ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก นิยาย บท 1

หลังจากผ่านไปสองชั่วโมง ความอบอุ่นภายในห้องถึงได้จบสิ้นลงจริง ๆ สักที

มีเสียงน้ำดังลอยมาจากในห้องอาบน้ำ หลังจากที่ซังหนี่พักอยู่ไม่กี่นาที ในที่สุดก็ลุกขึ้นจากเตียงนอน เดินไปหยิบเสื้อผ้าบนพื้นด้วยสองขาที่สั่นระริก

วันนี้การกระทำของชายหนุ่มรุนแรงไปหน่อย ถึงขนาดที่ตอนนี้ในหัวสมองของเธอยังคงว่างเปล่าอยู่เล็กน้อย ติดกระดุมชุดนอนอยู่หลายครั้งก็ยังติดไม่ได้

ไม่นานนัก ชายหนุ่มก็เดินออกมาจากห้องอาบน้ำ

รูปร่างของเขาสูงชะลูด เครื่องหน้าดุดันแต่หล่อเหลา ในเวลานี้เขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จ จึงมีผ้าขนหนูพผืนหนึ่งพันอยู่รอบเอว หยดน้ำที่ยังไม่แห้งกำลังไหลลงมาตามกล้ามหน้าท้องของเขา

ตอนที่พบว่าซังหนี่ยังอยู่ หว่างคิ้วของเขาขมวดเข้าหากันเล็กน้อยทันที

ซังหนี่เองก็ไม่ได้มองเขาอีก เพียงก้มหน้าพยายามสู้รบกับกระดุมของตนต่อไป

“พรุ่งนี้ซังฉิงก็จะออกจากโรงพยาบาลแล้ว”

ชายหนุ่มเดินผ่านข้างตัวเธอไป จู่ ๆ ก็พูดขึ้นว่า “คุณไปรับเธอที่โรงพยาบาลหน่อย ผมรับปากคุณแม่ของคุณเอาไว้แล้วว่า จะให้เธอพักอยู่ที่นี่สักระยะ”

มือที่กำลังติดกระดุมของซังหนี่หยุดชะงักลงทันที

หลังจากนั้น เธอก็หันหน้ากลับไปมองคนที่อยู่ด้านหลัง

นั่นคือสามีของเธอที่แต่งงานกันมาสองปีแล้ว——ฟู่เซียวหาน ผู้สืบทอดของถงเฉิงจื้อเหอกรุ๊ป

และซังฉิงที่เขาพูดถึง ก็คือน้องสาวต่างบิดามารดาของซังหนี่

เมื่อตอนอายุห้าขวบ ซังหนี่ได้พลัดหลงในสวนสนุก

จนกระทั่งอายุสิบหกปี ตระกูลซังถึงตามหาตัวกลับมาได้สำเร็จ

ขณะนั้น ตระกูลซังได้มีคุณหนูใหญ่อีกคนอยู่แล้ว ซึ่งก็คือ‘น้องสาว’คนนี้ของเธอ

คุณพ่อของเธอบอกว่า เป็นเพราะช่วงที่เธอเพิ่งพลัดหลงไป คุณแม่ของเธอมักจะอยู่ในอาการเหม่อลอย ไม่มีหนทางอื่น เขาทำได้เพียงไปรับเด็กหญิงคนหนึ่งมาเลี้ยงจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

ตอนนี้ ในที่สุดก็ตามหาตัวซังหนี่กลับมาได้ ครอบครัวของพวกเขานับว่าได้อยู่พร้อมหน้ากันแล้ว

แต่วันเวลาหลังจากกลับมาอยู่พร้อมหน้ากัน กลับไม่ได้มีความสุขเหมือนดั่งที่คิดไว้

สิบปีที่ผ่านมา ซังหนี่เติบโตขึ้นในชนบท ส่วนซังฉิงที่อยู่ภายใต้การเลี้ยงดูสั่งสอนของตระกูลซัง เชี่ยวชาญทั้งการเต้นรำ วาดรูป เล่นเปียโน

เหมือนกับตอนนี้ เรื่องที่ให้ซังฉิงมาอยู่ที่นี่ เขาไม่ได้แจ้งให้เธอทราบเลยด้วยซ้ำ เธอเองก็ไม่ได้ไปถามเขาเพิ่มเติมอีกแม้แต่คำเดียว

ถึงอย่างไร...นี่ก็เป็นบ้านของเขา

อย่าว่าแต่มีแขกมาเยี่ยมเลย ต่อให้เขาจะเปลี่ยนตัวนายหญิง ก็ไม่ทางมีใครไม่เห็นด้วย

ในฐานะที่เป็น‘ภรรยา’ของเขา ซังหนี่ก็ไม่มีสิทธิ์เช่นเดียวกัน

วันต่อมา ซังหนี่ขับรถไปที่โรงพยาบาลด้วยตัวเอง

เมื่อถึงด้านนอกห้องผู้ป่วย สิ่งแรกที่เธอได้ยินคือเสียงของคนที่อยู่ข้างใน

“เพราะงั้นวันนี้ประธานฟู่จะมารับเธอด้วยตัวเองเหรอ?”

“ไม่รู้สิ” เสียงของซังฉิงแผ่วเบา “แต่ว่าเขางานยุ่งขนาดนั้น คงจะไม่มาหรอกมั้ง?”

“มันก็ไม่แน่หรอก เธอเป็นใคร ตอนนั้นถ้าไม่ใช่เพราะซังหนี่มาแทรกกลางละก็ เธอต่างหากที่ควรจะเป็นคุณนายฟู่! ถึงอย่างไรฟู่เซียวหานก็ชอบเธอ เป็นเรื่องที่ทุกคนในแวดวงของพวกเราต่างรู้กันดี”