ภรรยาร้อนรัก นิยาย บท 36

ตอนที่ 33 งานงอก

ตกยามเย็นที่สำรับอาหารตั้งอยู่บนโต๊ะภายในห้อง โดยสาวใช้อย่างถิงถิง นั้นยกถาดสำรับอาหารเข้ามา สายตาของเด็กน้อยอยากเดินเข้าไปดูเจ้านายของตนเองใจแทบขาด เพราะว่าไม่เห็นนายสาวของตนเองลุกขึ้นเหมือนเช่นเคย สายตาของนางมองผ่านม่านไข่มุกที่ห้อยกั้นตรงประตูหน้าห้องนอน จนนางต้องสะดุ้งเมื่อถูกเจ้าของจวนอย่างท่านอ๋องสะกิดที่ด้านหลังของนาง

ถิงถิงตกใจเกือบทำถาดสำรับอาหารหล่นลงพื้น ดีที่ท่านอ๋องนั้นมือไวและเท้าไว เขาเตะถาดลอยขึ้นแล้วใช้มือรับไร้เสียงให้ได้ยิน สายตาของท่านอ๋องดูจะกรุ่นโกรธเด็กน้อยอย่างถิงถิง นางทำได้เพียงยอบกายลงเป้การขอโทษขอโพยเท่านั้นแล้วเดินคอตกหมดแรงกลับไปที่ห้องครัว

“ภรรยารักเป็นเช่นไรบ้าง” เขาเดินมาที่เตียงแล้วนั่งลง มองใบหน้าของภรรยาที่ดูจะซีดเซียวเล็กน้อย

“ท่านพี่ มิต้องมาถามความเลยเจ้าคะ เล่นเสียข้าแข้งขาอ่อนแรงไปหมด” ฟาหรงลืมตาตื่นขึ้นเพราะเสียงเรียกทุ้มนุ่มอบอุ่นของเขา มือเขานั้นจับมือของนางไว้ข้าหนึ่ง อีกข้างหนึ่งนั้นลูบผมยาวสลวยของนางอย่างแผ่วเบา แววตาเป็นห่วงเป็นใยนางยิ่งนัก

“เช่นนั้นพี่ป้อนข้าวดีหรือไม่” เขาว่าเพราะเห็นนางลุกไม่ขึ้น ‘คงจะปวดเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวกระมัง’

“ไม่เป็นไรเจ้าคะ มือข้ายังใช้การได้” ฟางหรงยกมือทั้งสองข้างชูขึ้นให้ผู้เป็นสามีดู

“เช่นนั้นเจ้าจับตรงนี้ ให้พี่หน่อย หากว่าใช้การได้” เขาว่าแกล้งชี้ไปตรงเป้ากางเกงที่เขาใส่

“ท่านพี่!” นางตกใจจนเสียงหลง นางไม่ไหวแล้ว แทบจะตายคาเตียงให้ได้ ทั้งเมื่อคืนกว่าจะได้นอน แล้วก็เมื่อกลางวัน ข้าวปลาก็ไม่ได้กินสักนิด แบบนี้นางตายก่อนกระมังเวรกรรมแท้ ๆ

“พี่แกล้งเจ้าเล่น มาลุกกินข้าวเสียหน่อยพี่ป้อนนะ” เขาว่า เขาต้องรีบเข้ามาดูแลภรรยาก่อน เพราะเดี๋ยวอีกหนึ่งชั่วยามพี่ใหญ่ของเขาจะมาหา เรื่องงานสำคัญ เขากลัวว่าภรรยาจะหิวข้าวจึงได้มาป้อนข้าวป้อนน้ำ อาบน้ำให้นางก่อน และจัดแจงหาหยูยาให้นางเรียบร้อย เดี๋ยวค่อยคุยกับพี่ชายภายหลัง เขาจะได้ไม่ต้องพะว้าพะวังภรรยาตัวน้อยที่แสนจะน่ารักน่าชังแถมยังน่าฟัดเสียด้วยสิ

หนึ่งชั่วยามต่อมา

พี่ใหญ่หรือไท่จื่อมาหาน้องชาย มาเรื่องงานสำคัญ ที่มีชนเผ่ารุกรานเข้ามายังแดนเหนือที่เหน็บหนาว หิมะที่นั่นตกมากกว่าเมืองหลวงยิ่งนัก เรื่องคราวนี้เห็นทีว่าจะให้ ท่านแม่ทัพและน้องชายไปจัดการ การมาของไท่จื่อมีแม่ทัพใหญ่มาด้วยและเป็นที่น่าสงสารยิ่งนักเมื่อสองพี่น้องต้องจากลาสามีอีกสามวันข้างหน้า

เสี่ยวชุนเดินเข้าไปที่เรือนของพี่สาวหรือพระชายาที่ป่วยจนลุกไม่ได้ นั่นคือข้ออ้างไม่ให้พี่ชายได้พบภรรยาของเขา เขากลัวว่าพี่ชายจะตกหลุมรักนางเข้า เหมือนเมื่อครั้งหนึ่งที่พี่ชายของเขาแอบรักสตรีนางหนึ่ง และสตรีผู้นั้นและเขาเคยมีใจให้กัน สตรีไร้ยางอายนั่นเมื่อรู้ฐานะที่แท้จริงของพี่ชายก็ติดปีกโผบิน ยอมพลีกายถวายตัวให้พี่ชายที่แสนดีของเขาได้เชยชม

และดีที่พี่ชายของเขาไม่ได้เลวจนหน้ามืดตามัว นางและพี่ใหญ่ก็ไม่ได้ติดต่อกัน รวมถึงเขาด้วย นั่นคือเหตุผลที่เขาไม่มองสตรีนางใดอีกเลย แต่ผิดกับฟางหรงที่นางนั้นไม่อยากจะทำให้เขาต้องเสื่อมเสียชื่อเสียง แต่เป็นเขาเองที่ตกอยู่ในหลุมรักที่นางวางไว้อย่างไม่รู้ตัว รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ คำพูดจาที่หวานเสนาะหู ทุกอย่างเป็นนางไม่มีจริตมารยา

“เป็นอย่างไร เล่าแผนของพี่ เจ้าเห็นด้วยหรือไม่” ไท่จื่อกล่าว มือข้างหนึ่งเขายกจอกสุราขึ้นจ่อที่ริมฝีปาก เมื่อกล่าวจบเขาก็ดื่มลงคอจนหมดแล้ววางลงที่โต๊ะเช่นเดิม

“ขอรับเป็นแผนที่ดี แต่เกรงว่าข้าจะอดคิดถึงภรรยาไม่ได้” ท่านอ๋องผู้เป็นน้องชายคนที่สาม รีบกล่าวขึ้น เขาไม่อยากห่างจากภรรยาสักก้าวเดียว

“ข้าเข้าใจ เจ้าเพิ่งแต่งงาน อีกหน่อยก็ชินแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง ที่นี่ข้าจะคนมาคอยดูแลนางให้” เขาว่า พลางคีบกับแกล้มเข้าปาก ส่วนแม่ทัพสามีของเสี่ยวชุนก็มีสีหน้าไม่สู้ดีเหมือนกัน เขาก็ไม่อยากจะห่างภรรยาอดคิดถึงไม่ได้

“แต่พี่ใหญ่ไม่ต้องดูแลนางก็พอ” ท่านอ๋องเอ่ยขัด หวั่นว่าพี่ใหญ่จะเจอภรรยาเขาเข้าสักวัน

“เจ้า เจ้าคิดว่าพี่เป็นคนเช่นไรน้องสาม” ไท่จื่อเกือบจะสำลักสุราที่เพิ่งดื่มจนหมดจอกเมื่อครู่

“เอาล่ะเรื่องก็นานนมแล้ว ท่านทั้งสองก็หยุดพูดถึงเรื่องเก่า ๆ เสียเถิด ข้าและท่านอ๋องเพิ่งแต่งงานก็ต้องเป็นห่วงธรรมดา แต่ท่านไท่จื่อยังไม่แต่งงานไม่เข้าใจหรอกว่า หัวอกของสามีนั้นเป็นห่วงภรรยามากขนาดไหน” ท่านแม่ทัพรีบเอ่ยห้ามศึกระหว่างพี่ชายและน้องชาย

“ดี เจ้าพูดได้ดี เอ้า ดื่ม ดื่มหมดจอก” ท่านอ๋องมีคนเข้าข้างรีบเอ่ยอย่างดีใจ ‘น้องเขยคนนี้น่านับถือจริง ๆ’ น้องเขยก็สหายเขานั่นแหละ สองคนนี้สนิทกันมาตั้งนาน รวมถึงไท่จื่อพี่ชายของท่านอ๋องด้วย เนื่องด้วยว่ามีท่านอาจารย์คนเดียวกัน