ภรรยาร้อนรัก นิยาย บท 21

ตอนที่ 20 ผิงอัน ภรรยาใหม่

จวนแดนใต้

ในห้องนอนของเสี่ยวชิง

“ขอบคุณท่านอ๋องที่ช่วยข้าเจ้าคะ” เสี่ยวชิงรับรู้เรื่องราวคร่าว ๆ จากน้องสาวของนาง ซึ่งนางก็ยังจำอะไรไม่ได้ นึกเท่าไร่ก็นึกไม่ออก นางยังลุกขึ้นจากเตียงนอนไม่ได้ เพียงแค่พอจะลุกนั่งได้ก็เท่านั้น การเดินยังห่างกับนางมากทีเดียว และเดิมทีท่านอ๋องต้องกลับเมืองหลวงวันนี้ แต่เขาขออยู่ต่อ อีกสักสองวัน เพื่อช่วยดูแลอาการ เขาว่า เปล่าหรอกเขาถูกใจใบหน้าที่งดงามของเสี่ยวชิงผู้นี้มากกว่า

ยามเมื่อนางลืมตานั้นเขาแทบจะสลายลงไปแล้ว ดวงตาของนางช่างสดใสและมิเคยเห็นดวงตาที่งดงามเช่นนี้มาก่อน ใบหน้าก็ละม้ายคล้ายคลึงกับน้องสาวแต่นางนั้นหวานสวยกว่ามากนัก เขาชอบนางเข้าแล้วมิอาจจะถอนตัวถอนใจกลับเมืองหวงได้ ในเวลาที่ไม่นานเขาเฝ้ามองนางอยู่ทุกวันหวังให้นางฟื้นขึ้นมาเสียที และพอนางฟื้นเขาจะจากนางไปเช่นนั้นหรือ ย่อมเป็นไปไม่ได้

“ไม่เป็นไร แม่นาง..ข้าเรียกชิงชิงได้หรือไม่” เขานั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงนอนของนาง มือหนานั้นอยากกินเต้าหู้นางเหลือเกิน อยากจะจับ กอบกุมมือของนางไว้ และหวังว่าภายในใจของนางจะเปิดรับเขาบ้าง และเขาเองก็รับรู้ว่าพื้นที่ในใจของนางหากว่าวันใดวันหนึ่ง ที่นางเกิดจำเรื่องราวระหว่างนางและสามีของตนเองขึ้นมาได้ เขาก็เป็นเพียงส่วนเกินที่เกินเข้ามาในชีวิตและเขาก็ต้องรับกับความผิดหวัง

“ท่านอ๋องจะเรียกข้าว่ากระไร ก็ย่อมได้เจ้าค่ะ เพราะท่านคือผู้มีพระคุณของข้าน้อย หากไม่มีท่านไหนเลยข้าจะมีชีวิตได้พบกับน้องสาวที่น่ารักอีกครั้ง” เสี่ยวชิงผู้อ่อนแอ ได้กลับมามีชีวิตเช่นนี้อีกครั้งก็ย่อมดีใจ เพราะถ้อยคำที่น้องสาวเอ่ยกล่าวนั้นช่างเจ็บปวดเหลือเกิน นางมีสามีแล้วและภรรยาเอกผู้นั้นทำร้ายนางเช่นนั้นหรือ ความทรงจำก็มิมีขึ้นมาเลย ใบหน้าของสามี ใบหน้าของภรรยาเอกก็มิมีปรากฏ

“ชิงชิง อยากออกไปสูดอากาศข้างนอกหรือไม่” เขาเลิกคิ้วขึ้นถาม เขาจะช่วยให้นางได้ออกไปข้างนอก ดูเหล่าดอกไม้ รับลมเย็นๆ จะได้ดีขึ้นมาบ้าง ไม่อยากให้นางอุดอู้อยู่ในห้องเพียงอย่างเดียว

“อยากออกเจ้าค่ะ เกรงว่าจะรบกวนท่านอ๋อง” นางว่า กลัวว่าเขาจะลำบากไปมากกว่านี้ ทุกวันนี้ก็มีท่านอ๋องคอยมาพูดคุยอยู่บ้าง และส่วนมากก็มักหลายชั่วยาม

“ไม่เป็นไร ข้าจะพาเจ้าไปเอง” เขาว่าพลางจะประคองร่างของนางลุกขึ้น

“รบกวนท่านอ๋องแล้ว” ใบหน้ายิ้มแย้มส่งให้ร่างหนาของท่านอ๋อง เมื่อเขาเห็นรอยยิ้มเช่นนี้หัวใจของเขาพลันสั่นไหวแบบแปลกๆ ใบหน้าของบุรุษนั้นแดงขึ้นสีเสมือนว่าเขาเขินอายนาง ทั้งสองประคองกันเดินมาที่สวนด้านหลังเรือนที่นางนอนอยู่ ด้านหลังเป็นสวนดอกไม้มีพื้นที่กว้างขวางอีกทั้งยังมีน้ำตกสายเล็ก ๆ ไหลผ่าน มีเหล่าผีเสื้อมาบินดอมดมชิมเกสรของดอกไม้

เสี่ยวชิงทรุดกายอย่างเหนื่อยล้า นั่งที่เก้าอี้ ท่านอ๋องมองดูใบหน้าที่งดงาม มีเหงื่อเม็ดโตผุดที่ใบหน้าของนาง เขาล้วงเข้าในสาบเสื้อพลางหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดเหงื่อให้นางอย่างเบามือ

“ขอบคุณเจ้าค่ะ ท่านอ๋อง” เสี่ยวชิงพลางจับผ้าเช็ดหน้า แล้วจะเช็ดเอง ถูกสายตาเชิงตำหนินางจึงได้แต่อยู่นิ่ง ๆ ให้เขานั้นเช็ดเหงื่อให้

“ขอรางวัลได้หรือไม่” เขาขอรางวัลเป็นแก้มขาว ๆ หรือไม่ก็หน้าผากมนของนาง ขอหอมสักฟอดจะได้ชื่นใจ เพราะพรุ่งนี้เขาก็ต้องเดินทางกลับเมืองหลวงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้แล้ว

“รางวัลอะไร เจ้าคะ” เสี่ยวชิงเอ่ยถามอย่างสงสัย

“ขอหอมแก้ม หรือหน้าผากได้หรือไม่ พรุ่งนี้ข้ากลับเมืองหลวงแล้วและอาจจะไม่ได้กลับมาหาเจ้าอีกนาน ขอหอมสักฟอดได้ไหม” เขาว่า พลางยกยิ้ม ใบหน้าหล่อเหลานั่นทำให้เสี่ยวชิงรู้สึกคันยุบยิบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“ข้าไม่คู่ควรให้ท่านมาแอบกินเต้าหู้ เป็นสตรีที่มีราคีแล้วท่านอย่าได้..” นางยังเอ่ยไม่ทันจบ ปากหยักของเขาก็ทาบทับริมฝีปากบางของนาง เขากัดริมฝีปากจนร่างบางตกใจเผยอขึ้น ลิ้นซากตวัดเกี่ยวรัดลิ้นของอีกฝ่ายอย่างจงใจ มือหนานั้นประคองร่างเล็กของนางให้นั่งที่ตักของเขา มือหนาโอบกอดไหล่มนเอาไว้ เขาละจากริมฝีปากบางอย่างเสียดาย

“อย่าพูดเช่นนี้อีก ข้าเพียงอยากให้เจ้ารู้ว่าเจ้ามีค่าและคู่ควร” เขาว่า “หากวันใดที่เจ้าเกิดจำเรื่องราวในอดีตได้ ข้ามิขัดที่เจ้าจะกลับไปหาเขาแต่ข้าอยากให้เจ้ารับรู้ ชิงชิง ข้ามีใจให้เจ้า ยกให้เจ้าทั้งหมดขึ้นอยู่ที่เจ้าจะตัดสินใจเช่นไร” เขาว่าพลางหอมแก้มทั้งซ้ายและขวา

“เรื่องเช่นนี้มิอาจจะด่วนตัดสินใจ ของเพียงแค่ เวลาเท่านั้น” นางเกิดหวาดกลัวการมีชีวิตคู่ กลัวว่าจะถูกทำร้ายอีก ความสามารถที่จะรับรู้เรื่องราว ๆ ที่จะเกิดขึ้นนั้นมิมีให้เห็นอีกเลยความสามารถของนางหายไปกับความจำ

“ข้าจะรอเจ้า และจะกลับมาหาเจ้า ชิงชิง” เขาว่าพลางโอบกอดร่างบางที่นั่งบนตักเขา เขาขอเพียงเท่านี้ก็เพียงพอ กลิ่นกายของนางช่างหอมชวนหลงใหลยิ่งนัก จะหักห้ามใจก็มิไหว

มือหนาเผลอกอบกุมใบหน้าหวานอีกครั้งจากนั้นเขาจึงได้ บรรจงจูบอย่างดูดดื่มเร่าร้อนกว่าเดิมอีกครั้ง นางหลับตาพริ้มรับรสจูบที่แสนหวานฉ่ำ รัญจวนใจยิ่งนัก

เขาได้ครอบครองริมฝีปากอวบอิ่มที่แสนหอมหวานของชิงชิงอย่างตั้งใจ “อืม อืม” นางเผลอร้องครางออกมาอย่างไม่ตั้งใจ เขามิยอมปล่อยเมื่อได้ยินเสียงคราง แก่นกายของเขาดุนดันก้นงอนงามของชิงชิง จนร่างเล็กนั่นตกใจ พลางดิ้นหนีอย่างร้อนรน

“อย่าดิ้น อยู่นิ่ง ๆ ก่อน” เขาว่า ถ้านางดิ้นอีกครั้งเขาคงจะไม่ปล่อยนางไปแน่ เพราะเขานั้นเกิดกำหนัดขึ้นมาเสียแล้วจะพยายามข่มใจมิให้ล่วงเกินนางไปมากกว่านี้

“เจ้าคะ” นางตอบรับอย่างว่าง่าย มือหนาโอบกอดเอวบางของนางไว้ เขาเกยคางที่ไหล่มนของนางอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะเอ่ยอะไรบางอย่างขึ้นมา

“ชิงชิง หากเจ้าเกิดจำสามีได้ เจ้าจะยังรักเขาอยู่ไหม” คำถามที่เขามิต้องการคำตอบ

“ข้าไม่รู้เจ้าคะ ระหว่างข้าและเขานั้นเป็นเช่นไรข้ามิมีความจำเกี่ยวกับเขาสักนิด” นางไม่รู้ ว่าจะทำเช่นไรเมื่อเจอสามีของตนเอง และไม่รู้ว่าเขารู้หรือไม่ว่านางยังไม่ตาย

........................................................

“ท่านพี่ อ่า เร็วเจ้าค่ะ อ่า แรง ๆ เจ้าคะ” ภรรยาคนใหม่ของถงหยางจง นางร้องครางด้วยเสียงกระเส่า เร่าร้อน เพลิงสวาทที่เขามอบให้นางนั้นช่างเสียวซ่านเหลือเกิน เขายกยิ้มอย่างพอใจ จากนั้นก็เร่งซอยสะโพกหนาแกร่งเข้าออกที่รูรักของภรรยา เนินกุหลาบที่แสนจะอวบอิ่ม มือหนาบีบคลึงเต้างามทั้งสองไว้ พลางเกร็งสะท้านสะโพกของตนเอง จากนั้นเขาปลดปล่อยสายน้ำสีขาวขุ่นเข้าในช่องกุหลาบของภรรยา

“สุขสมหรือไม่ เสี่ยวชิง” เขาเผลอหลุดปากเรียกชื่อภรรยาคนเก่า จนร่างบางของภรรยาคนใหม่มีสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก