ภรรยาร้อนรัก นิยาย บท 30

ตอนที่ 27 โกรธ

จวนท่านอ๋อง เช้าวันรุ่งขึ้น

ร่างอวบอ้วนอุ้มท้องเดินเหินก็ลำบากยิ่งนัก นางต้องบากหน้ามาทวงสามีของนางกลับจวน เนื่องเพราะว่าเมื่อคืนนี้สามีของนางไม่ได้กลับจวน เช่นนั้นแล้วเห็นทีว่า สามีของนางคงจะมาขอนอนที่จวนท่านอ๋องกระมัง ความคิดอันตื้นเขินนี้ทำให้นางนั้นอับอายยิ่งนัก

แต่ใจหนึ่งนางก็อยากรู้จักภรรยาเก่าของสามีที่เข้าใจว่านางนั้นตายไปแล้ว นางอยากรู้ยิ่งนักว่าสตรีที่สามีของนางนั้นยังรักและห่วงหาอยู่เป็นสตรีแบบไหนกัน ตัวนางที่เฝ้ามองเขาเป็นเวลาเนิ่นนานแต่เขากลับเมินเฉยชาใส่นางจนทำให้นางนั้นแทบจะอยู่ไม่สุขเสียแล้ว

“แม่นางมาหาใครหรือขอรับ” ผิงอันเงยหน้าสบตากับพ่อบ้านฉาง เมื่อเขาเอ่ยถามด้วยถ้อยคำที่สุภาพยิ่งนัก

“ข้ามาขอพบ คู่หมั้นของท่านอ๋องเจ้าคะ รบกวนแจ้งให้ข้าน้อยด้วย” ร่างอวบอ้วนได้เอ่ยอย่าสุภาพภายในดวงตาของนางนั้นก็มีน้ำตาที่เอ่อคลอที่ดวงตาอยู่ หากมองดี ๆ ดวงตาของนางนั้นช่างเศร้าเหลือเกิน

“เช่นนั้นเชิญด้านในก่อน นายหญิงอยู่กับท่านอ๋อง เดี๋ยวข้าจะไปเรียนให้ทราบ” พ่อบ้านฉางเอ่ย พลางเรียกเด็กรับใช้ ให้พาแม่นางผู้นี้ไปที่เรือนรับรองด้านในเสียก่อน ส่วนตัวเขาจะไปแจ้งให้นายหญิงทราบว่ามีสตรีตั้งครรภ์มาพบ

“เมื่อคืนแอบหนีเที่ยวหรือเจ้าคะ” นางมาหาเขาเพราะนอนไม่หลับ อยากจะชวนเขาออกมาเดินเล่นรับลมตอนกลางคืนกลับพบเตียงที่ว่างเปล่า นางคอยอยู่นานเขาก็มากลับมาเสียที นางจึงได้กลับไปที่เรือนของตนเองกว่าจะข่มตาให้หลับลงนั้นยากยิ่ง คิดว่าเขาจะหายโกรธนางหรือยัง

“เปล่าพอดีเมื่อคืนมีงานเร่งด่วนเข้ามา พี่เห็นว่าดึกแล้วและเจ้าคงจะเข้านอนพี่จึงไม่ได้เอ่ยกล่าว พี่ขอโทษนะที่มิได้บอกล่วงหน้า ปล่อยให้เจ้าเป็นห่วง” คำเอ่ยพลางยิ้มแย้มนั่น มันไม่จริงสักนิด เขาไปจัดการกับเจ้าถงหยางจงที่ริอ่านจะมาแย่งคู่หมั้นของเขา เขายอมไม่ได้ ในเมื่อเอ่ยกล่าวกันดี ๆ ไม่ได้ ก็ต้องใช้เล่ห์เท่านั้น

“เจ้าค่ะ หวังว่าท่านมิได้แอบไปทำเรื่องไม่ดีนะเจ้าคะ” เสียงหวานที่ดูดวงตาของนั้นดูอิดโรยยิ่ง มือเรียวก็ยังป้อนโจ๊กเขาอยู่ และนางก็ป้อนเขาแบบนี้ทุกวัน เขาช่างอ้อนให้นางได้ยอดเยี่ยมเสียจริง เมื่อวานปวดแขนยกไม่ขึ้น วันนี้ปวดนิ้วหยิบช้อนไม่ได้ จับตะเกียบก็ไม่ได้ และเป็นนางต้องหลงกลเขาทุกวันเสียจริง

“เปล่า พี่หรือจะทำเรื่องไม่ดี ไม่มีทาง” เขาเอ่ยเสียงสูง สายตาหักเหมิกล้าสบดวงตาของนางที่จับจ้องใบหน้าของเขา หากนางรู้จะโกรธเขาหรือไม่ และวันนี้นางก็ต้องกลับไปอยู่ที่จวนน้องเขยเสียแล้ว แล้วเขาจะอ้อนใครเล่า ช่างเจ็บปวดใจยิ่งนักที่นางไม่ได้อยู่ที่จวน

“เรียนนายหญิง มีแม่นางผู้หนึ่งมาขอพบขอรับ คาดว่าน่าจะเป็นภรรยาของคุณชายถง” พ่อบ้านฉางก้มหน้าลงเล็กน้อยมิกล้าสบตาผู้เป็นเจ้านายที่แท้จริง เขาเข้ามาขัดจังหวะอีกแล้ววันนี้ เมื่อวานก็เข้ามาขัดจังหวะเช่นนี้เขาโดนบ่นจนหูชา และคาดว่าคล้อยหลังไม่นานเขาต้องโดนบ่นอีกเป็นแน่ โทษฐานเข้ามาไม่ดูตาม้าตาเรือ

“เมื่อวานสามี วันนี้ภรรยา ช่างดีเสียจริงนะ” คำกล่าวนั่นทำให้ผู้ฟังนิ่งงันไปชั่วขณะ ก่อนที่ใบหน้าของนางจะดูเหมือนน้อยใจ นางไม่เอ่ยอันใดออกมาเพียงแค่เดินเชิดหน้าไปที่เรือนรับรองเท่านั้น ท่านอ๋องที่เอ่ยนั่นกลับหน้าถอดสี เพราะทำให้นางนั้นโกรธเขาเข้าให้แล้ว ปกตินางมิเคยโกรธหรือเกลียดใครสักนิด จะขึ้นเสียงนางก็มิเคยทำเลย บัดนี้นางโกรธเขาให้แล้วและเขาจะทำเช่นไรเพื่อง้อนางดี

“แม่นาง มาพบข้ามีอันใดหรือ” เมื่อฟางหรง ก้าวเข้ามาในเรือน รีบเอ่ยถามความทันที นางเบื่อเรื่องพวกนี้เต็มทนแล้ว มิอยากจะวุ่นวายกับใคร แต่ใคร ๆ มักจะมาวุ่นวายกับนางเสียจริงหรือว่านาจะต้องไปอยู่อารามชี หนีความวุ่นวายแบบนี้

“ข้ามาขอพบสามี ถงหยาจง” ผิงอันเอ่ยอย่างร้อนรนกระวนกระวายใจยิ่งนัก

“เขาไม่ได้อยู่ที่นี่ เจ้าเข้าใจผิดแล้วและเชิญกลับไปได้ ข้ากับเขามิได้เกี่ยวข้องอันใด” ฟางหรงนั่งลงที่เก้าอี้ตรงกันข้ามนางมองเห็นท้องที่ยื่นออกมาเล็กน้อยของสตรีผู้นี้ อีกทั้งใบหน้าของนางนั้นก็ละม้ายคล้ายคลึงกับนางสองคนพี่น้องเสียจริง ท่านอ๋องนั่นเพียงยืนอยู่ข้างนอกมิได้เข้ามา เพียงปล่อยให้ฟางหรงนั้นจัดการตามสมควรเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว และมิอาจจะเสนอหน้าออกไปเกรงว่านางจะไม่พอใจเขาเอาได้

“ไม่ได้อยู่ที่นี่หรือ” นางเลิกคิ้วอย่างสงสัยและเมื่อเห็นว่าฟางหรงจะลุกเดินออกไปจึงได้เอ่ยเรียกนาง “เดี๋ยวก่อน ท่านเป็นภรรยารองของสามีข้าจริงหรือ”

“จริงไม่จริงแล้วเกี่ยวอันใดกัน ในเมื่อข้าคือฟางหรงและเป็นคู่หมั้นของท่านอ๋อง ข้าตอบไปจนหมดแล้ว และหวังว่าจะไม่เห็นหน้าพวกเจ้าทั้งสามีและภรรยาอีก ต่อไปหากหาเขาไม่เจอก็ไปตามที่หอคณิกา ไม่ใช่ที่นี่จงจำไว้ให้ขึ้นใจ” นางว่า แล้วยังเอ่ยกำชับ

“ขออภัยท่านอ๋อง ที่ข้านำเรื่องวุ่นวายมาให้” นางเอ่ยแต่ก็ไม่มองหน้าเขา พลางยืนหันหลังมองดู ถิงถิง ตัวน้อยเก็บเสื้อมาลงใส่หีบห่อตามคำสั่ง ถิงถิงมองตาปริบ ๆ เจ้านายทั้งสองโกรธกันเรื่องอันใด

“มาคุยกับพี่ดี ๆ ก่อนไม่เช่นนั้นอย่าหวังว่าจะได้ออกจากจวนเลยวันนี้” เขาว่า พลางดึงแขนเสื้อของนางหวังให้นางหันหน้ามาคุยกันดี ๆ แต่เปล่าเลย นางยังยืนหันหลังให้เขา

“หรงเอ๋อ ไม่มีอะไรจะคุย หรงเอ๋อผิดเองที่มีแต่เรื่องน่าปวดหัว อีกทั้งหรงเอ๋อมิคู่ควรให้ท่านอ๋องใส่ใจ” นางว่าพลางน้อยใจให้ท่านอ๋อง นางเป็นต้นเหตุทั้งหมด จะดีไม่น้อยหากนางอยู่ในที่ทางของตนเอง

“ดี !ได้! เช่นนั้นก็ไม่ต้องไปไหน มานี่เลย” เขาว่าพลางมีโทสะขึ้นมา ในเมื่อคุยกันดี ๆ ไม่รู้เรื่องเห็นทีต้องใช้กำลังเข้าข่มเสียแล้ว

“ท่านอ๋อง ปล่อยนายหญิงเถิดเจ้าคะ” ถิงถิง ตัวน้อย รีบลุกขึ้นเอ่ย พลางจะดึงเจ้านายของตนเองลงที่เห็นท่านอ๋องอุ้มนางขึ้นแนบอก มือของฟางหรงทำได้เพียงตีเขาเบาๆ เท่านั้นเพราะกลัวเขาจะเจ็บ

“อย่างยุ่ง มิเช่นนั้นหลังลายแน่” ใบหน้าที่ดูมีโทสะ ทำให้ถิงถิงคอตกกลับไปนั่งทำงานของตนเองเช่นเดิม แต่นางยังมองท่านอ๋องอุ้มเจ้านายของตนเองเดินไปที่เรือนของเขา

“ปล่อยนะ ปล่อยหรงเอ๋อเดี๋ยวนี้” เสียงหวานเอ่ยอย่างเว้าวอน นางกลัวว่าเขาจะขังนางไม่ให้ออกจากจวนอย่างที่เขาพูดไว้จริง ๆ ตั้งแต่อยู่กับท่านอ๋องมามิเคยเห็นเขาโกรธสักนิดหรือว่าขึ้นเสียงใส่นางก็ไม่มี และวันนี้นางก็เพียงแค่งอนเขาเท่านั้น แต่นางกลับทำให้เขาโกรธนางจริง ๆ เข้าให้แล้ว

“ไม่ พี่ไม่ปล่อยไปคุยที่เรือนของพี่ดี ๆ”