ภรรยาร้อนรัก นิยาย บท 18

ตอนที่ 17 หัวใจแตกสลาย

รถม้าคันใหญ่เดินทางออกจากน้ำตกเมื่อตอนบ่าย ๆ เพื่อให้ภรรยารักทั้งสองมีเวลาดื่มด่ำกับธรรมชาติมากที่สุด และผู้ที่มีความสุขจนใบหน้าของนางนั้นอมยิ้มอยู่ตลอดเวลาช่างทำให้เขานั้นสุขใจยิ่งนัก ร่างบางของฮูหยินรองนั่งในรถม้ามีเบาะหนานุ่มรองเอาไว้ ส่วนฮูหยินเอกนั้นตรากตรำเป็นเวลานาน นางจึงพักสายตาเอาแรงก่อนถึงจวนในไม่อีกกี่ชั่วยามข้างหน้า

รางบางระหงทอดสายตามองทิวทัศน์ด้านนอกรถม้าที่เคลื่อนไหวไม่เร็วและไม่ช้าช่างนุ่มนวลยิ่งนัก ศีรษะน้อย ๆ สั่นไหวตามเคลื่อนตัวของรถม้าที่โคลงเคลงไม่มาก ดีที่มีเบาะรองไม่เช่นนั้นนางคงจะปวดเมื่อยเนื้อตัวเป็นแน่ ว่าแล้วร่างบางระหงนั้นทอดสายตามองเห็นสามีที่ควบอาชาขนาบข้างอย่างไม่ปล่อยให้นางห่างหายจากสายตาของเขาสักนิด นางจึงแย้มยิ้ม เย้าหยอกสามี จนเขานั้นชักสีหน้าใส่นางด้วยความเสน่ห์หา

“ท่านพี่ เคี่ยวกรำพี่สาวมากเกินไปหรือไม่ ดูนางสิหลับไม่รู้เรื่องเลย” เสี่ยวชิงเอ่ยหยอกเย้าสามีที่หล่อเหลา ใบหน้าของเขานั้นจะว่าคมคายก็ได้ จะว่าสวยหวานเหมือนสตรีก็ไม่ผิด ใครใช้ให้สามีของนางเป็นบุรุษที่หล่อเหลาล่อลวงสตรีเช่นนี้เล่า

“พี่ชอบ ปากดีนัก เห็นที...ถึงจวนเจ้าต้องปรนนิบัติพี่เสียแล้ว” เขาว่าด้วยใบหน้ายิ้มแย้มกรุ้มกริ่ม

“ท่านพี่ ข้าไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะ ปวดเมื่อยไปทั้งตัว” นางเอ่ยปฏิเสธเพราะเขาจัดชุดใหญ่ให้นางเสมอจนเนื้อตัวของนางมีแต่ร่องรอยของเขาทั่วเรือนร่างของนางไปหมด ไม่ว่าตรงไหนส่วนไหนก็รอยจูบที่เขาตีตรานางไว้

“เช่นนั้นให้พี่หาภรรยาเพิ่มอีกสักคน สองคนดีหรือไม่เล่า” ที่เอ่ยออกไปนั้นเขาเพียงแกล้งเย้าแหย่ภรรยาตัวเล็กอยากรู้ว่านางจะรู้สึกอย่างไร รักเขาบ้างหรือไม่ก็เท่านั้น

“น้องมิกล้า แล้วแต่ท่านพี่เจ้าค่ะ” เมื่อนางกล่าวออกไป ดวงตาของนางก็ดูเหมือนจะเอ่อคลอด้วยน้ำใสๆ ใช่นางน้อยใจที่เขาจะมีภรรยาเพิ่ม แต่นางเป็นเพียงภรรยารองที่ไม่ได้แต่งงานอย่างออกหน้าออกตาเหมือนฮูหยินเอก นางเป็นเพียงคณิกาที่พื้นเพนั้นต่ำต้อยเรี่ยดินเหลือเกิน และเขาก็คงจะรักนางเพียงแค่ภายนอกเท่านั้นกระมังถึงได้เอ่ยเช่นนี้ออกมา ความน้อยเนื้อต่ำใจจึงทำให้นางนั้นไม่เอ่ยตอบ พลางปิดผ้าม่านและหลั่งน้ำตาอย่างเงียบๆ

ร่างหนาเมื่อเห็นภรรยาปิดผ้าม่านแล้วไม่เอ่ยพูดจาดูท่าว่านางจะโกรธเขาเป็นแน่ หรือไม่นางอาจจะไม่พูดกับเขาเลยก็ว่าได้ แต่อย่างน้อยก็ยังได้รับรู้ว่านางรักเขาเหมือนที่เขานั้นรักนาง เขาไม่คิดจะมีภรรยาเพิ่มให้ปวดหัวหรอก ที่มีสองคนก็เพียงพอแล้วและไม่ร้องขออะไรให้มากกว่านี้แล้ว เพราะพวกนางรักใคร่กันดี เขาจึงยกยิ้มอย่างพึงใจ จากนั้นก็ควบอาชาขนาบข้างไป แสร้งทำเป็นไม่รู้ว่าภรรยาตัวน้อยนั้นน้อยใจเรื่องอันใด

“เสี่ยวชิงหิวหรือไม่ ข้างหน้ามีโรงเตี้ยม” เขาแกล้งเอ่ยถามภรรยาเนื่องเพราะว่าพวกนางนั้นรับอาหารเช้ามาเพียงน้อยนิดเท่านั้น

“แล้วแต่ท่านพี่เจ้าค่ะ” ร่างบางเช็ดน้ำตาออก พยายามทำเสียงเรียบเหมือนเช่นเคย เพื่อที่สามีจะไม่รับรู้ว่านางนั้นร้องไห้เพราะเสียใจ

“ท่านพี่ข้าหิว แวะโรงเตี้ยมข้างหน้าเถิดเจ้าค่ะ” ฮูหยินเอก รีบเอ่ยขึ้น เมื่อนางนอนพักเอาแรงเมื่อครู่ จากนั้นนางก็ดูแล้วว่า ข้างหน้ามีโรงเตี้ยมที่อาหารของที่นั่นอร่อยมากทีเดียว เพราะเมื่อครั้งหนึ่งนางเคยมากินที่นี่

“เช่นนั้น อาเฟิงแวะโรงเตี้ยมข้างหนา เดี๋ยวข้าจะไปคอย เจ้าดูแลฮูหยินทั้งสองให้ดีเล่า” เขาเอ่ยกำชับ พลางควบอาชาไปคอยที่โรงเตี้ยมข้างหน้า คาดว่าจะถึงภายในอีกหนึ่งก้านธูป (15 นาที) เขาควบม้าอย่างรวดเร็วเพื่อจะไปเตรียมอาหารให้ภรรยาทั้งสอง

“ขอรับนายท่าน” อาเฟิงขานรับ พลางตีอาชาเคลื่อนตัวให้สม่ำเสมอเพื่อที่ไม่ให้ ฮูหยินทั้งสองนั้นปวดเมื่อยเนื้อตัว อาเฟิงมองแผ่นหลังหนาแกร่งของเจ้านายที่ควบอาชาลาลับจนพ้นสายตาของเขาไป สองข้างทางเต็มไปด้วยป่าทึบที่มีต้นไม้น้อยใหญ่ให้ร่มเงา สร้างความร่มรื่นยิ่งนัก

“อาเฟิง นายท่านไปแล้วหรือ” ร่างบางแน่งน้อยของฮูหยินรองเอ่ยถามขึ้น เพราะดูเหมือนว่าสามีของนางจะมิได้ง้องอนนาง เช่นนี้นางคงต้องทำใจแล้ว

“ขอรับฮูหยินรอง” อาเฟิงเอ่ยตอบ สองมือหนายังจับเชือกควบอาชาตัวใหญ่อย่างต่อเนื่อง รับคำสั่งจากเจ้านายดูแลฮูหยินทั้งสองให้ดี

“แถวนี้น่ากลัวยิ่งนัก อาเฟิงเร่งรถม้าเถิด ข้ารู้สึกใจคอไม่ค่อยดีเลย” ภรรยารองรู้สึกว่าไม่ชอบบรรยากาศเช่นนี้เลยสักนิด ที่สามีทอดทิ้งให้นางนั่งรถม้ากับพี่สาวเพียงสองคนและอาเฟิงบ่าวรับใช้ที่มากด้วยฝีมือ บรรยากาศที่เย็นยะเยือกผิดปกติกว่าทุกครั้งทำให้นางนั้นรู้สึกเหมือนจะเกิดเรื่องไม่ดี

เพราะนางเป็นคนที่ไวต้องความรู้สึก หากรู้ว่าตัวเองไม่ปลอดภัยแล้วละก็ร่างกายของนางนั้นจะร้อนและเย็นมากกว่าทุกครั้ง แม้กระทั่งเสี่ยวชุนน้องสาวของนางด้วยเช่นกัน นางสองคนพี่น้องเกิดมามีสัมผัสพิเศษ เพื่อหลีกเลี่ยงมิให้ใครรู้ความลับของพวกนางมารดาที่แท้จริงจึงได้ฝากพวกนางไว้กับมารดาบุญธรรม

พวกนางสามารถทำนายอนาคตได้ แต่...เพียงแค่ แปดส่วนเท่านั้น พวกนางสองคนพี่น้องจึงรู้ดีว่า อนาคตต้องเจอกับอะไรบ้าง แต่ก็มิคิดว่าวันนี้นางจะต้องพบเจอกับภัยอันตรายที่จะผ่านเข้ามาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และหวังว่าวันนี้นางจะโชคดีและมีชีวิตรอดกลับไป นางมองเห็นสามี มีภรรยาเพิ่มอีกคนและในนั้นไม่มีนางกระทั่งฮูหยินเอก มันเป็นเพียงแค่บางส่วนที่นางไม่สามารถปะติดปะต่อกันได้