ตอนที่ 10 เที่ยวน้ำตก
รถม้าคันใหญ่เคลื่อนตัวออกจากจวนตระกูลถง ร่างบางทั้งสองนั่งภายในรถม้าที่กว้างพอสมควร เบารองนั่งทำจากนุ่นอัดแน่นและขนสัตว์ที่ทำให้นุ่มสบายยามเมื่อนั่งในรถม้า ไม่ให้รู้สึกปวดเมื่อย โต๊ะตัวเล็กขั้นกลางร่างทั้งสองไว้ มีน้ำชาและขนมวางบนโต๊ะสามจาน ด้านสามีนั้นควบอาชาอยู่ข้างรถม้าปล่อยให้ ภรรยาทั้งสองชื่นชมบรรยากาศข้างทางที่เขาไม่เข้าไปขัดขวาง
ซ่านซีสาวใช้นั่งอยู่ด้านนอกพร้อมสารถีหนุ่มหล่อเหลา คมคายรูปร่างกำยำยิ่งนัก ดวงตาของเขาดูดุดัน สารถีผู้นี้คือหนึ่งในเงาที่เขานั้นรับไว้เลี้ยงดู เงาของเขามีไม่มากเพียงแค่สามสิบคนที่ถือว่าเป็นยอดฝีมือ วรยุทธนั้นล้ำลึกเลิศล้ำกว่าใครยิ่งนัก ใครจะคิดเล่าว่าพ่อค้าธรรมดากลับมีเหล่าเงามากความสามารถไว้ในครอบครอง
ถงหยางจงนั้นเดินทางทำการค้ามากมายและเดินทางต่างเมืองเป็นประจำจะว่าจ้างผู้คุมกันก็เกรงว่าจะไม่คุ้มเงินที่จ้าง เช่นนั้นแล้วเขาจึงได้รับพระราชทานเหล่าเงามากความสามารถเช่นนี้เพราะว่า พี่สาวของเขานั้นมีฐานะเป็นถึงพระชายาขององค์ชายเชื้อพระวงศ์คนสำคัญและนั่นทำให้พี่สาวนั้นเป็นทุกข์ยิ่งนัก พี่เขยจึงได้พระราชทานเงาให้มาดูแลและเป็นคนของเขา เบี้ยอัฐนั้นเขาก็เป็นคนจ่าย
อีกทั้งเหล่าเงานั้นชมชอบยิ่งนักเพราะว่างานสบายไม่ต้องเหนื่อยมากมายยามที่ดูแลองค์ชาย ผู้ที่มีแต่คนต่างหมายปองชีวิตของเขา องค์ชายพระราชทานมาให้สามสิบชีวิตแต่องค์ชายยังเหลือเงาในสังกัดอีกสามร้อยกว่าคน ยังไม่รวมถึงกองกำลังลับที่ซ่องสุมเอาไว้เผื่อยามฉุกเฉินขึ้นมา
“พี่สาวอีกไกลหรือไม่เจ้าคะ” เสียงหวานทำลายความเงียบงันในรถม้าเอ่ยกับมี่หลินภรรยาเอกที่ตอนนี้นางนั่งเกยคางที่ขอบหน้าต่างรับลมเย็นๆ ที่ผัดผ่าน บวกกับมองทิวทัศน์ข้างทางที่ร่มรื่นไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ให้ร่มเงาบดบังแสงแดดที่ลงมาแผดเผาเบื้องล่าง
“ไม่ไกลหรอก ตื่นเต้นหรือไรเด็กน้อย” เสียงหวานเอ่ยอย่างเอ็นดู เสี่ยวชิงภรรยารองของสามี มีหรือนางจะดูไม่ออกว่าเด็กน้อยผู้นั้นช่างไร้เดียงสาเหลือเกิน งดงาม และสง่างามในคราวเดียวกัน อีกทั้งยังอ่อนหวานเรียบร้อย สมแล้วที่เป็นสตรีงามอันดับหนึ่งของหอคณิกาบุหลัน มิน่าสามีของนางนั้นถึงได้หลงใหลเด็กน้อยผู้นี้ยิ่งนัก
มี่หลินนั้นแต่งงานมาห้าปีตอนนี้นางก็อายุยี่สิบปีแล้วนางมิเคยอิจฉาริษยาเด็กน้อยผู้นี้สักครั้ง นางทั้งร่าเริงสดใส ทำให้จวนนั้นน่าอยู่ยิ่งขึ้น ช่างเจรจายิ่งนัก นางแย้มยิ้มส่งกลับอย่างปิดไม่มิด ดวงตานั้นหลี่ลงเล็กน้อยนั่นแสดงถึงว่านางยิ้มกับกิริยาที่น่าเอ็นดูจนเรียกได้ว่ายิ้มจนตาหยีเหมือนดวงจันทร์เสี้ยว
“เจ้าคะ น้องมิเคยมาเล่นน้ำตกสักครั้ง” เสี่ยวชิงตอบรับใบหน้าหวานอมยิ้มกรุ้มกริ่ม ดวงตานั้นสดใสร่าเริงเป็นประกายวาววับ มือเรียวนั้นก็ยกถ้วยชาขึ้นพลางจิบเล็กน้อยเพื่อดับกระหาย อีกมือก็ถือขนมนุ่มนิ่มไว้เหมือนว่ากลัวใครจะแย่งจากมือไปกินเสียอย่างนั้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ภรรยาร้อนรัก