ภรรยาร้อนรัก นิยาย บท 10

ตอนที่ 10 เที่ยวน้ำตก

รถม้าคันใหญ่เคลื่อนตัวออกจากจวนตระกูลถง ร่างบางทั้งสองนั่งภายในรถม้าที่กว้างพอสมควร เบารองนั่งทำจากนุ่นอัดแน่นและขนสัตว์ที่ทำให้นุ่มสบายยามเมื่อนั่งในรถม้า ไม่ให้รู้สึกปวดเมื่อย โต๊ะตัวเล็กขั้นกลางร่างทั้งสองไว้ มีน้ำชาและขนมวางบนโต๊ะสามจาน ด้านสามีนั้นควบอาชาอยู่ข้างรถม้าปล่อยให้ ภรรยาทั้งสองชื่นชมบรรยากาศข้างทางที่เขาไม่เข้าไปขัดขวาง

ซ่านซีสาวใช้นั่งอยู่ด้านนอกพร้อมสารถีหนุ่มหล่อเหลา คมคายรูปร่างกำยำยิ่งนัก ดวงตาของเขาดูดุดัน สารถีผู้นี้คือหนึ่งในเงาที่เขานั้นรับไว้เลี้ยงดู เงาของเขามีไม่มากเพียงแค่สามสิบคนที่ถือว่าเป็นยอดฝีมือ วรยุทธนั้นล้ำลึกเลิศล้ำกว่าใครยิ่งนัก ใครจะคิดเล่าว่าพ่อค้าธรรมดากลับมีเหล่าเงามากความสามารถไว้ในครอบครอง

ถงหยางจงนั้นเดินทางทำการค้ามากมายและเดินทางต่างเมืองเป็นประจำจะว่าจ้างผู้คุมกันก็เกรงว่าจะไม่คุ้มเงินที่จ้าง เช่นนั้นแล้วเขาจึงได้รับพระราชทานเหล่าเงามากความสามารถเช่นนี้เพราะว่า พี่สาวของเขานั้นมีฐานะเป็นถึงพระชายาขององค์ชายเชื้อพระวงศ์คนสำคัญและนั่นทำให้พี่สาวนั้นเป็นทุกข์ยิ่งนัก พี่เขยจึงได้พระราชทานเงาให้มาดูแลและเป็นคนของเขา เบี้ยอัฐนั้นเขาก็เป็นคนจ่าย

อีกทั้งเหล่าเงานั้นชมชอบยิ่งนักเพราะว่างานสบายไม่ต้องเหนื่อยมากมายยามที่ดูแลองค์ชาย ผู้ที่มีแต่คนต่างหมายปองชีวิตของเขา องค์ชายพระราชทานมาให้สามสิบชีวิตแต่องค์ชายยังเหลือเงาในสังกัดอีกสามร้อยกว่าคน ยังไม่รวมถึงกองกำลังลับที่ซ่องสุมเอาไว้เผื่อยามฉุกเฉินขึ้นมา

“พี่สาวอีกไกลหรือไม่เจ้าคะ” เสียงหวานทำลายความเงียบงันในรถม้าเอ่ยกับมี่หลินภรรยาเอกที่ตอนนี้นางนั่งเกยคางที่ขอบหน้าต่างรับลมเย็นๆ ที่ผัดผ่าน บวกกับมองทิวทัศน์ข้างทางที่ร่มรื่นไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ให้ร่มเงาบดบังแสงแดดที่ลงมาแผดเผาเบื้องล่าง

“ไม่ไกลหรอก ตื่นเต้นหรือไรเด็กน้อย” เสียงหวานเอ่ยอย่างเอ็นดู เสี่ยวชิงภรรยารองของสามี มีหรือนางจะดูไม่ออกว่าเด็กน้อยผู้นั้นช่างไร้เดียงสาเหลือเกิน งดงาม และสง่างามในคราวเดียวกัน อีกทั้งยังอ่อนหวานเรียบร้อย สมแล้วที่เป็นสตรีงามอันดับหนึ่งของหอคณิกาบุหลัน มิน่าสามีของนางนั้นถึงได้หลงใหลเด็กน้อยผู้นี้ยิ่งนัก

มี่หลินนั้นแต่งงานมาห้าปีตอนนี้นางก็อายุยี่สิบปีแล้วนางมิเคยอิจฉาริษยาเด็กน้อยผู้นี้สักครั้ง นางทั้งร่าเริงสดใส ทำให้จวนนั้นน่าอยู่ยิ่งขึ้น ช่างเจรจายิ่งนัก นางแย้มยิ้มส่งกลับอย่างปิดไม่มิด ดวงตานั้นหลี่ลงเล็กน้อยนั่นแสดงถึงว่านางยิ้มกับกิริยาที่น่าเอ็นดูจนเรียกได้ว่ายิ้มจนตาหยีเหมือนดวงจันทร์เสี้ยว

“เจ้าคะ น้องมิเคยมาเล่นน้ำตกสักครั้ง” เสี่ยวชิงตอบรับใบหน้าหวานอมยิ้มกรุ้มกริ่ม ดวงตานั้นสดใสร่าเริงเป็นประกายวาววับ มือเรียวนั้นก็ยกถ้วยชาขึ้นพลางจิบเล็กน้อยเพื่อดับกระหาย อีกมือก็ถือขนมนุ่มนิ่มไว้เหมือนว่ากลัวใครจะแย่งจากมือไปกินเสียอย่างนั้น

กระโจมสามหลังถูกสร้างขึ้นตั้งแต่เมื่อคืนเพราะสามีที่รักภรรยายิ่งให้เหล่าเงาทั้งหลายมาตั้งกระโจมรอและยังมีเหล่าเงาที่แฝงกายอยู่ดูแลความปลอดภัยให้เขาและภรรยาเช่นกัน รวมถึงสารถีหล่อเหลาผู้นี้ด้วย ทั้งห้าคนนั้นจะพักค้างคืน ที่นี่หนึ่งคืนและวันพรุ่งนี้ถึงกลับจวนยาม จี๋ (ซื่อ 09.00 - 10.59 น.)

“ท่านพี่หิวหรือไม่เจ้าคะ” ผู้เป็นภรรยาเอกเอ่ยถามสามีอย่างห่วงใยกลัวว่าเขาจะหิวขึ้นมาแต่เปล่าสักนิดเขามิได้หิวข้าวแต่หิวภรรยาทั้งสองมากกว่าเพราะเมื่อคืนเขามิได้ปลดปล่อยนอนอัดอั้นอึดอัดทั้งคืน และวันนี้เขาจะพาพวงนางทั้งสองขึ้นสวรรค์ชั้นฟ้าให้ได้

“ไม่หิวสักนิด หิวพวกเจ้านี้ไงเล่า” เขากระซิบข้างหูภรรยาเอกอย่างแผ่วเบา สร้างความเสียวซ่านเล็กๆ น้อยๆ พร้อมกับลมหายใจเป่ารดต้นคอระหงส์ของนาง มือหนาโอบกอดเอวบางของภรรยาทั้งสองคนละข้าง สร้างความอิจฉาริษยาให้ซ่านซียิ่งนัก นัยน์ตาของซ่านซีนั้นมองเห็นเพียงใบหน้ายิ้มแย้มเอียงอายของมี่หลินกับสามี ทำให้นางนั้นรู้สึกว่าเป็นส่วนเกินของนาง จึงตัดสินใจเดินหนีภาพบาดตาบาดใจเสียดื้อๆ สร้างความงุนงงระคนสงสัยให้กับมี่หลินมากทีเดียว

รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมปรากฏบนใบหน้าของคุณชายถงหรือสามีของภรรยาทั้งสอง เขาจงใจยั่วยุ ซ่านซีเล็กน้อยเพื่อเป็นการลงโทษ หากว่านางยังหึงหวงภรรยาของเขาอย่างออกหน้าออกตาแล้วละก็คงได้มอบสามีให้นางสักคนและน่าจะเลือกเงาที่แฝงยัดเยียดความเป็นสามีให้สาวใช้ผู้นี้ หรือจะเป็นสารถีผู้นี้ก็ดีงามมากมายทีเดียว