ภรรยาร้อนรัก นิยาย บท 31

ตอนที่ 28 หวาน

“ปล่อยนะ ปล่อยหรงเอ๋อเดี๋ยวนี้” เสียงหวานเอ่ยอย่างเว้าวอน นางกลัวว่าเขาจะขังนางไม่ให้ออกจากจวนอย่างที่เขาพูดไว้จริง ๆ ตั้งแต่อยู่กับท่านอ๋องมามิเคยเห็นเขาโกรธสักนิดหรือว่าขึ้นเสียงใส่นางก็ไม่มี และวันนี้นางก็เพียงแค่งอนเขาเท่านั้น แต่นางกลับทำให้เขาโกรธนางจริง ๆ เข้าให้แล้ว

“ไม่ พี่ไม่ปล่อยไปคุยที่เรือนของพี่ดี ๆ” เขาว่า พลางอุ้มนางขึ้นแนบอก มือเรียวของนางก็ตีตามเนื้อตัวของเขาไม่แรงมาก นางเพียงเหมือนลูกแมวตัวเล็ก ๆ ที่กำลังพองขนขู่เขา ให้เขานั้นยอมจำนน ศิโรราบแต่โดยดี ไม่มีทางวันนี้เขาจะต้องจัดการเด็กน้อยพูดไม่รู้ฟังเช่นนี้ แล้วอย่าหวังว่าวันนี้นั้นเขาจะปล่อยนางไป

เขาวางนางลงที่เตียงอย่างนุ่มนวล ค่อยวางนางลงอย่างช้า ๆ แต่นางนั้นกลับขยับหนีเขาเสียนี่ เขามิได้คิดทำอะไรนางสักนิด ดีแล้วที่นางหนีเขาเช่นนั้นแล้วเขาคงต้องจัดการปราบพยศแมวน้อยของเขาเสียแล้ว จะได้รู้เสียทีว่า ใครเป็นใคร ว่าแล้วเขาก็กระโจนขึ้นเตียงนอน จนฟางหรงนั้นตกใจ ถอยตัวหนีจนชนกับหัวเตียง ร่างหนาของท่านอ๋องนั้นขยับทีละนิด ๆ เข้าไปอย่างช้า ๆ เพื่อกลั่นแกล้งลูกแมวน้อยของเขา

“ท่านอ๋องถอยออกไป” เขายื่นหน้าเข้ามาจนจมูกชิดกับแก้มนุ่มนิ่มของนาง นางนั้นตื่นตกใจยิ่งนักกลัวว่าเขาจะ....

“ไม่ออกไป ตรงนี้เป็นของพี่ ตรงนี้ด้วย และตรงนี้” เขาชี้ที่หน้าผาก และแก้ม สุดท้ายเป็นปากเล็กจิ้มลิ้มของนาง ที่เขาเอ่ยเสร็จแล้วก็จุมพิตอย่างแผ่วเบาราวกับขนนก มือหนาของเขารวบมือทั้งสองข้างของนางไว้ เพื่อที่ไม่ให้นางนั้นทำร้ายเขาได้ นับวันนางยิ่งร้ายกาจขึ้นทุกที

เสียงอู้อี้ของผู้ที่ถูกบดเบียดริมฝีปากอย่างเร่าร้อน ฟางหรงเผยอปากเพื่อที่จะเอ่ยบางสิ่งบางอย่างกลับถูกลิ้นซากนั้นกวัดเกี่ยวรัดพัวพันลิ้นของนางอย่างโหยหา และนางก็อดที่จะเคลิบเคลิ้มในรสจูบที่แสนหวานไม่ได้ ก็เลยสนองเขาจนสติของนางนั้นเตลิดไปหมด เขาทั้งอ่อนหวานและอ่อนโยน อีกทั้งยังนุ่มนวลยิ่งนัก มือหนาของเขาโอบกอดร่างบางของนางเข้าแนบอกแกร่ง

จากนั้นเขาล้มตัวทาบทับนางไว้ รสจูบที่แสนจะหอมหวานมันทำให้เขาเกินจะหักห้ามใจจนได้ เขารู้สึกปวดหนึบขึ้นที่หว่างขาในทันที เมื่อนางนั้นโต้ตอบเขากลับมา เขาโอบกอดนางอยู่เช่นนั้น รสสัมผัสที่แสนจะอบอุ่นซาบซ่าน แล่นเข้าภายในกายของฟางหรง

“คนดีขอพี่หายโกรธหรือยัง” เขาผละออกจากริมฝีปาก แต่ร่างของเขายังคร่อมร่างของฟาหรงไว้ มือเรียวของนางนั้นกอบกุมใบหน้าของตนเอง เพราะว่าใบหน้าของนางนั้นแดงระเรื่อรามจนถึงใบหูของนาง ริมฝีปากเล็กจิ้มลิ้นบวมเจ่อเพราะถูกบดจูบอย่างร้อนแรง นางมิได้ขัดขืนกลับโต้ตอบเสียด้วยซ้ำไป

“หรงเอ๋อมิได้กรุ่นโกรธอันใด เพียงแค่มิชอบที่ท่านอ๋องเอ่ยเหมือนเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะหรงเอ๋อ” เสียงหวานอ่อนโยนได้เอ่ย พลางมือสองข้ายังปิดบังพวงแก้มทั้งสองไว้ สายตาของนางช่างน่าเอ็นดูยิ่งนัก ดูเหมือนยั่วยวนเขาเสียนี่

“จริงหรือ” เขาว่า แต่มือหนากลับซุกซน วนเวียนที่ใบหน้าของนางไล้เกลี่ยตามแก้มของนางและคอระหงของนาง เหมือนว่าเขากำลังคิดสิ่งใดอยู่ สายตานั่นดูช่างเร่าร้อนเสียจริง ริมฝีปากยกยิ้มขึ้นอย่างอ่อนโยน ดวงตาคู่งามของเขาดูช่างสดใสและเจ้าเล่ห์

ฟางหรงนั้นเมื่อถูกนิ้วเกลี่ยที่ใบหน้าอีกทั้งยังจับคางมนของนางไว้ แล้วเขาก็ลงมาบดขยี้จูบอีกครั้ง ร่างกายของนางนั้นร้อนผะผ่าวอย่างบอกไม่ถูก รู้ว่าตนเองมีสามีมาแล้ว แต่ก็มิคิดว่าท่านแม่อ๋องจะอ่อนโยนและนุ่มนวลเช่นนี้ นางหลงลืมรสสัมผัสที่เร่าร้อนนั้นเป็นเช่นไร บัดนี้นางรู้แต่เพียงว่าต้องการเขา

“วันนี้พี่ขอทำโทษเจ้า เด็กดื้อ” เขาว่าพลางดึงสายคาดเอวของนางออกอย่างรวดเร็ว โดยที่ตัวของนางเองยังไม่รู้ว่าเขาดึงออกตอนไหน ช่างรวดเร็วเสียจริง ริมฝีปากของเขาบดขยี้จูบที่ริมฝีปากของนางอย่างเร่าร้อน มือหนาแหวกสาบเสื้อของนางออกเผยให้เห็นเอี้ยมสีขาวบางเบา

มือของเขายังซุกซนล้วงเขาไปในเอี้ยมตัวบางบีบคลึงเต้างามของนาง อย่างรุนแรง “อ่า หรงเอ๋อ ช่างนุ่มเหลือเกิน พี่ของดูดกลืนกินเจ้าจะได้ไหม พี่ขอเถิด” เขาว่าพลางไม่ฟังคำทัดทานจากนางสักนิด ใบหน้าของนางแดงระเรื่อเพราะความเขินอาย

“ท่านอ๋อง หรงเอ๋อ” นางพูดไม่ขาดคำ เขาก็จูบที่ริมฝีปากของนางอีกครั้งหนึ่ง แต่คราวนี้นั้นกลับรุนแรงมากมายนัก นางมิอาจจะต้านทานไหว “อืม อืม อ่า” เสียงครางกระเส่าของนางก็ดังขึ้นเบาๆ เพราะความรู้สึกที่รุ่มร้อนจนยากจะเกินห้ามไหว เพราะเขาทั้งบดขยี้ที่ริมฝีปากอย่างโหยหา อีกทั้งเขายังคลึงเต้างามของนาง ทั้งสองข้างอีกทั้งยังเล่นซนดึงยอดถันของนาง จนร่างของนางนั้นกระตุกเกร็ง

“ท่านอ๋อง เบาๆ หรงเอ๋อเจ็บ”

“เจ็บหรือ พี่จะเบาๆ นะทนอีกนิด”

“อ่า อ่า ท่านอ๋อง ช่วยหรงเอ๋อด้วยไม่ไหวแล้ว เจ็บเหลือเกิน โอ๊ย”

“พี่จะเบามือนะ ทนอีกนิดเดียว เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”