ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย นิยาย บท 6

มู่นวลนวลจ้องมองเสี่ยวชูเหอด้วยสายตาเย็นชา "ขอโทษเหรอ？ไม่มีทาง"

ในความทรงจำของเสี่ยวชูเหอ ช่วงวัยเด็กของหญิงสาวคนนี้นั้นช่างฉลาดและงดงาม แต่ว่าตอนนี้นั้นเธอทั้งโง่เขลาและหน้าตาอัปลักษณ์ ซึ่งนี่เป็นครั้งแรกที่เห็นมู่นวลนวลจ้องมองด้วยสายตาเย็นชาแบบนี้ ลุคนี้ทำให้เธอรู้สึกหนาวเพราะความกลัว

เธอได้แต่กลืนน้ำลาย พร้อมทั้งได้หันไปพูดกลับมู่หวันฉีด้วยเสียงเบาๆ ว่า “หวันฉี วันนี้พอแค่นี้ก่อนเถอะ” เป็นการบังคับเธอ

แม้ว่าในใจของหวันฉีไม่อยากทำ แต่ก็ไม่มีวิธีใด จึงทำได้เพียงแค่ตอบรับ

ในกรณีที่มู่นวลนวลทำอะไรบางอย่างที่ไม่ธรรมดาจริงๆ และตระกูลโม่โกรธและเพ่งเล็งตระกูลมู่ เธอจะใช้ชีวิตได้อย่างไร?

มู่นวลนวลเห็นพวกเขาตกอยู่ในภวังความคิดของเธอ เธอจึงได้เดินกลับไปที่ห้องของตนเอง

ซึ่งเธอได้ใช้ชีวิตอยู่บ้านตระกูลมู่มาเป็นระยะเวลา20ปีแล้ว สิ่งของส่วนตัวน้อยมากจนดูเหมือนเป็นคนใช้

เธอถือกระเป๋าเดินทางมาที่ห้องรับแขก ซึ่งไม่มีผู้ใดอยู่ในนั้น

หลังจากที่เธอได้ลังเลอยู่ตรงนั้นซักพัก เธอจึงได้เดินออกจากบ้านโดยทางประตูหลัง

แม้ว่าไม่รู้ว่าทำไม ลูกพี่ลูกน้องของโม่ถิงเซียว ถึงทำท่าเหมือนสนใจเธอนัก แต่เธอคิดว่าควรอยู่ห่างจากเขาเป็นไว้จะดีที่สุด

.........

โม่ถิงเซียว ยืนรออยู่ข้างนอกบ้านมาซักพัก เมื่อไม่เจอมู่นวลนวลสีหน้าที่เปลี่ยนของเขาก็ได้แสดงออกมาอย่างชัดเจน

เมื่อได้นึกถึงเรื่องที่ได้ยินมาเมื่อวานนี้ ทำให้ให้เขาครุ่นคิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะโดนคนในบ้านแกล้งรึป่าว แต่ภาพที่หญิงสาวเคยเอามือมาตบเขานั้นก็ผุดขึ้นมา เขาจึงย้อนคิดว่าหญิงสาวผู้นั้นคงไม่ยอมให้ใครกลั่นแกล้งได้ง่ายๆ

“คุณคะ มิทราบจะเข้าไปนั่งก่อนไหมคะ”

เสียงที่อ่อนนุ่ม แทรกขึ้นมาโม่ถิงเซียวหันกลับไปที่หน้าต่าง ก็เห็นผู้หญิงหน้าบอบบางน่ารักยืนอยู่ข้างรถ

เมื่อมู่หวั่นฉีเห็นแล้วนั้น ก็อดที่จะตะลึงไม่ได้

ตอนอยู่ชั้นบนนั้น เธอเห็นมู่นวลนวลกับผู้ชายคนหนึ่งกอดและจูบกันในรถ แต่เธอไม่คิดว่าผู้ชายคนนี้จะหน้าตาดีและเจ้าอารมณ์ขนาดนี้

ผู้ชายที่แสนจะเพอร์เฟคทำไมคุณถึงตกหลุมรักยัยซาลาเปาที่โง่และน่าเกลียดอย่างมู่นวลนวลที่หน้าตาไม่สวยได้

ดูเหมือนว่าเธอคิดถูกแล้วที่ตัดสินใจออกมาเสี่ยงโชค

ความคิดของเธอไม่สามารถซ่อนจากสายตาของโม่ถิงเซียวไปได้

เขาจึงพูดขึ้นมา “คุณคือใคร”

“ฉันเป็นพี่สาวของมู่นวลนวล ฉันชื่อมู่หวันฉี "เธอไม่ได้รังเกียจความแยแสของโม่ถิงเซียว

หากไม่ใช่เพราะเสี่ยวชูเหอต้องการที่จะให้เธอเข้ามาอยู่ในตระกูลโม่และให้เธออยู่ที่บ้าน ซึงเธอไม่ได้อยากที่จะก้าวเข้าไปแม้แต่นิดเดียว

ในเมื่อโม่ถิงเซียวไม่ได้อาศัยอยู่ในบ้านพักและไม่ต้องการพบเธอ ไม่ว่ายังไงก็คงไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ

หลังจากทำความสะอาดเสร็จ ก็บ่ายโมงกว่าแล้ว เธอจึงเตรียมที่จะออกไปซื้อของกิน

เธออาศัยอยู่ในสลัมที่มีชื่อเสียงในเซี่ยงไฮ้ ซึ่งการคมนาคมไม่สะดวก และคนดีเลวทุกประเภทอยู่ร่วมกัน

ทันทีที่เธอเลี้ยวเข้าไปในซอยเธอก็ได้ยินเสียงดัง "ปัง"

เหมื่อนจะเป็นเสียง....ปืน？

เมื่อเธอมองตรงไป เธอก็เห็นรถตู้สีขาวกำลังเผชิญหน้ากับเธอราวกับสุนัขป่าที่บ้าคลั่งวิ่งเข้าหาเธออย่างไม่สามารถควบคุมได้

เธอพยายามหลบออกจากแสงไฟที่กำลังพุ่งเข้ามา ทันใดนั้นประตูรถก็เปิดออกและชายร่างสูงก็กระโดดออกมา

เขากอดศีรษะเธอไว้และกลิ้งไปทางขวาของมู่นวลนวล

เธอกำลังจะถอยหนีเมื่อจู่ๆชายคนนั้นก็กระโดดขึ้นมาและมอบสัมผัสเย็น ๆ ที่ขมับของเธอ เสียงของชายคนนั้นค่อนข้างคุ้นเคย "พาฉันหนีไป รวดเร็ว ๆ "

เมื่อมู่นวลนวลเงยหน้าขึ้นเพื่อดูใบหน้าของชายคนนั้นเธอก็อุทานออกมาโดยไม่รู้ตัว "โม่เจียเฉิน!"