ภรรยาร้อนรัก นิยาย บท 34

ตอนที่ 31 แต่งงาน (เสียวเล็ก)

เกี้ยวเจ้าสาวคันโตสีแดง ด้านในมีเจ้าสาวผู้งดงามสวมชุดสีแดง มีผ้าคลุมปิดหน้าปักลวดลายงดงาม อาภรณ์ที่นางสวมใส่นั้น ท่านอ๋องจัดเตรียมไว้ให้นางก่อนที่นางจะรับปากแต่งงาน งานแต่งงานนี้แม้จะเกิดขึ้นกะทันหันก็ตามแต่ไม่มีสิ่งใดขาดตกบกพร่องแม้แต่น้อยนิด

จวนท่านแม่ทัพที่เป็นน้องเขยของนางก็จัดสินเดิมให้นางมากโข ฟางหรงตื้นตันใจยิ่งนักที่มีน้องเขยดีงามเช่นนี้ อีกทั้งน้องสาวของนางนั้นก็ดีใจที่พี่สาวผู้นี้ได้พบความสุขเสียที คุ้มค่านักกับการที่นางสูญเสียความทรงจำและได้คนที่แสนดีเช่นท่านอ๋อง ต่อไปท่านอ๋องผู้นี้ก็เป็นพี่เขยของนางแล้ว

เสี่ยวชุนน้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความตื้นตันใจ นางมองเห็นพี่สาวขึ้นเกี้ยวสีแดง และมีท่านอ๋องนั่งอยู่บนอาชาตัวใหญ่เหมือนดั่งที่นางฝันไม่มีผิดเพี้ยนสักนิด ใบหน้าของท่านอ๋องนั้นยิ้มไม่หุบเพราะเขาดีอกดีใจจนออกนอกหน้า เหล่าขุนนางหากเห็นใบหน้าของท่านอ๋องตอนนี้ตกตกใจเป็นแน่ เพราะเขาคือบุรุษผู้เย็นชา ไร้ความรู้สึกอีกทั้งยังโหดเหี้ยมไม่แพ้ท่านแม่ทัพสหายของเขาสักนิด

เกี้ยวสีแดงถูกห้ามออกจากจวนท่านแม่ทัพ ชาวบ้านต่างยืนสองข้างทางเพื่อดูงานมงคลของท่านอ๋อ ผู้ที่หล่อเหลา ใบหน้าของเขานั้นยิ้มแย้ม สตรีน้อยใหญ่ที่มิเคยเห็นยามเมื่อเขายิ้ม แต่ละนางนั้นก็อดที่เคลิบเคลิ้มกับรอยยิ้มของเขาไม่ได้ มี่ซินสาวน้อยที่ได้รับการไว่วาน นางยืนอยู่ปะปนกับฝูงชน นางก็อดที่จะดีใจด้วยไม่ได้ ที่ผู้มีพระคุณมีความสุขเช่นนี้

ส่วนถงหยางจงและภรรยาเช่นผิงอันนั้น ก็นั่งอยู่ที่เหลาอาหารร้านของเขา บัดนี้ถงหยางจงดูแลเอาใจใส่ภรรยาของเขาอย่างดีเยี่ยม เพราะอายุครรภ์ของนางก็หลายเดือนและท้องโตขึ้นทุกวัน นับตั้งแต่วันที่ผิงอันเป็นลมไป ถงหยางจงบุรุษมักมากในราคะ กับตัวติดภรรยายิ่งนัก

สองข้างทางมีแต่เหล่าผู้กล่าวแสดงความยินดี เสียงดังกึกก้อง แน่นอนว่างานแต่งงานจะต้องมี เชื้อพระวงศ์ร่วมงานด้วยเป็นแน่ หนึ่งในนั้นคือพี่ใหญ่ ไท่จื่อ หรือก็คือญาติผู้พี่ของเขา ไท่จื่อผู้ที่สง่างาม ควบอาชาเคียงข้าผู้เป็นน้องชาย เขาดูใบหน้าของน้องชายที่ยิ้มแย้มอย่างมีความสุข ก็อดที่จะนึกอิจฉาไม่ได้ และดีใจที่น้องชายผู้นี้มีสตรีที่รักเขาด้วยใจจริง ส่วนตัวเขานั้นยังไม่ได้แต่งงานเพราะยังไม่มีคนที่เขาชมชอบอยากจะครองคู่ด้วย

แต่ว่าตั้งแต่ที่น้องชายพาคู่หมั้นเข้ามาอยู่ที่จวนเขาก็รู้บ้างแต่ก็ไม่เคยเห็นหน้าของนางมาก่อนสักครั้ง เนื่องด้วยว่า เจ้าน้องชายตัวดีไม่ให้เขาเข้าไปที่จวนเลยอดเห็นหน้าของว่าที่ภรรยาของน้องชาย

เกี้ยวขันงามใหญ่โตหยุดที่หน้าจวนของท่านอ๋อง บรรยากาศข้างในจวนประดับประดาด้วยผ้าสีแดงและโคมไฟสีแดง เต็มจวนไปหมด แขกเหรื่อก็พากันทยอยเข้าไปด้านใน และบริเวณที่คู่บ่าวสาวจะต้องเข้าพิธีไหว้ฟ้าดิน ฟางหรงนั้นไม่เคยพบมารดาของนางมาก่อนและไม่เคยรู้ว่ามารดาของนางอยู่ที่ไหน มีเพียงแม่เล้าลู่เท่านั้นที่นางรู้แต่ไม่เคยเอ่ยกล่าวอันใดให้นางฟัง

พิธีกราบไหว้ฟ้าดิน เป็นไปตามธรรมเนียมและก็มาถึงขั้นตอนสุดท้ายที่เจ้าสาวต้องเข้าห้องรอฝ่ายเจ้าบ่าวมาเปิดผ้าคลุมหน้าเป็นอันไว้ พิธีทั้งหมดนั้นเสร็จสิ้น ท่านแม่ทัพสหายคนสนิทกลับทำท่ายึกยักถ่วงตัวท่านอ๋องไม่ให้เขามาที่ห้องหอสักที ร่วมด้วยไท่จื่อพี่ใหญ่ของเขาอีกคน กาสุราตั้งเรียงรายจำนวนสามสิบกา ท่านอ๋องต้องดื่มให้หมดเสียก่อน พวกเขาถึงจะปล่อยตัวมา

“พี่ใหญ่พอแล้ว ข้าเมาแล้วพอเถอะ” ท่านอ๋องใบหน้าแดงก่ำเพราะเริ่มเมาเสียแล้ว

“ไม่ได้ เจ้าต้องดื่มอีก ยกเข้าไปเร็ว ๆ เข้านั่นแหละ” ไท่จื่อเอ่ยอย่างยิ้มแย้ม จับกาสุราเทใส่จอกให้น้องชายไปหลายจอก ผู้เป็นเจ้าบ่าวนั้นก็อยากจะหลีกเลี่ยงพี่ชาย แต่ด้วยสาตาขึงขัง พยักพเยิดชูให้น้องชาย เขาจึงได้เพียงทำใจ

“ท่านอ๋อง คืนนี้ข้าสหายของท่านขอคารวะ ขอให้ท่านมีความสุขมาก ๆ นะ” ท่านแม่ทัพเอ่ยขึ้น พลางยกจอกสุราชูแล้วใส่ปากของตนเองรวดเดียว พลางมือของเขาจับกาสุราที่ไท่จื่อวางเมื่อครู่ รินใส่ให้ท่านอ๋อง อีกครั้ง

“เจ้าบ้า เจ้ามอมเมาข้าหรือ คอยดูเถิดข้าจะเอาคืนให้สาสม” ท่านอ๋องเอ่ยอย่างเกรี้ยวกราด

“เพ่ย ๆ น้องสาม เร็ว ๆ เข้าดื่มอีก อีก อีกจอกเร็ว จะหมดแล้ว” ไท่จื่อเอ่ยขึ้นอีกครั้ง เขาเทสุราให้ครั้งแล้วครั้งเล่า ผู้เป็นน้องชายก็บึ้งตึงขึ้นมากนัก แขกเหรื่อในงามต่างทยอยกันกลับแล้ว คงเหลือเพียงพี่ชายและสหายของเขาที่ยังกลั่นแกล้งเขาไม่เลิกรา “เอาเร็ว ๆ กาสุดท้ายแล้ว” ไท่จื่อเอ่ยขึ้นอีก เขามองดูกาสุราที่ล้มระเนระนาดเพราะพวกเขานั้นหวังมอมเมาให้น้องชายผู้นี้เมามาย

“พี่ใหญ่ ข้าไม่ไหวแล้ว” เสียงยาน ๆ อีกทั้งร่างกายโงนเงน ใบหน้าแดงก่ำเหมือนผลเชอรี่ก็ไม่ปาน

“เอาละเจ้าสาม พี่ปล่อยเจ้าไปเข้าหอได้แล้ว” ไท่จื่อว่า พลางลุกขึ้น สะบัดแขนของตนเองแล้วหมุนกลับสองเท้าของเขาเดินอย่างสง่างามน่าเกรงขาม ใบหน้ายิ้มแย้มอย่างมีความสุขที่ได้แกล้งเจ้าน้องชายผู้นี้

ส่วนท่านแม่ทัพนำสารจากภรรยาฝากถึงท่านอ๋อง ใจความนั้นมีเพียงว่า ฝากดูแลพี่สาวของนางด้วย พวกนางมีเพียงสองคนพี่น้องเท่านั้น ท่านอ๋องรับปากจะดูแลนางอย่างดีที่สุด และจะรักนางเพียงคนเดียว คำที่เขาฝากกลับไปนั้น ทำให้ท่านแม่ทัพสหายของเขายกสองมือประสานกัน โค้งคารวะให้ท่านอ๋องไปหนึ่งครั้งจากนั้นเขาก็กลับไปที่จวน

“หรงเอ๋อ พี่มาแล้ว พี่รักเจ้าหรงเอ๋อ ภรรยารัก” คำพูดที่เขากล่าวเมื่อค่อยเดินเข้ามาเกือบจะถึงประตูห้องหอ พ่อบ้างฉางประคองร่างเจ้านายอีกทั้งยังยิ้มแย้ม หัวเราะที่ว่าเจ้านายของเขาเมาได้น่ารักยิ่งนัก

“นายหญิงดูท่า ท่านอ๋องจะเมามากนะเจ้าคะ” ถิงถิง เด็กน้อยน่ารักที่อยู่ในเรือนหอแห่งนี้คอยดูแล ปรนนิบัติฟางหรง

“อืม ไม่เป็นไรหรอก ข้ารับมือไหว” ฟางหรงนั่งหลังตรงอยู่บนเตียงสีแดง อีกทั้งนางแย้มยิ้มอยู่ภายใต้ผ้าคลุมหน้าสีแดงที่ลายปักนั้นงดงามยิ่งนัก มือเรียวของนางดูท่าว่าจะสั่นเล็กน้อย ถึงแม้ว่านางจะผ่านค่ำคืนเช่นนั้นมาแล้ว แต่ก็อดที่จะประหม่าไม่ได้ และอีกอย่างคืนนี้นางและเขาเข้าหอกันจริง ๆ เป็นครั้งแรก ก็ย่อมต้องตื่นเต้นเป็นธรรมดา ใจของนางเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะแทบจะทะลุออกมาเสียอย่างนั้น