ภรรยาร้อนรัก นิยาย บท 33

ตอนที่ 30 กินยาขม

จวนท่านอ๋อง

ฟางหรงหรือเสี่ยวชิงนอนหลับพริ้มอย่างสบายใจอยู่ในห้องที่เมื่อวานเขาและนางนั้นได้ร่วมอภิรมย์กัน ส่วนสาวใช้ตัวน้อย อย่างถิงถิง ก็อดเป็นห่วงนายสาวของตนเองไม่ได้ นางทำได้เพียงชะเง้อคอมองที่เรือนของท่านอ๋อง แต่ไม่กล้าเข้าไปในเรือนที่ถูกปิดสนิทไว้แน่นหนา

ฟางหรงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็พบว่านางนอนเพียงคนเดียวในห้อง ไร้เงาของท่านอ๋อง ฟางหรงไม่แปลกใจเพราะเขาต้องเข้าวังหลวงตอนเช้า เช่นนี้เป็นประจำทุกวัน และวันนี้ก็เช่นกัน ร่างบอบบางหอบผ้าผืนบางปกปิดเรือนร่างของตนเองที่ไร้อาภรณ์สักชิ้น สองเท้า เล็ก ๆ ของนางเดินไปที่หลังฉากกั้น นางมองเห็นอ่างน้ำใบใหญ่ที่มีกลีบดอกไม้ อีกทั้งน้ำมันหอม ที่ส่งกลิ่นหอม อ่อน ๆ ชวนให้หลงใหล

สองเท้าของนางค่อย ๆ ก้าวลงไปในอ่างทีละก้าวอย่างช้า ๆ และนางก็นั่งลง พลางหยิบผ้าผืนเล็ก มาขัดเนื้อตัวที่สายตาของนางสำรวจเรือนร่างก็พบว่ามีแต่ร่องรอยแห่งความรักที่เขาทิ้งไว้ให้นาง ใบหน้าของนางแดงซ่านเพราะความเขินอายที่ตนเองพลั้งเผลอให้เขาได้กลืนกินเรือนร่างของนาง โดยที่ตนเองมิขัดขืนสักนิด

ความรู้สึกตอนนั้นก็ยากที่จะห้ามจิตใจของตนเองว่าไม่ต้องการเขา สมองของนางนั้นมีทั้งตอบรับและปฏิเสธ แต่อีกซีกตอบรับมากกว่า นางจึงได้เผลอตัวปล่อยใจให้เขาได้เชยชมนาง ทว่าไม่ได้มีเพียงแต่ร่องรอยแห่งความรักที่เขามอบให้นางไว้ดูแล้ว ยังมีคำพูดที่เขาพูดออกมาจากใจจริง ว่าเขาจะรักนางเพียงคนเดียวเท่านั้น และนางก็เชื่อเพราะเขาเป็นคนที่ยึดมั่นในคำพูดย่อมไม่ผิดสัจวาจาที่ให้ไว้อย่างแน่นอน

เมื่อฟางหรงอาบน้ำเสร็จแล้ว นางเอื้อมมือหยิบชุดคลุมสีดำของเขาขึ้นมาสวมใส่ก่อน และเดินไปที่ด้านนอกห้อง จัดการกับเสื้อผ้าของตนเอง แข้งขาของนางก็เหมือนจะอ่อนล้าไปมากนัก นางเดินก็ไม่ค่อยจะคล่องแคล่วอีกทั้งยังเหมือนจะเจ็บที่ท้องน้อยอยู่มากนัก เพราะเขาเคี่ยวกรำนางเสียหลายยก จะไม่ให้นางนั้นเจ็บปวดเมื่อยเนื้อตัวได้อย่างไรกัน

ฟางหรงค่อย ๆ หย่อนก้นของตนเองลงที่เก้าอี้ หน้ากระจกบานใหญ่ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ผมยาวสลวยของนางเปียกน้ำ นางจึงได้ก้มศีรษะของตนเองลง พลางเช็ดผมให้เรียบร้อยก่อนที่จะเกล้าเก็บผม แต่ขณะที่นางกำลังเช็ดผมของตนเองนั้น มีใครบางคนเดินเข้า เขาสวมกอดนางจากด้านหลัง ขณะที่นางหันหลังอยู่

คางหนาของเขาเกยที่ไหล่ของภรรยารักไว้ ใบหน้าของเขายิ้มแย้ม ฟางหรง ผินหน้ากลับไปมอง ผู้ที่เป็นสามีของนางเมื่อคืน “ท่านอ๋อง ไม่ได้เข้าวังหรอกหรือเจ้าคะ” นางเอ่ยถามพลางสงสัย เพราะเขาควรที่จะอยู่วังหลวงมิใช่จวน

“พี่อยากอยู่กับเจ้า เพราะพี่ทำเจ้าเจ็บ เจ็บมากหรือไม่ ดื่มยาเสียหน่อยเถิดนะ” เขาจับภรรยาขึ้นนั่งบนตักของเขาที่เก้าอี้อีกตัว เขาโอบกอดนางอย่างหวงแหน สายตาของเขาช่างอบอุ่น อีกทั้งน้ำเสียงของเขาก็ดูเป็นห่วงนางมากมายนัก

“ไม่กินไม่ได้หรือเจ้าคะ มันขม หรงเอ๋อไม่เจ็บปวดประการใด ร่างกายแข็งแรงดีเจ้าค่ะ” นางว่าเพราะนางไม่อยากกินยาที่รสชาตินั้นขมมาก

“เช่นนั้น สามีเช็ดผมให้นะ” เขาว่า พลางจับนางให้นั่งที่เก้าอี้อีกตัวหนึ่ง เพื่อที่เขาจะได้เช็ดผมให้ภรรยา เส้นผมสีน้ำหมึกยาวสลวยและนุ่มนวลราวกับเส้นไหมนั้น ยามเมื่อเขาสัมผัสก็อดที่จะดอมดม สูดกลิ่นไม่ได้ และคำว่า สามี ทำให้ผู้ฟังก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย “จะอายอันใด พี่เห็นจนหมดแล้ว ช่างหวานหอมยิ่งนัก มิดคิดว่าภรรยารักจะซ่อนรูปถึงเพียงนี้” เขาว่าท่าทางของเขาช่างดูกรุ้มกริ่มยิ่งนัก ดวงตาของเขาและริมฝีปากนั่น ก็ดูเย้ายวนสายตาของฟางหรงเสียจริง

นางมองริมฝีปากหยักของเขายามที่เขาเอื้อนเอ่ยกับนางและนางก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงรอยจูบเมื่อคืนที่เขามอบให้ ช่างนุ่มนวลและหวานละมุนยิ่งนัก มิคิดว่าเขาจะอบอุ่นและอ่อนโยนถึงเพียงนี้ “ท่านอ๋องพูดอันใด” นางว่า แต่สายตาของเขานั้นเขียวเข้มขึงขังส่งมาให้ จนนางตกใจว่าทำสิ่งใดให้เขาไม่พอใจกัน

“ไม่ใช่ท่านอ๋อง เป็นท่านพี่ หรือไม่ก็เรียกว่า สามีรักดีหรือไม่ภรรยารักของสามี” ว่าไปนั่นเขาหยอดคำหวานให้นางอีกแล้ว ฟางหรงได้เพียงหันหน้าหนีนางแย้มยิ้มอย่างขวยเขินกับคำพูดคำจาของเขา นางมองที่กระจกเห็นเขาหวีผมให้นางอย่างเบามือ สายตาของเขาดูอบอุ่นยิ่งนักและมักยิ้มแย้มให้นางเสมอ เช่นนี้แล้วจะไม่ให้นางหลงรักเขาได้เช่นไรกัน