ภรรยาร้อนรัก นิยาย บท 28

ตอนที่ 26 งอนอีกแล้ว

จวนตระกูลถง ยามบ่ายคล้อย

“ท่านพี่ เป็นอันใดกันเจ้าคะ” เสียงหวานของผิงอัน ภรรยาที่อุ้มท้อง ลูกของเขาที่นางนั้นท้องได้ ราวสักสามเดือนเศษ นางกลุ้มใจยิ่งที่เห็นสามีนั้นมีทีท่าห่างเหินนางเช่นนี้ หรือจะเป็นสตรีคนเมื่อคืนที่สามีของนางนั้นไม่วางตา และนางเป็นใครกันถึงทำให้สามีของนางนั้นหวั่นไหวเช่นนี้

“ไม่มีอะไร” เสียงที่ห้วน พร้อมใบหน้าที่บึ้งตึง

“ท่านโกหกข้า เพราะสตรีนางนั้นใช่หรือไม่” นางดึงแขนเสื้อให้สามีนั้นหันมาสนใจและลูกในท้องบ้าง

“เจ้าอย่าพูดมั่วนะ นางเป็นภรรยาของข้า ก่อนที่จะแต่งงานกับเจ้าเสียอีก ออกไป ข้าไม่อยากหน้าเจ้า” น้ำเสียงที่ดัง และมิได้เกรงใจนางที่ตั้งท้องลูกของเขา เขารู้สึกโมโหมากมายนัก ที่เขานั้นพยายามจะทวงภรรยาของเขาคืน แต่กลับถูกท่านอ๋องนั้นไล่ตะเพิดเขาออกมาอย่างกับหมูอย่างกับหมา เขาเป็นถึงน้องชายของพระชายา แต่ท่านอ๋องนั้นไม่เห็นแก่ไมตรีฉันญาติมิตร เช่นนั้นแล้วสงสัยเขาต้องเข้าเฝ้าพี่สาวของเขาเสียแล้ว

“ภรรยาของท่านหรือ นางตายไปแล้วนี่” ผิงอัน ตื่นตะลึงยิ่งนักที่สามีของนางเอ่ยว่า สตรีนางนั้นเป็นภรรยาของเขาก่อนนาง นางเสียใจจนแทบจะลุกขึ้นเดินหนีไม่ไหว แต่ก็อดกลั้นถามให้รู้ความ เพราะนางตายไปแล้ว สามีของนางก็จัดงานศพให้นางอย่างใหญ่โต จะฟื้นขึ้นมาได้อย่างไรกัน หรือว่านางจะต้องไปถามฮูหยินเอกที่เรือนด้านหลังให้รู้เรื่อง

“ยัง นางยังไม่ตาย ยังอยู่ดี อยู่ที่จวนท่านอ๋อง” เขาว่า พลางจิบชาดับกระหายความกรุ่นโกรธที่ยังไม่เบาบางลงแม้แต่น้อยนิด

จวนท่านอ๋อง

“ท่านอ๋อง ยังไม่หายโกรธหรงเอ๋อของท่านอีกหรือ หรือจะรอให้หรงเอ๋อ กลับอยู่ที่จวนน้องสาวเสียก่อน หันหน้ามาคุยกันดี ๆ เจ้าค่ะ” นางเอ่ยง้อ ท่านอ๋องผู้งอนเก่ง เขางอนนางเพราะนางนั้นไม่ให้เขาใช้กำลังทำร้ายถงหยางจงที่พูดไม่รู้เรื่อง แถมยังฉุดกระชากนางให้กลับไปที่จวนของเขา แต่นางก็เอ่ยออกไปแล้ว ว่าชาตินี้นางคือฟางหรงของท่านอ๋องมิใช่เสี่ยวชิงของเขา

ถงหยางจงมิยินยอม จนท่านอ๋องนั้นเอ่ยจะใช้ดาบตัดหัวของเขา โทษฐานแตะต้องคู่หมั้นของเขา เขาไม่ยอม ส่วนถงหยางจงก็ไม่ยอมเช่นกัน ตายเป็นตาย ที่จวนชุลมุนวุ่นวายอยู่พอสมควร กว่าจะเงียบสงบเรียบร้อยก็ใช้เวลานานพอสมควร ท่านอ๋องถึงไม่เข้าประชุมเลยวันนี้ เพราะเขาอยู่เฝ้านางกลัวว่าถงหยางจงจะกลับมาพาตัวนางไป เขาไม่ยอม

“คุณชายถง มาแล้วหรือเจ้าคะ เชิญด้านในก่อน” เสี่ยวมี่ เอ่ยเสียงหวาน อาภรณ์ที่สวมใส่นั้นก็บางเบามองเห็น ยอดซาลาเปาสีหวานอีกทั้งลูกยังใหญ่เท่าหัวเด็ก ทารกเสียจริง ถงหยางจงเผลอมองอย่างจาบจ้วง ทันใด แขนแกร่งของเขาก็โอบกอดร่างบางของเสี่ยวมี่ เข้าแนบอก

“คิดถึงเจ้ายิ่งนัก เสี่ยวมี่ของข้า”

“ข้าก็คิดถึงท่านเช่นกัน ใจของข้าปวดร้าวยิ่งนักที่ท่านเมินเฉยใส่ข้า”

“คืนนี้ข้าจะมอบความสุขให้เจ้า ไม่เมินเฉยอีกแล้ว”

“ข้าจะปรนนิบัติท่านจนรุ่งเช้า ไม่เช้าห้ามออกจากห้องเจ้าคะ”