ภรรยาร้อนรัก นิยาย บท 20

ตอนที่ 19 ฟื้น

ภรรยาเอก อย่างมี่หลินนั้นนอนร้องไห้ตลอดค่ำคืน เมื่อผู้เป็นสามีของนางเข้ามาหานางกลางดึกของเมื่อคืน อีกทั้งยังนำร่างไร้วิญญาณของซีซี สตรีที่นางนั้นรักและหวงแหน เพราะความจริงที่ว่านางเป็นผู้บงการอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด ร่างบางนอนไร้เรี่ยวแรงอีกทั้งตามเนื้อตัวยังมีบาดแผลที่ถูกทรมานอย่างแสนสาหัส ความแค้นของเขานั้นรุนแรงแทบจะฉีกร่างของนางออกมาเป็นชิ้น ๆ ใบหน้าของเขาช่างน่าหวาดกลัวยิ่งนัก มิเคยเห็นเขาเป็นเช่นนี้มาก่อน

มี่หลินมิได้คร่ำครวญร้องขอชีวิตหรือขอโทษสามีที่นางทำผิดไป เพียงแต่นางนั้นยังรับไม่ได้ที่ซีซีได้จากนางไปเร็วขนาดที่นางยังไม่ทันได้ตั้งตัว คำบอกลาก็มิได้เอ่ยบอกกัน ร่ำลากันอย่างที่ควรจะเอ่ยกล่าว ซีซีเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของมี่หลิน ไม่ว่าจะเป็นทั้งยามสุขและยามทุกข์ มักจะมีซ่านซีซีอยู่ด้วยเสมอ

ซ่านซีซีได้จากนางไปแล้ว ให้หลงเหลือแต่ความทรงจำที่ทั้งสองเคยมีไว้เมื่อครั้งหลังให้นึกถึง ร่างบางของมี่หลินนั้นพยายามลุกขึ้นจากเตียงนอน บนที่นอนนั้นมีรอยคราบเลือดอยู่ประปราย เสื้อผ้าของนางก็ขาดวิ่นเพราะถูกแรงเฆี่ยนตีอย่างทารุณ เขายังพอมีเมตตานาง มิให้นางได้ตายในทันที เพียงแต่ความเมตตานี้ช่างทำให้นางนั้นทรมานเหลือเกิน

มือเรียวที่มีรอยบาดแผล พยายามผู้ผ้าทั้งหลายรวมกัน นางลุกขึ้นยืนอย่างสุดแรงกำลัง จากนั้นนางโยนผ้าที่ผูกไว้ห้อยที่ขื่อคาน มือเรียวผู้ปมเป็นเงื่อนเพื่อที่นางจะได้ตามคนรักไป ร่างบางยืนบนเตียงพลางดึงผ้าที่ผูกไว้นางนำเชือกใส่ที่คอหมายจะปริดชีวิตของตนเอง ดวงตาแดงก่ำเพราะความเศร้าโศก ร่างบางของนางกระโดดลงจากเตียงผ้าที่ผูกไว้รัดคอของนางจนแน่น ดวงตาของนางปูดโปน อากาศเริ่มหมดลง สติพลันดับวูบไป

................................................

แดนใต้ จวนท่านแม่ทัพ สามเดือนต่อมา

“เป็นเช่นไรบ้าง นางพอจะฟื้นขึ้นมาได้หรือไม่” เสี่ยวชุน นั่งเฝ้าอาการของสตรีที่มีใบหน้าคล้ายคลึงกับนางเพียงสามส่วน พี่สาวผู้นี้งดงามกว่านางมากนักในสายตาของเสี่ยวชุน นางเป็นห่วงพี่สาวผู้นี้อย่างยิ่ง นางหลับใหลไปนานไม่ฟื้นขึ้นมาเสียที กว่าจะสืบหาให้พบตัวนั้นช่างยากเย็นเสียจริง วันเวลาจากหนึ่งวัน กลายเป็นหนึ่งเดือน และกลายเป็นสามเดือน พี่สาวผู้นี้ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาพูดคุยกันเช่นเดิม

หน่วยข่าววิหค ทำงานแทบไม่ได้หยุดพัก เมื่อทราบข่าวว่าพี่สาวของฮูหยินท่านแม่ทัพนั้นอยู่ในอันตราย และเร่งสืบหาจากจวนของสามีของนางและได้รู้ว่าทางจวนนั้นก็เร่งเสาะหานางเช่นกัน พวกเขายังสืบได้ถึงตัวบงการของเรื่องทั้งหมดอีกด้วย และเร่งตามหาจากแม่น้ำที่พี่สาวของฮูหยินท่านแม่ทัพตกลงไปในคำบอกเล่า การหาตัวของนางนั้นยากยิ่งนัก

และแม่น้ำสายนี้นั้นเชี่ยวกรากยิ่ง หน่วยข่าวไม่ได้เพียงแค่ส่งข่าว และยังต้องเดินทางอย่างเร่งรีบออกตามหา และดีที่มีสหายของท่านแม่ทัพ ซึ่งเป็นท่านอ๋อง ที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับท่านแม่ทัพให้ความช่วยเหลือ งานที่ได้รับมอบหมายจึงได้รุดหน้าไปได้มาก เพราะด้วยกำลังพลที่ออกตามหา มิได้ต่ำกว่าร้อยคน

อีกทั้งยังมีเหล่าชาวบ้านที่ออกเรือหาปลาก็เอ่ยรับปากช่วยเหลือ กระทั่งมาพบนางที่นอนรอรักษาอยู่ที่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง ห่างจากแม่น้ำไปไม่มาก และคนที่ช่วยนางไว้เป็นชาวเรือที่ออก หาปลา โชคดีของนางที่ไม่ได้ตกลงที่แม่น้ำโดยตรง ร่างของนางนอนแน่นิ่งอยู่บนกิ่งไม้ใหญ่ที่ยื่นออกมาที่แม่น้ำ กิ่งไม่นี้รองรับนางไว้ แต่นางก็ไม่สามารถลืมตาหรือรับรู้อะไรทั้งสิ้น อีกทั้งนางยังถูกพิษและมีบาดแผลหลายแห่ง

“ข้าน้อยเป็นหมอรักษามาหลายปี แต่ก็มิได้เคยพบเหตุการณ์ประหลาดเช่นนี้ สมุนไพรทั้งหลายก็ดื่มเข้าไป ก็เห็นผลดี แต่ทำไมยังไม่ฟื้นก็น่าแปลกใจเสียจริง” ท่านหมอชรา ของจวนท่านอ๋อง ที่ติดตามมาส่งนางที่แดนใต้ พร้อมด้วยท่านอ๋องที่เดินทางมาด้วยเช่นกัน

“ท่านพี่ ทำอย่างไรดีเจ้าคะ พี่ใหญ่” เสียงหวานที่สั่นเครือเพราะเป็นห่วงพี่สาวที่นอนหมดสติ และไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นขึ้นมาสักนิด นางหวาดกลัวว่าจะสูญเสียพี่สาวไป ได้ร่างของนางแต่ไร้ความรู้สึกนางลำบากใจยิ่งนัก ใจหนึ่งก็ยังหวังอีกใจหนึ่งก็หวาดกลัว

ในความฝันของนาง พี่สาวเอาแต่ยิ้มพร้อมยืนคู่กันในชุดสีแดงเหมือนชุดเจ้าสาว ที่นางนั้นยืนอยู่ข้างเกี้ยว แต่น้องสาวผู้นี้ก็มิได้เห็นหน้าว่าที่พี่เขยสักนิด นางมองเห็นเพียงแผ่นหลังหนาใหญ่ของเขาเท่านั้น อีกทั้งดูเหมือนว่าเขาเอาใจใส่พี่สาวของนางเป็นอย่างดี หากแต่ความฝันและตอนนี้ช่างน่าแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ทำไมพี่สาวยังไม่ฟื้นเสียที มัวไปเที่ยวเล่นที่ใดกัน

“เอ่อ ฮูหยินน้อยใจเย็น ๆ ก่อน เปิ่นหวาง ว่านางรับรู้แต่คงต้องใช้เวลาสักระยะ” ผู้สูงศักดิ์ที่มีใบหน้าหล่อเหลา รูปร่างกำยำ ผิวพรรณกร้านแดด เอ่ยอย่างเป็นห่วง เขามองเห็นใบหน้าของเด็กน้อยผู้นี้ ยิ่งมองยิ่งหลงใหล แต่เมื่อได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมดก็สงสารจับใจอย่างยิ่ง ชีวิตนางสองคนพี่น้องช่างน่าสงสาร แต่งงานออกเรือนกลับเจอภรรยาเอกที่ร้ายกาจถึงขั้นเอาชีวิตนางและโชคดีที่นางรอดมาได้ มิเช่นนั้นคงได้สมใจภรรยาของจวนนั้นเป็นแน่

ทว่า ท่านอ๋องว่านเฟยเทียนนั้นกลับรู้สึกว่า วันใดวันหนึ่งนางก็ต้องฟื้นขึ้นมา เพราะว่ามีคนนั้นห่วงใยนางมากมายถึงเพียงนี้ “แม่นางเสี่ยวชิง เจ้ารู้หรือไม่ว่า น้องสาวของเจ้าเป็นห่วงมากขนาดไหน ทำไมถึงไม่ฟื้นขึ้นมาเสียที” คำกล่าวเสมือนต่อว่าสตรีที่หลับใหล ไม่ใช่อย่างนั้นทั้งสิ้น เพราะเขาอดที่จะสงสารภรรยารักของสหายของตนเองมิได้ เขายังไม่ได้แต่งงานเพราะไม่มีสตรีที่ถูกใจ

“อาเทียน ขอบคุณมากที่ช่วยเป็นธุระจัดการให้ เมืองหลวงขาดเจ้า คงวุ่นวายน่าดู” แม่ทัพหยางหมิงอัน เอ่ยขอบคุณจากใจจริงที่สหายผู้นี้มิได้ช่วยเหลือเพียงพี่สาวของภรรยา อีกทั้งยังช่วยจัดหาท่านหมอมาดูแลรักษาด้วย ทำให้ภรรยารักของเขานั้นใจชื้นขึ้นมามาก และคงต้องรอเวลาให้พี่สาวของภรรยาฟื้นขึ้นมา จะได้ถามเรื่องราวทั้งหมดว่าเป็นเช่นไร

หยางหมิงอัน มิยอมให้ผู้อื่นมาทำร้ายครอบครัวเด็ดขาด ถึงเป็นพี่สาวของภรรยาก็ตามก็นับว่านางคือญาติสนิทเพียงคนเดียวของภรรยา เช่นนี้จะให้เขานั้นเมินเฉยได้เช่นไร และข่าวคราวของจวนนั้นก็ดูเหมือนจะวุ่นวายกันอยู่พักใหญ่และบัดนี้จวนนั้นก็จัดงานศพให้ภรรยารองอย่างยิ่งใหญ่ ข่าวคราวถูกส่งมาเป็นระยะ อีกทั้งฮูหยินเอกของจวนตระกูลถงก็ถูกคุมขังอยู่ในเรือน มิมีผู้ใดเห็นหน้าตาของนางอีกเลยนับตั้งแต่วันเกิดเรื่อง เป็นหรือตายมิมีใครรู้

“ข้าก็ว่าอย่างนั้นแหละ หนีเที่ยวมาก็ตั้งหลายเดือน เช่นนั้นวันพรุ่งข้าคงต้องขอกลับไปสะสางงานที่คั่งค้างไว้ แล้วจะกลับมาเยี่ยมใหม่” ท่านอ๋องเฟยเทียนเอ่ยกล่าวกับสหายรัก เพราะเขามายังไม่ทันได้สะสางงานที่คั่งข้างไว้เพียงแต่นี่ก็นานแล้วมิได้กลับจวน และหวั่นเกรงว่า ที่จวนจะวุ่นวายเพราะเขานั้นหนีออกมามิได้เอ่ยบอกกับใคร

ที่จวนนอกวังหลวงเป็นจวนขนาดใหญ่สร้างเพื่อให้สมฐานะท่านอ๋องเพียงผู้เดียวของแค้วน เขาอยู่เช่นสามัญชนคนธรรมดา มิได้ถือยศศักดิ์ให้วุ่นวาย คำพูดกันเมื่ออยู่ในจวนก็เป็นเช่นสามัญชนเช่นกัน บ่าวรับใช้ทั้งหลายจึงได้อยู่อย่างสุขสบายมิได้กังวล หากจะกังวลก็เป็นเรื่องที่ท่านอ๋องผู้นี้มิได้แต่งงานเสียที