พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 298

อวิ๋นหลิงกล่าวอย่างอัดอั้น “นางได้พบกับเสียนอ๋อง เท่ากับครึ่งชีวิตถูกทำลายทิ้งแล้ว”

หญิงที่มีน้ำใจเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ เดิมควรใช้ชีวิตอย่างราบรื่นผาสุก เสียนอ๋องช่างไม่รู้จักเห็นคุณค่าของนางบ้าง

เซียวปี้เฉิงเดินไปเข้าใกล้อวิ๋นหลิง พลางลดเสียงต่ำลงว่า “สองวันนี้ ข้าส่งสายสืบและองครักษ์เงาไปสืบเรื่องที่เกิดในจวนอันชินอ๋องแล้ว”

ก่อนหน้านี้ทุกคนต่างก็คาดเดา อันชินอ๋องทูลขอฐานะท่านหญิงให้แก่ซ่งเชว่อวี่คงมีจุดประสงค์บางอย่าง เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะส่งนางไปอยู่กับใคร

บัดนี้รู้แล้วว่าซ่งเชว่อวี่ตั้งใจจะเข้าจวนเสียนอ๋อง และเมื่อมีฐานะเป็นเกราะกำบัง พวกเขาก็จะทำอะไรได้เปิดเผยมากยิ่งขึ้น และอาจเพราะเสียนอ๋องห่วงความรู้สึกของพระชายากับลูก จึงไม่ได้ทำการใด ๆ เป็นเหตุให้อีกฝ่ายร้อนใจแทน

“พี่รองน่าจะยังรักพี่สะใภ้รองอย่างจริงใจ”

“จริงใจหรือ?” อวิ๋นหลิงขมวดคิ้วและกล่าวเสียงเนิบ ๆ “ไม่ว่าการก่อกบฏจะสำเร็จหรือไม่ เขาก็ไม่เคยคำนึงถึงลูกเมียอย่างแท้จริง หาไม่มีหรือจะเอาอนาคตของพวกนาง...หรือแม้แต่ชีวิตไปเสี่ยงด้วย”

ต่อให้สำเร็จจริง ด้วยชาติกำเนิดของพระชายาเสียนอ๋อง ก็ไม่มีทางได้ขึ้นถึงตำแหน่งฮองเฮาอยู่แล้ว อย่าว่าแต่นางไม่มีลูกชายซักคน

แต่ถ้าล้มเหลว พระชายาซึ่งไม่รู้อะไรเลยอาจถูกบังคับให้กลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด หรือแม้กระทั่งมีโทษถึงขั้นประหารชีวิต

“ยังไงก็ตามแต่ ข้าว่าพวกเขาน่าจะเกิดความขัดแย้งภายใน ไม่เชื่อใจกันและกัน มิฉะนั้น คงไม่ต้องใช้วิธีทำลายชื่อเสียงของพี่รองเพื่อให้ซ่งเชว่อวี่ได้เข้าจวน”

เซียวปี้เฉิงขมวดคิ้วแน่น พลางถอนหายใจ “ถ้าพี่รองไม่เห็นผิดเป็นชอบและตาสว่างขึ้น คาดว่าเสด็จพ่อคงไม่คิดเอาชีวิตของเขา”

จักรพรรดิจาวเหรินไม่ใช่ฮ่องเต้ที่ทรงโหดร้าย หากแต่มีน้ำพระทัยประเสริฐเสียด้วยซ้ำ

พระเจ้าหลวงเคยรับสั่งว่า นี่คือข้อดีของจักรพรรดิจาวเหรินที่ทำให้ทรงโปรดปราน แต่ก็เป็นข้อเสียด้วยเช่นกัน

อวิ๋นหลิงไม่กล้าคาดหวังใด ๆ กับเรื่องนี้ คราวก่อนที่นั่วเอ๋อร์ถูกพิษก็ถือว่าอันตรายนัก เสียนอ๋องคงรู้ดีแก่ใจว่าเกี่ยวข้องกับชาวทูเจวีย แต่หลังจากนั้นแทนที่จะรามือ กลับยิ่งหนักข้อมากขึ้นอีก

พระชายากับนั่วเอ๋อร์อาจมีความสำคัญต่อเขา แต่ไม่มากพอ

อนาคตวันหน้า เกิดพระชายาได้รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับซ่งเชว่อวี่ไม่ใช่ธรรมดาอย่างที่เห็น ก็ไม่รู้ว่านางจะรู้สึกอย่างไร

ชายที่นางรักมั่นใจเดียวต่อเขา ให้ความไว้วางใจและเชื่อถือมาตลอด สิ่งที่ได้รับก็คือการหลอกลวง...

อวิ๋นหลิงรู้สึกเห็นใจและเวทนาพระชายาเสียนอ๋องยิ่งนัก

......

ค่ำลง มีหิมะโปรยปรายเบา ๆ

ท้องฟ้าถูกปกคลุมด้วยสีหมึกดำ ตัดกับหิมะขาวโพลนบนพื้น ด้านนอกหน้าต่างสะท้อนเงาของคนสองคน

ซ่งเชว่อวี่คุกเข่าอยู่ที่พื้น เนื้อตัวสั่นเทาและหวาดกลัว แต่ยังคงเชิดหน้าและไม่คิดล่าถอย

“ท่านอ๋อง ข้าไม่อาจห้ามความรักที่มีต่อท่านได้ และไม่เคยหวังอื่นใด ขอเพียงท่านยอมมอบฐานะให้ข้าบ้าง” นางน้ำตาคลอ มองหน้าเสียนอ๋องอย่างวิงวอน “ข้าไม่นึกเลยว่า ท่านพี่พระชายาจะเกิดเรื่องเช่นนี้...”

สีหน้าเสียนอ๋องเปลี่ยนเล็กน้อย พลางตวาดเสียงเข้ม “หุบปาก! ห้ามเจ้าเอ่ยถึงอาชิ่นอีก!”

ซ่งเชว่อวี่ชะงักงัน รีบหลุบตาลงต่ำไม่กล้าส่งเสียง แต่แม้กระนั้น ในใจนางกลับเริงร่ายิ่งนัก

เดิมทีแค่คิดว่าจะบีบบังคับให้เสียนอ๋องรับตนเป็นชายารองให้จงได้ ไม่นึกว่ากลับทำให้พระชายาตกพระโลหิตจนเสียลูกไป ช่างเป็นข่าวดีที่ไม่คาดฝันจริง ๆ

“เจ้านึกว่าข้าไม่กล้าฆ่าเจ้างั้นหรือ?”

ได้ยินดังนี้ ซ่งเชว่อวี่ก็เกิดความน้อยใจ กัดฟันกล่าวว่า “ท่านอ๋อง ถ้าข้าเข้าจวนจะเป็นผลดีต่อท่านมากกว่า ทำไมไม่ยอมเข้าใจความหวังดีของข้าซักที?”

แม้นางจะตื่นเต้น แต่ก็ไม่กลัวว่าเสียนอ๋องจะกล้าทำร้ายนาง ผู้ชายคนนี้ขาดนางไม่ได้หรอก ถ้าคิดทำงานใหญ่ เขาจะต้องเก็บนางไว้ข้างกาย

“ท่านอ๋อง ยาที่สั่งได้ต้มเรียบร้อยแล้ว”

มองดูยาสีดำในชาม และส่งสายตาไปยังซ่งเชว่อวี่ “รีบดื่มยาซะ แล้วข้าจะรับเจ้าเป็นชายารองตามสัญญา”

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ซ่งเชว่อวี่ดื่มยาชนิดนี้ ยังจำรสชาตินั้นได้ดี สีหน้านางเหมือนจะต่อต้าน

“ท่านอ๋อง วันก่อนข้าก็ได้ดื่มยาคุมตั้งครรภ์ไปแล้ว”

“ข้าอยากเห็นเจ้าดื่มเข้าไปกับตา”

ซ่งเชว่อวี่เม้มปาก รู้ดีว่าเพราะเสียนอ๋องกลัวนางไม่ยอมดื่มจริง แม้จะรู้สึกปวดใจ แต่สุดท้ายก็รับยามาและดื่มจนหมด

ยังไงก็ตามแต่ เขาก็ร้อนใจอยากได้ลูกชายซักคน และตอนนี้พระชายาก็สิ้นหวังไปแล้ว

รอท่านอ๋องหายโกรธเมื่อไหร่ ช้าเร็วนางก็ยังมีโอกาสอีก

หลังจากยาเข้าปาก ซ่งเชว่อวี่ถึงรู้ว่ารสชาติไม่ได้ขมอย่างที่เคย หากแต่กลิ่นแรงจนชวนคลื่นไส้ เพียงไม่นานท้องก็เกิดอาการบิดปวดอย่างรุนแรง

นางปวดจนริมฝีปากซีด ตัวสั่นไม่หยุด ร่างกายคล้ายจะฝืนยืนไม่ไหว

“ท่าน...ท่านอ๋อง...นี่มันคือยาอะไร?”

“ยาสิ้นทายาท” เสียนอ๋องมองนางอย่างเย็นชา น้ำเสียงยิ่งเย็นกว่า “อาชิ่นเป็นแบบนี้ก็เพราะเจ้า ข้าจะให้เจ้าได้ลิ้มลองรสชาติเดียวกัน!”

เขาจะไม่ยอมให้หญิงที่แปดเปื้อน อีกทั้งยังมีสายเลือดของเผ่าทูเจวียมาเป็นผู้ให้กำเนิดเชื้อพระวงศ์ของแคว้นต้าโจวเป็นอันขาด

ความเจ็บปวดทำให้ซ่งเชว่อวี่ล้มไปกับพื้น นางเบิ่งตาโตจ้องมองชายเบื้องหน้า รู้สึกร้าวรานยิ่งนัก และตามมาด้วยความเศร้าสลดอย่างยิ่งยวด