ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย นิยาย บท 9

มู่นวลนวลที่ให้ยาแก่เขาดูอ่อนโยนมากเป็นพิเศษอ่อนโยนจนทำให้โม่ถิงเซียวใจสั่นเล็กน้อย

จากนั้นก็อยากสัมผัสเธอ

เธอเป็นภรรยาของเขาทำอะไรก็ต้งรับได้

แต่สำหรับมู่นวลนวล เขาคือ“ โม่เจียเฉิน” ลูกพี่ลูกน้องของโม่ถิงเซียว

เขาลวนลามเธอและจูบเธอครั้งแล้วครั้งเล่าซึ่งเกินกว่าที่เธอจะทนได้

มู่นวลนวลผลักเขาออกไปอย่างดุร้าย ก้าวถอยหลังไปหลายก้าวและห่างออกไปจากเขา พร้อมกับกล่าวด้วยใบหน้าเย็นชา: "โม่เจียเฉินฉันเป็นพี่สะใภ้ของนายนะ!"

หลังจากรับกระสุนตอนนี้เธอไม่ได้เกลียด "โม่เจียเฉิน" มากนัก แต่เธอไม่คิดว่าเขาจะยังคงไม่เกรงใจขนาดนี้

โม่ถิงเซียวลูบริมฝีปากของเขาราวกับมีรสที่ค้างอยู่ในคอพร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่น่างุนงง“ พี่สะใภ้ เธอจะจะอยู่กับพี่ผมได้ไม่นานหรอก จะไม่ลองพิจารณาผมดูจริงๆหรอ"

มู่นวลนวลปฏิเสธไปตรงๆ: "ไม่คิด "!

ด้วยหน้านิ่งๆคู่กับชุดอัปลักษณ์เหมือนหญิงชราตัวน้อยไม่น่ารักเลย

โม่ถิงเซียวรู้สึกว่าการปรากฏตัวของมู่นวลนวลนั้นสดใสมาก

มู่นวลนวลรู้สึกว่าเธอไม่สามารถนั่งรอความตายได้อีกต่อไป ซึ่งมีแต่จะทำให้ "โม่เจียเฉิน" ไร้ยางอายมากขึ้นไปอีก

"นายจะเรียกคนรับใช้ให้มารับ หรือจะเรียกรถพยาบาลแล้วคนอื่นจะรู้ว่านายโดนกระสุนปืน"

น้ำเสียงของเธอนุ่มนวลแม้ว่าเธอจะพูดคำขู่

โม่ถิงเซียวมองไปที่เธอราวกับว่าเขาไม่ได้ยิน แต่เพียงแค่กลอกตา

มู่นวลนวล: “……”

เธอกัดริมฝีปากมองใบหน้าซีดเซียวและทนไม่ได้ที่จะปลุกเขาและขับไล่เขาออกไป

เธอถือโอกาสใช้เวลาพักผ่อนของ "โม่เจียเฉิน"แล้วไปตลาดผัก

แต่ห้องเดี่ยวขนาดเล็กของเธอนั้นเล็กเกินไป

นอกจากห้องครัวและห้องน้ำขนาดเล็กที่มีฉากกั้นแล้ว ยังมีเตียงขนาด 1.5 เมตรโต๊ะพับขนาดเล็กโซฟาเดี่ยวขนาดเล็กและตู้หนังสือใหม่อีกครึ่ง ... ของง่ายๆไม่กี่อย่างก็ได้เข้ามาอยู่ในห้องเกือบทั้งหมดแล้ว

ไม่ว่าเธอจะกระโดดไกลแค่ไหนเธอก็ไม่สามารถหลุดจากสายตาของโม่ถิงเซียวได้

โม่ถิงเซียวชำเลืองมองเธอและค่อยๆนั่งตัวตรงจากนั้นดึงผ้านวมออก โดยเผยให้เห็นผ้ากอซเปื้อนเลือดที่หน้าอกของเขาและพูดอย่างลวก ๆ ว่า "แผลเปิดแล้ว"

น้ำเสียงเฉยเมยดูเหมือนกำลังพูดถึงเรื่องของคนอื่นแทนที่จะเป็นบาดแผลที่คุกคามชีวิตของเขา

มูนวลนวลไม่อยากสนใจเขา แต่ก็ทนมองเห็นไม่ได้

ทำได้เพียงแค่เดินช้าๆถือชามซุปไว้ในมือข้างหนึ่งและอีกข้างหนึ่งตักซุปขึ้นมาแล้วยื่นไปที่ริมฝีปากของเขา

โม่ถิงเซียวไม่ได้พูดอะไรในครั้งนี้ เขาลดสายตาลงและกลืนซุปที่เธอป้อนเขาทีละนิด

ห้องเล็ก ๆ เงียบสงบมีเพียงเสียงช้อนกระทบขอบชามเล็กน้อยและความคลุมเครือที่ไม่สามารถพูดได้แพร่กระจายไปทั่ว