ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 33

"จะนอนอยู่ในห้องน้ำเลยหรือไง" ชายหนุ่มนอนรอบนเตียงจนแทบจะหลับอยู่แล้ว แต่เธอก็ยังไม่ออกมา

แกร็ก.. วิธีนี้คงไม่ได้ผลแล้วล่ะ สโรชาก็เลยต้องออกมาจากห้องน้ำก่อน

"อุ๊ย" หญิงสาวตกใจเมื่อคนที่นั่งอยู่บนเตียงเดินตรงเข้ามา แล้วจับเธอพิงเข้ากับผนังใกล้ประตูห้องน้ำ "คุณจะอาบน้ำก็เข้าไปอาบสิ" หญิงสาวไม่ได้เอาเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนด้วยก็เลยต้องได้ใช้ผ้าเช็ดตัวคลุมร่างกายออกมา

"ก็รอผ้าเช็ดตัวอยู่นี่ไง" ว่าแล้วมือหนาก็แกะเอาผ้าเช็ดตัวที่เธอเหน็บไว้หน้าอก

"คุณ!" หญิงสาวตกใจรีบคว้าผ้าเช็ดตัวไว้เกือบไม่ทัน "คุณก็ไปเอาผืนใหม่สิ"

มุมปากหนายกยิ้มขึ้นเล็กน้อย แล้วก็ยอมเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าของเธอ เพื่อจะดูว่ามีผ้าเช็ดตัวอีกไหม

แต่พอเปิดเข้าไปมันยิ่งสร้างความแปลกใจให้รามสูรยิ่งนัก เพราะตู้เสื้อผ้าของเธอมีแต่เสื้อผ้าตอนที่ทั้งสองยังใช้ชีวิตร่วมกันอยู่ ใบหน้าหล่อคมหันกลับมามองหญิงสาวที่เปลี่ยนการแต่งตัวใหม่หมด แล้วเสื้อผ้าพวกนั้นไปไหน?

แต่สโรชาไม่ได้สังเกตว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ คนตัวเล็กเดินเลี่ยงไปหน้ากระจกเพื่อจะทาครีมก่อนนอน

ได้ผ้าเช็ดตัวรามสูรก็เข้าไปในห้องน้ำ

"??" เท้าแกร่งเหยียบเข้ากับอะไรบางอย่างชายหนุ่มก็เลยมองต่ำลงไปดู พอเห็นอะไรนิ่มๆ กลมๆ ก็เลยหยิบขึ้นมา

เขาใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำไม่นานก็ออกมา

ในห้องนี้ถูกปิดไฟเหลือแค่ไฟหัวเตียง มองไปก็เห็นว่าเธอนอนอยู่บนนั้น รอบตัวของเธอหนาแน่นมาก เพราะมีทั้งผ้าห่มที่พันรอบตัวไว้ และดูจากเสื้อผ้าแล้วคงจะใส่หลายชั้น

คนที่แกล้งทำเป็นหลับอยู่ หัวใจเต้นแรงขึ้นมาเมื่อสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายเอนตัวลงนอนข้างๆ

แต่เธอก็รู้สึกแค่นั้นเพราะทุกอย่างเงียบไปเลย

จะดีใจ เสียใจ หรือน้อยใจดี ที่ตัวเองกลัวไม่เข้าเรื่อง เขาจะมาทำอะไรเธอในเมื่อ....

รามิล สโรชารีบสลัดความคิดทั้งหมดออกไป และพยายามคิดถึงใบหน้าลูกชายให้มากที่สุด เพราะเขาคือสิ่งเดียวที่ทำให้เธออยากมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ต่อไป

"ร้อน.." ทั้งร้อนทั้งอึดอัด ไม่ร้อนน่ะสิแปลก รู้แบบนี้เปิดแอร์ให้อุณหภูมิต่ำกว่านี้ก็ดี

ผ้าห่มบนตัวค่อยๆ ถูกคลายออก ถ้ายังพันรอบตัวไว้แบบนี้มีหวังขาดอากาศแน่ ขณะที่เธอเอาผ้าห่มออกจากร่างกาย หญิงสาวหันหน้ากลับมามองคนที่นอนอยู่ข้างๆ เพราะทิ้งเวลาไปนานแล้วคิดว่าเขาคงจะหลับ แต่พอหันกลับมาดวงตาของทั้งสองสบกันเข้า

"คุณ?" สโรชาตกใจถอยออกไปเกือบตกเตียง "ปล่อยนะ!"

จังหวะนั้นรามสูรเอื้อมมือออกไปรับร่างเธอไว้แบบอัตโนมัติ

"บอกให้ปล่อยไง" มือที่เขาจับอยู่ตรงหน้าอกพอดี

ชายหนุ่มก็เลยแปลกใจว่าเธอไปเสริมหน้าอกมาเหรอ ทำไมเต็มไม้เต็มมือจัง

"เอามือออกไป" ที่สโรชาตกใจมากก็เพราะเสื้อชั้นในของเธอชุ่มไปด้วยน้ำนม และคิดว่าเขาคงสัมผัสได้เหมือนกัน

ที่มีน้ำนมออกมาเพราะมันคัดเต้ามาก แถมแผ่นแปะน้ำนมก็มีแค่ติดตัวไม่ได้เอาอันใหม่มาด้วยก็เลยไม่ได้ปิดจุกไว้

"คุณรามสูร คุณจะทำอะไร" จังหวะที่หญิงสาวหันหลังให้นอกจากเขาจะไม่ปล่อยเธอแล้ว แถมยังกอดไว้จากทางด้านหลัง ที่ตกใจมากก็คือมือของเขาแนบอยู่หน้าอกทั้งสองข้าง

"คุณไม่กลัวเหรอว่าผู้หญิงคนนั้นจะเสียใจที่คุณทำแบบนี้" ในเมื่อไม้นั้นใช้ไม่ได้ผลแล้ว..เธอก็เลยต้องดึงอีกไม้ออกมาใช้

วันนี้เธอไม่ได้แต่งตัวเซ็กซี่เลย เพราะเสื้อผ้าพวกนั้นอยู่ที่บ้านไม่มี แถมเมื่อเช้าต้องได้ออกมาพร้อมกันอีก หวังว่าเขาคงจะไม่สงสัยเรื่องพวกนี้ ..แต่คนแบบเขาจะมาใส่ใจอะไร

วันนี้มีประชุม มาถึงบริษัทรามสูรก็ตรงเข้าไปในห้องประชุมเลย ส่วนสโรชาต้องได้รีบกลับไปเตรียมเอกสาร เผื่อว่าในห้องประชุมมีเรื่องเกี่ยวข้องกับงานที่เธอทำอยู่

หญิงสาวเดินเข้ามาแทบจะเป็นคนสุดท้าย ผู้บริหารที่เข้ามาก่อนต่างก็มองมาที่เธอ เพราะวันนี้ไม่ได้แต่งตัวแซ่บเหมือนทุกวัน

แต่มีอีกคนที่มองแบบไม่พอใจ เมื่อคืนนี้เขาหายไปกับเมียเก่าทั้งคืน แถมกลับมาเธอยังเปลี่ยนลุคให้กลับมาเหมือนเดิม มันยิ่งสร้างความไม่พอใจให้มะปราง

"เรื่องของที่จะส่งออกว่าไง"

"ได้นำของไปที่ท่าเรือเรียบร้อยแล้วครับ"

"คุณช่วยติดตามงานด้วยแล้วกัน" พอพูดกับผู้จัดการฝ่ายส่งออกเสร็จ เขาก็หันไปคุยงานในจุดอื่นบ้าง

ขณะที่ในห้องประชุมกำลังคุยงานกันอยู่ สโรชาสังเกตเห็นว่าเลขาสุดสวยของเขา หยิบโทรศัพท์ขึ้นมามองดู ก่อนที่จะรีบเดินออกไปข้างนอก

"ขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ" หญิงสาวเอยพูดเบาๆแล้วก็รีบลุกเดินตามไป

{"ปรางกำลังทำงานอยู่ค่ะเสี่ย"} จะไม่รับสายก็ไม่ได้ {"เมื่อคืนนี้ปรางก็ไปหาแล้วไงคะ"}

{"มาหาแล้วมาหาอีกไม่ได้เหรอ เดี๋ยวจะให้คนไปรับ"}

{"ก็ได้ค่ะ ที่เดิมใช่ไหมคะ อะไรนะคะ?"} มะปรางถามกลับแบบตกใจเพราะ คืนนี้เจ้าสัวนึกอยากออกไปดื่ม ก็เลยนัดเจอกับมะปรางที่สถานบันเทิง..