ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย นิยาย บท 8

"อะไรนะ?" มู่นวลนวลเอ่ย ตกใจจนขาอ่อน : "ฉันทำไม่ได้!"

ถึงแม้เธอจะไม่ชอบผู้ชายคนนี้เป็นอย่างมาก แต่เธอก็ห่วงชีวิต

ถึงแม้ว่าตอนที่เธอเกิดเป็นเพียงการเกิดจากความล้มเหลวของการคุมกำเนิดของมู่ลี่หยานและเสี่ยวชูเหอ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเธอถูกมู่หวันฉีเรียกใช้เหมือนคนรับใช้ในบ้านตระกูลมู่ แต่เธอก็อยู่อย่างมีความพยายาม

เธอไม่รู้ "โม่เจียเฉิน" ทำไมถึงเอาเรื่องสำคัญในชีวิตเป็นเรื่องเล็กๆได้ แต่เธอไม่ตอบตกลงเขา

โม่ถิงเซียวหยักคิ้ว : "หรือว่าเธออยากจะฝังศพฉัน?"

น้ำเสียงยังคงเย็นชา แต่แฝงไปด้วยความหนักแน่นอย่างไม่มีข้อกังขา

มู่นวลนวลหน้าซีด ไปหยิบอุปกรณ์อย่างไม่มีทางเลือก

เธอรู้สึกว่า ตั้งแต่ตอนที่เธอแต่งงานกับครอบครัวตระกูลมู่ ชีวิตของเธอก็พังทลายเกินกว่าจะซ่อมแซมได้ จะป้องกันไม่ให้มันแย่ได้อย่างไร?

เธอนึกหาความสนุก ถ้า "โม่เจียเฉิน" ตอนที่ให้เธอเอากระสุนออกแล้วเกิดตาย เธอจะได้ฝังผู้ชายหน้าดีขนาดนี้ ก็ไม่ถือว่าเสียหาย

......

มู่นวลนวลพยายามที่จะรักษาความใจเย็น แต่ก็ไม่สามารถบังคับมือที่สั่นได้

เธอใช้มีดกรีดเนื้อที่ขอบแผลของเขาไปด้วย มองสภาพของ "โม่เจียเฉิน" ไปด้วย

เธอพบว่า สีหน้าเขานอกจากจะขาวซีด และเหงื่อที่หน้าผาก แทบจะไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย แม้แต่คิ้วยังเป็นรอยย่นบางๆ

อยากจะพูดจุดที่พิเศษที่สุด ก็คือเขามองแต่เธอตลอด

เธอสัมผัสได้ว่าตอนนี้เขากำลังอ่อนแอมาก แต่แววตาของเขาราวกับจะเผาไหม้เธอ

มู่นวลนวลอดไม่ได้ที่จะพูดว่า : "นายอย่ามองฉันสิ"

โม่ถิงเซียวแทบจะไม่เหมือนเขาที่เย็นชา เจ็บแผล เสียเลือดเยอะ เขาแทบจะเป็นลม

แต่ว่า เวลาที่เขามองมู่นวลนวล ความเจ็บปวดก็บรรเทาลงอย่างน่าอัศจรรย์

"ไม่ต้องตื่นเต้น ฉันไม่ตายหรอก ฉันเชื่อเธอ" เสียงของโม่ถิงเซียวเบาและเย็นชา แต่เต็มไปด้วยความมั่นใจ

มู่นวลนวลไม่เคยได้รับความไว้ใจและความสำคัญแบบนี้มาก่อน เธอกัดฟันแน่น จดจ่อที่จะเอากระสุนออกจากเขา