ภรรยาร้อนรัก นิยาย บท 9

ตอนที่ 9 ปลอบประโลม

เหลาอาหารขึ้นชื่อของเมือหลวง ร่างบางของภรรยาทั้งสองและสามีออกมารับอาหารยามค่ำคืน พลางดูการแสดงงิ้วของนักแสดงงิ้วชื่อดังของเมืองข้างเคียงที่เข้ามาขอใช้พื้นที่ด้านข้างเหลาอาหาร บัดนี้ปลายยามสุก (ซวี 19.00 - 20.59 น.) ร่างบางของภรรยาทั้งสองนั่งรับอาหารด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม พร่างพราว ดูสดใสยิ่งนัก

และใครเล่าจะมีความสุขไปมากกว่าผู้เป็นสามีที่มีแต่เหล่าบุรุษมากหน้าหลายตาต่างพากันจ้องมองใบหน้าฮูหยินของเขาทั้งสองคน และแน่ล่ะเขามีความสุขที่สุดเนื่องด้วยว่าภรรยานั้นรักใคร่กันดีมิมีปากเสียงกันแต่อย่างใด คงเว้นเพียงสาวใช้ของฮูหยินเอกกระมัง ที่มักทำหน้าตาบูดบึ้งใส่เขาเป็นครั้งคราว ราวกับนางแสดงตัวว่าเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ เขาหรือนางกันแน่ นับวันสาวใช้ผู้นี้มักจะทำตัวเก่งกาจท้าทายอำนาจเขายิ่งนัก เห็นทีต้องจัดการเสียบ้าง

และหากไม่ติดว่าเป็นสาวใช้ของภรรยาเขาด้วย หวั่นเกรงว่าสาวใช้ผู้นี้นั้นอาจจะถูกขายที่โรงค้าทาสใจกลางเมืองหลวงก็เป็นได้ มือหนาของผู้เป็นสามีนั้นจับตะเกียบพลางคีบเนื้อเป็ดย่างน้ำผึ้งใส่ถ้วยใบเล็กให้ภรรยาทั้งสองที่นั่งด้านข้างสองฝั่ง ทั้งซ้ายและขวา เหลาอาหารแห่งนี้เป็นเหลาของเขาเอง ซึ่งเปิดกิจการแยกตัวออกมาจากของผู้เป็นบิดา

ถงหยางจงทำเช่นนี้เพื่อที่จะได้นำเบี้ยอัฐทั้งหลายไปไถ่ตัวเสี่ยวชิงมา และไม่คิดว่าการทำการค้านั้นทำให้เขามีเงินทองมากมายยิ่งนัก แม้ว่าจะไม่มีเกียรติเช่นเหล่าขุนนางน้อยใหญ่ที่เข้ารับราชการ แต่เขามีศักดิ์ศรีของความเป็นคนไม่เบียดเบียนเพื่อนพ้อง น้องพี่ ด้วยกัน หากผู้ใดเดือดเนื้อร้อนใจ เขาจะยื่นมือช่วยเหลือ และนั่นย่อมต้องมีเหตุผลอันสมควรและไม่ผิดกฎหมายบ้านเมืองเด็ดขาด

สายตาอบอุ่น รอยยิ้มพิมใจมอบให้ภรรยาทั้งสองอย่างเอ็นดู “หลินหลินอร่อยหรือไม่” น้ำเสียงนุ่มทุ้มน่าฟังส่งไปถึงภรรยาเอกที่กำลังคีบเนื้อเป็ดเข้าปากบางเล็กจิ้มเล็ก เคี้ยวตุ้ยๆ ในปากเล็กๆ ของนาง

“อร่อยเจ้าค่ะท่านพี่ น้องสาวอร่อยไหม” ร่างบางที่ใบหน้าหวานล้ำ ดวงตากลมโตดูสดใส เอ่ยกับผู้เป็นสามีอย่างอ่อนหวาน น้ำเสียงที่ไพเราะเช่นนี้ทำให้เสี่ยวชิงผินหน้ามามอง พี่สาวหรือภรรยาเอก นางเอ่ยเรียกพี่สาว และน้องสาว ให้เกียรติซึ่งกันและกัน “อร่อยเจ้าค่ะ” ใบหน้าเปื้อนยิ้ม แย้มยิ้มตอบกลับ เหล่าบุรุษที่นั่งมองนั้นต่างก็มีสีหน้าที่ทำให้รู้ว่าพวกเขานั้นรู้สึกอิจฉาบุรุษผู้นี้มากมายนักอยากจะเด็ดดอกฟ้าเช่นพวกนางมาแอบอิงเคียงคู่กันคงจะดีไม่น้อย

“ท่านพี่ พรุ่งนี้พาน้องสาวไปเที่ยวน้ำตกดีหรือไม่เจ้าคะ เพราะนางอยู่กับ แม่...ท่านแม่ลู่ฟาง...ไม่ได้เปิดหูเปิดตา” มี่หลินจะเอ่ยว่าแม่เล้าก็เกรงว่าน้องสาวผู้นี้จะเสียใจที่ชาติกำเนิดนั้นต่ำต้อยทำให้ผู้คนดูถูกเหยียดหยาม รวมถึงนางด้วยเช่นนั้นหรือ ไม่เลยสักนิดคนเราเลือกเกิดไม่ได้ ในเมื่อได้ออกมาจากจุดๆ นั้นแล้ว ไยต้องหันกลับไปมองด้วยเล่า ของเพียงให้เป็นคนดีก็เพียงพอแล้วมิใช่หรือ ใบหน้างามล้ำส่งยิ้มอย่างจริงใจไปให้น้องสาวหรือภรรยารองที่นั่งทำตาแป๋วเหมือนเด็กน้อยไม่มีผิด ช่างน่าเอ็นดูยิ่งนัก

จะกล่าวไปภรรยาเอกผู้นี้ก็มักชอบในสิ่งที่คนอื่นนั้นคาดไม่ถึงอยู่เสมอในเมื่อ สามีของนางรู้ว่า นางและซ่านซีมักเล่นสนุกกันยามที่สามีออกไปนอกจวน หรือไปค้างอ้างแรมเพื่อทำการค้าขาย เช่นนั้นนางอยู่ที่จวนก็เป็นโอกาสอันดี แต่...เขาก็มิเห็นเอ่ยว่านางแต่อย่างใด ถ้อยคำให้เจ็บช้ำน้ำใจก็ไม่ได้เปล่งออกมาสักนิดอีกทั้งยังดูแลเอาใจใส่เหมือนเช่นวันวาน นับว่าสามีผู้นี้ดีเลิศทีเดียวและเลือกแต่งงานไม่ผิดคนเสียจริงและนับว่าเป็นวาสนาของนางแล้ว

และจะไม่ให้มี่หลินนั้นรักเขาได้อย่างไร รักมากแต่ก็น้อยกว่า ซ่านซี ที่อยู่ด้วยกันมานานหลายปีแล้ว นั่นคือความใคร่และความผูกพันให้ตัดอย่างไรก็ตัดไม่ขาด น้ำเสียงหวานใสส่งให้ผู้เป็นสามีที่กำลังคีบผัดผักส่งใส่ถ้วยใบเล็กให้นาง เขาคิดไม่ถึงว่าภรรยารักผู้นี้ช่างหาเรื่องให้เขาเสียเหลือเกิน