจะรู้สึกอย่างไร

ชายที่นางรักมั่นใจเดียวต่อเขา ให้ความไว้วางใจและเชื่อถือมาตลอด สิ่งที่ได้รับก็คือการหลอกลวง...

อวิ๋นหลิงรู้สึกเห็นใจและเวทนาพระชายาเสียนอ๋องยิ่งนัก

......

ค่ำลง มีหิมะโปรยปรายเบา ๆ

ท้องฟ้าถูกปกคลุมด้วยสีหมึกดำ ตัดกับหิมะขาวโพลนบนพื้น ด้านนอกหน้าต่างสะท้อนเงาของคนสองคน

ซ่งเชว่อวี่คุกเข่าอยู่ที่พื้น เนื้อตัวสั่นเทาและหวาดกลัว แต่ยังคงเชิดหน้าและไม่คิดล่าถอย

“ท่านอ๋อง ข้าไม่อาจห้ามความรักที่มีต่อท่านได้ และไม่เคยหวังอื่นใด ขอเพียงท่านยอมมอบฐานะให้ข้าบ้าง” นางน้ำตาคลอ มองหน้าเสียนอ๋องอย่างวิงวอน “ข้าไม่นึกเลยว่า ท่านพี่พระชายาจะเกิดเรื่องเช่นนี้...”

สีหน้าเสียนอ๋องเปลี่ยนเล็กน้อย พลางตวาดเสียงเข้ม “หุบปาก! ห้ามเจ้าเอ่ยถึงอาชิ่นอีก!”

ซ่งเชว่อวี่ชะงักงัน รีบหลุบตาลงต่ำไม่กล้าส่งเสียง แต่แม้กระนั้น ในใจนางกลับเริงร่ายิ่งนัก

เดิมทีแค่คิดว่าจะบีบบังคับให้เสียนอ๋องรับตนเป็นชายารองให้จงได้ ไม่นึกว่ากลับทำให้พระชายาตกพระโลหิตจนเสียลูกไป ช่างเป็นข่าวดีที่ไม่คาดฝันจริง ๆ

“เจ้านึกว่าข้าไม่กล้าฆ่าเจ้างั้นหรือ?”

ได้ยินดังนี้ ซ่งเชว่อวี่ก็เกิดความน้อยใจ กัดฟันกล่าวว่า “ท่านอ๋อง ถ้าข้าเข้าจวนจะเป็นผลดีต่อท่านมากกว่า ทำไมไม่ยอมเข้าใจความหวังดีของข้าซักที?”

แม้นางจะตื่นเต้น แต่ก็ไม่กลัวว่าเสียนอ๋องจะกล้าทำร้ายนาง ผู้ชายคนนี้ขาดนางไม่ได้หรอก ถ้าคิดทำงานใหญ่ เขาจะต้องเก็บนางไว้ข้างกาย