ภรรยาร้อนรัก นิยาย บท 19

ตอนที่ 18 ออกตามหา

จวนท่านแม่ทัพใหญ่แดนใต้ บุรุษที่เหล่าสตรีแดนใต้ทั้งหลายต่างหมายปองอยากจะเป็นภรรยาของเขาจนตัวสั่น เพราะด้วยใบหน้าที่หล่อเหลา รูปร่างกำยำสมส่วนแขนของเขาเป็นมัดกล้ามงดงาม อีกทั้งผิวกายที่สีออกจะทองแดงเพราะคล้ำแดด ช่างเป็นบุรุษที่สตรีใฝ่ฝันเหลือเกิน

แต่หารู้ไม่ว่า เสี่ยวชุน สตรีคณิกาแฝดผู้น้องของ เสี่ยวชิง เป็นสตรีที่โชคดีที่สุดก็ว่าได้ เนื่องเพราะเขาต้องการนางเพียงผู้เดียวและนางเป็นสตรีที่งดงามทั้งกายและใจ เพราะเมื่อครั้งหนึ่งเขานั้นได้พบหน้าของสตรีนางนี้ ที่ใบหน้าของเขานั้นมีบาดแผลน่ากลัวต่อผู้พบเห็น

แต่ร่างแน่งน้อยของดรุณีวัยเพียงเก้าหนาวที่แอบหนีออกมาจากหอคณิกาเพียงผู้เดียวและได้พบกับ เขาบุรุษหนุ่มแน่นในวัย ยี่สิบปี ดรุณีน้อยนางนี้ จัดหาหยูกยารวมถึงพาเขาไปพักที่บ้านร้าง ใกล้ๆ กับหอคณิกาและนางมักจะแอบหนีออกมาทำแผลให้เขาเป็นประจำ คำมั่นสัญญาที่เขามีต่อนางมิได้ลืมเลือนสักนิด และวันนี้ก็มาถึงวันที่เขาได้ครองคู่กับนางที่เฝ้าถวิลหาทุกค่ำคืน

“เสี่ยวชิง อย่า!” ร่างบางแน่งน้อยสวมเพียงชุดคลุมกายสีขาว ร้องเสียงดังจนผู้ที่นอนอยู่ข้างเคียงลืมตาตื่นด้วยความตกใจ เขาเร่งจุดโคมไฟในห้องให้ส่องแสงสว่าง จากนั้นผู้ที่เป็นสามีนั่งที่ข้างเตียงพลางเอ่ยเรียกภรรยารักให้ตื่นจากฝันร้ายใบหน้าของนางนองไปด้วยน้ำตาที่ไหลรินลงมาที่พวงแก้มเป็นสาย คิ้วเรียวโก่งรับดวงตาของนั้นขมวดย่นเกือบติดกัน

“ชุนเอ๋อ ๆ ๆ ตื่นเถิด พี่อยู่นี่แล้ว” เสียงทุ้มอบอุ่นส่งถึงภรรยาที่ยังหลับไม่รู้เนื้อรู้ตัว มือหนาแกร่งของสามีเขย่าตัวของนางเพื่อให้นางรีบตื่นขึ้นมาเสียที

“ฮือ ๆ ๆ อย่าทิ้งข้าไป พี่!” นางยังร้องไห้ไม่หยุด เสียงสะอึกสะอื้นกับภาพที่เห็นพี่สาวตกลงไปหน้าผาข้างล่างมีสายน้ำที่ไหลเชี่ยว ด้านบนมีชายหนุ่มถูกปักด้วยลูกธนู สิ่งที่นางเห็นในฝันล้วนคือความจริง ร่างบางที่นอนหลับด้วยฝันร้ายถูกปลุกให้ตื่นด้วยสามีของนาง ที่เขาเขย่าตัวจนนางต้องสะดุ้งตื่นตกใจ

“ท่านพี่ ท่านพี่ ช่วยพี่ใหญ่ด้วย พี่ใหญ่จากข้าไปแล้ว” ร่างบางโผเข้ากอดสามีอย่างห้ามไม่ได้ นางเสียใจยิ่งนักความฝันของนางนั้นเป็นความจริง แปดส่วน อีกสองส่วนนั้นจะมีผิดเพี้ยนไปบ้างและนางแน่ใจว่าพี่สาวของนางนั้นอยู่ในอันตรายเป็นแน่ เพราะด้วยที่พวกนางเป็นแฝดและมีความสามารถพิเศษเหนือผู้ใดในใต้หล้า

ร่างหนาโอบกอดไหล่มนของภรรยาอย่างสงสาร มือหนาลบแผ่นหลังของภรรยาอย่างอ่อนโยน เขาเอ่ยปลอบประโลมให้นางเงียบสงบและเล่าความฝันให้เขาฟังเพื่อที่จะได้ช่วย พี่สาวของภรรยาได้อย่างถูกต้องและความฝันของภรรยาตัวน้อยนั้นมักแม่นยำเสมอ เพราะที่ผ่านมา นางฝันและได้เอ่ยบอกเขาทำให้เขานั้นทำงานได้รวดเร็วขึ้น

“ได้ พี่จะช่วย แต่ว่าต้องเล่าให้ฟังก่อน” เขาเอ่ยพลางประคองภรรยาให้นอนที่หมอนใบใหญ่ เอื้อมหยิบผ้าห่มคลุมร่างบางของภรรยาที่ใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้น และจะทำให้ภรรยารักนั้นกรุ่นโกรธขึ้นมาได้ หากเขานั้นต้องการนางขึ้นมา

“ท่านพี่ เร่งให้คนออกตามหาพี่สาวที สืบหาจากจวนของพี่เขย สืบทุกคนกระทั่งคนใช้ในจวนนั้นด้วย ข้าคิดว่าพี่สาว อาจ..อาจจะ” ร่างบางของเสี่ยวชุน เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ อีกทั้งใบหน้างดงามหวานล้ำเหมือนเทพธิดานั้นไม่ได้ทำให้ความงามของนางลดลงแต่อย่างใด ใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตานั้นช่างทรมานหัวใจของสามียิ่งนัก

เขามิอยากเห็นภรรยารักของเขาร้องไห้เสียใจ หัวใจของเขามันบีบรัดแน่น เมื่อเห็นน้ำตาของนางที่ร่วงไหลริน อีกทั้งน้ำเสียงที่สั่นเครือ บางครั้งก็สะอึกสะอื้นทำให้เขานั้นปวดใจยิ่งนัก เขารักนางมากเหลือเกินและรับนางแต่งงานกับนางอย่างออกหน้าออกตา นางแต่งเข้ามาเป็นภรรยาเอกของเขาและเขาไม่มีอนุหรือสาวใช้อุ่นเตียงมิต้องให้นางน้อยเนื้อต่ำใจ

“ไม่ต้องพูดแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะส่งข่าวกับหน่วยข่าววิหค เร่งให้สหายที่นั่นช่วย ไม่ต้องกังวล” หยางหมิงอัน เอ่ย พลางล้มตัวลงนอนคู่กับภรรยา แขนแกร่งกำยำกอดเอวบางของภรรยารักไว้แนบอก จมูกโด่งคมสัน จรดลงที่หน้าผากของภรรยาพลางหอมไปหลายฟอดเพื่อช่วยให้นางผ่อนคลาย เขาจะอยู่ใกล้ ๆ คอยดูแลมิหายไปไหน จะคอยห่วงใยและเอาใจใส่นางแต่เพียงผู้เดียว บุรุษชาตินักรบไม่คืนคำสัตย์ที่ให้ไว้กับภรรยารัก

‘ชาตินี้พี่จะรักเพียงเจ้า ดูแลเพียงเจ้า ทะนุถนอมเพียงเจ้า’

เสี่ยวชุนพยายามข่มตาให้หลับลงภายในอ้อมกอดที่อบอุ่นของสามีที่ห่วงใยนาง แพขนตาหนางอนงามก็ปิดสนิท ลง ไม่นานนางก็มองเห็นพี่สาว เดินอยู่ที่สวนกว้างใหญ่ พลางส่งยิ้มให้อย่างอ่อนหวานและเอ่ยกล่าวว่าสบายดีไม่ต้องกังวล เพียงเท่านี้ เสี่ยวชุนก็เริ่มเบาใจได้เปลาะหนึ่ง พี่สาวของนางยังไม่ได้ แต่ก็ต้องออกตามหาให้พบและนำกลับมาอยู่ที่แดนใต้ด้วยกันจะได้ไม่จากกันไปไหนอีก

.............................................

จวนตระกูลถง

“อะไร ยังหาไม่เจออีกหรือ” ถงหยางจง เอ่ยอย่างเสียงดัง ผู้ใดในเรือนบัดนี้ก็เขาหน้าเขาไม่ติดสักคน เนื่องเพราะว่าหาภรรยารองของนายท่านไม่เจอเสียที ขนาดภรรยาเอกยังต้องโทษให้อยู่ที่เรือนห้ามออกจากเรือนแม้แต่ก้าวเดียว กระทั่งซ่านซี สาวใช้ของฮูหยินเอกด้วยเช่นกัน

สองเท้าหนาแกร่งเดินมาหยุดที่เรือนนอนของผู้เป็นภรรยาเอก เขาเปิดประตูเข้าไป ก็พบกับร่างบางของภรรยาที่นอนไร้เรี่ยวแรงบนเตียงใหญ่หนานุ่ม ที่เป็นเรือเริงรักเริงสวาทของนางกับซ่านซี เขามองเช่นนั้นก็ยกยิ้มเหยียดหยันขึ้น นางก็คงยังมีความสุขกับสาวใช้ ทั้ง ๆ คนที่นางเอ่ยกล่าวว่าเป็นน้องสาวได้หายตัวไป อีกทั้งใบหน้านั้นก็หายดีเช่นเดิมน่าแปลกใจยิ่งนัก

“ว่าอย่างไร เริงรักกับซ่านซีสนุกไหมเล่า” เขามองดูร่างบางของภรรยาที่ปราศจากอาภรณ์สักชิ้นบนเรือนกาย อีกทั้งในห้องนี้ยังได้กลิ่นกำยานราคะปลุกกำหนัดของเขาได้อย่างดี มือหนาแกร่งปัดกำยานในกระถางให้หล่นลงที่พื้น พลางเท้าใหญ่ของเขาบดขยี้อย่างรุนแรง

ใบหน้าของเขานั้นนิ่งเรียบไม่มีรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาสักนิด และคาดว่าเขาคงจะต้องมาหาเรื่องนางเป็นแน่ มิเช่นนั้นเขาไม่มาหานางถึงเรือนหรอก ธนูมาจากตระกูลกวน ตระกูลนี้เป็นญาติห่างๆ ของภรรยาเอกเขา เขาเพิ่งนึกขึ้นได้เมื่ออาหวงเอ่ยบอกความ

“ท่านพี่ ข้าเพียงร้อน มิได้...” หวังมี่หลินรีบเอ่ย หวั่นว่าสามีของนางจะเข้าใจผิด แต่ไม่ผิดหรอก นางก็ร่วมรักกับซ่านซีเช่นนี้ทุกวันอยู่แล้ว เพียงเขามิเคยใส่ใจนางก็เท่านั้น อีกทั้งยังยัดเยียดซ่านซีให้คนขับรถม้านั้นด้วย

“เอาล่ะ มิต้องกล่าวอันใดแล้ว ร่องรอยหายหมดแล้วนี่ ว่านสมุนไพรช่างดีเหลือเกิน” เขาว่า พลางนั่งลงที่เตียงของภรรยาเอก มือหนาจับปลายคางมน พลิกดูซ้ายขวา ร่องรอยเขียวช้ำอมม่วงมิมีให้เห็นสักนิด หากเป็นร่องรอยการถูกทำร้ายมิได้หายเร็วเช่นนี้หรอก อีกอย่างว่านสมุนไพรมิใช่ว่านเทวดา ที่ทาปุ๊บจะปั๊บเป็นไปมิได้

“ท่านพี่ หาน้องสาวเจอหรือไม่ ข้าสงสารนางเหลือเกิน มิรู้เป็นหรือตาย” ‘จะเจอได้เช่นไรเล่าท่านพี่ ในเมื่อนางถูกพิษขนาดนั้น อย่างไรก็ต้องตายอยู่แล้ว และท่านก็มิอาจจะมีใครได้อีกนอกจากข้าเพียงผู้เดียว ใครใช้ให้ท่านทำย่ำยีซีซีของข้าเล่า ข้านั้นอัดอั้นเพียงใดรู้หรือไม่ ต้องนอนกับท่าน ทั้งๆ ที่ข้ารักกับซ่านซี ยัดเยียดสามีให้นาง เช่นนั้นข้าก็จะยัดเยียดความตายให้ภรรยารองของท่าน สาแก่ใจข้านัก’

“ตายก็ต้องเห็นศพ เจ้าไม่ต้องกังวลหรอก อีกไม่เกินสองวันก็พบนางแล้ว” เขาว่า พลางลุกออกจากเรือน โดยไม่สนใจภรรยาเอกสักนิด คำกล่าวที่ว่า อีกไม่เกินสองวันต้องได้พบกับนางเป็นแน่ เช่นนั้นทำให้ ผู้ที่เป็นภรรยาเอกนั้นหน้าซีดไปมากกว่าเดิมหลายส่วน เมื่อแผ่นหลังแกร่งนั้นเดินออกจากเรือนนอนของนางไปแล้ว ข้าวของทั้งหลายที่อยู่บนโต๊ะ กระทั่งหมอนใบใหญ่ ผ้าห่ม ก็ถูกนางปาลงพื้นระบายความกรุ่นโกรธ โมโหทันที

‘หากท่านรับนางกลับเข้าเรือนเมื่อไหร่ วันนั้นนางจะไม่มีชีวิตเป็นครั้งที่สองคอยดูเถิด ข้าจะทำให้ท่านจดจำไปจนวันตาย ไอ้สามีชั่วช้า’ ร่างบางนั่งบ่นพึมพำกับตนเองใบหน้าของนางยังบิดเบี้ยวไปด้วยความโกรธ ที่เข้าครอบงำจิตใจ นางแสร้งทำเป็นภรรยาที่แสนดี แต่เขาก็ยังเรียกร้องจะนำนางผู้นั้นเข้ามาให้ได้ เช่นนั้นนางจึงได้ตามใจจนสามีนั้นตายใจ หลงเชื่อว่านางเป็นสตรีที่ดีและคู่ควร แต่งงานกับเขามาห้าปีไร้ทายาท เพราะนางแอบกินยาห้ามครรภ์ไว้