ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 84

"ไม่นะ" ใบหน้างามเบือนหลบจูบของอีกฝ่าย เพราะตอนนี้เธอยังอยู่ห้องโถงของบ้าน แถมหน้าต่างรอบบ้านก็เปิดไว้ ถ้าใครมองเข้ามาคงเห็นแน่ แล้วยังประตูอีก ลูกน้องของเขาก็อยู่รอบบ้าน

"ไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้ตัวบ้านหลังนี้หรอก" พูดจบริมฝีปากหนาก็แนบลงมาจูบจนได้

แต่ทศกัณฐ์ก็ทำแค่จูบ เพราะเขาเหนื่อยจริงๆ เมื่อคืนที่ไม่ได้กลับมา เพราะติดงานด่วนพิเศษ จนถึงป่านนี้เขาก็ยังไม่ได้นอน

เพลิงยังถามเลยว่าทำไมไม่นอนอยู่ที่นั่นเลย แล้วจะแบกสังขารกลับมาเซฟเฮ้าร์ทำไม ..แต่ประโยคหลังเพลิงทำได้แค่คิดไม่กล้าพูดหรอก ไม่งั้นคงถูกสั่งวิดพื้นอีกแน่

"อือ คุณ!" เอวาตกใจอยู่ดีๆ ก็ถูกเขาอุ้มลอยขึ้นจากโซฟา มือเรียวเอื้อมขึ้นไปโอบต้นคอแกร่งไว้แน่นเพราะกลัวว่าจะตก

"ปล่อยฉันลงนะ"

"อย่าดิ้นสิเดี๋ยวก็ตก"

"ก็เพราะกลัวตกนั่นแหละปล่อย!"

เดินมาใกล้จะถึงประตูเขาก็เลยแกล้งจะทำเธอหลุดมือ หญิงสาวกอดคอเขาไว้แน่นกว่าเดิมจนทศกัณฐ์นึกขำ ถึงแม้ว่าเขาไม่ได้นอนเป็นสัปดาห์ก็ไม่มีทางอ่อนแรงได้ เพราะร่างกายของเขาถูกฝึกมาเป็นอย่างดี

พอมาถึงเตียงคนตัวเล็กก็ถูกวางลงเบาๆ โดยมีร่างของเขาตามลงมาโอบกอดไว้

เอวานอนตัวนิ่งอยู่แบบนั้นได้สักพักใหญ่ ทศกัณฐ์ก็ไม่ทำอะไร ..เขาเหนื่อยจริงเหรอ? ดวงตาของเธอค่อยๆ เหลือบมองมาดูคนที่นอนอยู่ข้างๆ

มือเรียวแกะมือของอีกฝ่ายออก เพราะเธอนอนมาทั้งคืนจะหลับได้ยังไง

"??" ตกลงหลับจริงไหมเนี่ย ทำไมกอดแน่นจัง ยิ่งเธอขยับแขนเขาออก อีกฝ่ายก็ยิ่งกอดแน่นกว่าเดิม

เอวาก็เลยต้องปล่อยให้เขานอนกอดอยู่แบบนั้น จนถึงช่วงเที่ยงของวันเดียวกัน

ทำไมยังไม่มีใครเอาอะไรเข้ามาให้กิน หิวแล้วรู้ไหมเนี่ย ..เพราะธรรมดาต้องมีคนจัดหาอาหารเข้ามาให้แล้ว คงเพราะลูกพี่อยู่ในนี้ล่ะสิถึงไม่มีใครกล้าเข้ามา

หญิงสาวขยับมือเขาออกอีกครั้ง แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรู้สึกตัวแล้ว "ฉันหิว"

"หิวเหรอ"

"ฉันหิวข้าว"

"หิวข้าวคุณก็บอกพ่อครัวสิ แต่ถ้าหิวอย่างอื่นค่อยมาบอกผม" ว่าแล้วชายหนุ่มก็หลับตาลงอีกครั้ง

หิวอย่างอื่น? หิวอะไรของเขา "..คุณกอดอยู่แบบนี้ฉันจะไปบอกคนข้างนอกได้ยังไง"

"คุณจะกวนผมไปถึงไหน รู้ไหมว่าคืนนี้ผมมีงานอีก"

"มีงานหรือมีธุระกับสาวๆ กันแน่" พอคำพูดนี้ออกมาจากปาก..คนที่หลับตาอยู่ก็ลืมขึ้นมามองสบตาเธอ "??" เห็นนัยน์ตาของเขาแล้วเอวาถึงได้คิดว่าตัวเองสมควรจะพูดไหม แต่เธอก็ไม่ได้พูดผิดอะไรนี่ คงมีธุระกับพวกสาวๆ จริงล่ะสิ

มองสบตากันอยู่ครู่หนึ่งเธอก็ถูกปล่อยตัว ส่วนชายหนุ่มหันหลังให้แล้วดูเหมือนว่าเขาจะหลับไปอีกครั้ง

เขาโกรธที่เราพูดเมื่อกี้เหรอ จะโกรธก็โกรธไปสิ ..หญิงสาวลุกขึ้นแล้วออกไปดูในครัวว่ามีอะไรกินไหม พอมาถึงก็เห็นว่ามีคนเตรียมอาหารไว้พร้อมบริการแล้ว คงเป็นแบบที่เธอคิดไว้ เพราะเขาอยู่ในห้องด้วยก็เลยไม่มีใครกล้าเข้าไป เอวานั่งลงทานอยู่โต๊ะในครัวนั้นเลย เพราะหิวมาก

แต่ก่อนไม่กินทั้งวันก็ยังอยู่ได้ "????" คงไม่ใช่หรอกมั้ง คงเพราะใกล้ประจำเดือนจะมาแน่เลย ทีแรกก็แอบคิดว่าท้องกับเขาหรือเปล่า แต่เขาคุมโดยการเอาออกมาปล่อยข้างนอกตลอด เธอก็เลยไม่ได้สนใจเรื่องจะทานยาคุมกำเนิด

ชายหนุ่มเปิดประตูออกโดยที่ไม่พูดอะไรอีก

เอวาเดินไปตู้เสื้อผ้า เพื่อจะดูชุดที่เธอใส่มา ว่ามีคนซักเอามาเก็บไว้ในตู้ให้ไหม แต่พอไม่เห็นเธอก็ต้องได้เลือกชุดใดชุดหนึ่งที่อยู่ในตู้นั้น หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ ที่ถูกตัดสัญญาณ และกระเป๋าสะพายของเธอออกมา

แต่พอออกมาก็ไม่เจอเขาอยู่แล้ว คนตัวเล็กกำลังจะเดินออกไป ถึงแม้ว่ามันจะไกลมากก็ตาม ..แต่ลูกน้องของเขาขับรถมาจอดข้างๆ

"ท่านบอกให้ผมไปส่งครับ"

เอวาถึงกับชะงัก ..นี่ถึงขนาดเตรียมรถให้เราไปเลยเหรอ แต่เธอก็ยอมขึ้นรถ เพราะถ้าเดินออกไปคงเกือบห้ากิโลเมตรได้มั้งที่ไม่มีบ้านคนหรือรถสัญจรไปมา

ออกมาจนถึงชุมชน คนขับรถก็เลยถามเธอว่าจะให้ไปส่งไหน แต่เอวาก็ขอลงตรงนั้น และขอเลขบัญชีเจ้านายของเขาด้วยเพราะจะโอนเงินสองล้านคืนให้ แต่คนที่ออกมาส่งบอกไม่รู้เลขบัญชีของท่าน หญิงสาวก็เลยให้เบอร์โทรไว้ ถ้ารู้เลขบัญชีแล้วให้โทรมาบอกด้วย

เอวายืนรอรถอยู่แถวนั้นนานพอสมควร เพราะรถไม่ค่อยสัญจรไปมา แถมไม่ใช่แท็กซี่ด้วย เธอแค่ขอติดรถชาวบ้านเข้าไปในตัวเมือง

คิดถึงยายก็คิดถึง แต่ถ้ากลับไปตอนนี้ก็ต้องได้เริ่มนับหนึ่งใหม่หมด หญิงสาวก็เลยตัดสินใจกลับไปทำงานเป็นเลขาเหมือนเดิม เพราะออกมาแค่ไม่กี่วันเขาคงยังไม่รับคนอื่น

[บ้านจัดสรร]

ก่อนอื่นเธอต้องกลับมาดูที่บ้านหลังนี้ก่อน ว่าเกวลินยังอยู่ไหม หรือถูกย้ายกลับบริษัทไปแล้ว

"รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วงมากแค่ไหน" เกวลินเห็นเอวากลับมา ก็รีบเข้ามากอด และอดไม่ได้ที่จะเช็คร่างกายของเธอ "ผู้จัดการทำอะไรเราไหม"

เอวาตอบไปแค่ส่ายหน้า ไม่เลยเขาไม่ได้ทำแค่นิดเดียว..แต่เขาพรากทุกอย่างไปจากเธอหมดแล้ว..หมดทุกอย่างแม้แต่หัวใจดวงน้อยๆ ก็ยังไม่เหลือ..เพราะตอนนี้มันแตกสลายไปหมดแล้ว