ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 144

“พ่อ…พ่อพูดว่าอะไรนะคะ?” ดาหลาหันไปถามดนัยณัฐที่ยืนเกาะอกอยู่ตรงบันไดเพื่อความแน่ใจว่าเมื่อกี้เธอแค่หูฟาดไป

“ลุงเป็นคนสั่งให้แม่บ้านเอากระเป๋าของเธอออกไปโยนไว้หน้าบ้านเอง ไม่ทราบว่ามีปัญหาอะไรไหม” น้ำเสียงเย็นชาของดนัยณัฐยังไม่ทำดาหลาแปลกใจเท่าสรรพนามที่เขาใช้แทนตัวเอง

“พ่อกำลังเล่นอะไรอยู่คะ ดาไม่ตลกนะ”

“ลุงก็ไม่ได้ตลก เพราะงั้นออกไปจากบ้านหลังนี้ซะ แล้วอย่ากลับมาเหยียบที่นี่อีก” ดนัยณัฐพยายามข่มอารมณ์โกรธของตัวเองเอาไว้ เพราะเขาเห็นว่าเธอไม่รู้เรื่องอะไรด้วย “แล้วก็อย่ามาเรียกลุงว่าพ่ออีก”

ดาหลาหัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินไปเกาะแขนดนัยณัฐอย่างออดอ้อน “ค่ะๆ คุณลุง ไม่ทราบว่าคุณลุงไปหงุดหงิดอะไรมาคะ…โอ๊ย!”

“อย่ามาโดนตัว!”

“พ่อผลักดาทำไม? หรือว่าเป็นเพราะเรื่องนั้น พ่อก็เลยรังเกียจดาไปด้วย” ดาหลาพยายามลุกขึ้นจากพื้นที่เธอล้ม “ไหนพ่อบอกว่าเข้าใจดาไงคะ?”

“ตั้งแต่ที่เห็นคลิปสกปรกของเธอ ลุงก็น่าจะเอะใจตั้งแต่ทีแรกแล้วว่าทำไมลูกสาวที่เรียบร้อยมาตั้งแต่เด็กถึงได้ทำพฤติกรรมที่น่ารังเกียจแบบนั้น ที่แท้ก็ได้เชื้อแม่มานี่เอง”

“นี่คุณพ่อกำลังว่าคุณแม่อยู่เหรอคะ คุณพ่อเป็นอะไรกันแน่! ใครโกหกอะไรให้คุณพ่อฟัง หรือว่าจะเป็นพี่สาว…”

“ยี่หวาไม่ใช่พี่สาวเธอ!” ดนัยณัฐตะโกนใส่หน้าดาหลาทำเอาเธอกระตุกยิ้มออกมาเล็กน้อย นี่คุณพ่อเกลียดยัยนั่นมากเลยสินะ ถึงได้ไม่อยากให้เธอเรียกว่าพี่สาว

“ก็ได้ค่ะ ดาไม่เรียกว่าพี่สาวก็ได้ ดาลืมไปว่าเธอเป็นลูกชู้”

“เธอสิลูกชู้!!!” ความอดทนของดนัยณัฐถึงจุดสิ้นสุดเมื่อเห็นว่าดาหลาหน้าด้านแค่ไหน ทั้งที่เธอคือลูกชู้ตัวจริงแต่ก็ยังกล้าด่ายี่หวาว่าเธอเป็นลูกชู้ “หน้าด้านเหมือนแม่ไม่มีผิด”

“คะ? คุณพ่อพูดเรื่องอะไร? คุณพ่อกำลังว่าดาอย่างนั้นเหรอ!” ดาหลาเริ่มขึ้นเสียงใส่ดนัยณัฐเพราะความอดทนของเธอก็มีขีดจำกัดเหมือนกัน อยู่ๆ ก็โดนทำแบบนี้ใส่มีใครบ้างที่จะไม่โมโห

“ใช่ ก็ในเมื่อเธอไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของลุง แล้วทำไมลุงจะว่าไม่ได้”

“ไม่ใช่ลูกแท้ๆ ...พ่อหมายความว่ายังไง” สติดาหลาเริ่มกลับมา เสียงเธอเริ่มสั่น เพราะกลัวว่าสิ่งที่พ่อของเธอพูดมาทั้งหมดจะเป็นความจริงไม่ใช่การแกล้งกัน

“เธอมันคือลูกชู้ตัวจริง เพราะงั้นออกไปจากบ้านหลังนี้ซะ แล้วก็อย่าคิดจะเอาอะไรออกไปนอกจากเสื้อผ้าที่อยู่ข้างนอก”

“พ่อพูดเรื่องอะไร! ไม่จริงใช่ไหม! พ่อโกหกดา บอกสิว่าพ่อโกหก!”

“ไปถามแม่เธอดู แล้วก็ช่วยขนเสื้อผ้าแม่ของเธอออกไปด้วย เกะกะ!”

ดาหลาไม่ฟังคำสั่งของดนัยณัฐรีบวิ่งขึ้นบันไดเพื่อที่จะเข้าไปในห้องของตัวเอง แต่ก็โดนเขาจับแขนไว้เสียก่อน ดังนั้นเธอจึงสะบัดแขนออกอย่างแรงทำให้ดนัยณัฐเสียหลักกลิ้งตกจากบันไดจนหัวกระแทกกับพื้น

“พ่อ!!!”

“คุณท่าน!!!”

วินาทีนั้นเหตุการณ์ที่เขาเคยทำกับยี่หวาก็ผุดขึ้นมาในตอนนั้นยี่หวาก็คงเจ็บแบบนี้สินะ…แต่ถ้าให้เทียบจริงๆ เธอคงจะเจ็บกว่าเขามาก เพราะเขาเจ็บแค่กาย แต่เธอเจ็บที่ใจด้วย

ดาหลาที่เห็นดนัยณัฐสลบไปก็ตกใจรีบวิ่งออกมาจากบ้านก่อนที่จะโดนพวกสาวใช้จับตัว แต่ยังไม่ทันที่จะได้วิ่งไปไกลกว่านี้ ก็มีผู้ชายกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาหาเธอ จากนั้นเธอก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย…

พอตกกลางคืนก็กลายเป็นว่ายี่หวานอนไม่หลับ เพราะว่าวันนี้เธอนอนมาทั้งวันแล้ว และคนที่จะต้องอยู่เฝ้าเธอก็คือวายุ

“ถ้าคุณง่วง นอนก่อนก็ได้นะคะ ฉันนอนดูอะไรสักพักเดี๋ยวก็คงหลับไปเอง” เพราะเธอยังนั่งอ่านคอมเมนต์ที่ด่าดาหลายังไม่หมดเลย